کتانی با انتقال نشانه‌هایی دربارۀ هویت ملی، طبقه و نژاد بیانگر چیزی بیش از ورزش‌دوستی بوده است
کفشهای آدیداس x Run-DMC در بیست‌‌‌و‌‌‌پنجمین سالگرد سوپراستار سال ۲۰۱۱، با اجازۀ Run-DMC و از مجموعۀ اریک بلَم. این کفش‌‌‌ها بخشی از نمایشگاه «بیرون از جعبه؛ ظهور فرهنگِ کتانی» هستند.
کتانی برای بیشتر ما نماد جوانی و ماجراجویی و درعین‌حال پاکی و معصومیت است، چیزی که در فیلم‌هایی مثل «دختری با کفشهای کتانی» به نمایش درمی‌آید. اما تاریخی که پشت سر این کفش‌هاست بسیار پیچیده‌تر است. در ابتدا کتانیها، به‌دلیل انعطاف‌پذیری و قابلیتِ بی‌صدا قدم‌برداشتن، محبوبِ دزدها و دیگر مجرمان بودند. به همین دلیل کتانی‌پوشیدن در دوره‌هایی نشانه‌ای از تمایل به بزه و خراب‌کاری قلمداد می‌شد، البته بعدها پای سیاست و نژاد و طبقه نیز به میان آمد.
آنچه در این نوبت گوش می‌کنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از کیمبرلی کریسمن کمبل که پیش از این با عنوانِ «کتانیها همیشه کفش‌‌‌هایی سیاسی بوده‌‌‌اند»، منتشر شده است. نوشتار این نسخه صوتی را در اینجا بخوانید.
قدمت کفشهای ورزشی‌ای که توان حرکتی را افزایش می‌‌‌دهند و تخت‌‌‌های لاستیکی دارند به قرن نوزدهم بازمی‌‌‌گردد، زمانی که در اصل برای بازی تنیس پوشیده می‌‌‌شدند. البته از همان آغاز، این به‌اصطلاح «کتانیها» – دلیل نام‌گذاری آن‌‌‌ها گام‌‌‌های بی‌‌‌صداست- با دلالت‌‌‌های ضمنیِ بزهکاری آلوده شده بودند، زیرا انتخاب شناخته‌‌‌شدۀ مردم‌‌‌آزارها، زورگیرها و سارقان بود. معلوم شد که رهایی از این بدنامی بسیار مشکل است؛ عنوان مقاله‌‌‌ای جنجالی در نیویورک تایمز در سال ۱۹۷۹ این بود: «کتانیِ مُدِ روز، برای دوندگان و زورگیرها.»
فایل صوتی نوشتار «کتانیها همیشه کفش‌‌‌هایی سیاسی بوده‌‌‌اند» را گوش کنید.
خشونت برای بیشتر آدم‌ها غیرقابل‌فهم است. نظریه‌ای جدید می‌گوید خشونت نه ذاتی است، نه عقلانی
آیا واقعاً به بازی‌های ویدئویی «معتاد» می‌شویم؟
شاید در نهایت مهم‌ترین چیزی که ما انسان‌ها را از حیوانات متمایز می‌کند توانایی احساس انزجار باشد
اقتصاد زبان قدرت است و همۀ ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد، پس بهتر است دربارۀ آن بدانیم
