نباید هویت را چیز ثابتی دانست که یک‌بار در جوانی ساخته می‌شود و برای همیشه با ما خواهد ماند
عکس ترسیم شده: تون هاکز.
غالباً میانسالی را دوره‌ای حسرت‌بار و غم‌افزا تصویر کرده‌اند. دورانی که در آن شور و هیجان دوران جوانی دیگر تمام شده، آرزوهایمان از دست رفته و حس می‌کنیم زندگی با شیبی ملایم رو به افول می‌رود. اما بسیاری از افراد در این سال‌ها شوقِ معنویِ تازه‌ای در وجود خود احساس می‌کنند. میلی درونی که معنای زندگی در جهان را برایشان عوض می‌کند و آن‌ها را به تجارب روحی تازه‌ای می‌کشاند. تجاربی که گویا به همان اندازۀ ماجراجویی‌های دوران جوانی عمیق و خوشایند است.
آنچه در این نوبت گوش می‌کنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از آرتور بروکس که پیش از این با عنوانِ «در میانسالی دنیا را جایی معنوی‌تر می‌یابیم» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.
ایجاد معنویت یا ایمان‌آوردن نیازمند زمان و تلاش است؛ گریزی از آن نیست. در واقع، این موضوع با اقتضائات زندگی عادی رقابت می‌کند. ایمان بار سنگینی است و ممکن است تنگناهای زمانی کافی باشد تا فردی را که سائقه‌های معنونی دارد، منصرف کند. چراکه برای فرد بسیار ترسناک است که بخواهد زندگی خود را دوباره طوری سامان ببخشد که جایی برای معنویت در آن باز شود.
فایل صوتی نوشتار «در میانسالی دنیا را جایی معنوی‌تر می‌یابیم» را گوش کنید.
اسکرین‌شات‌ها هم مایۀ شگفتی و هم مایۀ وحشت ما می‌شوند
اِد سایمون از ما می‌خواهد تا در تعریفمان از سبکِ خوب تجدیدنظر کنیم
تاریخ رسانه‌های جمعی راه‌حل‌هایی پیش پای ما می‌گذارد
آیا واقعاً به بازی‌های ویدئویی «معتاد» می‌شویم؟
