فرض کنید در این اوضاع بیآبی و بیبرقی یکی از همکارانتان مدام بهتان تذکر دهد که با نور کمتری کار کنید و کمتر آب مصرف کنید. بعد از مدتی از طریقی متوجه میشوید که او در خانۀ خودش اصلاً به اتلاف انرژی اهمیت نمیدهد. طبیعتاً از رفتار مزوّرانۀ همکارتان آزردهخاطر میشوید. اما یک لحظه منطقی فکر کنید. توصیۀ این همکارِ دورو برای هدر ندادن انرژی که فینفسه توصیۀ بدی نیست پس چرا تا این حد نفرت شما را بر میانگیزد؟
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از جیلیان جوردن، رزانا سامرز، و دیوید رند که پیش از این با عنوانِ «دوروها از دروغگوها هم بدترند» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.
مشکل دورویی دقیقاً چیست؟ چرا وقتی میفهمیم کسی که رفتار دیگران را محکوم میکند خودش همان رفتار را دارد، کارش به نظرمان بسیار زننده میآید؟ پاسخ ممکن است بدیهی به نظر برسد. عالِم بیعمل بودن؛ نداشتن قدرت اراده برای زندگیکردن طبق ایدئالهای خودتان؛ رفتارکردن به شیوههایی که مسلماً میدانید غلطاند. اینها ضعفهای اخلاقی بارزند. شاید اینطور باشد. اما پژوهش جدید ما، که در مجلۀ سایکولوجیکال ساینس (و با مشارکت همکارمان پل بلوم) در دست انتشار است، حاکی از توضیح متفاوتی است. ما معتقدیم افراد به این دلیل از دوروها متنفرند که درس اخلاقیِ صریح آنها، بهغلط، دال بر فضیلت خودشان است. به بیان دیگر، افراد با دلالت ضمنیِ گمراهکننده مخالفاند، نه با ناکامی اراده یا ضعف شخصیت.
فایل صوتی نوشتار «دوروها از دروغگوها هم بدترند» را گوش کنید.
تدریس کامو در میانۀ ترس از «کار بیهوده و مأیوسکننده»
آیا کرونا رابطۀ ما با حیوانات را تغییر خواهد داد؟
اسکرینشاتها هم مایۀ شگفتی و هم مایۀ وحشت ما میشوند