همۀ ما میخواهیم نویسندۀ داستان خود باشیم و در داستانها پایان اهمیت دارد
تا صد سال پیش، آدمها چندان دربارۀ پیری نمینوشتند، شاید به این خاطر که میانگین امیدبهزندگی افراد بهسختی به پنجاه سال میرسید. اما اکنون تعداد آدمهای بالای شصتوپنج سالِ جهان بیشتر از کودکان زیر پنج سال است، و ارتشی از خوانندگان منتظرند بدانند سالخوردگی چه چیزهایی در بساطش دارد. وقتی آدمها پا به سن میگذارند، این کنجکاویِ پیشازموعد تبدیل میشود به رقابتی نفسگیر برای جوانماندن. ما آسمان را به زمین میدوزیم تا پیر نشویم. اما واقعاً چقدر از تصورات ما دربارۀ آخرین سالهای عمر با واقعیت جور درمیآید؟
عمر طولانی موهبت است، ولی آیا واقعاً قدردان آن خواهیم بود؟
گناه بیماران سالمند چیست که باید روزهای آخر زندگی را زیر جراحی و تجویزهای ناموفق بگذرانند؟
کتابِ نوسبام و لِومور ایام پیری را به زندگی انسان باز میگرداند
وسواس ما برای مراقبت از سالخوردگان گاهی باعث میشود آنها را در محدودیتهای تحقیرکننده قرار دهیم
انتظار میرود تا سال ۲۰۵۰، جمعیت بالای ۶۵سال در کشورهای درحالتوسعه بیش از سه برابر شود
سروکلهزدن با کودکان برای ساکنان سالخوردۀ آسایشگاه، حکم بازگشت به دنیای زندگان را دارد