پدر و مادرهای زیادی هستند که میزان وقتگذرانیِ فرزندانشان با گوشیهای هوشمند نگرانشان کرده است. آنها میخواهند بدانند «اعتیاد» کودکان و نوجوانان به این فناوریها چه تأثیراتی بر زندگی آنها خواهد داشت و طبعاً پژوهشهای زیادی نیز در این باره انجام شده است. اما چند محقق، این سوال را از سوی دیگر آن پرسیدهاند: عادتِ پدر و مادرها به استفاده از فناوریهای همراه، چه تأثیری بر کودکان میگذارد؟ دادههای جدید نتایج تعجببرانگیزی به دست میدهند.
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از تحریریۀ آتلانتیک که پیش از این با عنوانِ «بچهها چه احساسی به گوشی پدر و مادرهایشان دارند؟» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.
در تابستان سال ۲۰۱۳، سه زن به کلانشهر بوستون رفتند و بهمدت دو ماه، در روزهای کاری هفته برای شامخوردن به رستورانهای فستفودی میرفتند. غذا سفارش میدادند و تا جای ممکن بدون جلب توجه روی صندلیهایشان مینشستند تا هیچ سوءظنی برنینگیزند. بعد شروع میکردند به جمعآوری مخفیانۀ اطلاعات. آنها دنبال آن دسته از مشتریها بودند که جمعشان شامل یک بزرگسال و دستکم یک کودک کوچکتر از ۱۰ سال باشد. این سه زن، پژوهشگرانِ دانشگاهی از رشتههای تخصصی اطفال، رشد کودک و مردمشناسی بودند و نیاز داشتند آنقدر به سوژههای خود نزدیک شوند تا بتوانند تغییر حالات چهره و لحن صدا را متوجه شوند. یادداشتهای فراوانی برداشتند. مأموریت آنها مشاهدۀ نحوۀ تعامل کودکان و مراقبان آنها با فناوریهای همراه و نیز بررسی نوع تعامل آنها بین خودشان بود، آنهم با ظریفترین جزئیات. نتیجۀ پژوهشْ پیشگامانه بود؛ اولین پژوهشی بود که چگونگی استفادۀ والدین از فناوریهای شخصی را در پیرامون کودکان بررسی میکرد و کشف اصلی آن نگرانکننده بود: مراقبان هرچه بیشتر مجذوب گوشیهای هوشمند خود بودند، رفتارشان با کودکان همراهشان خشنتر بود.
فایل صوتی نوشتار «بچهها چه احساسی به گوشی پدر و مادرهایشان دارند؟» را گوش کنید.
تدریس کامو در میانۀ ترس از «کار بیهوده و مأیوسکننده»
آیا کرونا رابطۀ ما با حیوانات را تغییر خواهد داد؟
اسکرینشاتها هم مایۀ شگفتی و هم مایۀ وحشت ما میشوند