تصویرساز: کاترین اندرسون.

آنچه در این نوبت گوش می‌کنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از دیوید بروکس که پیش از این با عنوانِ «آیا رسواکردن آدم‌ها در فضای مجازی راه درستی برای مبارزۀ اخلاقی است؟» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.

چند ماه پیش، به پادکستی گوش دادم که هنوز فکرم را به خودش مشغول کرده است، چون نکته‌ای اساسی را دربارۀ فرهنگِ پرخاشجوی ما ثبت کرده است. این پادکست از مجموعه برنامۀ همیشه عالی «اینویزیبیلیا» در رادیوی ملی آمریکا و دربارۀ زنی به نام امیلی بود. امیلی یکی از اعضای دنیای موسیقی هاردکور پانک در ریچموند ویرجینیا بود. حدوداً ۳۰ساله بود که روزی با بهترین دوستش سوار ون بود. دوستش عضو یک گروه موسیقی مشهور بود. داشتند برای اجرایی به فلوریدا می‌رفتند که از فلوریدا با آن‌ها تماس گرفتند تا به آن‌ها خبر بدهند که اجرایشان لغو شده است. یک زن بهترین دوست امیلی را، که مرد بود، به ارسال عکسی متهم کرده بود که ناخوشایند و از نظر جنسی حرمت‌شکنانه بود.

فایل صوتی نوشتار «آیا رسواکردن آدم‌ها در فضای مجازی راه درستی برای مبارزۀ اخلاقی است؟» را گوش کنید.