نسخۀ صوتی: لو اورتنزیو: پزشکی که همه‌چیز را به پای اعتیاد باخت
نسخۀ صوتی: ژاپنی‌ها چگونه به غربی‌ها نگاه می‌کنند؟
خیلی از کشورهای درحال‌توسعه به فرایند پیشرفت ژاپن غبطه می‌خورند و خود را ملامت می‌کنند. از آن سو، آمریکایی‌ها به خود می‌بالند که «این ماییم که ژاپن را ژاپن کرده‌ایم». ماجرا آنجا پیچیده می‌شود که ژاپنی‌ها به‌هیچ‌وجه خود را غربی نمی‌دانند. جان دیویدَن می‌گوید وقتی پدران معنوی ژاپن با فرهنگ و صنعت آمریکا مواجه شدند آگاهانه دست به گزینش زدند. یا برای مثال، هنگامی که مبلغان مسیحی به ژاپن آمدند، ژاپنی‌های مسیحی‌شده آن‌ها را بیرون کردند و مسیحیت را به عنصری ملی‌گرایانه تبدیل کردند. چگونه می‌توان نگاه ژاپن به غرب را فهمید؟
نسخۀ صوتی: چگونه هرچیزی جز پزشکی مدرن تبدیل شد به درمان طبیعی؟
تا دویست سال پیش، اگر احضار روح و اجنه در فرایند درمان به کار گرفته نمی‌شد، آن فرایند «درمان طبیعی» نام می‌گرفت. اما حالا هر درمانی خارج از پزشکی مدرن «طبیعی» به نظر می‌رسد. مهم نیست این روش‌ها از چین و هند آمده‌اند یا یونان و مکزیک؛ هرچه باشند، به‌صرف مخالفت با پزشکی مدرن، طبیعی دانسته می‌شوند. همین امر باعث شده بازار مرشد‌هایی که با شربت یا سوزنشان همۀ امراض را شفا می‌دهند داغ‌تر از همیشه باشد. آلن لوینوویتز توضیح می‌دهد که چه شد که این دکان‌ها راه افتاد و پزشکی چگونه می‌تواند دوباره اعتمادها را به دست آورَد.
نسخه صوتی: اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، چه معنایی دارند؟
اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، برای پدر و مادر لذتی به‌یادماندنی دارد. خیلی از والدین آن‌ها را ثبت می‌کنند، تاریخ و نحوۀ استفاده‌شان توسط کودکشان را می‌نویسند یا صدا و تصویرش را با گوشی‌هایشان ضبط می‌کنند. برخلاف آخرین کلمات هر انسان که از دوران باستان اهمیت فراوانی داشته‌اند، علاقه به اولین کلمه‌ها گرایشی مدرن است. اندک اندک از خاندان سلطنتی فرانسه تا چارلز داروین، به ثبتِ اولین کلماتِ فرزندانشان توجه کردند، اما واقعاً این کلمه‌ها اهمیتی دارند؟ کتابی جدید سرگذشت این کلمات را بررسی کرده است.
نسخۀ صوتی:آیا حرف‌زدن از رازهای شرم‌آور زندگی فایده‌ای برایمان دارد؟
در عصر شبکه‌های اجتماعی که بسیاری از مردم غذایی که برای صبحانه خورده‌اند یا تعداد قدم‌هایی که پیاده‌روی کرده‌اند را هم به طور عمومی اعلام می‌کنند، فکر کردن دربارۀ رازداری سخت‌تر از همیشه شده است. چرا که خیلی از ما احساس می‌کنیم دانستن چیزی که نمی‌توانیم آن را با بقیه در میان بگذاریم، بی‌معنی و ناخوشایند است. بااین‌حال، ماهیتِ پنهان و خصوصی رازها نیرویی خارق‌العاده به آن‌ها می‌دهد. نیرویی که گاهی سازنده و شادی‌آور است و گاهی دردناک و مخرب.
نسخۀ صوتی: آیا تجربۀ سفر فضایی می‌تواند ما را به آدم بهتری تبدیل کند؟
فضانوردان غالباً آدم‌هایی‌اند مهندسی یا پزشکی خوانده، اهل عمل، و ورزیده و نترس. کسی از آن‌ها انتظار ندارد حرف‌های الهام‌بخش بزنند یا فلسفه ببافند، اما خیلی از فضانوردان، بعد از آنکه از سفری فضایی بازمی‌گردند، از تجربۀ عجیبی حرف می‌زنند که با دیدنِ زمین از آن بالا به آن‌ها دست داده است: نوعی حس ابهت و عظمت، درکِ ناچیزبودن حیات انسان، و احساس خضوع و فروتنی. آن‌ها زمینی را می‌بینند عاری از مرزکشی، و البته آسیب‌پذیر و شکننده. چطور باید این احساس را توضیح داد؟
نسخۀ صوتی: سفری با ایشی‌گورو به سرزمین قصه‌های کودکی
ایشی‌گورو تلاش بسیاری کرده است تا، بعد از بردن جایزۀ نوبل، به چیزی که خودش «سندرم نوبل» می‌نامد مبتلا نشود، سندرمی که باعث می‌شود نوبلیست‌ها دم‌به‌دم حرف بزنند و نسخه‌های حکیمانه برای بشریت صادر کنند. در رمان‌نویسی هم همین روش صبورانه و موشکافانه را پیش گرفته است. او در گفتوگو با گاردین دربارۀ رمان جدیدش می‌گوید رمان‌نویسی مثل مبارزۀ سامورایی‌هاست؛ ساعت‌ها دقت و تمرکز، و ناگهان چکاچاک شمشیرها در کسری از ثانیه. ضربه‌ای دقیق و کشنده، و تمام.
نسخۀ صوتی: آیا درست است چیزی که خودمان دوست نداریم را به دیگران ببخشیم؟
حتماً شده است که کسی برایتان هدیه‌ای بیاورد، ولی با سلیقه‌تان جور نباشد. نخواهید آن را استفاده کنید یا حتی دوست نداشته باشید توی خانه‌تان بماند. اولین راه‌حلی که به ذهنمان می‌رسد این است که آن را به کس دیگری بدهیم. کسی که ممکن است به آن نیاز داشته باشد یا به اندازۀ ما از آن بدش نیاید. اما چیز ناخوشایندی در این کار وجود دارد. چیزی زشت یا شاید غیراخلاقی که باعث می‌شود در این کار تردید کنیم. چرا؟
نسخۀ صوتی: چرا هیچ‌وقت به اندازۀ کافی وقت نداریم؟
این روزها شاید شلوغ‌ترین روزهایی باشد که آدم‌ها در تاریخ تجربه می‌کنند. همزمان باید اضافه‌کاری کنیم، درس و دانشگاهمان را پیش ببریم و به تربیت فرزندمان برسیم و برای همسر خود وقت بگذاریم. قبل‌ترها، این‌همه نقش یکجا بر دوش آدم‌ها گذاشته نمی‌شد، یا اینکه انتظار نمی‌رفت همزمان در همۀ آن نقش‌ها نمرۀ بیست بگیریم. این پرمشغلگی باعث شده اغلبمان، آخر روزها، با دلهرۀ دَه‌ها کارِ نکرده و عقب‌افتاده سر روی بالشت بگذاریم. کارها را فهرست می‌کنیم و هیچ‌وقت موفق نمی‌شویم تعداد آن‌ها را صفر کنیم. انگار همیشه باید یکسری مأموریت انجام‌نشده گوشۀ ذهنمان باقی بمانند.
نسخۀ صوتی: استخوان شکسته و قلب شکسته برای مغز فرقی نمی‌کند
فرقی نمی‌کند بی‌محلی و طردشدن از طرف دوست و آشنا باشد یا یک غریبه. حتی خیلی فرقی نمی‌کند این رفتار دلیل جدی و مهمی دارد یا به‌خاطر اتفاقی پیش‌پاافتاده باشد. تنها چیزی که واقعاً اهمیت دارد این است که وقتی کسی را نادیده می‌گیرند، حسابی «دردش» می‌گیرد. اما آیا تاحالا فکر کرده‌اید که این درد دقیقاً چطور دردی است؟ تحقیقات علمی سرنخ‌هایی برای ما دارند: مغز انسان میان استخوان شکسته و قلب شکسته تفاوتی قائل نیست.
نسخۀ صوتی: افسردگی شاید با قرص درمان شود، تنهایی چطور؟
این روزها، پزشکان و روان‌شناسان مدام از تاثیرات منفی تنهایی بر سلامت می‌گویند ولی هیچ تشخیص پزشکی یا دارویی‌ای برای تنهایی وجود ندارد. اگر برای مشکلات دیگری مانند افسردگی و اضطراب درمان‌های دارویی وجود دارد، چرا برای تنهایی وجود نداشته باشد؟ عجله نکنید، ماجرا کمتر از آنچه به نظر می‌رسد علمی‌تخیلی است. گروهی از پژوهشگران همین حالا سرگرم تحقیقاتی هستند که هدفشان تولید «قرص ضد تنهایی» است. آیا چنین قرصی به تنهایی پایان خواهد داد؟
نسخۀ صوتی: راه‌حل اهمال‌کاری این است که خودتان را فریب بدهید
اگر از شما بپرسند هفتۀ آینده درس می‌خوانید یا سریال‌های آبکی تماشا می‌کنید، پاسخ می‌دهید معلوم است: درس! اگر بپرسند میوه و سبزیجات تازه می‌خورید یا فست‌فود و شیرینی، باز جوابتان روشن است. آینده محلِ وعده‌های تلمبارشدۀ ما برای زندگی بهتر، سالم‌تر و مفیدتر است. پس چرا این وعده‌ها محقق نمی‌شوند؟ آیا راهی هست که بتوانیم از این وضع بیرون بیاییم؟
نسخۀ صوتی: چطور در شبکه‌های اجتماعی بهتر گفتوگو کنیم؟
در دنیای حیوانات، وقتی تعارض منافعی پیش می‌آید، دو راه‌حل بیشتر وجود ندارد: جنگ یا گریز. خیلی وقت‌ها در رویارویی‌های انسانی هم از همین قاعده پیروی می‌کنیم. مثلاً وقتی در محیط کار موضوعی پیش می‌آید که شدیداً با آن مخالفیم، یا باید بحث‌وجدلی پرحرارت را به جان بخریم که ممکن است باعث عصبانیت و کدورت شود، یا باید حرفمان را بخوریم و برای حفظ همکاری و روحیۀ تیمی سکوت کنیم. اما محققانی که مدت‌ها دربارۀ جدل‌های انسانی مطالعه کرده‌اند، معتقدند راه‌های دیگری هم وجود دارد.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
نسخۀ صوتی: رولف دوبلی: کمتر بخوانید ولی دوباره بخوانید
پس از مدتی سر وقت کتابخانه و کتاب‌هایمان که می‌رویم اکثرشان دیگر با هم تفاوت زیادی نمی‌کنند، چون تقریباً چیز زیادی از آن‌ها یادمان نمی‌آید؛ محتوای هر کتاب صرفاً به‌صورتی مبهم و آشفته از ذهن ما عبور می‌کند. در چنین مواقعی ابتدا پریشان می‌شویم که مشکل از حافظۀ ضعیف خودمان است یا شاید کتاب‌ها تأثیر اندکی بر ما داشته‌اند. اما وقتی می‌فهمیم بسیاری از دوستانمان هم همین تجربه را دارند کمی احساس آسودگی می‌کنیم. اگر محتوای کتاب‌ها تا بدین حد کم به خاطر می‌مانند، اساساً اهمیت مطالعه در چیست؟ رولف دوبلی، نویسندۀ کتاب «هنر شفاف اندیشیدن»، پیشنهادهایی دارد.
نسخۀ صوتی: چرا هیچ‌وقت به اندازۀ کافی وقت نداریم؟
این روزها شاید شلوغ‌ترین روزهایی باشد که آدم‌ها در تاریخ تجربه می‌کنند. همزمان باید اضافه‌کاری کنیم، درس و دانشگاهمان را پیش ببریم و به تربیت فرزندمان برسیم و برای همسر خود وقت بگذاریم. قبل‌ترها، این‌همه نقش یکجا بر دوش آدم‌ها گذاشته نمی‌شد، یا اینکه انتظار نمی‌رفت همزمان در همۀ آن نقش‌ها نمرۀ بیست بگیریم. این پرمشغلگی باعث شده اغلبمان، آخر روزها، با دلهرۀ دَه‌ها کارِ نکرده و عقب‌افتاده سر روی بالشت بگذاریم. کارها را فهرست می‌کنیم و هیچ‌وقت موفق نمی‌شویم تعداد آن‌ها را صفر کنیم. انگار همیشه باید یکسری مأموریت انجام‌نشده گوشۀ ذهنمان باقی بمانند.
نسخۀ صوتی:آیا حرف‌زدن از رازهای شرم‌آور زندگی فایده‌ای برایمان دارد؟
در عصر شبکه‌های اجتماعی که بسیاری از مردم غذایی که برای صبحانه خورده‌اند یا تعداد قدم‌هایی که پیاده‌روی کرده‌اند را هم به طور عمومی اعلام می‌کنند، فکر کردن دربارۀ رازداری سخت‌تر از همیشه شده است. چرا که خیلی از ما احساس می‌کنیم دانستن چیزی که نمی‌توانیم آن را با بقیه در میان بگذاریم، بی‌معنی و ناخوشایند است. بااین‌حال، ماهیتِ پنهان و خصوصی رازها نیرویی خارق‌العاده به آن‌ها می‌دهد. نیرویی که گاهی سازنده و شادی‌آور است و گاهی دردناک و مخرب.
نسخۀ صوتی: آیا درست است چیزی که خودمان دوست نداریم را به دیگران ببخشیم؟
حتماً شده است که کسی برایتان هدیه‌ای بیاورد، ولی با سلیقه‌تان جور نباشد. نخواهید آن را استفاده کنید یا حتی دوست نداشته باشید توی خانه‌تان بماند. اولین راه‌حلی که به ذهنمان می‌رسد این است که آن را به کس دیگری بدهیم. کسی که ممکن است به آن نیاز داشته باشد یا به اندازۀ ما از آن بدش نیاید. اما چیز ناخوشایندی در این کار وجود دارد. چیزی زشت یا شاید غیراخلاقی که باعث می‌شود در این کار تردید کنیم. چرا؟
نسخه صوتی: اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، چه معنایی دارند؟
اولین کلمه‌هایی که بچه‌ها به زبان می‌آورند، برای پدر و مادر لذتی به‌یادماندنی دارد. خیلی از والدین آن‌ها را ثبت می‌کنند، تاریخ و نحوۀ استفاده‌شان توسط کودکشان را می‌نویسند یا صدا و تصویرش را با گوشی‌هایشان ضبط می‌کنند. برخلاف آخرین کلمات هر انسان که از دوران باستان اهمیت فراوانی داشته‌اند، علاقه به اولین کلمه‌ها گرایشی مدرن است. اندک اندک از خاندان سلطنتی فرانسه تا چارلز داروین، به ثبتِ اولین کلماتِ فرزندانشان توجه کردند، اما واقعاً این کلمه‌ها اهمیتی دارند؟ کتابی جدید سرگذشت این کلمات را بررسی کرده است.
نسخۀ صوتی: چگونه هرچیزی جز پزشکی مدرن تبدیل شد به درمان طبیعی؟
تا دویست سال پیش، اگر احضار روح و اجنه در فرایند درمان به کار گرفته نمی‌شد، آن فرایند «درمان طبیعی» نام می‌گرفت. اما حالا هر درمانی خارج از پزشکی مدرن «طبیعی» به نظر می‌رسد. مهم نیست این روش‌ها از چین و هند آمده‌اند یا یونان و مکزیک؛ هرچه باشند، به‌صرف مخالفت با پزشکی مدرن، طبیعی دانسته می‌شوند. همین امر باعث شده بازار مرشد‌هایی که با شربت یا سوزنشان همۀ امراض را شفا می‌دهند داغ‌تر از همیشه باشد. آلن لوینوویتز توضیح می‌دهد که چه شد که این دکان‌ها راه افتاد و پزشکی چگونه می‌تواند دوباره اعتمادها را به دست آورَد.
نسخۀ صوتی: ژاپنی‌ها چگونه به غربی‌ها نگاه می‌کنند؟
خیلی از کشورهای درحال‌توسعه به فرایند پیشرفت ژاپن غبطه می‌خورند و خود را ملامت می‌کنند. از آن سو، آمریکایی‌ها به خود می‌بالند که «این ماییم که ژاپن را ژاپن کرده‌ایم». ماجرا آنجا پیچیده می‌شود که ژاپنی‌ها به‌هیچ‌وجه خود را غربی نمی‌دانند. جان دیویدَن می‌گوید وقتی پدران معنوی ژاپن با فرهنگ و صنعت آمریکا مواجه شدند آگاهانه دست به گزینش زدند. یا برای مثال، هنگامی که مبلغان مسیحی به ژاپن آمدند، ژاپنی‌های مسیحی‌شده آن‌ها را بیرون کردند و مسیحیت را به عنصری ملی‌گرایانه تبدیل کردند. چگونه می‌توان نگاه ژاپن به غرب را فهمید؟
نسخۀ صوتی: سفری با ایشی‌گورو به سرزمین قصه‌های کودکی
ایشی‌گورو تلاش بسیاری کرده است تا، بعد از بردن جایزۀ نوبل، به چیزی که خودش «سندرم نوبل» می‌نامد مبتلا نشود، سندرمی که باعث می‌شود نوبلیست‌ها دم‌به‌دم حرف بزنند و نسخه‌های حکیمانه برای بشریت صادر کنند. در رمان‌نویسی هم همین روش صبورانه و موشکافانه را پیش گرفته است. او در گفتوگو با گاردین دربارۀ رمان جدیدش می‌گوید رمان‌نویسی مثل مبارزۀ سامورایی‌هاست؛ ساعت‌ها دقت و تمرکز، و ناگهان چکاچاک شمشیرها در کسری از ثانیه. ضربه‌ای دقیق و کشنده، و تمام.
نسخۀ صوتی: آیا تجربۀ سفر فضایی می‌تواند ما را به آدم بهتری تبدیل کند؟
فضانوردان غالباً آدم‌هایی‌اند مهندسی یا پزشکی خوانده، اهل عمل، و ورزیده و نترس. کسی از آن‌ها انتظار ندارد حرف‌های الهام‌بخش بزنند یا فلسفه ببافند، اما خیلی از فضانوردان، بعد از آنکه از سفری فضایی بازمی‌گردند، از تجربۀ عجیبی حرف می‌زنند که با دیدنِ زمین از آن بالا به آن‌ها دست داده است: نوعی حس ابهت و عظمت، درکِ ناچیزبودن حیات انسان، و احساس خضوع و فروتنی. آن‌ها زمینی را می‌بینند عاری از مرزکشی، و البته آسیب‌پذیر و شکننده. چطور باید این احساس را توضیح داد؟
نسخۀ صوتی: لو اورتنزیو: پزشکی که همه‌چیز را به پای اعتیاد باخت
چرا بیماران لاعلاجی که چند روزی تا پایان عمرشان باقی نمانده، باید با دردِ بی‌امان شکنجه شوند؟ اخلاق حکم می‌کند که اگر می‌توانیم این دردِ بیهوده را تسکین دهیم، در این کار تردید نکنیم. با همین استدلال بود که از دهۀ ۱۹۸۰ تجویز داروهای مخدر ضددرد رایج شد. اما انسان‌ها در سراسر زندگی درد می‌کشند: درد دندان، شکستگی استخوان یا التهاب مفاصل هم می‌تواند به همان اندازه مهلک باشد. و ماجرا شروع شد. چرا بیماران -و حتی پزشکان- باید درد را تحمل کنند، وقتی مخدرهای دارویی در دسترس است؟
