خودشیفتگی جمعی چه بر سر جامعه می‌آورد؟
تبعیض علیه زنان در پزشکی تاریخی از درد به جا گذاشته است
وقتی الینور کلگهورن، برای مشکل پوستی‌اش به دکتر مراجعه کرد، در موقعیت ناخوشایندی قرار گرفت: پزشکان به‌خوبی با بیماری‌اش آشنا بودند، اما درمانی برای آن نداشتند. بعداً فهمید تعداد زنانی که درگیر این بیماری می‌شوند، نُه برابر مردان است. او که پس‌زمینۀ قدرتمندی در تاریخ و فمینیسم داشت، بلافاصله دریافت که احتمالاً با جلوۀ دیگری از تبعیض جنسیتی در پزشکی روبه‌روست. آنجا بود که شروع کرد به خواندن تاریخِ حرف‌هایی که پزشکان دربارۀ زنان و بیماری‌هایشان زده‌اند. حاصل این مطالعات کتابی خواندنی شد که به تازگی منتشر شده است.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند افرادی که منزلت اجتماعی‌اقتصادی بالاتری دارند، در مقایسه با کسانی که از آنها پایین‌ترند، بیشتر در معرض این هستند که خود را محق بدانند و مثل خودشیفته‌ها رفتار کنند. مثلاً در یک مطالعه، عابرپیاده‌ای را سر چهارراهی شلوغ گذاشتند و منتظر نشستند تا ببینند چه ماشین‌هایی اجازه می‌دهند او از خیابان رد شود. همین‌قدر بدانید که ماشین‌های معمولی بسیار بیشتر از مرسدس‌ها و بی‌ام‌و‌ها توقف می‌کردند. این تحقیق برایمان جالب است چراکه با کلیشه‌های ذهنی‌مان از افراد پولدار منطبق است. ولی این سؤال که داشتن پول زیاد چه تأثیری بر روان ما دارد به‌هیچ‌وجه پیش‌پا‌افتاده نیست. پیامدهای اجتماعی و روانشناختیِ قرارگرفتن در رأس هرم اقتصادی و داشتن موقعیت ممتاز چیست؟
سرسختی: داستان یک مفهوم روانشناختی بی‌اساس
اگر به روانشناسی علاقه‌مند باشید، احتمالاً نام آنجلا دارک‌ورث برایتان آشناست. دارک‌ورث در سال ۲۰۱۵ کتابی نوشت با عنوان سرسختی: قدرت اشتیاق و پشتکار، کتابی بسیار پرفروش که هم او را به شهرت رساند و هم ایده‌هایش را رواج داد. اصل حرفِ دارک‌ورث ساده بود و حتی بدیهی به نظر می‌رسید: رمز موفقیت سرسختی است. باید بتوانید برای مدتی طولانی روی موضوعی تمرکز کنید و بی‌خیال نشوید. اما وقتی پای پژوهش‌های دقیق به میان بیاید، این ایدۀ پرطرفدار چیز چندانی برای گفتن ندارد.
هوش هیجانی به‌مثابۀ سیاست سرکوب روانی
انسانِ عادی مگر از زندگی چه می‌خواهد؟ همسری مهربان، شغلی باثبات و مفید، و جامعه‌ای بسامان. دانیل گلمن می‌گوید راز دستیابی به نیازهای اساسی بشر تسلط بر هیجانات است: اگر احساساتت را کنترل کنی و رفتارت درست باشد، صاحب‌کارت تو را اخراج نمی‌کند و هیچ‌گاه با همسرت پرخاش نخواهی کرد. گلمن در کتاب پرفروش خود، که ۲۵ سال پیش منتشر شد و تاکنون پنج‌میلیون نسخه از آن به فروش رفته و به ۴۰ زبان ترجمه شده، مفهوم «هوش هیجانی» را جا انداخت و آن را راز خوشبختی دانست. اما آیا واقعاً هوش هیجانی می‌تواند مشکلات ما را حل کند؟
اعداد همیشه راست می‌گویند، مگر وقتی که دروغ می‌گویند
اعداد جذاب‌اند. چه از این بهتر که پدیده‌ای پیچیده را در قالب چند عدد و رقم ساده و قابل‌فهم برای همه توضیح بدهیم؟ مهم نیست پیش‌بینی انتخابات باشد، اندازه‌گیری تورم، تاثیرگذاری واکسیناسیون، یا سنجش هوش؛ همه را می‌توان در چند رقم خلاصه کرد. اما کاش همه‌چیز به همین سادگی بود. وقتی بخواهیم دنیا و پیچیدگی‌هایش را در قالب اعداد جای دهیم، باید بخش زیادی از جزئیات را دور بریزیم، جزئیاتی که گاهی اصل داستان‌اند. و ماجرا تازه از اینجا آغاز می‌شود.
لبخند بزنید و منتظر مرگ باشید: بررسی آخرین کتاب الیزابت کولبرت
هفت سال پس از انتشار انقراض ششم، حالا الیزابت کولبرت، روزنامهنگار زیست‌محیطی سرشناس، با کتاب جدیدی دوباره مسئلۀ بحران‌های اقلیمی را به میان کشیده است. تمرکز او در این کتاب بر نقش تلاش‌های فناورانۀ ما انسان‌ها در برهم‌خوردن نظم طبیعت است، پروژه‌های بلندپروازانه‌ای که ابتدا قرار بود زندگی ما را آباد کند، اما حالا سیاره‌مان را به خطر انداخته است؛ عجیب آنکه در مارپیچی سرگیجه‌آور، برای حلِ این بحران‌ها هم دنبال فناوری‌های جدید می‌گردیم. آیا در نهایت نجات پیدا خواهیم کرد؟
حدود ۵۰ سال پیش، روان‌درمانگری که روزانه تا ۱۶ ساعت کار می‌کرد در نوشته‌ای، در توصیف وضع زندگی‌اش، گفت «فرسوده» شده است. او این کلمه را بارها از زبان بیمارانش شنیده بود که عمدتاً معتادانی بودند که هروئین نابودشان کرده بود. رفته‌رفته، فرسودگی ورد زبان همه شد. معلمان، پرستاران، پزشکان و کارمندان احساس می‌کردند شرایط سبعانۀ کار زندگی‌شان را سیاه کرده است. بعد توصیه‌ها از راه رسیدند. پنج یا ده یا بیست راه برای رهایی از فرسودگی. اما آیا واقعاً کسی از فرسودگی نجات پیدا کرد؟
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی
در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟
«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.
نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آنها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.
کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی می‌کنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آنها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آنها به کدام سو می‌رود؟
مصرف دارد از سر و روی ما بالا می‌رود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.
مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین می‌شود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب می‌شد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.
ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب می‌شوند.
آیا تمدنی زوال‌یافته می‌تواند دوباره بازسازی شود؟
در سال‌های اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟
خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور
جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی می‌کنند باخبرند. آنها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آنها را می‌فهمند و به آنها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟
هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا
آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آنها را برشمرده است.
چه ارتباطی میان «عدالت» و «حقیقت» و «صلح» وجود دارد؟ یان الستر استاد دانشگاه کلمبیا و کالج فرانسه، معتقد است بر خلاف تصور ما، این ۳ ارزش همیشه با یکدیگر سازگار نیستند.
عدالت به‌مثابۀ انصاف: مفهومی سیاسی، نه متافیزیکی
جان راولز توضیح می‌دهد که چطور مفهوم عدالت با ساختار «عدالت به مثابۀ انصاف» سیاسی است و نه متافیزیکی؛ و دوم اینکه چرا باید به دنبال چنین مفهومی از عدالت در جامعۀ دموکراتیک باشیم.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | صفحه بعد » |
خودشیفتگی جمعی چه بر سر جامعه می‌آورد؟
آدم‌ها دلایل مختلفی برای برتردانستن گروه‌هایی دارند که خودشان عضو آن‌هایند. گاهی آنها گمان می‌کنند که اخلاقی‌ترین مردم‌اند، پیچیده‌ترین فرهنگ را دارند، بااستعدادترین‌اند، قدرتمندترین‌اند یا بیشترین حمایت را از ارزش‌های دمکراتیک می‌کنند. شاید فکر کنند که عظمتشان خواست خدا بوده یا آن را از طریق رنجی بی‌سابقه در گذشته به دست آورده‌اند. بخشی از این برتری‌طلبی طبیعی است، اما اگر به خودشیفتگی جمعی تبدیل شود، باعث انزجار از دیگر گروه‌ها و گسترش تبعیض می‌شود. اسکات بری کوفمن، با مرور چند تحقیق جدید آثار خودشیفتگی جمعی بر جامعه را نشان داده است.
ضریب جینی چیست و چرا برای اندازه‌گیری نابرابری ناکافی است؟
در جمع سیاست‌مدارها و اقتصاددان‌ها، وقتی صحبت از سنجش نابرابری می‌شود، «ضریب جینی» پای ثابت اغلبِ تحلیل‌هاست. آنها، برای دفاع از وضع موجود، معمولاً می‌گویند ضریب جینی ثابت مانده است. اما انگس دیتون، برندۀ نوبل اقتصاد، به همراه همسرش آنه کیس، می‌گوید ضریب جینی می‌تواند برای سال‌ها تکان نخورد و درعین‌حال نظام‌های اجتماعی مثل نظام سلامت و آموزش روزبه‌روز به شکاف طبقاتی دامن بزنند. آنگاه محاسبۀ دقیق اعشار این شاخص هیچ سودی نخواهد داشت. ضریب جینی چگونه مؤلفه‌های اساسی نابرابری را نادیده می‌گیرد؟
لبخند بزنید و منتظر مرگ باشید: بررسی آخرین کتاب الیزابت کولبرت
هفت سال پس از انتشار انقراض ششم، حالا الیزابت کولبرت، روزنامهنگار زیست‌محیطی سرشناس، با کتاب جدیدی دوباره مسئلۀ بحران‌های اقلیمی را به میان کشیده است. تمرکز او در این کتاب بر نقش تلاش‌های فناورانۀ ما انسان‌ها در برهم‌خوردن نظم طبیعت است، پروژه‌های بلندپروازانه‌ای که ابتدا قرار بود زندگی ما را آباد کند، اما حالا سیاره‌مان را به خطر انداخته است؛ عجیب آنکه در مارپیچی سرگیجه‌آور، برای حلِ این بحران‌ها هم دنبال فناوری‌های جدید می‌گردیم. آیا در نهایت نجات پیدا خواهیم کرد؟
حدود ۵۰ سال پیش، روان‌درمانگری که روزانه تا ۱۶ ساعت کار می‌کرد در نوشته‌ای، در توصیف وضع زندگی‌اش، گفت «فرسوده» شده است. او این کلمه را بارها از زبان بیمارانش شنیده بود که عمدتاً معتادانی بودند که هروئین نابودشان کرده بود. رفته‌رفته، فرسودگی ورد زبان همه شد. معلمان، پرستاران، پزشکان و کارمندان احساس می‌کردند شرایط سبعانۀ کار زندگی‌شان را سیاه کرده است. بعد توصیه‌ها از راه رسیدند. پنج یا ده یا بیست راه برای رهایی از فرسودگی. اما آیا واقعاً کسی از فرسودگی نجات پیدا کرد؟
آیا ممکن است روزی تجارت محصولات کشاورزی منصفانه شود؟
کشاورزان همیشۀ تاریخ فقیر بوده‌اند، اما حداقل در دویست سال گذشته شاید بهتر باشد بگوییم که فقیر «نگه داشته شده‌اند». اگرچه دولت‌های استعماری برچیده شده‌اند، اما مناسبات اقتصادی استعماری هنوز میان شرکت‌های بزرگ چندملیتی و کشاورزان فقیر کشورهای درحال‌توسعه دیده می‌شود. با افزایش آگاهی‌های عمومی دربارۀ این روابط نابرابر، گروه‌های مختلفی تلاش کردند تا هرطور که می‌شود وضع زندگی این کشاورزان را بهتر کنند. «فِرتِرید» احتمالاً یکی از موفق‌ترین تلاش‌ها بود. اما در سال‌های اخیر شرکت‌های بزرگ دارند از این سازوکار جدا می‌شوند. چرا؟
اکثر روزهای زندگیام را در فکر خانه‌هایی شب کردهام که توان خریدشان را ندارم
خانه فقط جایی برای آسایش جسم ما نیست، بلکه شاید بیش‌ازآن دغدغه‌ای فکری است، چیزی که تمام عمر به آن فکر می‌کنیم، برای زیبایی و تمیزی‌اش تلاش می‌کنیم و آن را نمادی از شخصیت خودمان می‌شماریم. وقتی زندگی در خانۀ جدیدی را شروع می‌کنیم، یا لحظه‌ای که برای آخرین‌بار از خانه‌ای پا بیرون می‌گذاریم، تخیلات و خاطرات به ما هجوم می‌آورند. انگار ما رنگِ خانه‌هایی را می‌گیریم که در آن زیستهایم. دبورا لوی، نویسندۀ بریتانیایی، دربارۀ خانه‌های واقعی و خیالی زندگی‌اش نوشته است.
آیا نابرابری برای محیط‌زیست بد است؟
ثروتمندترین افراد، که احتمالاً خیلی از ما آرزوی سبک زندگی آنها را داریم و خانه‌های چندهکتاری و کلکسیون ماشین‌ها و لباس‌هایشان را در اینستاگرام دنبال می‌کنیم، درعین‌حال، آلوده‌کننده‌ترین انسان‌های روی زمین‌اند. دنی دورلینگ، استاد پرآوازۀ دانشگاه آکسفورد، با بررسی چندین شاخص، توضیح می‌دهد که هرچه جامعه‌ای نابرابرتر باشد، ثروتمندان آن بیشتر به محیط‌زیست آسیب می‌زنند و کمتر به پیامدهای جمعی سبک زندگی‌شان توجه نشان می‌دهند.
آیا بچه‌دارشدن اخلاقی است؟ فلسفه در برابر اقتصاد
توانایی کنترل موالید فهم ما از رابطۀ جنسی، خانواده و جمعیت را به‌شکل بی‌سابقه‌ای تغییر داد. اگر روزگاری تنها نیروهای فراتر از اختیار ما تعیین می‌کردند که بچه‌ای داشته باشیم یا نه، امروزه متخصصان وعده می‌دهند که در آینده‌ای نه‌چندان دور می‌توانیم جنسیت و خصوصیات ژنتیکی بچه‌هایمان را هم تعیین کنیم. اما همین توانایی و اختیار سؤالات جدیدی پیشِ رویمان گذاشته است: آیا بچه‌دارشدن کار خوبی است؟ آیا بچه‌ها خوشحالمان می‌کنند؟ و اگر جواب مثبت است، آوردنِ چند بچه ضروری یا اخلاقی است
دیگر نمی‌توانم این جنون را تحمل کنم
همیشه عنصری از نمایش در خودکشی وجود دارد. روانشناسان می‌گویند بسیاری از کسانی که دست به خودکشی می‌زنند، بیش از آنکه بخواهند خود را از بین ببرند، قصد جلبِ‌توجه دارند. آنها با نمایشی شوک‌آور به دیگران هشدار می‌دهند و دردهای خودشان را فریاد می‌کنند. این مسئله، در زمانۀ شبکه‌های اجتماعی، که نمایش‌دادن به جزئی از زندگی روزمره بدل شده، می‌تواند به مرزهای جنون‌باری برسد، همان‌طور که در یک روز تابستانی سال ۲۰۱۶ رسید.
انسان‌ها با هم فرق دارند. بعضی دارای توانایی‌های جسمی یا ذهنی فوق‌العاده‌اند و بعضی گرفتار بیماری‌های طولانی و ناتوانی. برخی زیبایند یا صدای خوبی دارند و دیگران از چنین موهبت‌هایی برخوردار نیستند. مدافعان نابرابری می‌گویند به‌خاطرِ همین تفاوت‌هاست که جوامع نابرابر و سلسله‌مراتبی هستند و برابری چیزی غیرطبیعی و نامنصفانه است. گوران تربون در این نوشته با متمایزکردنِ «نابرابری» از «تفاوت» شرح می‌دهد که در دهه‌های اخیر چگونه دنیای ما در دامِ نابرابری فرو افتاده است.
آمستردام نظریۀ اقتصادی جدیدی را به کار گرفته که می‌خواهد جای سرمایه‌داری را بگیرد
هنوز هم در بسیاری از دانشکده‌های اقتصاد اندیشه‌های دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌های پیش تدریس می‌شود، اندیشه‌هایی که فاصلۀ زیادی با واقعیت‌های زندگی انسان قرن بیست‌ویکمی دارد. کمتر از ده سال پیش، کیت ریورت، که روزگاری خودش در دانشگاه آکسفورد سر همین کلاس‌های اقتصاد می‌نشست، با نظریۀ اقتصاد دوناتی‌اش به جنگ این اندیشه‌های عقب‌مانده آمد. حالا آمستردام و چند شهر دیگر در حال پیاده‌سازی ایده‌های اقتصاد دوناتی هستند. آیا می‌توان به ظهور اقتصادی انسان‌محور و طبیعت‌گراتر امیدوار بود؟
آیا واقعاً «رنگ رخسار خبر می‌دهد از سرّ درون»؟
دزدیدن نگاه، ور رفتن با چیزی و تته‌پته‌کردن؛ این‌ها را نشانه‌های مطمئنی برای تشخیص دروغ می‌دانند. اما مطالعات متعدد نشان داده‌اند که شانس تشخیص دروغ از روی این علائم خیلی بیشتر از پرتاب سکه نیست. گاهی حتی تکیۀ بیش‌ازاندازه روی این کلیشه‌های دروغ‌گویی می‌تواند نتایج فاجعه‌باری در اجرای عدالت از سوی پلیس یا دستگاه قضایی به همراه داشته باشد. با این حساب آیا، به‌جز حرکات متهمان، راه‌های بهتری هم برای تشخیص کسانی که می‌خواهند فریبمان بدهند وجود دارد؟
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
برای تغییرکردن دنبال راه‌حل‌های شخصی باشید
یک استاد مدرسۀ وارتون، به‌تازگی، کتابی دربارۀ تغییر عادت‌های فردی نوشته است که ادعای جالبی دارد: برای تغییرکردن هیچ راه‌حلِ همگانی‌ای وجود ندارد، پس اگر واقعاً می‌خواهید تغییر کنید، به‌دنبال راه‌حلی شخصی باشید. کیتی میلکمن، که برای نوشتن کتابش از جدیدترین یافته‌های علمی استفاده کرده، می‌گوید مهم‌ترین نکته برای تغییرکردن همین است، چراکه «در مسیر رسیدن به بزرگترین اهداف‌ِ زندگی، استراتژی‌هایی که برای همه توصیه می‌شوند نمی‌توانند به اندازۀ استراتژی‌های شخصی‌‌شده کارساز باشند».
خریداران اخلاق‌گرا الگوی ما نیستند، حوصله‌سربر، روی مُخ و عجیب‌اند
گروهی از پژوهشگران از مردم پرسیدند که برای خرید شلوار جین به چه اطلاعاتی نیاز دارند. به دلیل محدودیت زمانی، آنها فقط می‌توانستند دو ویژگی از چهار ویژگیِ قیمت، مدل، نحوۀ شست‌و‌شو و «استفاده از کودکان کار» را انتخاب کنند. پژوهشگران سپس، به گروهی که نمی‌خواستند دربارۀ به‌کارگیری کودکان کار بدانند، گفتند نظرشان را دربارۀ آ‌ن‌هایی بگویند که مایل‌اند دربارۀ استفاده از کودکان کار بدانند. نتایج تعجب‌آور بود: آنها خریدارانی را که به ملاحظات اخلاقی توجه داشتند حوصله‌سربر، عجیب‌وغریب و حقیر می‌دیدند. ماجرا چیست؟ چرا مردم به خریداران اخلاق‌گرا با تحقیر نگاه می‌کنند؟ مگر قرار نیست آنها الگویمان باشند
برای تربیت بچه‌ها، تنبیه و تشویق زیادی ممنوع
دور و برمان پر است از پدر و مادرهایی که با ساده‌ترین شیرین‌کاری فرزندشان به وجد می‌آیند و انواع تشویق و تحسین را نثارش می‌کنند و با اولین بدقلقی برآشفته می‌شوند و سر فرزندشان داد می‌زنند. اما تربیت فرزند همیشه این‌طور نبوده و همه‌جا هم این‌طور نیست. مایکلین دوکلف در کتاب جدیدش، با مطالعۀ تاریخ فرزندپروری و سفر به سه قاره با دختر سه‌ساله‌اش، پیشنهاداتی برای اصلاح شیوۀ تربیت فرزندانمان دارد.
همۀ این هیولاها روزی بچه‌هایی معصوم بوده‌اند
وقتی رسوایی‌های هاروی واینستین رسانه‌ای شد، اما براون، روزنامهنگار تحقیقی واشنگتن‌پست، مشغول نگهداری از نوزاد پسرش بود و همینطور که داستان زنانی که قربانی سوءاستفاده‌های جنسی شده بودند را می‌شنید، از خودش می‌پرسید، آیا ممکن است روزی پسر یک‌ماه و نیمۀ او هم به چنین سرنوشتی دچار شود؟ این دغدغه‌ها باعث شد جنبش #من‌هم او را به تحقیق روی مسئلۀ دیگری بکشاند: پسرها تحت چه تنش‌ها و فشارهایی بزرگ می‌شوند؟ و چطور می‌شود از آنها حمایت کرد تا راه نادرستی را در پیش نگیرند؟
اگر اتهامی دروغ به شما زده‌اند، بدترین کار خشمگین‌شدن است
اگر به گناهی متهم شویم که انجام نداده‌ایم، احتمالاً اولین حسی که سراغمان می‌آید خشم و عصبانیت است. ما نمی‌توانیم به بی‌عدالتی و بی‌انصافی‌ای که در حق ما روا داشته شده، بی‌اعتنا باشیم یا خیلی منطقی و آرام با آن رو‌به‌رو شویم. به همین خاطر، خشممان را ابراز می‌کنیم. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد معمولاً دیگران وقتی خشم ما را می‌بینند، به‌جای آنکه قانع شوند که بی‌گناهیم، آن را نشانه‌ای از گناهکاری ما قلمداد می‌کنند. پس باید چه کار کنیم؟
دانیل کانمن در کتاب جدیدش دوباره سراغ قضاوت‌های انسانی رفته است
به‌نظرتان وقتی یک بیمار با علائمی مشخص به دو متخصص مراجعه می‌کند، چقدر احتمال دارد که نسخه‌های متفاوتی دریافت کند؟ یا اگر پرونده‌ای حقوقی به دو قاضی ارجاع شود، چقدر محتمل است که احکام متفاوتی صادر شود؟ دنیل کانمن، وقتی سال‌ها پیش آزمایشی را در این باره طراحی می‌کرد، حدس می‌زد اختلاف بین قضاوتِ متخصصان مختلف در یک حوزه، باید چیزی حدود ۱۰درصد باشد، اما بعد از انجام آزمایشش، فهمید این اختلاف بسیار زیاد و حدود ۵۰ درصد است. کتاب جدید او و همکارانش تلاشی برای فهم این معضل است.
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
پنج کتاب برای پاسخ‌دادن به بزرگترین سوال اقتصادی تاریخ
چرا اروپا مدرن شد، اما دیگر کشورها نتوانستند این مسیر را ادامه دهند؟ میلانوویچ می‌گوید این «مادر تمام سوالات اقتصاد رشد» است. سوالی به درازای چند قرن و به گسترۀ کل جهان. میلانوویچ که خود یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانانِ نابرابری است، می‌گوید برای اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده است، در مرتبۀ اول باید درکی مقایسه‌ای و آماری از وضعیتِ کشورهای جهان به دست بیاوریم. اما این تصویرِ آماری و اقتصادی ناکافی است اگر به پدیدارهای سیاسی-اجتماعی عظیمی مانند استعمار، امپریالیسم و برده‌داری توجه نکنیم.
همۀ تقصیرها را نباید به گردن تکنولوژی انداخت، حداقل فعلاً
هشداردادن دربارۀ خطرات گوشی‌های هوشمند بر سلامت ما رایج است. از پیام‌هایی که هر روز به دستمان می‌رسد و اخطار می‌دهد که اگر هنگام خواب گوشی کنارمان باشد، به انواع سرطان‌ها و اختلال‌های روانی مبتلا خواهیم شد، تا مشاورانی که دائماً از رشد افسردگی و تنهایی در اثر استفاده از شبکه‌های اجتماعی می‌گویند. در این میان، یک روان‌شناس جوان، دقیقاً به‌خاطر مخالفتش با این نگاه غالب، جنجال‌آفرین شده است. امی اوربن معتقد است بدون وجود شواهد، نمی‌توان تکنولوژی را مقصر دانست.
هنر تحمل آدم‌های خسته‌کننده، از زبان شری ترکل
روز به روز حوصلۀ ما برای حرف‌زدن با همکاران یا اعضای خانواده‌مان کمتر می‌شود. شری ترکل، روان‌شناس و فیلسوف تکنولوژی، می‌گوید ما آدم‌ها در ارتباط‌گرفتن با دیگران بسیار آسیب‌پذیریم و می‌کوشیم روی این آسیب‌ها را با تکنولوژی‌های ارتباطی بپوشانیم. نمی‌توانی حرفت را مستقیم بزنی؟ خب چه راهی بهتر از پیامک. طاقت حرف‌زدن طولانی نداری؟ با یک متن کوتاه کار را تمام کن. نتیجۀ همۀ این میان‌برهای پرعجله تنهاترشدن آدم‌ها و تبدیل آنها به کسانی است که نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند. چطور می‌شود از تکنولوژی استفاده کنیم و این‌قدر منزوی نشویم؟
چرا احساس می‌کنیم همه دارند خودنمایی می‌کنند؟
هیچ کسی تحمل خودنمایی دیگران را ندارد. وقتی کسی از کارهای خوبش تعریف می‌کند یا بقیه را با لحن خاصی نصیحت می‌کند، همه نسبتاً به او بدبین می‌شوند. به‌تازگی، بازار خودنمایی جان تازه‌ای گرفته. گفت‌وگوهای ما در شبکه‌های اجتماعی لبریز شده است از دفاع‌ها و اتهام‌هایی که به‌کمکشان می‌خواهیم به دیگران بفهمانیم «ما چقدر خوبیم». اما جاشوا گرابز می‌گوید خودنمایی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست: بعضی‌ها با حسن‌نیت خودنمایی می‌کند؛ برخی خودشان هم نمی‌دانند گرفتار خودنمایی‌اند و بدتر از آن: بزرگترین خودنماها کسانی‌اند که دیگران را به خودنمایی متهم می‌کنند.
چرا افراد ساکت و درون‌گرا مدیرهای بهتری هستند؟
ساکت‌ها در نگاه اول آدم‌هایی بی‌عرضه‌اند و به نظر می‌آید هیچ‌وقت نتوانند مدیر خوبی باشند، چون رتق‌وفتق کارها به همکاری‌کردن نیاز دارد و کسی که نتواند با دیگران گرم بگیرد و معاشرت کند، از دایره بیرون می‌افتد، چه برسد به اینکه بتواند جمع را مدیریت کند. اما سوزان کین در این گفت‌وگو می‌گوید باید بین درون‌گرایی و خجالت‌زدگی فرق گذاشت. خجالتی‌ها از قضاوت‌شدن در جمع می‌ترسند، اما درون‌گراها به‌خاطر اخلاق آرامشان می‌توانند به دیگران گوش بدهند، سایۀ سنگینشان را بر کار گروهی نیندازند و نهایتاً مدیران بهتری باشند.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | صفحه بعد » |
تبعیض علیه زنان در پزشکی تاریخی از درد به جا گذاشته است
وقتی الینور کلگهورن، برای مشکل پوستی‌اش به دکتر مراجعه کرد، در موقعیت ناخوشایندی قرار گرفت: پزشکان به‌خوبی با بیماری‌اش آشنا بودند، اما درمانی برای آن نداشتند. بعداً فهمید تعداد زنانی که درگیر این بیماری می‌شوند، نُه برابر مردان است. او که پس‌زمینۀ قدرتمندی در تاریخ و فمینیسم داشت، بلافاصله دریافت که احتمالاً با جلوۀ دیگری از تبعیض جنسیتی در پزشکی روبه‌روست. آنجا بود که شروع کرد به خواندن تاریخِ حرف‌هایی که پزشکان دربارۀ زنان و بیماری‌هایشان زده‌اند. حاصل این مطالعات کتابی خواندنی شد که به تازگی منتشر شده است.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند افرادی که منزلت اجتماعی‌اقتصادی بالاتری دارند، در مقایسه با کسانی که از آنها پایین‌ترند، بیشتر در معرض این هستند که خود را محق بدانند و مثل خودشیفته‌ها رفتار کنند. مثلاً در یک مطالعه، عابرپیاده‌ای را سر چهارراهی شلوغ گذاشتند و منتظر نشستند تا ببینند چه ماشین‌هایی اجازه می‌دهند او از خیابان رد شود. همین‌قدر بدانید که ماشین‌های معمولی بسیار بیشتر از مرسدس‌ها و بی‌ام‌و‌ها توقف می‌کردند. این تحقیق برایمان جالب است چراکه با کلیشه‌های ذهنی‌مان از افراد پولدار منطبق است. ولی این سؤال که داشتن پول زیاد چه تأثیری بر روان ما دارد به‌هیچ‌وجه پیش‌پا‌افتاده نیست. پیامدهای اجتماعی و روانشناختیِ قرارگرفتن در رأس هرم اقتصادی و داشتن موقعیت ممتاز چیست؟
سرسختی: داستان یک مفهوم روانشناختی بی‌اساس
اگر به روانشناسی علاقه‌مند باشید، احتمالاً نام آنجلا دارک‌ورث برایتان آشناست. دارک‌ورث در سال ۲۰۱۵ کتابی نوشت با عنوان سرسختی: قدرت اشتیاق و پشتکار، کتابی بسیار پرفروش که هم او را به شهرت رساند و هم ایده‌هایش را رواج داد. اصل حرفِ دارک‌ورث ساده بود و حتی بدیهی به نظر می‌رسید: رمز موفقیت سرسختی است. باید بتوانید برای مدتی طولانی روی موضوعی تمرکز کنید و بی‌خیال نشوید. اما وقتی پای پژوهش‌های دقیق به میان بیاید، این ایدۀ پرطرفدار چیز چندانی برای گفتن ندارد.
اعداد همیشه راست می‌گویند، مگر وقتی که دروغ می‌گویند
اعداد جذاب‌اند. چه از این بهتر که پدیده‌ای پیچیده را در قالب چند عدد و رقم ساده و قابل‌فهم برای همه توضیح بدهیم؟ مهم نیست پیش‌بینی انتخابات باشد، اندازه‌گیری تورم، تاثیرگذاری واکسیناسیون، یا سنجش هوش؛ همه را می‌توان در چند رقم خلاصه کرد. اما کاش همه‌چیز به همین سادگی بود. وقتی بخواهیم دنیا و پیچیدگی‌هایش را در قالب اعداد جای دهیم، باید بخش زیادی از جزئیات را دور بریزیم، جزئیاتی که گاهی اصل داستان‌اند. و ماجرا تازه از اینجا آغاز می‌شود.
زندگی در جایی که نمی‌توان چیزی خرید چگونه است؟
جامعۀ ما چنان بر محورِ خریدکردن ساخته شده است که خیلی از وقت‌ها، اگر قصد نداشته باشید چیزی بخرید، اصلاً نمی‌توانید از خانه خارج شوید. همه‌جا، از پارک‌ها و خیابان‌ها و دیوارها تا سایت‌های اینترنتی مملو از دعوت به خرید است. اما، اگر یک‌روز صبح بیدار شویم و ببینیم خریدکردن دیگر ممکن نیست، چه می‌شود؟ کتاب جدید جی. بی. مک‌کینون، روزنامهنگار مشهور کانادایی، چنین جامعه‌ای را تصویر می‌کند: جامعه‌ای که هم به گذشته‌های دور شبیه است، هم به آینده‌های دور. اما شاید برای امروزمان حرفی داشته باشد.
در دنیایی که عاشق تجربه‌های تازه است، به تعهد و تکرار پناه ببرید
هیجان‌انگیزترین لحظات فیلم‌های هالیوودی صحنه‌هایی است که در آن قهرمان فیلم ناگهان در برابر نظم همیشگی می‌ایستد، خودش را به خطر می‌اندازد و می‌جنگد تا به‌اصطلاح «دنیا را به جای بهتری تبدیل کند». اما در زندگی بیشتر ما آدم‌های معمولی، هیچ‌وقت چنین لحظه‌هایی رخ نمی‌دهد. ما فقط خسته و کسل می‌شویم، بدون آنکه کار قهرمانانه‌ای انجام داده باشیم. اما کتابی جدید می‌گوید برای بهترکردن دنیا، به قهرمانانی متفاوت از فیلم‌ها نیاز داریم. به آدم‌هایی که کار همیشگی‌شان را خستگی‌ناپذیر و متعهدانه ادامه می‌دهند.
وقتی از ریخت طرف هم بیزاریم چطور اختلافمان را حل‌و‌فصل کنیم؟
همۀ ما کمابیش درگیر اختلاف نظرهایی شده‌ایم که در آن بدون اندکی شک و تردید خود را برحق بدانیم و شخص مخالفمان را اهریمنی خبیث ببینیم. در این موقعیت‌ها فقط پیروزی صددرصدی است که راه‌حلی ممکن به نظر می‌رسد، پیروزی‌ای که پس از جنگی تمام‌عیار حاصل می‌شود. آماندا ریپلی، در کتاب جدیدش، می‌گوید وقتی در دام چنین دعواهایی افتادید، باید به نقطه‌ای که در آن ایستاده‌اید شک کنید. او برای بیرون‌آمدن از این‌گونه مخمصه‌ها راهکارهایی دارد.
وقتی آن‌قدر به زندگی فکر می‌کنی که دیگر نمی‌توانی زندگی کنی
روزگاری تحصیلات بیشتر معنایش کار بهتر، درآمد بهتر و جایگاه اجتماعی بالاتر بود. اما امروز تحصیلات بیشتر، مخصوصاً در برخی رشته‌ها، فقط به درد این می‌خورد که عمیق‌تر و با اطلاعات بیشتری غصه بخوریم. رمان جدید و تحسین‌شدۀ زندگی ذهن به چنین موقعیتی می‌پردازد. قهرمان رمان دختری تنهاست که دکترای ادبیات انگلیسی دارد، و به صورت پاره‌وقت کتاب‌هایی که دوستشان ندارد را به دانش‌آموزانی که دوستشان ندارد درس می‌دهد و برای زندگی بربادرفته‌اش غصه می‌خورد.
گوش‌کردن هنر فراموش‌شدۀ انسان معاصر است. بیماران از پزشکانی می‌نالند که حوصلۀ شنیدن حرف‌هایشان را ندارند، کارمندان از مدیرانی شکایت می‌کنند که اهمیتی به صحبت‌هایشان نمی‌دهند. این هنر زمانی ارزشمندتر می‌شود که بدانیم کلید متقاعدکردن دیگران در بسیاری از موارد نه صحبت‌کردن و نه حتی تملق، که گوش‌کردن است. در این شرایط همه‌مان چیزی برای آموختن از بتی بیگومب خواهیم داشت، زنی میانسال که توانست برای برقراری صلح سر صحبت را با شبه‌نظامیان جنگلی اوگاندا باز کند و آن‌قدر خوب به آنها گوش کند که این افسران عالی‌رتبۀ ارتش «مادر» صدایش کنند.
کینه‌توزی آخرین سلاح سرکوب‌شدگان است
ما در عصری مملو از کینه‌توزی زندگی می‌کنیم. خشم فراگیر در شبکه‌های اجتماعی به کینه‌توزترین کاربران اعتبار می‌بخشد. در چارچوب سیاسی افراد به خاطر کینه‌ای که از یک شخص یا گروه دارند به دیگری رای می‌دهند. در فضای اجتماعی کسانی که احساس سرکوب‌شدن می‌کنند حاضرند حتی به قیمت آسیب‌دیدنِ خود، سرکوبگران را تنبیه کنند. اما این کینه‌توزی در عمل تا چه حد اثربخش است؟ آیا واقعاً می‌توان با تنبیه، سرزنش و تلافی جامعه‌ای عادلانه‌تر ساخت؟
تعداد دوست‌هایمان بر شادی و سلامتی‌مان مؤثر است
چرا اغلب زن‌ها یک نفر را دارند که بهترین دوستشان است؟ چرا برای مردان سخت است رازی را با کسی در میان بگذارند؟ چرا قهرکردن با دوستانمان این‌قدر دردناک است؟ رابین دانبار کتابی نوشته است برای پاسخ به چنین پرسش‌هایی. دانبار می‌گوید قرنطینه و جدایی از حلقۀ دوستان حتی بر سلامتی جسمانی ما هم تأثیر گذاشته است.
تورستن وبلن: ذهنی روشن، زبانی تند و نگاهی امیدوار
شاید یکی از بهترین واژه‌ها برای توصیف تورستن وبلن «متفاوت» است. این تفاوت را در نقدهای اقتصادی، شیوۀ بیان طعنه‌آمیز و حتی در زندگی شخصی وبلن می‌توان دید. او با ذهنی خلاق و نگاهی جامع به بالاترین مراتب علمی زمان خودش دست یافت، و زبان تند و حواشی زندگی شخصی‌اش همان ها را از او گرفت و منزوی اش کرد. زندگی‌نامه‌ای جدید ادعا می‌کند وبلن نه یک بیگانۀ حاشیه‌ای، بلکه مهم‌ترین متفکر اقتصادیِ عصر طلایی آمریکا بود و نقدهایش بر نظریۀ اقتصادی و سرمایه‌داری هنوز حرف برای گفتن دارد.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
پژوهش‌ها نشان می‌دهند افرادی که منزلت اجتماعی‌اقتصادی بالاتری دارند، در مقایسه با کسانی که از آنها پایین‌ترند، بیشتر در معرض این هستند که خود را محق بدانند و مثل خودشیفته‌ها رفتار کنند. مثلاً در یک مطالعه، عابرپیاده‌ای را سر چهارراهی شلوغ گذاشتند و منتظر نشستند تا ببینند چه ماشین‌هایی اجازه می‌دهند او از خیابان رد شود. همین‌قدر بدانید که ماشین‌های معمولی بسیار بیشتر از مرسدس‌ها و بی‌ام‌و‌ها توقف می‌کردند. این تحقیق برایمان جالب است چراکه با کلیشه‌های ذهنی‌مان از افراد پولدار منطبق است. ولی این سؤال که داشتن پول زیاد چه تأثیری بر روان ما دارد به‌هیچ‌وجه پیش‌پا‌افتاده نیست. پیامدهای اجتماعی و روانشناختیِ قرارگرفتن در رأس هرم اقتصادی و داشتن موقعیت ممتاز چیست؟
سرسختی: داستان یک مفهوم روانشناختی بی‌اساس
اگر به روانشناسی علاقه‌مند باشید، احتمالاً نام آنجلا دارک‌ورث برایتان آشناست. دارک‌ورث در سال ۲۰۱۵ کتابی نوشت با عنوان سرسختی: قدرت اشتیاق و پشتکار، کتابی بسیار پرفروش که هم او را به شهرت رساند و هم ایده‌هایش را رواج داد. اصل حرفِ دارک‌ورث ساده بود و حتی بدیهی به نظر می‌رسید: رمز موفقیت سرسختی است. باید بتوانید برای مدتی طولانی روی موضوعی تمرکز کنید و بی‌خیال نشوید. اما وقتی پای پژوهش‌های دقیق به میان بیاید، این ایدۀ پرطرفدار چیز چندانی برای گفتن ندارد.
تبعیض علیه زنان در پزشکی تاریخی از درد به جا گذاشته است
وقتی الینور کلگهورن، برای مشکل پوستی‌اش به دکتر مراجعه کرد، در موقعیت ناخوشایندی قرار گرفت: پزشکان به‌خوبی با بیماری‌اش آشنا بودند، اما درمانی برای آن نداشتند. بعداً فهمید تعداد زنانی که درگیر این بیماری می‌شوند، نُه برابر مردان است. او که پس‌زمینۀ قدرتمندی در تاریخ و فمینیسم داشت، بلافاصله دریافت که احتمالاً با جلوۀ دیگری از تبعیض جنسیتی در پزشکی روبه‌روست. آنجا بود که شروع کرد به خواندن تاریخِ حرف‌هایی که پزشکان دربارۀ زنان و بیماری‌هایشان زده‌اند. حاصل این مطالعات کتابی خواندنی شد که به تازگی منتشر شده است.
خودشیفتگی جمعی چه بر سر جامعه می‌آورد؟
آدم‌ها دلایل مختلفی برای برتردانستن گروه‌هایی دارند که خودشان عضو آن‌هایند. گاهی آنها گمان می‌کنند که اخلاقی‌ترین مردم‌اند، پیچیده‌ترین فرهنگ را دارند، بااستعدادترین‌اند، قدرتمندترین‌اند یا بیشترین حمایت را از ارزش‌های دمکراتیک می‌کنند. شاید فکر کنند که عظمتشان خواست خدا بوده یا آن را از طریق رنجی بی‌سابقه در گذشته به دست آورده‌اند. بخشی از این برتری‌طلبی طبیعی است، اما اگر به خودشیفتگی جمعی تبدیل شود، باعث انزجار از دیگر گروه‌ها و گسترش تبعیض می‌شود. اسکات بری کوفمن، با مرور چند تحقیق جدید آثار خودشیفتگی جمعی بر جامعه را نشان داده است.
