این روزها وقتی برای استخدام در شرکتی درخواست بدهید، احتمالاً همان ابتدا نامتان را در گوگل جستوجو میکنند. کارفرماها اینستاگرام، توییتر و شبکههای اجتماعی دیگری که در آن عضو هستید را نگاه میکنند و سابقۀ کاری و نحوۀ تعاملات با دیگران را ارزیابی میکنند. اما چند شرکت فناوری به چیزی بسیار فراتر از این اندیشیدهاند: نرمافزارهای جستوجوگرِ قدرتمندی که بتواند تمام زندگیتان را برای کارفرما عیان کند. آیا ممکن است روزی برسد که دیگر خودمان نتوانیم برای دیگران توضیح دهیم که چطور آدمهایی هستیم؟
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از ریچل باتسمن که پیش از این با عنوانِ «آیا فناوری از «آدمشناسی» غریزی ما پیشی خواهد گرفت؟» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.
اولین درسی که دربارۀ خطراتِ اعتماد به غریبهها آموختم به سال ۱۹۸۳ برمیگردد، تازه پنجسالم شده بود که زنِ ناشناسی وارد خانهمان شد. دوریس، زنی اهلِ گلاسگو و درآستانۀ سیسالگی که بهتازگی پرستارِ ما شده بود. مامانم او را از مجلۀ باکلاسی به نامِ دِ لیدی پیدا کرده بود.
دوریس درحالی که کلاه مخصوص و یونیفرمِ یک انجمن خیریۀ مذهبی موسوم به سپاهِ رستگاری را به تن داشت از راه رسید. مادرم میگوید: «لهجۀ زمخت اسکاتلندیاش خاطرم هست. به من گفت که قبلاً تجربۀ کار با بچههایی در این سنوسال را داشته و چون از کمک به مردم لذت میبَرَد عضوِ سپاهِ رستگاری شده. صادقانه بگویم، از همان نگاهِ اول به دلم نشست».
فایل صوتی نوشتار «آیا فناوری از «آدمشناسی» غریزی ما پیشی خواهد گرفت؟» را گوش کنید.
خشونت برای بیشتر آدمها غیرقابلفهم است. نظریهای جدید میگوید خشونت نه ذاتی است، نه عقلانی
آیا واقعاً به بازیهای ویدئویی «معتاد» میشویم؟
شاید در نهایت مهمترین چیزی که ما انسانها را از حیوانات متمایز میکند توانایی احساس انزجار باشد
اقتصاد زبان قدرت است و همۀ ما را تحت تأثیر قرار میدهد، پس بهتر است دربارۀ آن بدانیم