بیاید از این به بعد، به دکترها نگوییم «دکتر»

هنر گمشدۀ گوش‌کردن

گوش‌‎کردن هنر فراموش‌شدۀ انسان معاصر است. بیماران از پزشکانی می‌نالند که حوصلۀ شنیدن حرف‌هایشان را ندارند، کارمندان از مدیرانی شکایت می‌کنند که اهمیتی به صحبت‌هایشان نمی‌دهند. این هنر زمانی ارزشمندتر می‌شود که بدانیم کلید متقاعدکردن دیگران در بسیاری از موارد نه صحبت‌کردن و نه حتی تملق، که گوش‌کردن است. در این شرایط همه‌مان چیزی برای آموختن از بتی بیگومب خواهیم داشت، زنی میانسال که توانست برای برقراری صلح سر صحبت را با شبه‌نظامیان جنگلی اوگاندا باز کند و آن‌قدر خوب به آن‌ها گوش کند که این افسران عالی‌رتبۀ ارتش «مادر» صدایش کنند.

کینه‌توزی آخرین سلاح سرکوب‌شدگان است

ما در عصری مملو از کینه‌توزی زندگی می‌کنیم. خشم فراگیر در شبکه‌های اجتماعی به کینه‌توزترین کاربران اعتبار می‌بخشد. در چارچوب سیاسی افراد به خاطر کینه‌ای که از یک شخص یا گروه دارند به دیگری رای می‌دهند. در فضای اجتماعی کسانی که احساس سرکوب‌شدن می‌کنند حاضرند حتی به قیمت آسیب‌دیدنِ خود، سرکوبگران را تنبیه کنند. اما این کینه‌توزی در عمل تا چه حد اثربخش است؟ آیا واقعاً می‌توان با تنبیه، سرزنش و تلافی جامعه‌ای عادلانه‌تر ساخت؟

هیچ شغلی رؤیایی نیست

فرض کنید به شما حقوق بدهند تا در نقطه‌هایی از اقیانوس که تا حالا پای هیچ انسانی به آنجا نرسیده غواصی کنید. یا پول بگیرید برای اینکه در یک فانوس دریایی قدیمی زندگی کنید. به نظر می‌رسد بعضی شغل‌ها دست‌کمی از ماجراجویی‌ِ‌های رؤیایی ندارند. اما اگر خوش‌شانس باشید و واقعاً در یکی از این‌ کارها مشغول به کار شوید، احتمالاً پس از مدتی نظر دیگری خواهید داشت. یک روزنامه‌نگار با آدم‌هایی صحبت کرده است که از نظر بقیه شغل‌هایی رؤیایی دارند.

برای زنده‌ماندن در اینترنت به بی‌اعتنایی انتقادی نیاز دارید

اینترنت دریای بی‌پایان اطلاعات است. راست و دروغ در این دریا چنان درهم آمیخته‌اند که گاهی همۀ امیدمان را برای رسیدن به حقیقت از دست می‌دهیم. بااین‌حال، یک استاد دانشگاه استنفورد می‌گوید شاید باید ابزارهایمان را برای تشخیص راست از دروغ در دنیای مجازی تغییر دهیم. در مدارس به ما می‌آموزند که برای قضاوت دربارۀ یک متن باید اول آن را با دقتِ تمام خواند. اما در دنیای آنلاین، مهم‌تر از خواندن یک متن، توانایی فراتر رفتن از آن است.

رئیس‌هایی که دائم غیبشان می‌زند به چه درد می‌خورند؟

کارکردن کلاً دوست‌داشتنی نیست؛ اینکه سر ساعت بیدار شوی و خودت را بیندازی در ترافیکی کشنده؛ تازه وقتی می‌رسی، یک رئیس بدعنق تمام روز بالای سرت غر می‌زند، رئیسی که چیزی از کار سر درنمی‌آورد و، از آن بدتر، خودش دست به سیاه و سفید نمی‌زند. از طرف دیگر، فرهنگ کسب‌وکار امروزه ما را تشویق می‌کند که شغل رؤیایی خود را داشته باشیم، یا به عبارت بهتر: «رئیس خودمان باشیم». گویا کار بی‌رئیس شبیه نوعی تفریح است. اما مری سولیس می‌گوید، در موقعیت فعلی، حذف رئیس‌ها صرفاً شرایط کار را سخت‌تر و وخیم‌تر خواهد کرد.

آیا تحریم‌کردن سنگ محک مناسبی برای اثبات خلوصِ اخلاقی است؟

بعضی‌ها وقتی رفتار بدی از یک شرکت سر می‌زند، اولین واکنششان تصمیم به قطع رابطه با آن شرکت است. پس تعجبی ندارد که هروقت دربارۀ خطرات شرکت‌های بزرگ و انحصارگر صحبت می‌شود، بیش از هر چیز از حق انتخابشان به‌عنوان مصرف‌کننده دم می‌زنند، سریع موضوع را حیثیتی می‌کنند و خواستار تحریم محصولات و خدمات آن شرکت می‌شوند. اما آیا تحریم‌کردن عملی مؤثر و اخلاقی برای دستیابی به اهدافمان است؟

روان‌شناسی به‌مثابۀ ایدئولوژی انقلابی

تا چند دهۀ قبل، وقتی کسی تاب و توان روحی‌اش را از دست می‌داد، به دامان دوستان یا خانواده‌اش پناه می‌برد و با آن‌ها درددل می‌کرد. هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد روزی برسد که آدم‌ها پول بدهند تا دربارۀ مشکلات روحی‌شان با غریبه‌هایی که تاحالا یک‌بار هم آن‌ها را ندیده‌اند صحبت کنند. اما امروز، با ضعیف‌شدنِ شبکه‌های سنتی حمایت اجتماعی، صنعت روان‌درمانی نقش مهمی در زندگی ما بر عهده گرفته است. رونالد دورکین معتقد است این صنعت انقلاب بزرگی را در جامعۀ ما رهبری می‌کند.

باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی

در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟

آشوب جهانی عشق

«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.

نظریه‌های مصرف

نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آن‌ها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.

خانواده‌های فراملی

کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی می‌کنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آن‌ها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آن‌ها به کدام سو می‌رود؟

جامعۀ فرامصرفی

مصرف دارد از سر و روی ما بالا می‌رود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.

پدران و پدری

مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین می‌شود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب می‌شد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.

دین، عشق رمانتیک و خانواده

ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب می‌شوند.

آیا تمدنی زوال‌یافته می‌تواند دوباره بازسازی شود؟

در سال‌های اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟

خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور

جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی می‌کنند باخبرند. آن‌ها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آن‌ها را می‌فهمند و به آن‌ها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟

هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا

آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آن‌ها را برشمرده است.

عدالت، حقیقت، صلح

چه ارتباطی میان «عدالت» و «حقیقت» و «صلح» وجود دارد؟ یان الستر استاد دانشگاه کلمبیا و کالج فرانسه، معتقد است بر خلاف تصور ما، این ۳ ارزش همیشه با یکدیگر سازگار نیستند.

عدالت به‌مثابۀ انصاف: مفهومی سیاسی، نه متافیزیکی

جان راولز توضیح می‌دهد که چطور مفهوم عدالت با ساختار «عدالت به‌ مثابۀ انصاف» سیاسی است و نه متافیزیکی؛ و دوم اینکه چرا باید به دنبال چنین مفهومی از عدالت در جامعۀ دموکراتیک باشیم.

بیاید از این به بعد، به دکترها نگوییم «دکتر»

بعضی از انسان‌ها علاقۀ عجیبی به عناوین و القابشان دارند. نمونۀ بارزش پزشک‌هایی هستند که وقتی می‌خواهند خودشان را معرفی کنند، می‌گویند دکتر فلانی هستم و اگر با اسم خودشان خطاب شوند و لقبِ دکتر را نشنوند، عصبانی می‌شوند. مهندس و استاد و پروفسور هم از این قاعده مستثنی نیستند. علاقۀ ما به لقب‌ها از کجا می‌آید؟ آیا در جوامع امروزی، اصرار بر استفادۀ از آن‌ها اخلاقی است؟ تایلر کاون که استاد اقتصاد است می‌گوید کنارگذاشتن القاب شاید گامی به سوی برابری بیشتر باشد.

هیچ شغلی رؤیایی نیست

فرض کنید به شما حقوق بدهند تا در نقطه‌هایی از اقیانوس که تا حالا پای هیچ انسانی به آنجا نرسیده غواصی کنید. یا پول بگیرید برای اینکه در یک فانوس دریایی قدیمی زندگی کنید. به نظر می‌رسد بعضی شغل‌ها دست‌کمی از ماجراجویی‌ِ‌های رؤیایی ندارند. اما اگر خوش‌شانس باشید و واقعاً در یکی از این‌ کارها مشغول به کار شوید، احتمالاً پس از مدتی نظر دیگری خواهید داشت. یک روزنامه‌نگار با آدم‌هایی صحبت کرده است که از نظر بقیه شغل‌هایی رؤیایی دارند.

برای زنده‌ماندن در اینترنت به بی‌اعتنایی انتقادی نیاز دارید

اینترنت دریای بی‌پایان اطلاعات است. راست و دروغ در این دریا چنان درهم آمیخته‌اند که گاهی همۀ امیدمان را برای رسیدن به حقیقت از دست می‌دهیم. بااین‌حال، یک استاد دانشگاه استنفورد می‌گوید شاید باید ابزارهایمان را برای تشخیص راست از دروغ در دنیای مجازی تغییر دهیم. در مدارس به ما می‌آموزند که برای قضاوت دربارۀ یک متن باید اول آن را با دقتِ تمام خواند. اما در دنیای آنلاین، مهم‌تر از خواندن یک متن، توانایی فراتر رفتن از آن است.

رئیس‌هایی که دائم غیبشان می‌زند به چه درد می‌خورند؟

کارکردن کلاً دوست‌داشتنی نیست؛ اینکه سر ساعت بیدار شوی و خودت را بیندازی در ترافیکی کشنده؛ تازه وقتی می‌رسی، یک رئیس بدعنق تمام روز بالای سرت غر می‌زند، رئیسی که چیزی از کار سر درنمی‌آورد و، از آن بدتر، خودش دست به سیاه و سفید نمی‌زند. از طرف دیگر، فرهنگ کسب‌وکار امروزه ما را تشویق می‌کند که شغل رؤیایی خود را داشته باشیم، یا به عبارت بهتر: «رئیس خودمان باشیم». گویا کار بی‌رئیس شبیه نوعی تفریح است. اما مری سولیس می‌گوید، در موقعیت فعلی، حذف رئیس‌ها صرفاً شرایط کار را سخت‌تر و وخیم‌تر خواهد کرد.

آیا تحریم‌کردن سنگ محک مناسبی برای اثبات خلوصِ اخلاقی است؟

بعضی‌ها وقتی رفتار بدی از یک شرکت سر می‌زند، اولین واکنششان تصمیم به قطع رابطه با آن شرکت است. پس تعجبی ندارد که هروقت دربارۀ خطرات شرکت‌های بزرگ و انحصارگر صحبت می‌شود، بیش از هر چیز از حق انتخابشان به‌عنوان مصرف‌کننده دم می‌زنند، سریع موضوع را حیثیتی می‌کنند و خواستار تحریم محصولات و خدمات آن شرکت می‌شوند. اما آیا تحریم‌کردن عملی مؤثر و اخلاقی برای دستیابی به اهدافمان است؟

روان‌شناسی به‌مثابۀ ایدئولوژی انقلابی

تا چند دهۀ قبل، وقتی کسی تاب و توان روحی‌اش را از دست می‌داد، به دامان دوستان یا خانواده‌اش پناه می‌برد و با آن‌ها درددل می‌کرد. هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد روزی برسد که آدم‌ها پول بدهند تا دربارۀ مشکلات روحی‌شان با غریبه‌هایی که تاحالا یک‌بار هم آن‌ها را ندیده‌اند صحبت کنند. اما امروز، با ضعیف‌شدنِ شبکه‌های سنتی حمایت اجتماعی، صنعت روان‌درمانی نقش مهمی در زندگی ما بر عهده گرفته است. رونالد دورکین معتقد است این صنعت انقلاب بزرگی را در جامعۀ ما رهبری می‌کند.

گوگل آنجایی نبود که فکر می‌کردم

اِمی نیتفلد رؤیای کارکردن در گوگل را داشت و زمانی که به این رؤیا دست یافت همان چیزی را دید که انتظارش را می‌کشید: مدیری باهوش و یاری‌گر، همکارانی کاربلد و خوش‌مشرب، و محیط کاری که فکر همۀ نیازهای کارمندانش را کرده بود؛ حس می‌کرد گوگل خانوادۀ واقعی اوست. همه‌چیز خوب بود تا وقتی از آزارگری یکی از همکارانش به گوگل شکایت کرد. نیتفلد از این می‌گوید که چطور وقتی گوگل از وجود او احساس خطر کرد، آن رؤیای شیرین به کابوسی ترسناک بدل شد.

پدر، مادر، شما متهم نیستید

فرض کنید پدر و مادر شما سه بچه داشته باشند. شما را در خانۀ خودشان بزرگ کنند، خواهرتان را از بدو تولد به همسایۀ سمت راستی‌ بسپارند و برادرتان را هم، بلافاصله بعد از تولد، به همسایۀ سمت چپی بدهند تا تحت تربیت آن‌ خانواده بزرگ شود. به نظرتان، وقتی شما سه خواهر و برادر به بزرگ‌سالی برسید، چون با والدین متفاوتی بزرگ شده‌اید، سرنوشت‌های متفاوتی خواهید داشت؟ بررسی فرایند رشد میلیون‌ها بچه در سراسر جهان نشان می‌دهد که این تفاوت چندان زیاد نخواهد بود.

چطور باید یک گفت‌وگوی خسته‌کننده را تمام کرد؟

تمام‌کردن گفت‌وگو واقعاً کار سختی است. معمولاً به نقطه‌ای می‌رسیم که حرف‌هایمان تمام شده، حوصله‌مان سر رفته، یا دیرمان شده و می‌خواهیم خداحافظی کنیم، اما احساس می‌کنیم بی‌ادبی است اگر طوری رفتار کنیم که طرف مقابل متوجه شود به ادامۀ گفت‌وگو علاقه‌ای نداریم. برای همین دنبال بهانه‌های عجیب‌و‌غریب می‌گردیم تا پایان‌دادن به گفت‌وگو را موجه جلوه دهیم. تحقیق جدیدی در دانشگاه هاروارد نشان می‌دهد ماجرا می‌تواند خیلی ساده‌تر باشد.

زنی که پیاده دور دنیا را گشت

ظاهر زندگی آنجلا مکسول را که می‌دیدی همه چیز عادی بود؛ روابط عاطفی پایدار، کار خوب، زندگی آرام. اما ندایی درونی او را به دوردست‌ها می‌خواند. احساس می‌کرد برای شناخت خود و یافتن پیوندی عمیق‌تر با جهان باید پیاده پا در مسیر بگذارد. او این کار را کرد و علیرغم همۀ بلاها و مصیبت‌هایی که سرش آمد، تسلیم نشد. شرح سفر هفت ساله و چند ده‌هزار کیلومتریِ او پر است از شگفتی؛ سفری که ما را نیز به گام‌هایی آهسته‌تر، نگاهی دقیق‌تر، و روحی بخشنده‌تر فرا می‌خواند.

خودکشی را نمی‌شود دسته‌بندی کرد

بخشی از کار علم دسته‌بندی‌کردن و ساختن ملاک و معیار دربارۀ موضوع مورد مطالعه است. اما این وظیفه، وقتی با موضوعی بسیار پیچیده مثل خودکشی روبه‌رو هستیم، دشوار می‌شود. مثلاً معاینه‌های استاندارد روان‌درمانی، خطر خودکشی در مراجعان را به چهار دسته تقسیم می‌کند: بدون خطر، کم، متوسط، زیاد. اما در عمل، هر اتفاق کوچک و بزرگی ممکن است آدم‌ها را ترغیب کند که دست به خودکشی بزنند. آیا می‌توان معیارهای دقیق‌تری برای پیش‌بینی چنین رفتارهایی ساخت؟

چطور جردن پیترسون در برابر منتقدان خشمگین خود تاب آورد؟

جردن پیترسون از جنجالی‌ترین روشنفکران امروز است. او را به معنای دقیق کلمه نمی‌توان محافظه‌کار دانست، اما از سوی دیگر، با جریان‌های چپ‌گرایانه و ترقی‌خواه هم فاصلۀ زیادی دارد. فرهنگ حذف که این سال‌ها بسیاری از چهره‌های قدرتمند را در عرصۀ دانشگاه، سیاست یا رسانه، نیست و نابود کرده، با تمام توان بر او نیز تاخته است. اما عجیب است که نتوانسته است کاری از پیش ببرد. او هنوز موفق است و پرطرفدار. راز پیترسون در چیست؟

برای تغییرکردن دنبال راه‌حل‌های شخصی باشید

یک استاد مدرسۀ وارتون، به‌تازگی، کتابی دربارۀ تغییر عادت‌های فردی نوشته است که ادعای جالبی دارد: برای تغییرکردن هیچ راه‌حلِ همگانی‌ای وجود ندارد، پس اگر واقعاً می‌خواهید تغییر کنید، به‌دنبال راه‌حلی شخصی باشید. کیتی میلکمن، که برای نوشتن کتابش از جدیدترین یافته‌های علمی استفاده کرده، می‌گوید مهم‌ترین نکته برای تغییرکردن همین است، چراکه «در مسیر رسیدن به بزرگ‌ترین اهداف‌ِ زندگی، استراتژی‌هایی که برای همه توصیه می‌شوند نمی‌توانند به اندازۀ استراتژی‌های شخصی‌‌شده کارساز باشند».

خریداران اخلاق‌گرا الگوی ما نیستند، حوصله‌سربر، روی مُخ و عجیب‌اند

گروهی از پژوهشگران از مردم پرسیدند که برای خرید شلوار جین به چه اطلاعاتی نیاز دارند. به دلیل محدودیت زمانی، آن‌ها فقط می‌توانستند دو ویژگی از چهار ویژگیِ قیمت، مدل، نحوۀ شست‌و‌شو و «استفاده از کودکان کار» را انتخاب کنند. پژوهشگران سپس، به گروهی که نمی‌خواستند دربارۀ به‌کارگیری کودکان کار بدانند، گفتند نظرشان را دربارۀ آ‌ن‌هایی بگویند که مایل‌اند دربارۀ استفاده از کودکان کار بدانند. نتایج تعجب‌آور بود: آن‌ها خریدارانی را که به ملاحظات اخلاقی توجه داشتند حوصله‌سربر، عجیب‌وغریب و حقیر می‌دیدند. ماجرا چیست؟ چرا مردم به خریداران اخلاق‌گرا با تحقیر نگاه می‌کنند؟ مگر قرار نیست آن‌ها الگویمان باشند

برای تربیت بچه‌ها، تنبیه و تشویق زیادی ممنوع

دور و برمان پر است از پدر و مادرهایی که با ساده‌ترین شیرین‌کاری فرزندشان به وجد می‌آیند و انواع تشویق و تحسین را نثارش می‌کنند و با اولین بدقلقی برآشفته می‌شوند و سر فرزندشان داد می‌زنند. اما تربیت فرزند همیشه این‌طور نبوده و همه‌جا هم این‌طور نیست. مایکلین دوکلف در کتاب جدیدش، با مطالعۀ تاریخ فرزندپروری و سفر به سه قاره با دختر سه‌ساله‌اش، پیشنهاداتی برای اصلاح شیوۀ تربیت فرزندانمان دارد.

همۀ این هیولاها روزی بچه‌هایی معصوم بوده‌اند

وقتی رسوایی‌های هاروی واینستین رسانه‌ای شد، اما براون، روزنامه‌نگار تحقیقی واشنگتن‌پست، مشغول نگهداری از نوزاد پسرش بود و همینطور که داستان زنانی که قربانی سوءاستفاده‌های جنسی شده بودند را می‌شنید، از خودش می‌پرسید، آیا ممکن است روزی پسر یک‌ماه و نیمۀ او هم به چنین سرنوشتی دچار شود؟ این دغدغه‌ها باعث شد جنبش #من‌هم او را به تحقیق روی مسئلۀ دیگری بکشاند: پسرها تحت چه تنش‌ها و فشارهایی بزرگ می‌شوند؟ و چطور می‌شود از آن‌ها حمایت کرد تا راه نادرستی را در پیش نگیرند؟

اگر اتهامی دروغ به شما زده‌اند، بدترین کار خشمگین‌شدن است

اگر به گناهی متهم شویم که انجام نداده‌ایم، احتمالاً اولین حسی که سراغمان می‌آید خشم و عصبانیت است. ما نمی‌توانیم به بی‌عدالتی و بی‌انصافی‌ای که در حق ما روا داشته شده، بی‌اعتنا باشیم یا خیلی منطقی و آرام با آن رو‌به‌رو شویم. به همین خاطر، خشممان را ابراز می‌کنیم. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد معمولاً دیگران وقتی خشم ما را می‌بینند، به‌جای آنکه قانع شوند که بی‌گناهیم، آن را نشانه‌ای از گناهکاری ما قلمداد می‌کنند. پس باید چه کار کنیم؟

دانیل کانمن در کتاب جدیدش دوباره سراغ قضاوت‌های انسانی رفته است

به‌نظرتان وقتی یک بیمار با علائمی مشخص به دو متخصص مراجعه می‌کند، چقدر احتمال دارد که نسخه‌های متفاوتی دریافت کند؟ یا اگر پرونده‌ای حقوقی به دو قاضی ارجاع شود، چقدر محتمل است که احکام متفاوتی صادر شود؟ دنیل کانمن، وقتی سال‌ها پیش آزمایشی را در این باره طراحی می‌کرد، حدس می‌زد اختلاف بین قضاوتِ متخصصان مختلف در یک حوزه، باید چیزی حدود ۱۰درصد باشد، اما بعد از انجام آزمایشش، فهمید این اختلاف بسیار زیاد و حدود ۵۰ درصد است. کتاب جدید او و همکارانش تلاشی برای فهم این معضل است.

چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟

تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟

پنج کتاب برای پاسخ‌دادن به بزرگترین سوال اقتصادی تاریخ

چرا اروپا مدرن شد، اما دیگر کشورها نتوانستند این مسیر را ادامه دهند؟ میلانوویچ می‌گوید این «مادر تمام سوالات اقتصاد رشد» است. سوالی به درازای چند قرن و به گسترۀ کل جهان. میلانوویچ که خود یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانانِ نابرابری است، می‌گوید برای اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده است، در مرتبۀ اول باید درکی مقایسه‌ای و آماری از وضعیتِ کشورهای جهان به دست بیاوریم. اما این تصویرِ آماری و اقتصادی ناکافی است اگر به پدیدارهای سیاسی-اجتماعی عظیمی مانند استعمار، امپریالیسم و برده‌داری توجه نکنیم.

همۀ تقصیرها را نباید به گردن تکنولوژی انداخت، حداقل فعلاً

هشداردادن دربارۀ خطرات گوشی‌های هوشمند بر سلامت ما رایج است. از پیام‌هایی که هر روز به دستمان می‌رسد و اخطار می‌دهد که اگر هنگام خواب گوشی کنارمان باشد، به انواع سرطان‌ها و اختلال‌های روانی مبتلا خواهیم شد، تا مشاورانی که دائماً از رشد افسردگی و تنهایی در اثر استفاده از شبکه‌های اجتماعی می‌گویند. در این میان، یک روان‌شناس جوان، دقیقاً به‌خاطر مخالفتش با این نگاه غالب، جنجال‌آفرین شده است. امی اوربن معتقد است بدون وجود شواهد، نمی‌توان تکنولوژی را مقصر دانست.

هنر تحمل آدم‌های خسته‌کننده، از زبان شری ترکل

روز به روز حوصلۀ ما برای حرف‌زدن با همکاران یا اعضای خانواده‌مان کمتر می‌شود. شری ترکل، روان‌شناس و فیلسوف تکنولوژی، می‌گوید ما آدم‌ها در ارتباط‌گرفتن با دیگران بسیار آسیب‌پذیریم و می‌کوشیم روی این آسیب‌ها را با تکنولوژی‌های ارتباطی بپوشانیم. نمی‌توانی حرفت را مستقیم بزنی؟ خب چه راهی بهتر از پیامک. طاقت حرف‌زدن طولانی نداری؟ با یک متن کوتاه کار را تمام کن. نتیجۀ همۀ این میان‌برهای پرعجله تنهاترشدن آدم‌ها و تبدیل آن‌ها به کسانی است که نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند. چطور می‌شود از تکنولوژی استفاده کنیم و این‌قدر منزوی نشویم؟

چرا احساس می‌کنیم همه دارند خودنمایی می‌کنند؟

هیچ کسی تحمل خودنمایی دیگران را ندارد. وقتی کسی از کارهای خوبش تعریف می‌کند یا بقیه را با لحن خاصی نصیحت می‌کند، همه نسبتاً به او بدبین می‌شوند. به‌تازگی، بازار خودنمایی جان تازه‌ای گرفته. گفت‌وگوهای ما در شبکه‌های اجتماعی لبریز شده است از دفاع‌ها و اتهام‌هایی که به‌کمکشان می‌خواهیم به دیگران بفهمانیم «ما چقدر خوبیم». اما جاشوا گرابز می‌گوید خودنمایی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست: بعضی‌ها با حسن‌نیت خودنمایی می‌کند؛ برخی خودشان هم نمی‌دانند گرفتار خودنمایی‌اند و بدتر از آن: بزرگ‌ترین خودنماها کسانی‌اند که دیگران را به خودنمایی متهم می‌کنند.

چرا افراد ساکت و درون‌گرا مدیرهای بهتری‌ هستند؟

ساکت‌ها در نگاه اول آدم‌هایی بی‌عرضه‌اند و به نظر می‌آید هیچ‌وقت نتوانند مدیر خوبی باشند، چون رتق‌وفتق کارها به همکاری‌کردن نیاز دارد و کسی که نتواند با دیگران گرم بگیرد و معاشرت کند، از دایره بیرون می‌افتد، چه برسد به اینکه بتواند جمع را مدیریت کند. اما سوزان کین در این گفت‌وگو می‌گوید باید بین درون‌گرایی و خجالت‌زدگی فرق گذاشت. خجالتی‌ها از قضاوت‌شدن در جمع می‌ترسند، اما درون‌گراها به‌خاطر اخلاق آرامشان می‌توانند به دیگران گوش بدهند، سایۀ سنگینشان را بر کار گروهی نیندازند و نهایتاً مدیران بهتری باشند.

هنر گمشدۀ گوش‌کردن

گوش‌‎کردن هنر فراموش‌شدۀ انسان معاصر است. بیماران از پزشکانی می‌نالند که حوصلۀ شنیدن حرف‌هایشان را ندارند، کارمندان از مدیرانی شکایت می‌کنند که اهمیتی به صحبت‌هایشان نمی‌دهند. این هنر زمانی ارزشمندتر می‌شود که بدانیم کلید متقاعدکردن دیگران در بسیاری از موارد نه صحبت‌کردن و نه حتی تملق، که گوش‌کردن است. در این شرایط همه‌مان چیزی برای آموختن از بتی بیگومب خواهیم داشت، زنی میانسال که توانست برای برقراری صلح سر صحبت را با شبه‌نظامیان جنگلی اوگاندا باز کند و آن‌قدر خوب به آن‌ها گوش کند که این افسران عالی‌رتبۀ ارتش «مادر» صدایش کنند.

کینه‌توزی آخرین سلاح سرکوب‌شدگان است

ما در عصری مملو از کینه‌توزی زندگی می‌کنیم. خشم فراگیر در شبکه‌های اجتماعی به کینه‌توزترین کاربران اعتبار می‌بخشد. در چارچوب سیاسی افراد به خاطر کینه‌ای که از یک شخص یا گروه دارند به دیگری رای می‌دهند. در فضای اجتماعی کسانی که احساس سرکوب‌شدن می‌کنند حاضرند حتی به قیمت آسیب‌دیدنِ خود، سرکوبگران را تنبیه کنند. اما این کینه‌توزی در عمل تا چه حد اثربخش است؟ آیا واقعاً می‌توان با تنبیه، سرزنش و تلافی جامعه‌ای عادلانه‌تر ساخت؟

تعداد دوست‌هایمان بر شادی و سلامتی‌مان مؤثر است

چرا اغلب زن‌ها یک نفر را دارند که بهترین دوستشان است؟ چرا برای مردان سخت است رازی را با کسی در میان بگذارند؟ چرا قهرکردن با دوستانمان این‌قدر دردناک است؟ رابین دانبار کتابی نوشته است برای پاسخ به چنین پرسش‌هایی. دانبار می‌گوید قرنطینه و جدایی از حلقۀ دوستان حتی بر سلامتی جسمانی ما هم تأثیر گذاشته است.

تورستن وبلن: ذهنی روشن، زبانی تند و نگاهی امیدوار

شاید یکی از بهترین واژه‌ها برای توصیف تورستن وبلن «متفاوت» است. این تفاوت را در نقدهای اقتصادی‌، شیوۀ بیان طعنه‌آمیز و حتی در زندگی شخصی‌ وبلن می‌توان دید. او با ذهنی خلاق و نگاهی جامع به بالاترین مراتب علمی زمان خودش دست یافت، و زبان تند و حواشی زندگی شخصی‌اش همان ها را از او گرفت و منزوی اش کرد. زندگی‌نامه‌ای جدید ادعا می‌کند وبلن نه یک بیگانۀ حاشیه‌ای، بلکه مهم‌ترین متفکر اقتصادیِ عصر طلایی آمریکا بود و نقدهایش بر نظریۀ اقتصادی و سرمایه‌داری هنوز حرف برای گفتن دارد.

چطور دسکتاپ مرتبی داشته باشیم؟

یکی از آشناترین صحنه‌ها در هر اداره‌ای میزهایی است که زیر بار سنگین کوه‌هایی از کاغذ و پرونده خم شده است. رایانه‌های کارمندان هم معمولاً وضع بهتری ندارند، دسکتاپ‌هایی که از بالا تا پایین از فایل‌هایی با اسم‌های نامفهوم پر شده‌اند و حافظه‌هایی مملو از سند و عکس و هر چیز دیگری که از اینترنت دانلود شده. خدا نکند که بخواهید فایلی را در میان این تلنبار اطلاعاتی پیدا کنید. ماری کوندو و اسکات سونِنشاین راه‌حل‌هایی برای این مشکل دارند.

یکنواختی شغل‌‌های مزخرف چگونه می‌‌تواند زیبا باشد؟

دیوید گریبر می‌گفت شغل مزخرف شغلی است که بود و نبودش فرقی نکند، از آن شغل‌ها که روزانه چند ساعت کار می‌کنی و دست‌آخر به‌طرز شگفت‌انگیز و حماقت‌باری می‌بینی هیچ کاری نکرده‌ای. زندگی آدم‌ها رفته‌رفته در این شغل‌ها فرسوده و بی‌معنا می‌شود. اما کیکوکو تسومورا، نویسندۀ ژاپنی، داستانی نوشته است که در آن این کارهای مزخرف ازقضا به‌خاطر پوچی‌شان زیبا، ارزشمند، و دوست‌داشتنی شده‌اند. او می‌نویسد «باید بدانیم امکان معناسازی ما چقدر محدود است. در زندگیِ‌‌ انباشته از کار، زیبایی امکان بروز ندارد، مگر از فراز امور بی‌اهمیت».

لذت یک‌عمر تازه‌کار بودن

تا حالا سر کلاسی بوده‌اید که بقیه از شما چندین سال جوان‌تر باشند؟ اگر چنین تجربه‌ای را داشته باشید، احتمالاً آن حس ناخوشایند شرم و نابجا بودن را چشیده‌اید. اینکه دیگر دیر شده است و بهتر است صرفاً همان کارهایی را انجام دهید که بلدید. در واقع، عقیدۀ جاافتاده‌ای وجود دارد که خیلی چیزها را فقط می‌شود در بچگی آموخت و اگر بزرگ شوید، دیگر فایده‌ای ندارد. ژیمناستیک، شطرنج، موسیقی، زبان‌های خارجی و بسیاری دیگر. اما، این عقیده هم غلط است و هم زیان‌بار.

آیا ورزش مازوخیسم است؟

ورزش موافقان و مخالفان سرسختی پیدا کرده است. صفحات اجتماعی، یعنی موافقان ورزش، پر است از عکس‌هایی که در باشگاه گرفته‌اند درحالی‌که عرق‌ریزان دارند می‌دوند یا تمرین می‌کنند. دستۀ دوم، یعنی مخالفان، هم همیشه زیر این پست‌ها یادآوری می‌کنند که ورزش بزرگترین دشمن سلامتی است و به‌جز مرفهان بی‌درد کسی وقت و پول باشگاه‌رفتن ندارد. جزء هر کدام که باشیم، تردیدی نیست که تناسب اندام به یکی از دغدغه‌های مهم آدم‌های امروز تبدیل شده است. این دغدغه از کجا آمده است و چه چیز دربارۀ دنیای معاصر می‌گوید؟

آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صداهای توی سرتان را خاموش کنید

«ساکت شو! ساکت شو!». اکثر ما این جمله را بیش‌ازهمه به ذهنِ خودمان گفته‌ایم. همۀ انسان‌ها با خودشان حرف می‌زنند؛ توی سرشان به دو یا چند نفر تبدیل می‌شوند و دربارۀ مسائل بحث می‌کنند. یک صدا نقش موافق را به عهده می‌گیرد، و دیگری نقش مخالف را. یکی سرزنشگر می‌شود، و دیگری مستحق سرزنش. اما گاهی این وراجی‌های درونی آن‌قدر زیاد می‌شود که زندگی را به کاممان تلخ می‌کند. روان‌شناسی که سال‌هاست دربارۀ صداهای درونی تحقیق می‌کند، در کتاب جدیدش، تکنیک‌هایی برای خاموش‌کردن این صدا طراحی کرده است.

نابرابری چطور روان ما را می‌خراشد؟

ریچارد ویلکینسون و کیت پیکت بعد از انتشار کتاب تراز، که به تأثیر نابرابری بر سلامت جسمانی اختصاص داشت، به شهرتی جهانی دست یافتند. آن‌ها طنین نگرانی‌های خودشان را در زبان سیاستمداران جهان، از رئیس‌جمهور آمریکا تا رئیس صندوق بین‌المللی پول، می‌شنیدند اما، در عمل، نابرابری همچنان رو به رشد بود. آن‌ها در کتاب جدیدشان وجه دیگری از این چشم‌انداز تیره را کاویده‌اند: تأثیر نابرابری بر سلامت روان. آن‌ها می‌گویند قاعده این است که هر چه جامعه‌ای نابرابرتر باشد، بیماری‌های روانی در آن بیشتر و مهلک‌تر است.

چطور در شبکه‌های اجتماعی بهتر گفت‌و‌گو کنیم؟

در دنیای حیوانات، وقتی تعارض منافعی پیش می‌آید، دو راه‌حل بیشتر وجود ندارد: جنگ یا گریز. خیلی وقت‌ها در رویارویی‌های انسانی هم از همین قاعده پیروی می‌کنیم. مثلاً وقتی در محیط کار موضوعی پیش می‌آید که شدیداً با آن مخالفیم، یا باید بحث‌وجدلی پرحرارت را به جان بخریم که ممکن است باعث عصبانیت و کدورت شود، یا باید حرفمان را بخوریم و برای حفظ همکاری و روحیۀ تیمی سکوت کنیم. اما محققانی که مدت‌ها دربارۀ جدل‌های انسانی مطالعه کرده‌اند، معتقدند راه‌های دیگری هم وجود دارد.

آیا دست‌دادن را از دست داده‌ایم؟

حرکات دست در فرهنگ‌های مختلف معانی متفاوتی دارد. مثلاً معروف است که ایتالیایی‌ها وقتی حس می‌کنند با کلام قادر به بیان احساسشان نیستند، از دستانشان کمک می‌گیرند. یا وقتی کسی دستش را مشت می‌کند و به قلبش می‌کوبد انگار که چندین جمله را یکجا بیان کرده است. در این میان یکی از دیرینه‌ترین رسوم مشترک در طول تاریخ و میان جوامع مختلف دست‌‎دادن است، رسمی ساده که می‌تواند معانی بسیار گوناگونی داشته باشد. الا الشماهی در کتاب تازۀ خود، فرهنگ و تاریخ دست‌دادن، این رسمِ به‌خطرافتاده، را به تصویر می‌کشد.

پدر، مادر، شما متهم نیستید

فرض کنید پدر و مادر شما سه بچه داشته باشند. شما را در خانۀ خودشان بزرگ کنند، خواهرتان را از بدو تولد به همسایۀ سمت راستی‌ بسپارند و برادرتان را هم، بلافاصله بعد از تولد، به همسایۀ سمت چپی بدهند تا تحت تربیت آن‌ خانواده بزرگ شود. به نظرتان، وقتی شما سه خواهر و برادر به بزرگ‌سالی برسید، چون با والدین متفاوتی بزرگ شده‌اید، سرنوشت‌های متفاوتی خواهید داشت؟ بررسی فرایند رشد میلیون‌ها بچه در سراسر جهان نشان می‌دهد که این تفاوت چندان زیاد نخواهد بود.

هیچ شغلی رؤیایی نیست

فرض کنید به شما حقوق بدهند تا در نقطه‌هایی از اقیانوس که تا حالا پای هیچ انسانی به آنجا نرسیده غواصی کنید. یا پول بگیرید برای اینکه در یک فانوس دریایی قدیمی زندگی کنید. به نظر می‌رسد بعضی شغل‌ها دست‌کمی از ماجراجویی‌ِ‌های رؤیایی ندارند. اما اگر خوش‌شانس باشید و واقعاً در یکی از این‌ کارها مشغول به کار شوید، احتمالاً پس از مدتی نظر دیگری خواهید داشت. یک روزنامه‌نگار با آدم‌هایی صحبت کرده است که از نظر بقیه شغل‌هایی رؤیایی دارند.

برای تربیت بچه‌ها، تنبیه و تشویق زیادی ممنوع

دور و برمان پر است از پدر و مادرهایی که با ساده‌ترین شیرین‌کاری فرزندشان به وجد می‌آیند و انواع تشویق و تحسین را نثارش می‌کنند و با اولین بدقلقی برآشفته می‌شوند و سر فرزندشان داد می‌زنند. اما تربیت فرزند همیشه این‌طور نبوده و همه‌جا هم این‌طور نیست. مایکلین دوکلف در کتاب جدیدش، با مطالعۀ تاریخ فرزندپروری و سفر به سه قاره با دختر سه‌ساله‌اش، پیشنهاداتی برای اصلاح شیوۀ تربیت فرزندانمان دارد.

زندگیِ خوب به مقداری «گله‌کردن» نیاز دارد

همیشه شنیده‌ایم که شکایت از وضع موجود و گله‌کردن دردی را دوا نمی‌کند و فقط روحیۀ خود و اطرافیان را خراب و خراب‌تر می‌کند. باید دائماً حالمان خوب باشد و به دیگران انرژی مثبت منتقل کنیم. اما کاترین نورلاک می‌گوید گله‌کردن می‌تواند مفید باشد و آدم‌ها را از تنهایی‌شان نجات دهد. وقتی آدم‌ها، به مقدار لازم، کنار یکدیگر از غم و غصه‌هایشان بگویند و بفهمند رنج مشترکی در زندگی دارند، روحیه‌شان ارتقا می‌یابد. نورلاک اصول صحیح گله‌کردن را توضیح می‌دهد.

گوگل آنجایی نبود که فکر می‌کردم

اِمی نیتفلد رؤیای کارکردن در گوگل را داشت و زمانی که به این رؤیا دست یافت همان چیزی را دید که انتظارش را می‌کشید: مدیری باهوش و یاری‌گر، همکارانی کاربلد و خوش‌مشرب، و محیط کاری که فکر همۀ نیازهای کارمندانش را کرده بود؛ حس می‌کرد گوگل خانوادۀ واقعی اوست. همه‌چیز خوب بود تا وقتی از آزارگری یکی از همکارانش به گوگل شکایت کرد. نیتفلد از این می‌گوید که چطور وقتی گوگل از وجود او احساس خطر کرد، آن رؤیای شیرین به کابوسی ترسناک بدل شد.

برای تغییرکردن دنبال راه‌حل‌های شخصی باشید

یک استاد مدرسۀ وارتون، به‌تازگی، کتابی دربارۀ تغییر عادت‌های فردی نوشته است که ادعای جالبی دارد: برای تغییرکردن هیچ راه‌حلِ همگانی‌ای وجود ندارد، پس اگر واقعاً می‌خواهید تغییر کنید، به‌دنبال راه‌حلی شخصی باشید. کیتی میلکمن، که برای نوشتن کتابش از جدیدترین یافته‌های علمی استفاده کرده، می‌گوید مهم‌ترین نکته برای تغییرکردن همین است، چراکه «در مسیر رسیدن به بزرگ‌ترین اهداف‌ِ زندگی، استراتژی‌هایی که برای همه توصیه می‌شوند نمی‌توانند به اندازۀ استراتژی‌های شخصی‌‌شده کارساز باشند».

برای زنده‌ماندن در اینترنت به بی‌اعتنایی انتقادی نیاز دارید

اینترنت دریای بی‌پایان اطلاعات است. راست و دروغ در این دریا چنان درهم آمیخته‌اند که گاهی همۀ امیدمان را برای رسیدن به حقیقت از دست می‌دهیم. بااین‌حال، یک استاد دانشگاه استنفورد می‌گوید شاید باید ابزارهایمان را برای تشخیص راست از دروغ در دنیای مجازی تغییر دهیم. در مدارس به ما می‌آموزند که برای قضاوت دربارۀ یک متن باید اول آن را با دقتِ تمام خواند. اما در دنیای آنلاین، مهم‌تر از خواندن یک متن، توانایی فراتر رفتن از آن است.

دربارۀ زمانی که دارید واقع‌بین باشید

تابه‌حال برایتان پیش آمده که، با وجود کوهی از پروژه‌های انباشته و کارهای عقب‌افتاده، برای قبول پروژه‌ای جدید وسوسه شوید؟ اگر پاسختان مثبت است، احتمالاً درگیر پدیده‌ای به نام ذهنیت جادویی هستید. ذهنیت جادویی چنین القا می‌کند که از امروز با توانی به‌مراتب بیشتر از قبل خواهید توانست همۀ آن کارهای قبلی را، علاوه بر پروژه‌های جدید، به سرانجام برسانید. این ذهنیت می‌تواند به خودتان، به کارتان و حتی به اطرافیان و همکارانتان آسیب بزند. یکی از چهره‌های شناخته‌شده در حوزۀ آموزش مدیران از راه‌حل‌های مواجهه با ذهنیت جادویی می‌گوید.

خریداران اخلاق‌گرا الگوی ما نیستند، حوصله‌سربر، روی مُخ و عجیب‌اند

گروهی از پژوهشگران از مردم پرسیدند که برای خرید شلوار جین به چه اطلاعاتی نیاز دارند. به دلیل محدودیت زمانی، آن‌ها فقط می‌توانستند دو ویژگی از چهار ویژگیِ قیمت، مدل، نحوۀ شست‌و‌شو و «استفاده از کودکان کار» را انتخاب کنند. پژوهشگران سپس، به گروهی که نمی‌خواستند دربارۀ به‌کارگیری کودکان کار بدانند، گفتند نظرشان را دربارۀ آ‌ن‌هایی بگویند که مایل‌اند دربارۀ استفاده از کودکان کار بدانند. نتایج تعجب‌آور بود: آن‌ها خریدارانی را که به ملاحظات اخلاقی توجه داشتند حوصله‌سربر، عجیب‌وغریب و حقیر می‌دیدند. ماجرا چیست؟ چرا مردم به خریداران اخلاق‌گرا با تحقیر نگاه می‌کنند؟ مگر قرار نیست آن‌ها الگویمان باشند

چطور باید یک گفت‌وگوی خسته‌کننده را تمام کرد؟

تمام‌کردن گفت‌وگو واقعاً کار سختی است. معمولاً به نقطه‌ای می‌رسیم که حرف‌هایمان تمام شده، حوصله‌مان سر رفته، یا دیرمان شده و می‌خواهیم خداحافظی کنیم، اما احساس می‌کنیم بی‌ادبی است اگر طوری رفتار کنیم که طرف مقابل متوجه شود به ادامۀ گفت‌وگو علاقه‌ای نداریم. برای همین دنبال بهانه‌های عجیب‌و‌غریب می‌گردیم تا پایان‌دادن به گفت‌وگو را موجه جلوه دهیم. تحقیق جدیدی در دانشگاه هاروارد نشان می‌دهد ماجرا می‌تواند خیلی ساده‌تر باشد.

چطور جردن پیترسون در برابر منتقدان خشمگین خود تاب آورد؟

جردن پیترسون از جنجالی‌ترین روشنفکران امروز است. او را به معنای دقیق کلمه نمی‌توان محافظه‌کار دانست، اما از سوی دیگر، با جریان‌های چپ‌گرایانه و ترقی‌خواه هم فاصلۀ زیادی دارد. فرهنگ حذف که این سال‌ها بسیاری از چهره‌های قدرتمند را در عرصۀ دانشگاه، سیاست یا رسانه، نیست و نابود کرده، با تمام توان بر او نیز تاخته است. اما عجیب است که نتوانسته است کاری از پیش ببرد. او هنوز موفق است و پرطرفدار. راز پیترسون در چیست؟

زنی که پیاده دور دنیا را گشت

ظاهر زندگی آنجلا مکسول را که می‌دیدی همه چیز عادی بود؛ روابط عاطفی پایدار، کار خوب، زندگی آرام. اما ندایی درونی او را به دوردست‌ها می‌خواند. احساس می‌کرد برای شناخت خود و یافتن پیوندی عمیق‌تر با جهان باید پیاده پا در مسیر بگذارد. او این کار را کرد و علیرغم همۀ بلاها و مصیبت‌هایی که سرش آمد، تسلیم نشد. شرح سفر هفت ساله و چند ده‌هزار کیلومتریِ او پر است از شگفتی؛ سفری که ما را نیز به گام‌هایی آهسته‌تر، نگاهی دقیق‌تر، و روحی بخشنده‌تر فرا می‌خواند.