ماه‌عسل در گذشته فرصتی بود برای ایجاد صمیمیت میان عروس و داماد، اما امروز شاید ایده‌ای احمقانه باشد
سفری رؤیایی. سفری که قرار است به‌یادماندنی‌ترین و خوش‌ترین سفر عمرتان باشد. اما اگر به اندازۀ کافی خوش نگذرد چه؟ اگر هیچ حس خوشایندی وجودتان را لبریز نکند؟ یا اصلاً اگر کل روزهای سفرتان باران ببارد و دریا طوفانی باشد؟ وقتی در سفر مدام با خودمان فکر می‌کنیم آیا «دارد خوش می‌گذرد؟» یا نه، دیگر حسِ طبیعیِ فراغت از زندگیِ معمول را از دست می‌دهیم و مشکلِ ماه‌عسل دقیقاً همین است.
آنچه در این نوبت گوش می‌کنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از چارلز کامی که پیش از این با عنوانِ «علیه ماه‌عسل»، منتشر شده است. متن ترجمۀ این نوشتار را اینجا بخوانید.
در قرن بیستم، ماه‌عسل برای برقراری روابط صمیمانه و ورود به زندگی زناشویی بود. در دو نسل گذشته، ماه‌عسل این کارکردِ صریح خود را از دست داده است. اکنون، روابط صمیمانه و ورود به زندگی زناشویی در نخستین ماه‌های «بودن با» کسی رخ می‌دهد: تعبیری که ماجرا را ناچیز جلوه می‌دهد، اما سادگیِ شیرین و مطبوعی دارد.
فایل صوتی نوشتار «علیه ماه‌عسل» را گوش کنید.
سلام و خسته نباشید دوستان مطالب سایت واقعا در خور توجه هستند و تشکر می کنم از انتخاباتون، ولی این مورد خاص اصلا باب میل من نبود . به هیچ وجه انتظارات منو از عنوان و متن بر آورده نکرد یعنی یک مطلب فلسفی تحلیلی نبود بلکه فقط یک سفر نامه ناقص و بی سر و ته بود به نظرم برای دوستانی که انتظار مطلب عمیق و به درد بخوری دارند پیشنهاد می دم وقت نذارن.
تدریس کامو در میانۀ ترس از «کار بیهوده و مأیوس‌کننده»
آیا کرونا رابطۀ ما با حیوانات را تغییر خواهد داد؟
