معماران می‌گفتند باید محیط کار را طوری طراحی کرد که خلاقیت و کارایی کارمندان را به اوج برساند
اتاق‌هایی که دانشمندان یا نویسندگان بزرگ در آن کار می‌کرده‌اند، همیشه جذابیت فراوانی داشته است. مجسمه‌ها، کتابخانه‌های مجلل، نقاشی‌ها و عکس‌هایی که دیوار را پوشانده‌اند و میز و صندلی‌های منبت‌کاری‌شده، فضایی مرموز به این اتاق‌ها می‌بخشند. اما امروزه، معمولاً محل‌های کاری عاری از هر تزئینی است. به جایش، پارتشین‌ها همه‌جا را به اتاق‌های کوچک و همانند تبدیل کرده‌اند و مجالی برای سلیقۀ شخصی کارمندان باقی نگذاشته‌اند. این محیط کاری جدید، چطور ایجاد شد و عمومیت پیدا کرد؟
آنچه در این نوبت گوش می‌کنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از میا توکومیتسو و جوری مول که پیش از این با عنوانِ «زندگی در میان پارتیشن‌ها»، منتشر شده است. نوشتار این نسخه صوتی در اینجا بخوانید.
در سراسر این فضاهای کاریِ متنوع، دو اصلِ طراحی را بیش از همه می‌توان دید: بازبودن و عدم‌ازدحام شخصی. طراحی داخلی دفتر جدید انگار استعاره‌ای از «دوست همگان» است: راحت و همیشه در دسترس، سکویی موقت که کارمندان برای جلسه و قدری کار پشت میز، بر آن فرود بیایند و بعد به جلسه‌ای دیگر، دفتر خانگی یا شغل دیگر پر بکشند. ولی مهم این است که هیچ ردپایی نگذارید. یادتان باشد: شما هرگز به آنجا قدم نگذاشته‌اید.
فایل صوتی نوشتار «زندگی در میان پارتیشن‌ها» را گوش کنید.
لش نوعی حس جسورانه و خلاقه داشت که به او می‌گفت دیگر کار از کار گذشته است
تدریس کامو در میانۀ ترس از «کار بیهوده و مأیوس‌کننده»
