نوشتار

مصائب بزرگ‌ترین متخصص خودمهاری برای مهار خود

برای مقاومت در برابر وسوسه‌ها باید تصویر آن‌ها را در ذهن تغییر داد

مصائب بزرگ‌ترین متخصص خودمهاری برای مهار خود تصویرساز: پل فوئنتس.

واژۀ خودمهاری با نام والتر میشل عجین است. با این حال بد نیست بدانید که میشل سال‌ها درگیر ترک سیگار بوده و هنوز هم نمی‌تواند جلوی تند غذاخوردن و عصبانیت‌های ناگهانی‌اش را بگیرد. میشل بر اساس تجربیات شخصی و پژوهشی‌اش معتقد است که انسان زمانی می‌تواند خود را در برابر وسوسه‌های گوناگون حفظ کند که ارزش عینیِ آن‌ها را تغییر دهد.

NewYorker

The struggles of a psychologist studying self-control

ماریا کانیکووا، نیویورکر — والتر دشواری‌های زیادی برای ترک سیگار کشیده است. او در سنی کم سراغ سیگار رفته و حتی زمانی که فهم و خودشناسی‌اش افزایش یافته بود، باز هم نمی‌توانست آن را کنار بگذارد. این عادت او سال‌ها ادامه یافت، در دوران کارشناسی در دانشگاه ایالتی اوهایو و سپس در آغاز دوران تدریس روانشناسی در دانشگاه هاروارد و بعد از آن، استنفورد در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰. میشل اخیراً به من گفت: «روزی سه پاکت سیگار به علاوۀ یک پیپ می‌کشیدم و وقتی هم پیپ تمام می‌شد، یک سیگار برگ می‌کشیدم». پس از انتشار اولین گزارش جراح کل ایالات متحده در مورد خطرات تنباکو در سال ۱۹۶۴، میشل فهمید که اعتیاد او می‌تواند موجب مرگش شود. اما باز هم تلاش‌های او برای ترکْ هر بار با شکست روبرو شد. ترک می‌کرد و همچون بسیاری افراد دیگر که می‌خواهند این عادت را کنار بگذارند، دوباره سراغش می‌رفت. او ادامۀ این عادت را به عنوان بخشی از تصویر حرفه‌ایش توجیه می‌کرد.

داستان میشل چیز عجیبی نیست (نیکوتین اعتیادآور است و ترک آن دشوار)، مگر از یک جهت: میشل مبتکر آزمایش مارشملو۱ است. این تست که یکی از مشهورترین آزمایشات در تاریخ روانشناسی است و آن را معمولاً شاهدی بر اهمیت خودمهاری می‌دانند. در آزمایش اصلی که در دهۀ ۱۹۶۰ در دانشکدۀ بینگ نرسری در استنفورد انجام شد، تیم پژوهشی میشل به یک کودک خوراکی‌ای می‌دادند (مارشملو فقط یکی از گزینه‌های موجود بود) و به او می‌گفتند که یا می‌تواند یک خوراکی را در جا بخورد و یا چندین دقیقه تنها در اتاق بماند تا پژوهشگر برگردد و دو خوراکی به او بدهد. خوراکی‌های وعده‌داده‌شده همیشه قابل رؤیت بود و کودک می‌دانست که اگر می‌خواهد این انتظار عذاب‌آور را پایان دهد، کافیست زنگی را به صدا درآورد تا پژوهشگر به اتاق برگردد، هر چند در چنین حالتی، کودک به خوراکی دوم نمی‌رسید. میشل دریافت که کودکانْ هرچه برآوردن خواسته‌های خود را بیشتر به تعویق می‌انداختند (یعنی هرچه بیشتر می‌توانستند صبر کنند)، در سال‌های بعدی زندگی خود، اوضاع بهتری در معیارهایی داشتند که امروزه آن‌ها را کارکرد اجرایی۲ می‌نامیم. چنین کودکانی در آینده عملکرد آکادمیک بهتری داشتند، به درآمد بیشتری می‌رسیدند و سالم‌تر و شادتر بودند. این افراد به احتمال بیشتر از سرنوشت‌های منفی همچون حبس، چاقی و اعتیاد هم به دور بودند.

میشل به دور دنیا سفر کرد تا تأخیر در برآوردن خواسته‌ها را در بسترهای مختلف فرهنگی و اجتماعی بررسی نماید. به نظر می‌رسید که اصول تست مارشملو جهان‌شمول است. اما همزمان با اینکه او درمی‌یافت خودمهاری تا چه حد برای موفقیت در زندگی مهم است، خودش نمی‌توانست از سیگار دوری کند. به خودش می‌گفت که همه چیز تحت کنترل است و سیگار کشیدن به آرامش، تعادل و تمرکز او کمک می‌کند. او خود را مجاب کرده بود که تمام آن پیامدهای منفی که آموخته است، هیچ ارتباطی به او ندارد.

تا اینکه یک روز در اواخر دهۀ ۱۹۶۰، مردی را در راهروهای دانشکدۀ پزشکی استنفورد دید که سرطان دگرنشین ریه داشت، با سینۀ باز، سرِ تراشیده و نشانه‌های کوچک و سبزرنگ «x» بر تمام بدنش که نشان می‌داد اشعه‌ها کجا باید برود. در آن زمان بود که میشل دریافت تاکنون خود را فریب داده است. بالاخره جرقه‌ای در دلش خورد. از آن روز به بعد، هر وقت که او می‌خواست سیگاری بکشد (طبق برآورد خودش، تقریباً هر سه دقیقه یکبار)، در ذهنش تصویری از مرد سرطانی درون راهرو ایجاد می‌کرد. میشل قضیه را اینطور برایم توصیف کرد: «ارزش عینی سیگار را تغییر دادم، به طوریکه از چیزی که هوسش را داشتم به چیزی منزجرکننده تبدیل شد». او از آن روز به بعد هیچگاه سیگار نکشیده است.

میشل که اکنون هشتادوچهار سال سن دارد، به تازگی اولین کتاب عامه‌پسند خود به نام آزمایش مارشملو: تسلط بر خودمهاری۳ را منتشر کرده است. این کتاب تا حدی خاطرات، تا حدی تحلیل علمی و تا حدی راهنمای خودیاری است. او در این کتاب، انگیزۀ اولیه را برای پژوهش مارشملو توضیح می‌دهد. در آن زمان، دخترانش جودیت، ربکا و لیندا به ترتیب سه، چهار و پنج ساله بودند. میشل به من می‌گوید «شاهد این پدیدۀ جذاب بودم که آن‌ها که پیش‌تر، موجوداتی شدیداً جوگیر و لحظه‌بین بودند و نمی‌توانستند هیچ چیز را به تعویق بیندازند، دچار تحول شدند. تغییراتی که در آن‌ها شکل می‌گرفت به‌طرز عجیبی سریع بود. همه چیز دور و برشان همان بود، اما چیزی درونشان تغییر کرده بود. دریافتم که اصلاً نمی‌فهمم در ذهنشان چه می‌گذرد». میشل نمی‌دانست چه چیز باعث این تغییر شده است، آن‌ها در ابتدا فقط می‌خواستند صبر کنند، اما حالا واقعاً می‌توانستند این کار را انجام دهند. میشل پاسخ را در میان هم‌کلاسی‌هایشان در پیش‌دبستانی بینگ یافت.

میشل به‌مدت پنج دهه نمونۀ اولیۀ بینگ را دنبال کرد و در پی پاسخ این پرسش بود که توانایی اعمال خودمهاری در سن کم چه ارتباطی با سرنوشت‌های مختلف زندگی در نوجوانی و بزرگسالی دارد. (او همچنین اخیراً اسکن مغزی همان گروه اولیه را بررسی کرد تا ببیند توانایی تأخیر در برآوردن خواسته‌ها چه ارتباطی با ساختارهای عصبی دارد.) میشل در تمام این پژوهش‌ها همواره دریافته که عامل کلیدی در تأخیر در برآوردن خواسته‌ها این است که بتوانید درکتان را از جسم یا عملی که می‌خواهید در برابر آن مقاومت کنید، تغییر دهید. می‌خواهید از خوراکی خوشمزه‌ای که جلوی صورتتان است اجتناب کنید؟ در ذهنتان قابی دور آن بگذارید، گویی که یک تصویر یا عکس است. این کار باعث می‌شود تا وسوسه کمی از شما فاصله بگیرد. یکی از پسران در آزمایش میشل ابتدا نمی‌توانست صبر کند، اما با آموزش دقیق نکات، بالاخره یاد گرفت به مقدار لازم منتظر بماند. وقتی میشل از او پرسید چه چیزی تغییر کرده، پسرک پاسخ داد: «عکسو که نمیشه خورد». میشل هنگام ترک سیگار از نوعی دیگر از تصویرسازی استفاده کرد: او به‌جای تداعی‌های لذت‌بخش سیگار، تصویر مرد درون بیمارستان را قرار داد. مطابق یافته‌ها، نکتۀ کلیدی این است که بیاموزیم چیزی را که میشل ابعاد «داغ» محیط می‌نامد، در ذهنمان «سرد» کنیم: یعنی چیزهایی که ما را از اهدافمان دور می‌کند. سرد کردن این ابعاد محیط با قرار دادن جسم در یک فاصلۀ فرضی (عکس خوراکی نیست) یا قاب‌بندی مجدد آن (تصور مارشملوها به عنوان ابر، نه شیرینی) حاصل می‌شود. تمرکز بر تجربه‌ای کاملاً نامرتبط هم مؤثر است و نیز همینطور هر تکنیکی که واقعاً توجهتان را منحرف کند.

پژوهش‌های میشل مکرراً نشان داده که هرچند برخی افراد به‌طور طبیعی توانایی بیشتری در سردسازی نسبت به دیگران دارند، اما هم کودکان و هم بزرگسالان می‌توانند تکنیک‌های منحرف‌سازی ذهن را یاد بگیرند تا خودمهاری خود را تقویت نمایند. در سال‌های پس از پژوهش اولیۀ بینگ، میشل و همکارانش چندین طرح را در مدارس استارت زدند تا تکنیک‌های تعویق را به کودکان و نوجوانان بیاموزند، به‌خصوص آن‌هایی که در محیط‌های پراسترس هستند. آن‌ها به عنوان مشاورین مجموعۀ تلویزیونی کودکانۀ «سسمی استریت»۴ هم فعالیت کرده‌اند. در این مجموعه، هیولای کلوچه۵ در سال‌های اخیر دچار تحول در خودمهاری شده است.

میشل معتقد است که مهارت‌هایی که ما را قادر به تعویقِ برآوردن خواسته‌ها می‌کنند، همان مهارت‌هایی هستند که با آن‌ها می‌توانیم با وجود وسوسه به انجام کارهای دیگر، تصمیمات درست بگیریم. او به من می‌گوید «ما روشی یافته‌ایم تا اختیار و آزادی انسان واقعاً افزایش یابد. اگر مهارت‌هایی داشته باشیم که با آن‌ها بتوانیم تشخیص دهیم کِی کاری را انجام دهیم و کِی ندهیم، کی چیزی را بنوشیم و کِی ننوشیم و کِی برای چیزی صبر کنیم یا کِی نکنیم، دیگر قربانی امیالمان نیستیم». به قول روی باومایستر، استاد روانشناسی دانشگاه ایالتی فلوریدا که در مورد قدرت اراده پژوهش می‌کند، خودمهاری همچون یک عضله است: هر چه بیشتر از آن استفاده کنید، قوی‌تر می‌شود. اگر یک بار از چیزی وسوسه‌برانگیز اجتناب کنید، این امر کمک می‌کند در آینده بتوانید در برابر وسوسه‌های دیگر مقاومت کنید.

در دهۀ ۱۹۸۰، پزشکان تشخیص دادند که میشل مبتلا به بیماری سلیاک است. او دریافت که این بار، «ترک کردن» اسنک‌های مورد علاقه‌اش بسیار آسان‌تر از ترک سیگار است. میشل به یاد می‌آورد که «این لحظۀ اکتشاف بود که به من نشان داد وقتی یک تحول درونی خودکار رخ دهد چه اتفاقی می‌افتد. این تغییری ناگهانی است که طی آن، چیزهایی که در زندگی عاشق آن‌ها بودم (شیرینی‌های وینی، پاستای آلفردو) در ذهنم به سم تبدیل شده است».

اما اگر مرشد خودمهاری هم باشید، بعضی وقت‌ها نقاط داغی وجود دارد که هیچ‌گاه کاملاً سرد نمی‌شوند. میشل هیچ‌وقت نتوانست کیک شکلاتی‌ای (که امروزه بدون آرد هستند) ببیند و از آن خوشش نیاید. بی‌طاقتی هم همواره در زندگی گریبان‌گیر او بوده است: بی‌طاقتی در پژوهش (او اعتراف می‌کند که ساعت ۲ بامداد به دانشجویان کارشناسی‌اش زنگ می‌زده تا نتایج پژوهش را بررسی کنند)؛ بی‌طاقتی در صف‌ها (او تحمل ایستادن در صف را ندارد)؛ بی‌طاقتی در غذاخوردن (او حتی در رسمی‌ترین مهمانی‌ها هم بسیار زودتر از بقیه غذایش را تمام می‌کند). میشل همچنین آگاه است که از نظر تندخویی، میان دوستان و همکارانش بدنام است. او همه‌ابزاری در اختیار دارد، اما این مشکلات برجسته همچنان پابرجاست. چرا؟ به گفتۀ خود او «انگیزۀ من برای تغییر آن‌ها به قدر کافی قوی نبوده است. و حوزه‌هایی مانند کنترل تندخویی (که می‌دانم باید آن را مدیریت کنم) هنوز خودکار نشده‌اند. اکنون نسبت به آن آگاه‌تر شده‌ام، اما مسئله این است که به خودم اجازه می‌دهم کمی از آن فارغ باشم».

میشل پس از استنفورد به دانشگاه کلمبیا رفت. در آنجا بود که در سال ۲۰۰۸ با او آشنا شدم و آخرین دانشجوی کارشناسی بودم که او پذیرفت. به همین خاطر تصمیم گرفتم در پایان مصاحبه‌مان از او بپرسم که به عنوان دانشجوی او، چه عملکردی در خودمهاری داشته‌ام؟ او بدون هیچ درنگی گفت: به‌طور کلی فوق‌العاده بودی، اما با یک استثنای اصلی. ظاهراً مشکل من دوقلوی پلید خودمهاری بود: یعنی اهمال‌کاری۶. هنوز با وجود گوشزدهای مکرر میشل، نتایج پنج سال پژوهشمان را منتشر نکرده‌ام. او در پایان گفت‌وگویمان، همان نوع عهدی را با من بست که زمانی با دختر سه‌ساله‌اش بسته بود: اینکه اگر دخترش دیگر انگشت شستش را نمکد، او هم دیگر پیپ نمی‌کشد. او به من یادآوری کرد به عهد خود پایبند بوده و کتاب عامه‌پسندش دربارۀ حاصل عمر خود را به پایان رسانده. من هم همین‌جا قول می‌دهم که داده‌ها را برای انتشار تحویل دهم، اما سال آینده.

• نسخۀ صوتی این نوشتار را اینجا بشنوید.


پی‌نوشت‌ها:
• این مطلب را ماریا کانیکوا نوشته است و در تاریخ ۹ اکتبر ۲۰۱۴ با عنوان «The struggles of a psychologist studying self-control» در وب‌سایت نیویورکر منتشر شده است است و وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۹۷ آن را با عنوان «مصائب بزرگ‌ترین متخصص خودمهاری برای مهار خود» و ترجمۀ علیرضا شفیعی‌نسب منتشر کرده است.
•• ماریا کانیکووا مقاله‌نویس نیویورکر است که در موضوعات روان‌شناسی و علم می‌نویسد. از آثار او می‌توان به کتاب پرفروش مغزمتفکر: چگونه مانند شرلوک هولمز بیاندیشیم؟ (Mastermind: How to Think Like Sherlock Holmes) اشاره نمود که نامزد جایزۀ آگاتا برای بهترین کتاب غیرداستانی شد.

[۱] Marshmallow test
[۲] Executive function
[۳] Marshmallow Test: Mastering Self-Control
[۴] Sesame Street
[۵] Cookie Monster
[۶] procrastination

مرتبط

کناره بگیر و از تنهایی نترس

کناره بگیر و از تنهایی نترس

حتی اگر فرهنگ امروزی ما با خلوت‌‌گزیدن دشمن باشد، هنوز می‌توانیم راهمان را از آن جدا کنیم

گفت‌و‌گو لذت بی‌پایان است

گفت‌و‌گو لذت بی‌پایان است

ما در مکالمه کمبود خود را با درآمیختن با «دیگری» پر می‌کنیم

خبرنامه را از دست ندهید

نظرات

برای درج نظر ابتدا وارد شوید و یا ثبت نام کنید

محسن

۰۴:۰۷ ۱۳۹۸/۰۷/۲۰
0

دانشجوی دکترای علوم اعصاب شناختی هستم، شاید با خوندن این مطلب و ارتباطی که ناخودآگاهم با موضوع روزه گرفتن برقرار‌کرد، تونستم بیشتر به فلسفه حکم روزه پی ببرم؛ سپاس

Mary Holy

۰۹:۰۶ ۱۳۹۸/۰۶/۱۲
0

سلام فقط با آی‌پیِ ایران، بفرمایید: https://ketab.io/book/829777/%D8%AA%D8%B3%D8%AA-%D8%A8%D8%A7%D8%AF-%D8%B5%D8%A8%D8%A7-%D8%AA%D8%B3%D9%84%D8%B7-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%DA%A9%D9%86%D8%AA%D8%B1%D9%84

Mary Holy

۰۸:۰۶ ۱۳۹۸/۰۶/۱۲
0

سلام و درود این مفهوم، با اصطلاحِ «خودکنترلی» شناخته شده؛ و ترجمه‌ی تحت‌اللفظی هم، همین است. ضمناً، در کتبِ روان‌شناسی، معمولاً، از «خودکنترلی» استفاده می‌شود. استفاده از اصطلاحِ «خودمهاری» ـ هرچند که، تقریباً، معنای نزدیکی داشته باشند ـ، زیاد جالب نمی‌نماید. البتّه، سلیقه‌ای‌ست!

حسین

۰۸:۰۷ ۱۳۹۷/۰۷/۳۰
0

مقاله ی خوب و ترجمه ی عالی....مرسی...

صدرا

۰۳:۰۷ ۱۳۹۷/۰۷/۰۳
0

سلام، ترجمه‌ای که از كناب پرفروش مغزمتفکر: چگونه مانند شرلوک هولمز بیاندیشیم؟ در ایران هست نوشته‌ی آقای اسمیت هست، در صورت اطلاع از ترجمه کناب خانم کونیکووا در ایران، سپاسگذار میشم که اطلاع‌رسانی کنید.

تايتان

۱۱:۰۶ ۱۳۹۷/۰۶/۲۸
0

سلام ميشه لطفا كتاب ازمايش مارشمالو رو حالا به هر زباني بگذاريد؟ پيداش نميكنم هرچي ميگردم

maryam

۰۲:۰۶ ۱۳۹۷/۰۶/۲۶
0

عالی بود،ممنون

مرجان

۰۹:۰۶ ۱۳۹۷/۰۶/۲۵
0

به نظرم واقعا مطالب خوبی را انتخاب می کنید. تو دنیای مجازی با سیل عظیم اطلاعات که کسی فرصت یا حوصله خوندن مطالب را نداره ولی اینقدر مباحث خوبن که نمیشه ازشون کذشت... مدیریت و برنامه ریزی خیلی خوبی دارید بازم تشکر می کنم.

یاسر

۰۵:۰۶ ۱۳۹۷/۰۶/۲۵
0

فوق العاده بود این متن،کلی مطلب یاد گرفتم و شاید اینطور بگم که در همین ساعتی که این متن رو مطالعه کردم دقیقا در مورد موضوعی بین خودمهاری و اهمال کاری گیر افتاده بودم که به لطف این متن پر محتوا به نتیجه ی خوبی رسیدم، نفستون گرم و قلمتون همیشه پر بار

یاسر

۰۵:۰۶ ۱۳۹۷/۰۶/۲۵
0

با سلام خدمت شما دوست بزرگوار در متن هم واژه ی پلید استفاده شده که به همین معنا یا همان وصله ی ناجور خودمون هست

نسرین

۰۴:۰۶ ۱۳۹۷/۰۶/۲۵
0

عالی بودبه نکات بسیارخوبی اشاره شده بود..

الهه

۰۵:۰۴ ۱۳۹۷/۰۴/۲۰
0

من فکر نمیکنم اهمال کاری دو قلوی خود مهاری باشه کاملا با هم متضاد هستن.

مهتاب

۱۲:۰۴ ۱۳۹۷/۰۴/۰۳
0

من فکر میکنم مفهوم تقوا همین خودمهاری ست که به رشد ادم کمک میکنه

مریم

۱۱:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۲۷
0

عالی بود عالی روش میشل بسیار می تواند در به تحقق پیوستن خواسته هایمان اثربخش باشد.

امید

۰۵:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۲۷
0

با سلام من روان شناس بالینی هستم و استادیار دانشگاه در حوزه خود تنظیمی و اهمال کاری پژوهش می کنم. از مقاله شما لذت بردم و کارهایتان را دنبال می کنم.

زینب

۱۰:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۲۶
0

خیلی عالی بود امروزه بحث خود کنترلی یکی مباحث کاربردی است زیرا ارتباط تنگاتنگی با آسیب های اجتماعی دارد ممنون از مطالب مفیدتان

مصطفی

۱۲:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۱۲
0

ممنون،کاربردی و خوب بودن مطالب

ا.رهبر

۱۰:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۰۸
0

به خاطرتلاشهايتان جهت ارتقاء سطح علمى و فرهنگى جامعه ممنون و سپاسگزارم.

"رحمان "بنیاد

۰۵:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۰۶
0

موارد بس ارزنده ای برای خود مهاری در این نوشته ذکر شده . سپاس

م

۰۴:۰۳ ۱۳۹۷/۰۳/۰۵
0

عالی بود

گروهی از نویسندگان

ترجمه میثم غلامی و همکاران

گروهی از نویسندگان

ترجمه احمد عسگری و همکاران

امیلی تامس

ترجمه ایمان خدافرد

سافی باکال

ترجمه مینا مزرعه فراهانی

پاملا دراکرمن

ترجمه مریم خوشحال‌پور

جف کرایسلر, دن آریلی

ترجمه بابک حافظی

دنیل تی. ویلینگهام

ترجمه سید امیرحسین میرابوطالبی

لیا اوپی

ترجمه علیرضا شفیعی نسب

دیوید گرِیبر

ترجمه علیرضا شفیعی نسب

جو موران

ترجمه علیرضا شفیعی نسب

لی برِیوِر

ترجمه مهدی کیانی

آلبرتو منگوئل

ترجمه عرفان قادری

d

خرید اشتراک چهار شمارۀ مجلۀ ترجمان

تخفیف+ارسال رایگان+چهار کتاب الکترونیک رایگان (کلیک کنید)

آیا می خواهید از جدیدترین مطالب ترجمان آگاه شوید؟

بله فعلا خیر 0