مجموعه یادداشت‌هایی دربارۀ نوستالژی
فکر گذشته‌های ازدست‌رفته اندوه‌بار است، اینکه همیشه در حسرت همنشینی با کسانی باشی که برنمی‌گردند یا خوشی‌هایی که بنا نیست دوباره تجربه‌اش کنی. این اندوه گذشته چیزی نیست جز نوستالژی: یک احساس دلتنگی که گاه تا سرحد بیماری پیش می‌رود و بعضاً به افسردگی می‌انجامد. اما اگر این گذشته صرفاً یک خاطرۀ تحریف‌شده باشد، چه؟ آیا نوستالژی یک بهانه‌جویی ساده است یا واقعیتی که می‌شود آرمان‌شهرِ آینده را بر روی آن بنا کرد؟
جنگ و کرونا زندگی ما، خصوصاً خانه‌نشینی‌مان، را به شکل واحدی تغییر دادند
ماده خام سیاست نوستالژی پروپاگاندا است
هر تکه از نوستالژی جهانی را در درونش زنده می‌کند که به‌شکل بی‌نظیری سرشار از جزئیات است
اگر مداوماً یاد گذشته می‌افتید، به جای نادیده گرفتن احساستان، به دوستی قدیمی زنگ بزنید
چرا یک فرهنگ، آرزوها و آرمان‌های خود را از طریق اشتیاق به گذشته‌ای از دست رفته بیان می‌کند؟
