قرارهای سال نو: از نیچه تا مونرو

رسم است فرنگ‌نشینان در آغاز سال نوی میلادی با خود قرارهایی می‌گذارند. اینکه مثلا وزن کم کنند، سیگار را ترک کنند، عاشق شوند، پس‌انداز کنند و… ماجرا آن‌قدر جدی هست که پژوهش دانشگاهی هم درباره‌اش انجام می‌شود. (مثلا پژوهش دانشگاه اسکرنتون را ببینید.) یا حتی وب‌سایت‌هایی هستند که به شما پیشنهاد قول و قرار می‌دهند.

در اخبار آمده بود که مارک زاکربرگ، بنیانگذار فیس‌بوک، امسال تصمیم گرفته است تا هر دو هفته یک بار یک کتاب تمام کند. آن هم به پیشنهاد و رای خوانندگان‌اش. (در صفحهٔ او کتاب «قرآن مجید» با ۲۳۰۰ لایک بیشترین رای را آورده است.) او برای این کار یک باشگاه کتابخوانی هم به راه انداخته است تا ماهی یکبار دربارهٔ کتابی بحث کنند.

اما نویسندگان و متفکران هم از این قرار‌ها با خود می‌گذارند که بعضی از آن‌ها علنی شده است. برای مثال نگاه کنید به قول و قرارهای ایتالو کالوینو، جاناتان سویفت، و سوزان زونتاگ — و البته مریلین مونرو.

اما بد نیست نگاهی هم به قول و قرارهای فردریش نیچه در سال ۱۸۸۲ که در کتاب حکمت شادان منتشر شده است بیندازیم که وبلاگ برین‌پیکینگز بازنشر کرده است. (با تشکر از محمد ملاعباسی بخاطر ترجمه‌):
من هنوز زنده‌ام و هنوز می‌اندیشم. باید هنوز زنده بمانم، زیرا هنوز باید بیاندیشم. هستم، پس فکر می‌کنم. فکر می‌کنم، پس هستم. امروز هرکس آزاد است که آرزو‌هایش را بگوید و محبوب‌ترین اندیشه‌هایش را. بسیار خُب، من هم می‌خواهم از آنچه امروز برای خودم آرزو کرده‌ام بگویم. از آن اولین فکرهایی که به ذهنم خطور کرده- آن فکر‌هایی که باید بنیان، ضمانت و شیرین‌کامیِ تمامِ زندگیِ پیش‌رویم باشد. این است آن فکر: باید بیشتر و بیشتر بیاموزم که خصوصیات ضروریِ چیز‌ها، عینِ زیبایی است. بدین‌سان، من در شمار کسانی در خواهم آمد که چیز‌ها را زیبا می‌کنند. «عشق به سرنوشت»: گو عشق من چنین باشد! نمی‌خواهم با زشتی سر جنگ بیاغازم. نمی‌خواهم متهم کنم، حتی نمی‌خواهم اتهام‌زنندگانم را متهم کنم. رو برتافتن: این است تنها نفیِ من. خلاصه کنم، می‌خواهم، از این پس، هر لحظه، آری‌گو شوم.