دستپاچگی، ضایعشدن، خجالتزدگی، معذبشدن در موقعیتهای ناجور؛ مثلاً وقتی میخواهید دو نفر را به هم معرفی کنید، ولی اسمشان را فراموش میکنید؛ یا زمانیکه برای دست دادن دست دراز میکنیم اما طرف مقابل صورتمان را بوس میکند. همۀ ما کمابیش چنین تجربیاتی داریم ولی به نظر میرسد بعضیها همیشه در این موقعیتها قرار میگیرند و کلاً مستعد دستپاچگی هستند. روانشناسی در کتاب جدیدش با عنوان «دستوپا چلفتی» توضیح میدهد چرا بعضیها بیشتر مستعد این لحظات خجالتآور هستند.
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از تای تاشیرو که پیش از این با عنوانِ «دستوپا چلفتیها» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را در اینجا بخوانید.
اکثر افراد هنگام برخورد و معاشرت بلافاصله به چشم طرف نگاه میکنند. زیرا منطقۀ چشم، با اختلافی بسیار، غنیترین منطقۀ نشانههای اجتماعی است و میتواند عصارهای از افکار و احساسات فرد را در اختیار بگذارد. در مطالعاتِ ردیابیِ مسیر چشم دریافتهاند که دستوپا چلفتیها بهجای نگریستن به چشم معمولاً نخست به چانه یا گوش طرف مقابل نگاه میکنند. مشخص است که چانه و گوش نشانههای عاطفی زیادی را منعکس نمیکنند، به همین دلیل دستوپا چلفتیها اطلاعات کمی دریافت میکنند و خوانشی دقیق از احساسات طرف مقابل برای آنها سخت میشود.
فایل صوتی نوشتار «دستوپا چلفتیها» را گوش کنید.
تدریس کامو در میانۀ ترس از «کار بیهوده و مأیوسکننده»
آیا کرونا رابطۀ ما با حیوانات را تغییر خواهد داد؟
اسکرینشاتها هم مایۀ شگفتی و هم مایۀ وحشت ما میشوند