نیویورک پس از یک فاجعه، به روایت لوری نیکس
لوری نیکس، عکاس و ماکتساز آمریکایی، در عکسهایش شهر نیویورک را پس از یک فاجعه تصویر میکند. فاجعهای که منجر به ناپدیدشدن و نابودی مطلق بشریت شده است.
2 دقیقه
لوری نیکس، عکاس ۴۵ سالهی آمریکایی، علاقهی خاصی به دنیای پس از انسان دارد. مهم نیست چه اتفاقی افتاده است، اما عکسهای او دنیای متمدن بشری را در حالتی نشان میدهد که انگار در یک لحظه انسانهای مقیم آن به بیرون پرتاب شدهاند و هر کار که میکردهاند نیمهکاره رها شده است.
نیکس یک عکاس صرف نیست. او که بجز در عکاسی، در ساختن سرامیک هم تحصیل کرده است، ابتدا تمام جزییات سوژههای عکسهایش را به شکل ماکتهای کوچک و بیاندازه واقعی در کارگاهش میسازد و سپس از آنها عکاسی میکند. کار ساختن ماکت آنقدر با وسواس و دقت انجام میشود که هر کدام هفت ماه طول میکشد، و در نتیجه نیکس سالی دو عکس بیشتر نمیتواند بگیرد. (مصاحبهای را با او بخوانید.)
کار نیکس ساختن ماکت است، اما او بدون همکارش کتلین گربر، نمیتواند از ماکتها عکاسی کند. گربر است که باید با همان دقت ماکتها را کهنه و ویران کند، جوری که انگار از یک فاجعه جان سالم به در بردهاند.
عنوان آخرین نمایشگاه او «شهر» است که حاصل کار او را از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۳ نشان میدهد. این نمایشگاه در گالری «کلمپآرت» نیویورک در اکتبر و نوامبر ۲۰۱۳ برگزار شد.
اتاق نشیمن (۲۰۱۳)
کازینو (۲۰۱۳)
رستوران چینی (۲۰۱۳)
کفش فروشی (۲۰۱۳)
مرکز فضایی (۲۰۱۳)
کلاس آناتومی (۲۰۱۳)
مترو (۲۰۱۲)
تعمیرگاه ویولون (۲۰۱۱)
اتاق نقشه (۲۰۱۱)
آرایشگاه (۲۰۱۰)
اتاق کنترل (۲۰۱۰)
مرکز خرید (۲۰۱۰)
کتابخانه (۲۰۱۲)
کلیسا (۲۰۰۹)
میخانه (۲۰۰۹)
کتابخانه (۲۰۰۷)
آکواریوم (۲۰۰۷)
حوض (۲۰۰۸)
گلخانه (۲۰۰۸)
لباسشویی (۲۰۰۸)
لباسشویی در شب (۲۰۰۸)
فروشگاه جاروبرقی (۲۰۰۶)
تالار بزرگ (۲۰۰۶)
شاهوار (۲۰۰۶)
برج ساعت (۲۰۰۵)
تاریخ طبیعی (۲۰۰۵)
موزهٔ هنر (۲۰۰۵)
در حال طراحی مترو
در حال طراحی آرایشگاه
برخی افکارشان به شکل تصویر است و بعضی به شکل واژهها. اما فرایندهای ذهنی مرموزتر از چیزی که تصور میکنیم هستند
یک متخصص هوش مصنوعی میگوید فرق انسانها با هوش مصنوعی در نحوۀ آموختن آنهاست
سوپر استار عالم روشنفکری بیش از همیشه با چپها به مشکل خورده است
گفتوگویی دربارۀ دشواری همتاسازی هوش انسانی در رایانهها