گزیده‌های ترجمان در سال ۱۳۹۵؛ روان‌شناسی

تنبیه وقت تلف‌کردن است
_{تنبیهِ فرزند ممکن است به شما احساس بهتری بدهد؛ اما رفتار او را تغییر نمی‌دهد}

اگر فرزندتان همیشه به شما می‌گوید «نه». اگر نوجوان است و باحرف های رکیک شما را گلوله‌باران می‌کند. هر مشکلی که دارد، راه‌حلش تنبیه نیست. آلن کزدین، رئیس مرکز تربیت فرزندان در دانشگاه ییل، معتقد است تنبیه‌کردن ممکن است به شما احساس بهتری بدهد؛ اما رفتار بچه را تغییر نمی‌دهد.

خیلی هم مثبت فکر نکنید
_{فانتزی‌ساختن دربارۀ آینده می‌تواند تأثیر مهلکی در رسیدن به هدف‌های واقعی داشته باشد}

اگر یکی از نزدیکانمان افسرده باشد، چه ‌کار می‌کنیم؟ احتمالاً شروع می‌کنیم به دل‌داری‌دادن که «غصه نخور» و «همه‌چیز درست می‌شود». این حرف‌ها در کوتاه‌مدت بد نیستند. اما تحقیقات دانشگاه نیویورک نشان می‌دهد که «مثبت‌اندیشی» در طولانی‌مدت، معمولاً تأثیرات وخیمی بر عملکرد انسان‌ها می‌گذارد.

از کجا بدانیم آدم نفهمی هستیم یا نه؟
_{اگر فکر می‌کنید تمام اطرافیانتان تحمل‌ناپذیرند، احتمالاً مشکل از خودتان است}

آیا دور و برتان پر است از آدم‌های احمق؟ آدم‌هایی که می‌توان به‌راحتی آن‌ها را شناخت؟ آدم‌های گنده‌دماغ و بیشعورهای ازخودراضی و، از همه مهم‌تر، آدم‌های نفهم؟ اگر بیشتر مواقع جهان را این شکلی می‌بینید، خبرهای بدی برایتان دارم. شما احتمالاً نفهم هستید. جهان در نظر بیشتر مردم این شکلی نیست.

من اشتباه نمی‌کنم، حتی اگر خلافش ثابت شود
_{برشی از کتاب اشتباه شد، اما من مقصر نیستم که به مسئلۀ تناقض‌های فکری می‌پردازد}

تصور کنید رهبر فرقه‌ای پیش‌بینی کند که جهان دقیقاً دو هفتۀ دیگر به پایان می‌رسد. فکر می‌کنید پیروان این پیشگو، وقتی جهان در ساعت مقررشده به پایان نرسد، ایمانشان به رهبر فرقه را از دست می‌دهند؟ خیر. روان‌شناسان معتقدند پذیرفتن اشتباهات از سخت‌ترین کارها برای مغز است.

چرا بدخُلقی و منفی‌نگری می‌تواند مفید باشد؟
_{بدخلقی می‌تواند برای تمامی مهارت‌های اجتماعی مانند زبان، حافظه و قدرت اقناع مفید باشد}

این روزها همه از پیامدهای معجزه‌آسای مثبت‌اندیشی حرف می‌زنند. بسیاری از برنامه‌های روان‌شناسیِ از نتایج اسف‌بار منفی‌نگری می‌گویند و خیلی‌‌ها شادی را شاخصی هم‌تراز با «تولید ناخالص داخلی» در تعیین سلامت ملی می‌دانند. اما پژوهشی جدید نشان می‌دهد که منفی‌نگری محاسن زیادی دارند.

تمایل ما به سرزنش قربانیان از کجا برمی‌خیزد؟
_{سرزنش قربانیان راهی است برای اجتناب از پذیرش اینکه بعضی امورِ غیرقابل‌تصور می‌تواند برای شما اتفاق بیفتد}

اگر کیف یا گوشیِ همراهمان را در خیابان سرقت کنند، با خودمان می‌گوییم که من سزاوار همچین اتفاقی نبودم. اما اگر همین ماجرا برای دوستان پیش بیاید، آن‌ها را ملامت می‌کنیم که چرا اجازه داده‌اند چنین اتفاقی بیفتد؟ علاقۀ ما به سرزنش قربانیان از کجا سرچشمه می‌گیرد؟

روان‌شناسان به قدرت می‌رسند
_{بعد از ۱۱سپتامبر ۲۰۰۱، انجمن روان‌شناسی امریکا به‌اسم مبارزه با ترورسیم به ارتش نزدیک شد}

در سال‌های اخیر روان‌شناسان دارند جایگاه معلمان اخلاق را اشغال می‌کنند. آن‌ها با تکنیک‌های رفتاری تعیین می‌کنند چه کارهایی خوب است و چه کارهایی ناپسند. اما روان‌شناسان شایستگی این جایگاه را ندارند و بهترین دلیل آن، کارنامۀ سیاه آنان در آموزش روش‌های مختلف شکنجه به ارتش امریکا بوده است.

دیگر دوره‌ای به‌نام «نوجوانی» وجود ندارد
_{نوجوانی در قرن بیستم، پلی از کودکی به مسئولیت­‌های زندگی بزرگ‌سالی بود، اما این پل دارد ویران می‌شود}

نوجوانی مفهومی است ساختۀ قرن بیستم. نوجوانی، در نگاه نظریه‌پردازانی که آن را صورت‌بندی کردند، همچون دوره‌ای بین کودکی و بزرگ‌سالی بود که، طی آن، نوجوانْ تحت نظارت نهادهایی مثل دبیرستان پا به بزرگ‌سالی می‌گذاشت، اما در دنیای اینترنت دیگر نظارت مدرسه بی‌معنا شده است.

چه چیزی باعث می‌شود شخصی را دیگر همان شخص قبلی ندانیم؟
_{مهم‌ترین ویژگی ذهنی در تشخیص هویت «خود» اعتقادات اخلاقی است}

کشتی‌ای را تصور کنید که تمام قطعاتش جایگزین شده‌، تا جایی که کشتی‌ای جدید ساخته شده است. آیا این کشتی همان قبلی است؟ آیا این برای انسان نیز صادق است؟ کم کم، تمام سلول‌های ما جایگزین می‌شوند. آیا هویتمان دست‌نخورده می‌ماند؟

آیا بیماری می‌تواند مثبت و سازنده باشد؟
_{بیماری می‌تواند خویشتن‌ساز باشد، اما همچنین می‌تواند روح ما را جریحه‌دار کند}

هنگامی که تندرست هستیم، بدنِ ما دستوراتمان را به‌آسانی اجرا می‌کند، اما در هنگام بیماریْ بدن در برابر خواسته‌های ما مقاومت می‌کند. سوزان سانتاگ می‌گوید هرکس که زاده می‌شود شهروندی است دوتابعیتی در دو مملکت تندرستی و بیماری. باوجوداین‌ آیا بیماری می‌تواند امری مثبت باشد؟