چرا شادبودن به رقابتی بی‌انتها و رنج‌آور تبدیل شده که حاصل آن همیشه باخت-باخت است؟
عکاس: نیکولاس اسکارپیناتو.
همیشه احساس می‌کنید زندگی چیزی کم دارد؟ حتی وقتی در حال تفریح یا سفر هستید به نظرتان می‌آید که به اندازۀ کافی تفریحات یا سفرتان هیجان‌انگیز نیست؟ «شادی» از نظرتان تجربۀ فوق‌العاده‌ای است که با این دلخوشکنک‌های روزمره به دست نمی‌آید؟ اگر چنین فکرهایی از سرتان می‌گذرد، پس قطعاً آن لایۀ سنگین غم را هم می‌شناسید که سرتاسر زندگی را خاکستری و عبوس می‌کند. اما آیا نسبتی نیست میان این شادیِ دست‌نیافتنی و غم همیشگی؟ شاید باید دنبال نوع دیگری از شادی باشیم.
آنچه در این نوبت گوش می‌کنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از کُدی دلستراتی که پیش از این با عنوانِ «هر چه بیشتر دنبال شادی می‌رویم، غمگین‌تر می‌شویم» منتشر شده است. نوشتار این نسخۀ صوتی را اینجا بخوانید.
حکم به پرهیز از ناشاد بودن (و حتی ظاهر ناشاد داشتن) فرهنگی را رقم زده است که در آن، هرکس از طریق اینستاگرام و شبکه‌های اجتماعی دیگر، زندگی‌ای می‌سازد صرفاً برای اینکه آن را پیش چشم عموم مردم بگذارد. این زندگی هم سلسله‌ای از «تجربه‌های فوق‌العاده» است و لاغیر. غم و یأس رد می‌شوند، و حتی تجربه‌های خنثی یا پیش‌پاافتادۀ زندگی نیز از قاب تصویر روتوش می‌شوند. انگار که ظاهر ناشاد، بنا به اخلاقیات پروتستان، نوعی نقص شمرده می‌شود: انگار به قدر کافی سخت‌کوش نبوده‌ای یا به اندازۀ کافی به خودت باور نداشته‌ای.
فایل صوتی نوشتار «هر چه بیشتر دنبال شادی می‌رویم، غمگین‌تر می‌شویم» را گوش کنید.
خشونت برای بیشتر آدم‌ها غیرقابل‌فهم است. نظریه‌ای جدید می‌گوید خشونت نه ذاتی است، نه عقلانی
آیا واقعاً به بازی‌های ویدئویی «معتاد» می‌شویم؟
شاید در نهایت مهم‌ترین چیزی که ما انسان‌ها را از حیوانات متمایز می‌کند توانایی احساس انزجار باشد
اقتصاد زبان قدرت است و همۀ ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد، پس بهتر است دربارۀ آن بدانیم
