سوگیری‌های ناآگاهانه به این آسانی برطرف نمی‌شوند
زنی که اسطورۀ بازار آزاد را درهم شکست
کسی تردیدی ندارد که کتاب نظریۀ عمومی جان مینارد کینز از تأثیرگذارترین کتاب‌های قرن بیستم در عرصۀ سیاست‌گذاری اقتصادی بوده است. اما کمتر کسی می‌داند که کینز به‌تنهایی این کتاب را ننوشته است، بلکه مباحث آن در گفت‌وگو با سایر همکاران او، و از جمله، اقتصاددانِ زبردستی به نام جون رابینسون شکل گرفتند. نظریه‌پرداز بزرگی که کمتر از همکاران مرد خود نام‌آشناست، اما صورت‌بندی‌هایش از نواقص موجود در نظریۀ بازار آزاد، در دنیای امروز اهمیت روزافزونی پیدا کرده است.
استخراج بیت‌کوین استعاره است، اما می‌تواند به‌اندازۀ یک استخراج واقعی مخرب باشد
پولْ داستانِ دروغینِ مشترک بین ما انسان‌هاست. من یک‌تکه کاغذ به شما می‌دهم و شما هم درعوض آن، به من تخم مرغ و کره می‌دهید و هر دو با لبخند از هم جدا می‌شویم. به دنیای رمزارزها که می‌رسیم داستان قدیمی پول بیشتر از دروغین بودن شبیه داستان‌های تخیلی می‌شود. سودهای چندهزار درصدی، بی‌ثباتی‌های غیرقابل پیش‌بینی و حل معماهای رمزنگاری شده برای «استخراج» واحدهای جدید. البته ژانر رمزارزها فقط به مقداری هیجان و تخیل ختم نمی‌شود و گویا دارد به ضرر همۀ انسان‌ها و محیط‌زیست تمام می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد فقط استخراج بیت‌کوین در یک سال به‌اندازۀ کل مصرف برق سالانۀ سوئد انرژی نیاز دارد. بیت‌کوین چیست و چگونه آیندۀ کرۀ زمین را هدف گرفته است؟
اگر از دستورالعمل‌های بی‌سروته کتاب‌های خودیاری خسته شدید یا دیگر حوصلهٔ توصیه‌های طاقت‌فرسای آنها را ندارید، حالا زمانش رسیده که نفس راحتی بکشید. به تازگی سروکلهٔ ژانر جدید «ضد خودیاری» پیدا شده است که به‌جای کوبیدن بر طبل توخالی شادی و موفقیت، دشواری زندگی را یادآوری می‌کند و از ما دعوت می‌کند محدودیت‌های خود را بپذیریم و با بدبیاری‌ها و سختی‌ها کنار بیاییم. اما آیا در این توصیه‌های جدید چیزی شبیه دستورالعمل‌های رایج خودیاری نیست؟
رسانه‌های اجتماعی شیوۀ ابراز خشم ما را چگونه تغییر می‌دهند؟
حمله به صفحۀ اینستاگرام لیونل مسی، ایوان زایتسف، دختر باراک اوباما و فرناندا لیما ازجمله رفتارهای پرخاش‌جویانۀ کاربران ایرانی بود که در جهان هم بازتابی گسترده داشت. این قبیل رفتارها در سال‌های اخیر در دنیا شیوع زیادی پیدا کرده‌اند و زمینه‌ای بسیار جدید در تحقیقات پدید آورده‌اند. اما هیک، سردبیر ارشد سایت ثرایو گلوبال، در گفت‌وگو با مالی کراکت، عصب‌شناس و استادیار دانشگاه ییل، علل و زمینه های بروز خشم اخلاقی در فضای مجازی را بررسی کرده است.
آیا زندگی‌ای مملو از سفر ایدئال است؟ شاید تا مرز مشخصی جواب این پرسش مثبت باشد. اما وقتی از آن مرز بگذریم، ناگهان احساس می‌کنیم تمام انگیزه‌ها و ارزش‌هایی که ما را از خانه بیرون می‌کشیده و آوارۀ کشورها و قاره‌های دیگر می‌کرده از بین رفته است. سوزان جوینسان، زنی که سفرْ جزئی از برنامۀ همیشگی زندگی‌اش بود، شبی در هتلی ملال‌آور، از این مرز گذشت. وقتی صدایی درونی در گوشش گفت: می‌خواهم بمیرم.
تاریخ از ابتدا گزارشگر انواع و اقسام اهمال‌کاری‌ها بوده و نسخه‌های گوناگونی برای درمان آن ارائه شده است. در سال‌های اخیر اما نگرش‌های تازه‌ای دربارۀ منشأ و شیوۀ برخورد درست با این معضل مطرح شده است. آزمایشات مختلف رفتاری و ژنتیکی یافته‌های تازه‌ای را در اختیار ما قرار داده‌اند، یافته‌هایی که شاید بتوانند راهنمایی برای انتخاب شیوۀ درست برای مقابله با اهمال‌کاری باشند.
گاهی به این فکر می‌کنیم که مقصر مشکلاتمان یا وضع ناگوارمان کیست؛ گاهی به این نتیجه می‌رسیم که خودمان هیچ نقشی در این پیشامدهای ناخوشایند نداشتیم؛ و این طرز فکر در بعضی موارد ازقضا کاملاً درست است. اما این نوع نگاه گاهی می‌تواند به نیرویی مخرب و ویرانگر تبدیل شود که جهان را مسبب همۀ بدبختی‌هایمان می‌بیند، نگرشی به جهان و زندگی که روان‌شناسان به آن «ذهنیت قربانی» می‌گویند. و معلوم است که قربانی همیشه از نظر اخلاقی برحق است، نه مسئولیتی متوجه اوست و نه پاسخ‌گوی چیزی است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی
در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟
«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.
نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آنها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.
کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی می‌کنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آنها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آنها به کدام سو می‌رود؟
مصرف دارد از سر و روی ما بالا می‌رود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.
مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین می‌شود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب می‌شد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.
ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب می‌شوند.
آیا تمدنی زوال‌یافته می‌تواند دوباره بازسازی شود؟
در سال‌های اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟
خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور
جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی می‌کنند باخبرند. آنها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آنها را می‌فهمند و به آنها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟
هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا
آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آنها را برشمرده است.
چه ارتباطی میان «عدالت» و «حقیقت» و «صلح» وجود دارد؟ یان الستر استاد دانشگاه کلمبیا و کالج فرانسه، معتقد است بر خلاف تصور ما، این ۳ ارزش همیشه با یکدیگر سازگار نیستند.
عدالت به‌مثابۀ انصاف: مفهومی سیاسی، نه متافیزیکی
جان راولز توضیح می‌دهد که چطور مفهوم عدالت با ساختار «عدالت به مثابۀ انصاف» سیاسی است و نه متافیزیکی؛ و دوم اینکه چرا باید به دنبال چنین مفهومی از عدالت در جامعۀ دموکراتیک باشیم.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | صفحه بعد » |
سوگیری‌های ناآگاهانه به این آسانی برطرف نمی‌شوند
بسیاری از سوگیری‌های ما برای خودمان هم ناشناخته است. بی‌دلیل از روی اسم آدم‌ها قضاوتشان می‌کنیم، با نگاه‌کردن به رنگ پوست و چهره‌شان تصمیم می‌گیریم به آنها اعتماد کنیم یا نه و خیلی چیزهای دیگر. حالا بیش از همیشه می‌دانیم که چنین سوگیری‌هایی می‌تواند برای سازمان‌ها و شرکت‌ها مضر باشد. برای همین دوره‌های آموزشی گوناگونی برای کاهش این سوگیرها در کارمندان طراحی شده است. اما به نظر می‌رسد کنارگذاشتن سوگیری خیلی سخت‌تر از آن‌چیزی است که فکر می‌کردیم. آیا راه‌حلی وجود دارد؟
زنی که اسطورۀ بازار آزاد را درهم شکست
کسی تردیدی ندارد که کتاب نظریۀ عمومی جان مینارد کینز از تأثیرگذارترین کتاب‌های قرن بیستم در عرصۀ سیاست‌گذاری اقتصادی بوده است. اما کمتر کسی می‌داند که کینز به‌تنهایی این کتاب را ننوشته است، بلکه مباحث آن در گفت‌وگو با سایر همکاران او، و از جمله، اقتصاددانِ زبردستی به نام جون رابینسون شکل گرفتند. نظریه‌پرداز بزرگی که کمتر از همکاران مرد خود نام‌آشناست، اما صورت‌بندی‌هایش از نواقص موجود در نظریۀ بازار آزاد، در دنیای امروز اهمیت روزافزونی پیدا کرده است.
استخراج بیت‌کوین استعاره است، اما می‌تواند به‌اندازۀ یک استخراج واقعی مخرب باشد
پولْ داستانِ دروغینِ مشترک بین ما انسان‌هاست. من یک‌تکه کاغذ به شما می‌دهم و شما هم درعوض آن، به من تخم مرغ و کره می‌دهید و هر دو با لبخند از هم جدا می‌شویم. به دنیای رمزارزها که می‌رسیم داستان قدیمی پول بیشتر از دروغین بودن شبیه داستان‌های تخیلی می‌شود. سودهای چندهزار درصدی، بی‌ثباتی‌های غیرقابل پیش‌بینی و حل معماهای رمزنگاری شده برای «استخراج» واحدهای جدید. البته ژانر رمزارزها فقط به مقداری هیجان و تخیل ختم نمی‌شود و گویا دارد به ضرر همۀ انسان‌ها و محیط‌زیست تمام می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد فقط استخراج بیت‌کوین در یک سال به‌اندازۀ کل مصرف برق سالانۀ سوئد انرژی نیاز دارد. بیت‌کوین چیست و چگونه آیندۀ کرۀ زمین را هدف گرفته است؟
اگر از دستورالعمل‌های بی‌سروته کتاب‌های خودیاری خسته شدید یا دیگر حوصلهٔ توصیه‌های طاقت‌فرسای آنها را ندارید، حالا زمانش رسیده که نفس راحتی بکشید. به تازگی سروکلهٔ ژانر جدید «ضد خودیاری» پیدا شده است که به‌جای کوبیدن بر طبل توخالی شادی و موفقیت، دشواری زندگی را یادآوری می‌کند و از ما دعوت می‌کند محدودیت‌های خود را بپذیریم و با بدبیاری‌ها و سختی‌ها کنار بیاییم. اما آیا در این توصیه‌های جدید چیزی شبیه دستورالعمل‌های رایج خودیاری نیست؟
رسانه‌های اجتماعی شیوۀ ابراز خشم ما را چگونه تغییر می‌دهند؟
حمله به صفحۀ اینستاگرام لیونل مسی، ایوان زایتسف، دختر باراک اوباما و فرناندا لیما ازجمله رفتارهای پرخاش‌جویانۀ کاربران ایرانی بود که در جهان هم بازتابی گسترده داشت. این قبیل رفتارها در سال‌های اخیر در دنیا شیوع زیادی پیدا کرده‌اند و زمینه‌ای بسیار جدید در تحقیقات پدید آورده‌اند. اما هیک، سردبیر ارشد سایت ثرایو گلوبال، در گفت‌وگو با مالی کراکت، عصب‌شناس و استادیار دانشگاه ییل، علل و زمینه های بروز خشم اخلاقی در فضای مجازی را بررسی کرده است.
آیا زندگی‌ای مملو از سفر ایدئال است؟ شاید تا مرز مشخصی جواب این پرسش مثبت باشد. اما وقتی از آن مرز بگذریم، ناگهان احساس می‌کنیم تمام انگیزه‌ها و ارزش‌هایی که ما را از خانه بیرون می‌کشیده و آوارۀ کشورها و قاره‌های دیگر می‌کرده از بین رفته است. سوزان جوینسان، زنی که سفرْ جزئی از برنامۀ همیشگی زندگی‌اش بود، شبی در هتلی ملال‌آور، از این مرز گذشت. وقتی صدایی درونی در گوشش گفت: می‌خواهم بمیرم.
تاریخ از ابتدا گزارشگر انواع و اقسام اهمال‌کاری‌ها بوده و نسخه‌های گوناگونی برای درمان آن ارائه شده است. در سال‌های اخیر اما نگرش‌های تازه‌ای دربارۀ منشأ و شیوۀ برخورد درست با این معضل مطرح شده است. آزمایشات مختلف رفتاری و ژنتیکی یافته‌های تازه‌ای را در اختیار ما قرار داده‌اند، یافته‌هایی که شاید بتوانند راهنمایی برای انتخاب شیوۀ درست برای مقابله با اهمال‌کاری باشند.
گاهی به این فکر می‌کنیم که مقصر مشکلاتمان یا وضع ناگوارمان کیست؛ گاهی به این نتیجه می‌رسیم که خودمان هیچ نقشی در این پیشامدهای ناخوشایند نداشتیم؛ و این طرز فکر در بعضی موارد ازقضا کاملاً درست است. اما این نوع نگاه گاهی می‌تواند به نیرویی مخرب و ویرانگر تبدیل شود که جهان را مسبب همۀ بدبختی‌هایمان می‌بیند، نگرشی به جهان و زندگی که روان‌شناسان به آن «ذهنیت قربانی» می‌گویند. و معلوم است که قربانی همیشه از نظر اخلاقی برحق است، نه مسئولیتی متوجه اوست و نه پاسخ‌گوی چیزی است.
به دیگران می‌تازیم که بگوییم ما خوبیم
دربارۀ دلایل تمایل ما به تنبیه افرادی که حرف نادرستی می‌زنند یا کار ناشایستی می‌کنند دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد. برخی آن را نشانه‌ای از بی‌مبالاتی در فضای مجازی می‌دانند، و برخی دیگر آن را گامی دیگر در پیشبرد آزادی بیان به‌وسیلۀ شبکه‌های اجتماعی. اما احتمال دیگری هم هست؛ شاید تمایل ما به تاختن به دیگران سیگنالی است که نشان دهیم افراد قابل اعتمادی هستیم، و شاید اگر راه بهتری برای نشان‌دادن آن بیابیم، دیگر تمایلی به تنبیه دیگران هم نداشته باشیم.
خوشبخت‌شدن بدون عشق سخت است، بدون دوست، ناممکن
عشق بهتر است یا دوستی؟ شاید هیچ‌وقت نتوانیم جواب قاطعی به این سوال بدهیم، بااین‌حال، تحقیقات فراوانی دربارۀ احساس خوشبختی و رضایتمندی از زندگی نشان می‌دهند که روابطِ دوستانۀ پایدار و امن نقش بی‌بدیلی در سلامت ما انسان‌ها دارند. در واقع، بی‌راه نیست اگر بگوییم که ماجراجویی‌های عاشقانۀ دوران جوانی، بیشتر به درد فیلم‌ها و رمان‌های رمانتیک می‌خورد، تا زندگی واقع‌بینانه. معنایش این نیست که نباید عاشق شد، اما عشق بدون ایجاد نوعی دوستیِ عمیق و آرامش‌بخش، معمولاً به جایی نمی‌رسد.
از منهتن به مراکش، از مراکش به مادرید، و از آنجا هم به مونیخ. گرچه جاشوا کوهن شهر و دیار خود را به بهانه‌های واهی ترک کرده، سعی می‌کند با خودش صادق باشد: «انگیزۀ اصلی‌ام برای رفتن ... فقط درآنجابودن بود». اما آنجا هم انگار نمی‌تواند جلویِ ملال‌انگیزیِ روزها را بگیرد و قرار است دوباره برگردد سرِ جای اول. او در سفرهایش قانون نقض‌ناپذیری یاد گرفته است: مراکش -و هر جای دیگری در دنیا- یک ویژگی دارد: وقتی آنجایی، می‌خواهی هر جایی باشی جز آنجا.
مارتا نوسبام: ترس چشمان سیاست را می‌بندد
خیلی‌ها فکر می‌کنند آخرالزمان فرا رسیده و تا پایانِ دنیا چیزی نمانده است: فساد فراگیر شده و کشورها رو به فروپاشی‌اند. صرفاً تصورکردن چنین وضعیتی کافی است تا فکر آدم‌ها مختل شود و چارۀ بیرون‌آمدن از مشکل را نبینند. ترس بر آنها غلبه می‌کند و آنها را در دام تصمیم‌های سیاسی‌ای می‌اندازد که هیچ پایه و اساسی ندارند. مارتا نوسبام، استاد دانشگاه شیکاگو، در کتاب «سلطنت ترس» رابطۀ عجیب ترس و قدرت را بررسی کرده است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
پنج کتاب برای پاسخ‌دادن به بزرگترین سوال اقتصادی تاریخ
چرا اروپا مدرن شد، اما دیگر کشورها نتوانستند این مسیر را ادامه دهند؟ میلانوویچ می‌گوید این «مادر تمام سوالات اقتصاد رشد» است. سوالی به درازای چند قرن و به گسترۀ کل جهان. میلانوویچ که خود یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانانِ نابرابری است، می‌گوید برای اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده است، در مرتبۀ اول باید درکی مقایسه‌ای و آماری از وضعیتِ کشورهای جهان به دست بیاوریم. اما این تصویرِ آماری و اقتصادی ناکافی است اگر به پدیدارهای سیاسی-اجتماعی عظیمی مانند استعمار، امپریالیسم و برده‌داری توجه نکنیم.
همۀ تقصیرها را نباید به گردن تکنولوژی انداخت، حداقل فعلاً
هشداردادن دربارۀ خطرات گوشی‌های هوشمند بر سلامت ما رایج است. از پیام‌هایی که هر روز به دستمان می‌رسد و اخطار می‌دهد که اگر هنگام خواب گوشی کنارمان باشد، به انواع سرطان‌ها و اختلال‌های روانی مبتلا خواهیم شد، تا مشاورانی که دائماً از رشد افسردگی و تنهایی در اثر استفاده از شبکه‌های اجتماعی می‌گویند. در این میان، یک روان‌شناس جوان، دقیقاً به‌خاطر مخالفتش با این نگاه غالب، جنجال‌آفرین شده است. امی اوربن معتقد است بدون وجود شواهد، نمی‌توان تکنولوژی را مقصر دانست.
هنر تحمل آدم‌های خسته‌کننده، از زبان شری ترکل
روز به روز حوصلۀ ما برای حرف‌زدن با همکاران یا اعضای خانواده‌مان کمتر می‌شود. شری ترکل، روان‌شناس و فیلسوف تکنولوژی، می‌گوید ما آدم‌ها در ارتباط‌گرفتن با دیگران بسیار آسیب‌پذیریم و می‌کوشیم روی این آسیب‌ها را با تکنولوژی‌های ارتباطی بپوشانیم. نمی‌توانی حرفت را مستقیم بزنی؟ خب چه راهی بهتر از پیامک. طاقت حرف‌زدن طولانی نداری؟ با یک متن کوتاه کار را تمام کن. نتیجۀ همۀ این میان‌برهای پرعجله تنهاترشدن آدم‌ها و تبدیل آنها به کسانی است که نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند. چطور می‌شود از تکنولوژی استفاده کنیم و این‌قدر منزوی نشویم؟
چرا احساس می‌کنیم همه دارند خودنمایی می‌کنند؟
هیچ کسی تحمل خودنمایی دیگران را ندارد. وقتی کسی از کارهای خوبش تعریف می‌کند یا بقیه را با لحن خاصی نصیحت می‌کند، همه نسبتاً به او بدبین می‌شوند. به‌تازگی، بازار خودنمایی جان تازه‌ای گرفته. گفت‌وگوهای ما در شبکه‌های اجتماعی لبریز شده است از دفاع‌ها و اتهام‌هایی که به‌کمکشان می‌خواهیم به دیگران بفهمانیم «ما چقدر خوبیم». اما جاشوا گرابز می‌گوید خودنمایی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست: بعضی‌ها با حسن‌نیت خودنمایی می‌کند؛ برخی خودشان هم نمی‌دانند گرفتار خودنمایی‌اند و بدتر از آن: بزرگترین خودنماها کسانی‌اند که دیگران را به خودنمایی متهم می‌کنند.
چرا افراد ساکت و درون‌گرا مدیرهای بهتری هستند؟
ساکت‌ها در نگاه اول آدم‌هایی بی‌عرضه‌اند و به نظر می‌آید هیچ‌وقت نتوانند مدیر خوبی باشند، چون رتق‌وفتق کارها به همکاری‌کردن نیاز دارد و کسی که نتواند با دیگران گرم بگیرد و معاشرت کند، از دایره بیرون می‌افتد، چه برسد به اینکه بتواند جمع را مدیریت کند. اما سوزان کین در این گفت‌وگو می‌گوید باید بین درون‌گرایی و خجالت‌زدگی فرق گذاشت. خجالتی‌ها از قضاوت‌شدن در جمع می‌ترسند، اما درون‌گراها به‌خاطر اخلاق آرامشان می‌توانند به دیگران گوش بدهند، سایۀ سنگینشان را بر کار گروهی نیندازند و نهایتاً مدیران بهتری باشند.
غزه از سال ۲۰۰۷ در محاصره است. محاصره‌ای که به تعبیر ایلان پاپه، «بزرگترین زندان جهان» را ساخته است. در اثر این محاصره اقتصاد غزه فروپاشیده و کمبود کالاهای اساسی بیداد می‌کند. قوانین خودسرانۀ اشغالگران امکان هر گونه فعالیتی را از مردم گرفته است و هیچکس نمی‌داند آیا فردا زنده خواهد بود یا نه. جمال بکر، ماهی‌گیر فقیر فلسطینی، تعریف می‌کند که چطور محاصرۀ دریایی غزه، زندگی ماهی‌گیران این منطقه را سیاه کرد.
باید به همۀ انسان‌ها در ۲۵سالگی ۱۲۰هزار یورو پول داد
«سرمایه در قرن بیست‌و‌یکم»، با آنکه در تمام دنیا تحسین شد، از نظر نویسنده‌اش دو ایراد داشت: یکی آنکه فقط بر تجربۀ غرب تکیه می‌کرد و دوم آنکه چیز زیادی دربارۀ ایدئولوژی‌های حاکم بر نابرابری نمی‌گفت. کتاب جدید او، «سرمایه و ایدئولوژی» قرار است علاوه بر چیزهای دیگر، این دو ایراد را نیز برطرف کند. پیکتی در گفت‌وگو با انتشارات دانشگاه هاروارد از ایده‌های جدیدی که طی هفت سال گذشته به آن رسیده است سخن می‌گوید.
وقتی آن‌قدر پول دارید که نمی‌دانید چه کارش کنید، زندگی چه شکلی می‌شود؟
آدم‌هایی که در خانواده‌ای اشرافی به دنیا می‌آیند، یا وارث ثروتی عظیم می‌شوند، زندگی‌ای متفاوت از بقیه پیدا می‌کنند. چیزهایی که خیلی‌ها آرزویش را دارند، برای آنها مثل آبِ خوردن در دسترس است، اما از طرف دیگر، از بسیاری از لذت‌های معمول زندگی آدم‌های عادی هم محروم می‌شوند. پیدا کردن یک دوست تازه یا گفتگویی معمولی با آدم‌ها در خیابان. همین وجه از ثروت بود که ابیگیل دیزنی، نوۀ بنیان‌گذار والت‌دیزنی را از دنیای پولدارها جدا می‌کرد. او می‌خواست طور دیگری زندگی کند.
دارون عجم‌اوغلو: در نهایت هیچ‌چیز به اندازۀ مشارکت مردم به نفع اقتصاد نیست
در دو قرن گذشته، اقتصاد بعضی از کشورها مثل ایالات متحده آمریکا، ۶۰ تا ۷۰ برابر رشد کرده و مصرف روزانۀ مردم نیز بیش از ۴۰ برابر شده است. اما در برابر آن، کشورهای دیگری نیز هستند که اقتصاد در آنها یا رشد چندانی نکرده یا اصلاً رو به افول رفته است. چرا بعضی کشورها چنین موفق شده و برخی شکست خورده‌اند؟ آیا استعمار و استثمار پاسخ مسئله است؟ دارون عجم‌اوغلو، از مشهورترین اقتصاددانان جهان، جواب را جای دیگری جست‌وجو می‌کند.
تصویری که زمانۀ ما از آدم موفق ساخته است، کسی است که صبح تا شب کار می‌کند تا پول دربیاورد و بعد آن پول را خرج کالاهای پرزرق و برق و سفرهای ماجراجویانه کند و دوباره بیشتر کار کند تا بیشتر پول دربیاورد تا بیشتر خرج کند. این چرخه پایانی ندارد. جایی وجود ندارد که اگر به آن برسی، دیگر بتوانی نفس راحتی بکشی و آرام بگیری. سوند برینکمن، فیلسوف دانمارکی، می‌گوید شاید وقت آن رسیده است که بایستیم و راه دیگری را پیش بگیریم.
گفت‌وگو با واکلاو اسمیل، سلاخ مزخرفات
تسلط بی‌نظیر بر تحلیل‌های آماری، گسترۀ عجیبی از دانش و تیزبینی و تعهد تمام‌عیار به فکت‌ها، واکلاو اسمیل را به یکی از تأثیرگذارترین متفکران امروز تبدیل کرده است. آخرین کتاب او، «رشد»، که به تازگی منتشر شده است، چیزی شبیه گزارش‌های بانک جهانی است. تحلیلی عمیق و داده‌بنیاد که پدیدۀ رشد را از زیست‌شناسی تا اقتصاد دنبال می‌کند و با ترسیم تصویری کلان از وضعیت امروز محیط زیست، نتیجه می‌گیرد که باید رشد را متوقف کنیم. چیزی که گویا اقتصاددانان نمی‌خواهند باور کنند.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | صفحه بعد » |
ماریان پاور در آستانۀ چهل سالگی یک روزنامه‌نگار معمولی بود و از شرایط زندگی‌اش رضایت نداشت. ماریان مجرد بود و ناراضی، بدهکار بود و اطرافش پر از دوستانی که ظاهراً همه موفق‌تر از او بودند. اما در همۀ سال‌های جوانی ماریان برای مشکلاتش فقط یک راه‌حل داشت: خواندن کتاب‌های خودیاری بیشتر. پاور از بیست‌وچهار سالگی درگیر خواندن کتاب‌های خودیاری شده بود و بدون عمل‌کردن به هیچ‌کدام از توصیه‌های فقط سراغ کتاب بعدی را می‌گرفت. تا اینکه یک روز تصمیم گرفت زندگی‌اش را تغییر بدهد. چه می‌شود اگر هر ماه از دستورات یک کتاب خودیاری پیروی کنم؟
شکست‌خوردن شرمساری ندارد، اما جشن‌گرفتن هم ندارد
مدت‌هاست که همه طرفدار شکست شده‌اند، البته نه آن شکستی که یک‌جور خاتمه و پایان به حساب می‌آمد. این نسخۀ جدیدِ شکست گویا نقطۀ عطفی است که هر انسان موفق باید تجربه‌اش کند. حال‌آنکه ناکامی و موفق‌نشدن پیش‌ازاین فقط یک فایده داشت و آن دست‌کشیدن از تلاش بیهوده بود. مگان نولان می‌گوید فرهنگ ما عامدانه شکست‌های بی‌نتیجۀ آدم‌های معمولی را نادیده می‌گیرد و افراد را به ورطۀ خیال‌بافی و اتلاف وقت می‌اندازد.
تکنولوژی یک معنا دارد: تخریب خلاقانۀ جهان
در چند سال اخیر، معنای واقعی تکنولوژی را لمس کرده‌ایم: تا می‌آییم به یک سخت‌افزار یا نرم‌افزار عادت کنیم، محصولی جدید به بازار می‌آید و همۀ رقبا را از میدان به در می‌کند. دودشدن چیزهای استوار هیجان دارد. مثل وقتی که یک سیستمِ جدید نه‌تنها بساط شرکتی باسابقه و استخوان‌دار را درهم می‌پیچد، بلکه ساختارهای قدیمی جهان را زیرورو می‌کند. اما چرخۀ «برهم‌زدن» و تخریبِ دستاوردهای قبلی تا چه زمانی پابرجا می‌ماند؟ به عبارت دیگر، تکنولوژی‌های سیلیکون‌ولی تا کجا همراه ما خواهند ماند؟
چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق‌تر کمک می‌کند؟
کلاس درس گاهی اوقات کاملاً یک‌طرفه و شبیه سخنرانی‌ای کسل‌کننده می‌شود. نه می‌شود راحت خوابید، نه حرف‌های استاد سلول‌های خاکستری‌مان را قلقلک می‌دهد. نتیجۀ چنین کلاسی می‌شود ذهنی کلافه و بدنی که از فرط نشستن خشک شده. اما شاید همچنان یک راه فرار باقی باشد: اینکه بگذاری ذهنت برای خودش پرسه بزند. کتابی جدید می‌گوید این موقعیتِ نیمه‌حواس‌پرت، اینکه هم گوشت به استاد باشد و هم نباشد، به ذهن کمک می‌کند تا بهتر فکر کند، و از این می‌گوید که چگونه پرسه‌های ذهنی می‌توانند برای یادگیری مفید باشند.
وقت خداحافظی با مدرک‌های دانشگاهی است
این روزها، نمی‌توانی فرم استخدام پر کنی، مگر اینکه مدرکی دانشگاهی داشته باشی. اما اگر قرار باشد همۀ کارهای جامعه مدرک دانشگاهی لازم داشته باشند، آن‌وقت است که بحران شروع می‌شود، همان بحرانی که دیوید گودهارت آن را سرمنشأ نابرابری‌های بی‌شمارِ جامعه می‌داند. گودهارت، مؤسس مجلۀ پراسپکت، در کتاب جدید خود، از بلایی سخن می‌گوید که دانشگاه‌زدگی بر سر اقتصاد کشورش درآورده. اگر مسیر قدرت و ثروت و موفقیت از قبولی در امتحانات دانشگاه عبور کند، چگونه کارهای ضروری کم‌ارج می‌شوند و روی زمین می‌مانند؟
اصلاً شخصیت آدم‌ها می‌تواند تغییر کند؟
معیارمان برای انتخاب دوست، همسر یا همکار چیست؟ خیلی از ما بی‌درنگ می‌گوییم: «خب معلوم است، یکی از اولین ملاک‌هایمان این است که ’باشخصیت‘ باشد». و از نگاهمان این باشخصیت بودن، یک صفتِ همیشگی و تغییرناپذیر است که رفتارها و واکنش‌های فرد به سادگی نمی‌تواند آن را تغییر دهد. دقیقاً برخلاف متفکران سنتی‌ای همچون ارسطو که شخصیت را انتخابی عامدانه و پرورش‌یافته می‌دانستند، امروزه فکر می‌کنیم شخصیت‌داشتن نوعی صفت ذاتی و طبیعی است. آیا این اصطلاح واقعاً معنی روشنی دارد؟
تا سر حد مرگ دوستت دارم: چطور به حیوانات عزیزمان آسیب می‌زنیم
نگهداری از حیوانات خانگی اخلاقی است یا غیراخلاقی؟ ناشی از عطوفت و مهربانی است، یا نشانۀ ظلم و ستمگری؟ پاسخ‌دادن به این سؤالات آسان نیست. پرورش، فروش و نگهداری از حیوانات خانگی این روزها به صنعتِ بین‌المللی عظیمی تبدیل شده است. علاقۀ ما به نگه‌داشتن «سگ‌های پاکوتاه پشمالو» یا «گربه‌های کوچولوی چشم‌درشت» در ظاهر ایرادی ندارد، اما در عمل، چرخۀ بزرگی از رنج و آسیب را به راه می‌اندازد. از بیماری‌های ژنتیکی دردناک در گونه‌های اصلاح‌شده، تا بی‌توجهی به حیواناتی که فکر می‌کنیم زشت یا بی‌فایده‌اند.
وقتی آیزاک نیوتون دار و ندارش را در بورس باخت
دست برداشتن از سودهای کلان کار آسانی نیست. همه می‌دانند که وقتی بازار سهام با سرعتی بی‌محابا بالا می‌رود، ممکن است همه‌چیز ناگهان فروبپاشد، اما بااین‌حال، خیلی‌ها ترجیح می‌دهند همچنان بختشان را محک بزنند. نمونه‌ای بسیار شاخص، آیزاک نیوتون، بزرگترین ریاضی‌دان عصر خودش و مظهر عقلانیت و هوش بود که علی‌رغم هشدارها، تمام ثروتش را پای سودای سود بیشتر در بازار سهام به باد داد. طرفه آنکه این اتفاق سیصد سال است که بارها رخ داده و همچنان سرمایه‌گذاران را قربانی خود می‌کند.
اگر قرار باشد به جزیره‌ای دورافتاده بروید، چه‌کسی را با خود می‌برید؟
معنای زندگی چیست؟ احتمالاً این سؤال را وقت‌هایی از خودمان می‌پرسیم که در رسیدن به هدفی شکست خورده‌ایم یا تنها و دل‌شکسته‌ایم. فرانک مارتلا، فیلسوف و روان‌شناسی که دربارۀ معنای زندگی تحقیق می‌کند، با ارجاع به تحقیقات مختلف، شرح می‌دهد که زندگی ما انسان‌ها، بیش از همه، در پیوند با دیگر انسان‌هاست که معنا می‌گیرد. در دوستی‌هایی که می‌سازیم، در محبتی که نثار اعضای خانواده‌مان می‌کنیم و در تجربۀ مشترکی که با آنها می‌سازیم.
از پشت فیلتر زیباتر است: اینستاگرام چگونه زندگی‌مان را دگرگون کرد؟
می‌شود به اینستاگرام همچون راهی برای گرامی‌داشتن زندگی نگاه کرد. اینستاگرام به ما می‌گوید زندگیِ همۀ ما ارزش تماشاکردن دارد و یادمان می‌اندازد به دنیای اطرافمان توجه کنیم؛ از ما می‌خواهد حواسمان به غروبی بی‌نظیر باشد یا چشممان دنبال برگ‌های پاییزی بگردد که روی پیاده‌رو چیده شده‌اند. در‌عین‌حال، اینستاگرام تجربۀ شخصی را خنثی و بی‌اهمیت می‌کند: لحظات خاص به شرطی ارزشمندند که بتوان آنها را به اشتراک گذاشت؛ صعود به قله ارزشی نخواهد داشت، مگر بتوانیم عکسی از بالای قله بگیریم. کتاب «بدون فیلتر» توضیح می‌دهد که اینستاگرام چطور نگاه ما را به زندگی دگرگون کرده است.
کی به کیست؟ هر چه را دوست داری باور کن
اگر کسی بگوید سیگار برای سلامتی‌تان مفید است، حرفش را باور می‌کنید؟ اگر نامزد انتخاباتی وعده‌های عجیب‌وغریب بدهد، چه؟ تبلیغات بازرگانی را چه می‌گویید؟ بسیاری از ما گوشمان به این حرف‌ها بدهکار نیست. درواقع آن‌قدرها هم ساده‌لوح نیستیم. اما پس این‌همه باور دروغین افراد از کجا می‌آید؟ نیک انفیلد می‌گوید آنچه باورهای خطا را به خورد ما می‌دهد نه سادگی و ساده‌لوحی ما، که دستگاه پیچیدۀ علایق و گرایش‌های اجتماعی ماست. ما عادت داریم چیزهایی را باور کنیم که به نفعمان‌اند و از صمیم قلب دوستشان داریم.
در ستایش رانندگی؛ فیلسوفِ موتورسوار از خودروهای معمولی دفاع می‌کند
چه کسی از اتومبیل‌های خودران بدش می‌آید؟ کافی است مقصد را مشخص کنی، با خیال راحت در صندلی فرو بروی، و به صفحۀ گوشی خیره شوی. نه بوقی، نه ترافیکی، نه عصبانیتی. اما فیلسوفی هست که از این وضعیت متنفر است. متیو کرافورد، نویسنده‌ای که به تعمیر موتورسیکلت‌ها مشهور است، می‌گوید یک‌زمانی کسب مهارت و ریسک‌پذیری برای آدم‌ها فضیلت به شمار می‌آمد، اما هر چه می‌گذرد انگار سرآمدان تکنولوژی می‌خواهند ما را نادان‌تر و بی‌عرضه‌تر کنند. از قلبتان بپرسید؛ واقعاً دوست دارید لذت رانندگی را از دست بدهید؟
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
تاریخ از ابتدا گزارشگر انواع و اقسام اهمال‌کاری‌ها بوده و نسخه‌های گوناگونی برای درمان آن ارائه شده است. در سال‌های اخیر اما نگرش‌های تازه‌ای دربارۀ منشأ و شیوۀ برخورد درست با این معضل مطرح شده است. آزمایشات مختلف رفتاری و ژنتیکی یافته‌های تازه‌ای را در اختیار ما قرار داده‌اند، یافته‌هایی که شاید بتوانند راهنمایی برای انتخاب شیوۀ درست برای مقابله با اهمال‌کاری باشند.
گاهی به این فکر می‌کنیم که مقصر مشکلاتمان یا وضع ناگوارمان کیست؛ گاهی به این نتیجه می‌رسیم که خودمان هیچ نقشی در این پیشامدهای ناخوشایند نداشتیم؛ و این طرز فکر در بعضی موارد ازقضا کاملاً درست است. اما این نوع نگاه گاهی می‌تواند به نیرویی مخرب و ویرانگر تبدیل شود که جهان را مسبب همۀ بدبختی‌هایمان می‌بیند، نگرشی به جهان و زندگی که روان‌شناسان به آن «ذهنیت قربانی» می‌گویند. و معلوم است که قربانی همیشه از نظر اخلاقی برحق است، نه مسئولیتی متوجه اوست و نه پاسخ‌گوی چیزی است.
رسانه‌های اجتماعی شیوۀ ابراز خشم ما را چگونه تغییر می‌دهند؟
حمله به صفحۀ اینستاگرام لیونل مسی، ایوان زایتسف، دختر باراک اوباما و فرناندا لیما ازجمله رفتارهای پرخاش‌جویانۀ کاربران ایرانی بود که در جهان هم بازتابی گسترده داشت. این قبیل رفتارها در سال‌های اخیر در دنیا شیوع زیادی پیدا کرده‌اند و زمینه‌ای بسیار جدید در تحقیقات پدید آورده‌اند. اما هیک، سردبیر ارشد سایت ثرایو گلوبال، در گفت‌وگو با مالی کراکت، عصب‌شناس و استادیار دانشگاه ییل، علل و زمینه های بروز خشم اخلاقی در فضای مجازی را بررسی کرده است.
آیا زندگی‌ای مملو از سفر ایدئال است؟ شاید تا مرز مشخصی جواب این پرسش مثبت باشد. اما وقتی از آن مرز بگذریم، ناگهان احساس می‌کنیم تمام انگیزه‌ها و ارزش‌هایی که ما را از خانه بیرون می‌کشیده و آوارۀ کشورها و قاره‌های دیگر می‌کرده از بین رفته است. سوزان جوینسان، زنی که سفرْ جزئی از برنامۀ همیشگی زندگی‌اش بود، شبی در هتلی ملال‌آور، از این مرز گذشت. وقتی صدایی درونی در گوشش گفت: می‌خواهم بمیرم.
استخراج بیت‌کوین استعاره است، اما می‌تواند به‌اندازۀ یک استخراج واقعی مخرب باشد
پولْ داستانِ دروغینِ مشترک بین ما انسان‌هاست. من یک‌تکه کاغذ به شما می‌دهم و شما هم درعوض آن، به من تخم مرغ و کره می‌دهید و هر دو با لبخند از هم جدا می‌شویم. به دنیای رمزارزها که می‌رسیم داستان قدیمی پول بیشتر از دروغین بودن شبیه داستان‌های تخیلی می‌شود. سودهای چندهزار درصدی، بی‌ثباتی‌های غیرقابل پیش‌بینی و حل معماهای رمزنگاری شده برای «استخراج» واحدهای جدید. البته ژانر رمزارزها فقط به مقداری هیجان و تخیل ختم نمی‌شود و گویا دارد به ضرر همۀ انسان‌ها و محیط‌زیست تمام می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد فقط استخراج بیت‌کوین در یک سال به‌اندازۀ کل مصرف برق سالانۀ سوئد انرژی نیاز دارد. بیت‌کوین چیست و چگونه آیندۀ کرۀ زمین را هدف گرفته است؟
اگر از دستورالعمل‌های بی‌سروته کتاب‌های خودیاری خسته شدید یا دیگر حوصلهٔ توصیه‌های طاقت‌فرسای آنها را ندارید، حالا زمانش رسیده که نفس راحتی بکشید. به تازگی سروکلهٔ ژانر جدید «ضد خودیاری» پیدا شده است که به‌جای کوبیدن بر طبل توخالی شادی و موفقیت، دشواری زندگی را یادآوری می‌کند و از ما دعوت می‌کند محدودیت‌های خود را بپذیریم و با بدبیاری‌ها و سختی‌ها کنار بیاییم. اما آیا در این توصیه‌های جدید چیزی شبیه دستورالعمل‌های رایج خودیاری نیست؟
زنی که اسطورۀ بازار آزاد را درهم شکست
کسی تردیدی ندارد که کتاب نظریۀ عمومی جان مینارد کینز از تأثیرگذارترین کتاب‌های قرن بیستم در عرصۀ سیاست‌گذاری اقتصادی بوده است. اما کمتر کسی می‌داند که کینز به‌تنهایی این کتاب را ننوشته است، بلکه مباحث آن در گفت‌وگو با سایر همکاران او، و از جمله، اقتصاددانِ زبردستی به نام جون رابینسون شکل گرفتند. نظریه‌پرداز بزرگی که کمتر از همکاران مرد خود نام‌آشناست، اما صورت‌بندی‌هایش از نواقص موجود در نظریۀ بازار آزاد، در دنیای امروز اهمیت روزافزونی پیدا کرده است.
نسخۀ صوتی: شکارچی خاطرات: زندگی آدم‌های معمولی چه هیجانی می‌تواند داشته باشد؟
ما اغلب برای خوانده‌شدن خاطره نمی‌نویسیم. حتی اگر کسی دزدکی سروقت خاطراتمان برود، ناراحت می‌شویم. حالا فرض کنید کسی دفترچۀ ما را بردارد و آن را در فروشگاهی اینترنتی به حراج بگذارد. دیوانه می‌شویم. سالی مک‌نامارا کسی است که تابه‌حال هشت‌هزار دفترچۀ خاطرات از فروشگاه‌های اینترنتی و سمساری‌ها خریده و خوانده است. او می‌گوید «مرده‌ها مثل ما غیرت خاصی روی خاطراتشان ندارند». خواندن خاطرات آدم‌های غریبه چه چیزی دربارۀ زندگی افراد معمولی به مک‌نامارا آموخت؟
سوگیری‌های ناآگاهانه به این آسانی برطرف نمی‌شوند
بسیاری از سوگیری‌های ما برای خودمان هم ناشناخته است. بی‌دلیل از روی اسم آدم‌ها قضاوتشان می‌کنیم، با نگاه‌کردن به رنگ پوست و چهره‌شان تصمیم می‌گیریم به آنها اعتماد کنیم یا نه و خیلی چیزهای دیگر. حالا بیش از همیشه می‌دانیم که چنین سوگیری‌هایی می‌تواند برای سازمان‌ها و شرکت‌ها مضر باشد. برای همین دوره‌های آموزشی گوناگونی برای کاهش این سوگیرها در کارمندان طراحی شده است. اما به نظر می‌رسد کنارگذاشتن سوگیری خیلی سخت‌تر از آن‌چیزی است که فکر می‌کردیم. آیا راه‌حلی وجود دارد؟
