آیا لایکهای اینستاگرام و فیسبوک ما را به خودشیفتگانی مغرور بدل کرده یا از قبل هم همینطور بودهایم؟
رسانههای اجتماعی در اصل بهعنوانِ ابزارهایی برای ایجاد ارتباط با دیگران و بیرون از آمدن از تنهایی طراحی شدهاند، اما در واقع، تجربۀ حضور در آنها معمولاًحسی از تنهایی و انزوا به ما میدهد. شاید دلیل این تناقض، محدودیتِ این رسانهها در بازنمایی کاملِ زندگی انسانی باشد. شبکههای اجتماعی ظرفیتی برای بیان غمها، تردیدها و کاستیهای ما ندارد و در مقابل، آندسته از گرایشهایی را تقویت میکند که از اساس با همدلی در تضاد است.
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از کارمن فیشویک که پیش از این با عنوانِ «اینستاگرام آن بخشِ خودشیفتۀ شخصیتتان را دوست دارد» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را در اینجا بخوانید.
همین چند عدد و رقم قادرند داستانی گویا از خودشیفتگی روایت کنند: روزانه بیش از هشتادمیلیون عکس روی اینستاگرام بارگذاری میشود، بیش از ۳.۵میلیارد لایک ردوبدل میگردد و حدود ۱.۴میلیارد نفر، معادل بیستدرصد کل جمعیت جهان، جزئیاتی از زندگیشان را بر روی فیسبوک منتشر میکنند.آیا این رسانههای اجتماعی بودند که گونهای نسبتاً متواضع از جانداران را به مشتی خودشیفتۀ شهرتطلب تبدیل کردند یا ما ذاتاً همینقدر خودمحور بودهایم؟
فایل صوتی نوشتار «اینستاگرام آن بخشِ خودشیفتۀ شخصیتتان را دوست دارد» را گوش کنید.
تاریخ رسانههای جمعی راهحلهایی پیش پای ما میگذارد
آیا واقعاً به بازیهای ویدئویی «معتاد» میشویم؟
چه شد که تریاک به سلاح امپراتوریها علیه یکدیگر بدل شد؟
ما قبل از آنکه بتوانیم غذا بخوریم، خوردن پلاستیک را شروع میکنیم
