کرولاین کتلین عکاس است، اما نه عکاسی معمولی. او با یک خیریه همکاری میکند و از کودکان بیمار مجانی عکس میگیرد. جلسههای عکاسی ممکن است در هر مرحلهای از بیماری باشد، اما گاهی از او میخواهند لحظات پایانی زندگی یک کودک را ثبت کند. کتلین از این میگوید که ثبت تصاویر آخرین لحظات زندگی کودکان بیمار و آنچه بر آنها و خانوادههایشان میگذشت، چطور کمک کرد با خبر سرطان خودش کنار بیاید.
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از کرولاین کتلین که پیش از این با عنوانِ «عکاسی از مرگ به من چه آموخت؟» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.
تقریباً ماهی سهبار در سولومینِیشن، داوطلب میشوم؛ یک سازمان غیرانتفاعی که در بیمارستانهای ایالت واشنگتن برای بیماران لاعلاج و خانوادههای کودکان بدحال، جلسات عکاسی مجانی برگزار میکند. برای هر بیمار، جلسات عکاسی ممکن است در هر مرحلهای از بیماری ترتیب داده شوند، اما گاهی از ما میخواهند لحظات پایانی زندگی یک کودک را ثبت کنیم. من هروقت بهعنوان عکاس وارد یکی از اتاقهای بیمارستان میشوم، آمادۀ توجه به هرچیزی هستم، آمادۀ ثبت اینکه چگونه عشق، فرد درحال مرگ را پاس میدارد. مشاهدۀ همین لحظات کوتاه به من کمک کرده میرایی خود را بپذیرم.
فایل صوتی نوشتار «عکاسی از مرگ به من چه آموخت؟» را گوش کنید.
محیط اطراف بیش از آنچه تصور میکنیم بر واکنشهای ذهنی ما اثر میگذارد
اگر نمیتوانید در جنگی پیروز شوید، میتوانید معنی پیروزی را تغییر دهید
حدوداً بیست سال از تشخیص بیماریام میگذرد، و من چیزهای بسیار زیادی آموختهام
شاید بتوانیم با چیزهای جدید سازگار شویم، اما چیزهای قدیمی را چطور فراموش کنیم؟