برای استفاده از گوشی، باید مانیفستی شخصی بنویسیم
وقتی اعصابتان خرد می‌شود، حوصله‌تان سرمی‌رود، یا دلتان شور می‌زند، چه کار می‌کنید؟ شاید یکی از تسکین‌دهنده‌ها که بتواند زخم روحتان را التیام بدهد بالاوپایین‌کردن صفحه‌نمایش گوشی باشد. اسکرول‌کردن نوعی احساس رستگاری به ما می‌دهد. انگار چیزی در انتهای پیام‌ها قایم شده که ما را مجبور می‌کند ذوق‌زده منتظرش باشیم. همۀ پیام‌ها و توییت‌ها را، حتی چندبار هم که بخوانیم، ملال و اضطرابمان کم نمی‌شود. این حالت فقط یک چیز را نشان می‌دهد: ما به گوشی هوشمندمان معتاد شده‌ایم و هر بار باید زمان بیشتری را پایش بگذرانیم تا نیازمان فروکش کند.
شاید بهتر باشد به جای این‌که عادت‌های سفت‌وسختی را بسازیم، دربارهٔ رویکردمان نسبت به زندگی تجدید نظر کنیم
سرمایه‌داری به نحوی نظام‌مند از ضعف‌های احساسی ما سود می‌برد، آیا کاری از دست ما ساخته است؟
گویا ما از این جهت منحصربفردیم که واپسین نمونه‌های یک گونۀ روبه‌انقراض هستیم
نیر ایال که روزگاری دفترچۀ راهنمای معتادکردن آدم‌ها به فناوری را نوشته، حالا به دنبال پادزهر است
نمایشگرها در گذشته مختص نخبگان بودند. امروزه کنارگذاشتن آن‌ها نشان تشخص است
