خاطره‌هایی که هر روز دوباره جان می‌گیرند
گاهی به نظر می‌رسد گزین‌گویه‌ها هیچ فایده‌ای برای تفکر جدی ندارند و فقط به درد صفحه‌های اینستاگرامی‌ای می‌خورند که با جمله‌های قصار لایک جمع می‌کنند. گزین‌گویه‌ها اغلب با ابهامی برطرف‌نشدنی دست به گریبانند و اگرچه عمیق و حکمت‌آمیز به نظر می‌رسند، اما در نهایت، انگار هیچکس نمی‌داند چه می‌خواهد بگویند. یک استاد فلسفه که سال‌هاست دربارۀ گزین‌گویه‌ها تحقیق می‌کند توضیح می‌دهد که گزین‌گویه‌ها، نه طبع‌آزمایی‌های ادبی، بلکه حمله‌ای مؤثر به شکلی از فلسفه بوده‌اند که همواره در پی نظام‌مند کردن اندیشه بوده است.
فلسفۀ لباس؛ وقتی که پارچه‌های دوخته به حرف می‌آیند
چند تکه پارچه کجا و روح آسمانی ما کجا؟ می‌گویند لباس ربطی به باطن آدم‌ها ندارد. متفکران، یکی پس از دیگری، صنعت مُد و طراحی لباس را تحقیر کرده‌اند و آن را دغدغۀ سطحی‌نگرها می‌دانند. اما شهیدا باری معتقد است تاریخ اندیشه ظاهر و جلوۀ بیرونیِ آدم‌ها را بیش‌ازاندازه دست‌کم گرفته است. او می‌گوید لباس‌ها دقیقاً همان‌جایی وارد میدان می‌شوند که زبان ما بند می‌آید. آنها اشیای رازآلودی‌اند که، بیش از آنکه بپوشانند، واقعیت را آشکار می‌سازند.
قرنطینه نشان داد که خانوادۀ هسته‌ای چقدر ناکارآمد است
خانوادۀ هسته‌ای به طور روزافزونی به شکل غالب خانواده در زندگی شهری تبدیل شده است. پدر و مادر و فرزندان، در خانه‌ای مستقل. دنیایی خصوصی با آرامش و سکوت و بدون دخالت‌ها و مزاحمت‌های دیگران. اما ناگهان با شروع دوران قرنطینه و قطع پیوندهای معمول ما با دیگران، کانون گرم خانواده چهرۀ دیگرش را به ما نشان داد: بچه‌هایی که دیگر نمی‌شد تحملشان کرد، احساس خفقان‌آورِ گیرافتادن در خانه‌هایی کوچک و رنج تنهایی و انزوا.
در مهمانی‌های شبانۀ آدم‌های پولدار چه می‌گذرد؟
اشلی میرز، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه بوستون، به لطف ویژگی‌های ظاهری‌اش توانست به مهمانی‌های دیوانه‌واری راه بیابد که جز مردان پولدار و مدل‌ها کس دیگری امکان ورود به آنها را نداشت. مهمانی‌هایی که قرار بود خستگی همیشگی این مردان قدرتمند را با افراطی‌ترین خدمات برطرف کند. تحقیق او سراغ بازیگران مختلفی می‌رود که در این نمایشِ جلوه‌فروشانۀ ثروت و قدرت نقش ایفا می‌کنند. از کسانی که این مهمانی‌ها را ترتیب می‌دهند، تا کسانی که به آنها دعوت می‌شوند.
چرا بچه‌دار شدن به انتخابی چنین دشوار تبدیل شد؟
خیلی‌ها معتقدند بچه‌دار شدن یک‌جور بی‌اخلاقی است. از نظر آنها اینکه کس دیگری را بدون آنکه بخواهد به دنیایی پر از سختی و رنج بیاوری، خودخواهانه است. اما فرض دیگری هم زیر این حرف نهفته است: اگر به‌اندازۀ کافی پولدار باشی، اشکال ندارد که بچه‌دار شوی، اما اگر فقیری، فکرش را هم نکن. بچه‌دارشدن این روزها سخت‌تر از همیشه شده است. دغدغۀ تربیت، تحصیل و آیندۀ بچه‌ها پدر و مادرها را رها نمی‌کند، با وجود این، آیا هنوز استدلال‌های قدرتمندی به‌نفع بچه‌دار شدن وجود دارد؟
جز انتقام، چه کاری از دست قربانی برمی‌آید؟
قربانی‌ها، اگر شکست نخورند و تسلیم نشوند، حتماً انتقام خود را می‌گیرند. این عطش تا زمان تلافی‌کردن فروکش نمی‌کند. حتی ممکن است به مجازات ستمگر راضی نشوند و همۀ افرادِ مشترک در گروه یا جنسیت آن فرد را هم شریک در گناه بدانند. مردی به شما ستم کرده؟ پس «مردها» ستمگرند. سیاهان سرکوب شده‌اند؟ «سفیدها» باید تقاص پس بدهند. اما مارتا نوسبام می‌گوید شاید راه بهتری از انتقام پیش پای قربانی‌ها باشد، راهی که از خودِ قربانی ستمگر دیگری نسازد.
وقتی کلمه‌ها معنایشان را از دست بدهند، سیاست ناممکن می‌شود
چرا کسی نمی‌تواند مقابل ترامپ بایستد؟ چرا چهار سال است که زیر شدیدترین حملات روزنامه‌نگاران و رسانه‌هاست، اما احساس خطر نمی‌کند و رفتارش را تغییر نمی‌دهد؟ ماشا گسن، روزنامه‌نگار و نویسندۀ برجستۀ روسی-آمریکایی، معتقد است دلیل آن شاید ناکارآمدی زبانِ سیاسیِ ما برای مواجهه با موقعیتی است که سیاستمداری مثل ترامپ ساخته است. ما عادت کرده‌ایم به اینکه حرف سیاستمداران را جدی بگیریم، اما اگر سیاستمداری، هر روز حرف‌هایی بزند که هیچ معنایی نداشته باشد، چه کار می‌توانیم بکنیم؟
موفقیت آدم‌ها نتیجۀ خودساختگی است یا ثروت مامان و بابا؟
موفقیت یعنی پشت‌سرت بگویند: «وای، عجب آدم خودساخته‌ای!». آدم‌ها دوست ندارند اعتراف کنند به‌خاطر کمک‌های مالی خانواده‌شان به جایی رسیده‌اند. گرچه افراد بدون تلاش‌کردن موفق نمی‌شوند، اما همۀ داستان در پشتکار خلاصه نمی‌شود. اگر «مامان و بابا» خرج تحصیل و کمک‌هزینۀ خرید خانۀ فرزندشان را ندهند، احتمالاً آن فرزند باید تا آخر عمر در وام و بدهکاری دست‌وپا بزند، چه برسد به اینکه کسب‌وکاری راه بیندازد. آیا بچه‌های کوچک فقط وقتی کارآفرین‌هایی بزرگ می‌شوند که پشتشان به ثروت والدین گرم باشد؟
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی
در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟
«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.
نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آنها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.
کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی می‌کنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آنها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آنها به کدام سو می‌رود؟
سیاست‌گذاری عمومی و خانواده‌ها
پس از جنگ جهانیِ دوم، دولت‌های رفاه تلاش کردند تا با سیاست‌گذاری‌های اجتماعی به زندگی خانوادگی مردمشان کمک کنند. این سیاست‌گذاری‌ها معمولاً شامل حمایت‌های مالی به نان‌آورِ خانواده می‌شد؛ اما هم‌زمان مشکل دیگری وجود داشت: کمبود نیروی کار. بنابراین همین دولت‌ها به‌شکلِ روزافزونی زنان را به ورود به بازار کار تشویق کردند. با افزایش اشتغال زنان، خانواده‌ها با معضل تازه‌ای روبهرو شدند: چه کسی باید از بچه‌ها مراقبت کند و به کارهای خانه برسد؟
مصرف دارد از سر و روی ما بالا می‌رود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.
مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین می‌شود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب می‌شد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.
تحلیل حواس و رابطۀ امر فیزیکی با امر روانی
نتایج درخشان علم فیزیک در دورۀ مدرن، تنها محدود به حوزۀ فیزیک نیست، بلکه علوم دیگری را نیزدر بر می‌گیرد. اما فیزیک، با وجود پیشرفت قابل توجه، تنها بخشی از بدنۀ مشترک و بزرگ‌تر دانش است و با ابزارهای فکریِ محدودش -که برای اهداف و مقاصد محدود و خاصی ایجاد شده است- قادر به پرداختن به تمامی موضوعاتِ محوریِ مورد بحث نیست؛ وقتی به این امور می‌اندیشیم درمی‌یابیم که این گرایش در نظر ما نباید به‌کلی مناسب باشد.
ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب می‌شوند.
آیا تمدنی زوال‌یافته می‌تواند دوباره بازسازی شود؟
در سالهای اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟
خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور
جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی می‌کنند باخبرند. آنها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آنها را می‌فهمند و به آنها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟
هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا
آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آنها را برشمرده است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | صفحه بعد » |
خاطره‌هایی که هر روز دوباره جان می‌گیرند
در زندگی هر کدام از ما، لحظاتی هست که بدون آنکه بدانیم چرا، برای همیشه زنده مانده است. خاطره‌ای از دوران مدرسه، اتفاقی در راه خانه، یا حادثه‌ای نه‌چندان دوران‌ساز که برخلاف معمول، فراموشمان نمی‌شود. وقت و بی‌وقت به یادش می‌افتیم و درباره‌اش می‌اندیشیم. چرا این اتفاق افتاد؟ معنایش چه بود؟ چه می‌شد اگر اتفاق نیفتاده بود؟ سوالاتی بی‌پایان که جوابی برایشان پیدا نمی‌کنیم، اما نمی‌توانیم از پرسیدن آنها دست بکشیم. نانسی دینان، نویسندۀ آمریکایی، داستان تودرتوی یکی از این خاطرات را نوشته است.
گاهی به نظر می‌رسد گزین‌گویه‌ها هیچ فایده‌ای برای تفکر جدی ندارند و فقط به درد صفحه‌های اینستاگرامی‌ای می‌خورند که با جمله‌های قصار لایک جمع می‌کنند. گزین‌گویه‌ها اغلب با ابهامی برطرف‌نشدنی دست به گریبانند و اگرچه عمیق و حکمت‌آمیز به نظر می‌رسند، اما در نهایت، انگار هیچکس نمی‌داند چه می‌خواهد بگویند. یک استاد فلسفه که سال‌هاست دربارۀ گزین‌گویه‌ها تحقیق می‌کند توضیح می‌دهد که گزین‌گویه‌ها، نه طبع‌آزمایی‌های ادبی، بلکه حمله‌ای مؤثر به شکلی از فلسفه بوده‌اند که همواره در پی نظام‌مند کردن اندیشه بوده است.
فلسفۀ لباس؛ وقتی که پارچه‌های دوخته به حرف می‌آیند
چند تکه پارچه کجا و روح آسمانی ما کجا؟ می‌گویند لباس ربطی به باطن آدم‌ها ندارد. متفکران، یکی پس از دیگری، صنعت مُد و طراحی لباس را تحقیر کرده‌اند و آن را دغدغۀ سطحی‌نگرها می‌دانند. اما شهیدا باری معتقد است تاریخ اندیشه ظاهر و جلوۀ بیرونیِ آدم‌ها را بیش‌ازاندازه دست‌کم گرفته است. او می‌گوید لباس‌ها دقیقاً همان‌جایی وارد میدان می‌شوند که زبان ما بند می‌آید. آنها اشیای رازآلودی‌اند که، بیش از آنکه بپوشانند، واقعیت را آشکار می‌سازند.
قرنطینه نشان داد که خانوادۀ هسته‌ای چقدر ناکارآمد است
خانوادۀ هسته‌ای به طور روزافزونی به شکل غالب خانواده در زندگی شهری تبدیل شده است. پدر و مادر و فرزندان، در خانه‌ای مستقل. دنیایی خصوصی با آرامش و سکوت و بدون دخالت‌ها و مزاحمت‌های دیگران. اما ناگهان با شروع دوران قرنطینه و قطع پیوندهای معمول ما با دیگران، کانون گرم خانواده چهرۀ دیگرش را به ما نشان داد: بچه‌هایی که دیگر نمی‌شد تحملشان کرد، احساس خفقان‌آورِ گیرافتادن در خانه‌هایی کوچک و رنج تنهایی و انزوا.
در مهمانی‌های شبانۀ آدم‌های پولدار چه می‌گذرد؟
اشلی میرز، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه بوستون، به لطف ویژگی‌های ظاهری‌اش توانست به مهمانی‌های دیوانه‌واری راه بیابد که جز مردان پولدار و مدل‌ها کس دیگری امکان ورود به آنها را نداشت. مهمانی‌هایی که قرار بود خستگی همیشگی این مردان قدرتمند را با افراطی‌ترین خدمات برطرف کند. تحقیق او سراغ بازیگران مختلفی می‌رود که در این نمایشِ جلوه‌فروشانۀ ثروت و قدرت نقش ایفا می‌کنند. از کسانی که این مهمانی‌ها را ترتیب می‌دهند، تا کسانی که به آنها دعوت می‌شوند.
جز انتقام، چه کاری از دست قربانی برمی‌آید؟
قربانی‌ها، اگر شکست نخورند و تسلیم نشوند، حتماً انتقام خود را می‌گیرند. این عطش تا زمان تلافی‌کردن فروکش نمی‌کند. حتی ممکن است به مجازات ستمگر راضی نشوند و همۀ افرادِ مشترک در گروه یا جنسیت آن فرد را هم شریک در گناه بدانند. مردی به شما ستم کرده؟ پس «مردها» ستمگرند. سیاهان سرکوب شده‌اند؟ «سفیدها» باید تقاص پس بدهند. اما مارتا نوسبام می‌گوید شاید راه بهتری از انتقام پیش پای قربانی‌ها باشد، راهی که از خودِ قربانی ستمگر دیگری نسازد.
در خبرها زیاد از مردگان حرف می‌زنند، اما جای خدای مردگان خالی است
خبرها، تا پیش از این، محدود می‌شدند به چند بخش خبری تلویزیونی که در ساعت‌های مشخصی از شبانه‌روز پخش می‌شد. اما امروز درگیری با اخبار به مشغولیتی ۲۴ساعته تبدیل شده است، از لحظه‌ای بعد از بیدارشدن، تا لحظه‌ای پیش از خواب، و در هر فرصت خالی دیگری. آیا مشغولیت دائم ما با خبر برایمان فایده‌ای داشته است؟ پاسخ‌هایی که به این سؤال داده می‌شود تفاوت‌های فراوانی با هم دارند، اما همه موافق‌اند که حرفۀ خبر وارد یکی از بحرانی‌ترین دوران‌های خود شده است.
موفقیت آدم‌ها نتیجۀ خودساختگی است یا ثروت مامان و بابا؟
موفقیت یعنی پشت‌سرت بگویند: «وای، عجب آدم خودساخته‌ای!». آدم‌ها دوست ندارند اعتراف کنند به‌خاطر کمک‌های مالی خانواده‌شان به جایی رسیده‌اند. گرچه افراد بدون تلاش‌کردن موفق نمی‌شوند، اما همۀ داستان در پشتکار خلاصه نمی‌شود. اگر «مامان و بابا» خرج تحصیل و کمک‌هزینۀ خرید خانۀ فرزندشان را ندهند، احتمالاً آن فرزند باید تا آخر عمر در وام و بدهکاری دست‌وپا بزند، چه برسد به اینکه کسب‌وکاری راه بیندازد. آیا بچه‌های کوچک فقط وقتی کارآفرین‌هایی بزرگ می‌شوند که پشتشان به ثروت والدین گرم باشد؟
چطور مادربزرگ‌ها توانستند جلوی افسردگی را در زیمباوه بگیرند؟
بیش از سیصد میلیون نفر در سراسر جهان، به درجات مختلف، با افسردگی دست به گریبانند. بسیاری از آنها در کشورهایی بحران‌زده و فقیر زندگی می‌کنند که خشونت و گرسنگی در آنها تجربه‌ای روزمره است. مناطقی که در آنها معضلات روانی همه‌گیر است، اما امکاناتی برای مشاوره و درمان وجود ندارد. یک روان‌شناس در زیمباوه، بعد از خودکشی یکی از بیمارانش، ناگهان راهکاری مبتکرانه به ذهنش رسید: آیا می‌شود از مادربزرگ‌های محلی برای درمان جوانان افسرده کمک گرفت؟ نتیجه شگفت‌انگیز بود.
هنوز درمانی برای درد تنهایی نمی‌شناسیم
تحقیقات متعدد، در جای جای جهان، حکایت از افزایش شدید احساس تنهایی در سالهای اخیر دارد. بااین‌حال، هنوز نه می‌دانیم چرا این اتفاق افتاده است و نه می‌دانیم که برای مبارزه با آن چه باید بکنیم. سنجش یک احساس بسیار دشوار است و تلاش برای تغییر آن اغلب بی‌نتیجه می‌ماند. بعضی افزایش تنهایی را به تکنولوژی یا گوشی‌های همراه نسبت می‌دهند، بعضی به مهاجرت، و بعضی به ایده‌های انتزاعی‌تر مثل نئولیبرالیسم، دلیلش هر چه باشد، در تأثیرات منفی‌اش بر سلامتی تردیدی نیست.
کورت گودل، فیلسوفی که پای معنا را به ریاضیات باز کرد
پس از روش صوری کانت در تبیین ریاضیات، می‌شد مطمئن بود اگر واحدهای ریاضی را با یکسری ضابطه به کامپیوترها بدهیم، آنها هم می‌توانند مثل بهترین ریاضی‌دا‌ن‌ها آنها را به هزاران صورت تجزیه و ترکیب کنند. اما کورت گودل عنصری را وارد این معادله کرد که زمین بازی را به هم می‌ریخت: معنا. آیا اگر پای معنا، و درنتیجه ناتمامیت، به اعمال ریاضی باز شود، آیا باز هم می‌توان از مکانیکی‌بودن آنها حرف زد؟ ماشین‌ها معنا نمی‌فهمند و همین ما را مجبور می‌کند به سادگیِ تبیین سنتی از ریاضیات قانع نشویم.
شیطنت‌کردن‌‌های بی‌دلیل چگونه ما را وسوسه می‌کنند؟
شما هم وقتی دندانتان لق می‌شود، آنقدر با آن بازی می‌کنید تا بیفتد؟ یا مثلاً قندیل بلند می‌بینید، تحریک می‌شوید آن را بشکنید؟ راز چه؟ واقعاً برملاکردن راز هم خیلی وسوسه‌انگیز است. بچه‌ها و نوجوان‌ها ازاین‌جور کارها زیاد می‌کنند. مثلاً با اینکه جواب صحیح را می‌دانند، یکریز پاسخ‌های ابلهانه می‌دهند تا مزه بریزند و دست بیندازند. همۀ این‌ها یک‌جور لجبازیِ لذت‌بخش است. می‌دانید چه کار بیهوده یا بدی می‌کنید، اما برای اینکه ثابت کنید «آزادید»، همان را مرتکب می‌شوید. پل بلوم این شیطنت‌های لذت‌بخش را سرکشی از قواعد بازی می‌داند و از فایده‌شان می‌پرسد.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
وقتی کلمه‌ها معنایشان را از دست بدهند، سیاست ناممکن می‌شود
چرا کسی نمی‌تواند مقابل ترامپ بایستد؟ چرا چهار سال است که زیر شدیدترین حملات روزنامه‌نگاران و رسانه‌هاست، اما احساس خطر نمی‌کند و رفتارش را تغییر نمی‌دهد؟ ماشا گسن، روزنامه‌نگار و نویسندۀ برجستۀ روسی-آمریکایی، معتقد است دلیل آن شاید ناکارآمدی زبانِ سیاسیِ ما برای مواجهه با موقعیتی است که سیاستمداری مثل ترامپ ساخته است. ما عادت کرده‌ایم به اینکه حرف سیاستمداران را جدی بگیریم، اما اگر سیاستمداری، هر روز حرف‌هایی بزند که هیچ معنایی نداشته باشد، چه کار می‌توانیم بکنیم؟
چرا افراد ساکت و درون‌گرا مدیرهای بهتری هستند؟
ساکت‌ها در نگاه اول آدم‌هایی بی‌عرضه‌اند و به نظر می‌آید هیچ‌وقت نتوانند مدیر خوبی باشند، چون رتق‌وفتق کارها به همکاری‌کردن نیاز دارد و کسی که نتواند با دیگران گرم بگیرد و معاشرت کند، از دایره بیرون می‌افتد، چه برسد به اینکه بتواند جمع را مدیریت کند. اما سوزان کین در این گفت‌وگو می‌گوید باید بین درون‌گرایی و خجالت‌زدگی فرق گذاشت. خجالتی‌ها از قضاوت‌شدن در جمع می‌ترسند، اما درون‌گراها به‌خاطر اخلاق آرامشان می‌توانند به دیگران گوش بدهند، سایۀ سنگینشان را بر کار گروهی نیندازند و نهایتاً مدیران بهتری باشند.
غزه از سال ۲۰۰۷ در محاصره است. محاصره‌ای که به تعبیر ایلان پاپه، «بزرگترین زندان جهان» را ساخته است. در اثر این محاصره اقتصاد غزه فروپاشیده و کمبود کالاهای اساسی بیداد می‌کند. قوانین خودسرانۀ اشغالگران امکان هر گونه فعالیتی را از مردم گرفته است و هیچکس نمی‌داند آیا فردا زنده خواهد بود یا نه. جمال بکر، ماهی‌گیر فقیر فلسطینی، تعریف می‌کند که چطور محاصرۀ دریایی غزه، زندگی ماهی‌گیران این منطقه را سیاه کرد.
باید به همۀ انسان‌ها در ۲۵سالگی ۱۲۰هزار یورو پول داد
«سرمایه در قرن بیست‌و‌یکم»، با آنکه در تمام دنیا تحسین شد، از نظر نویسنده‌اش دو ایراد داشت: یکی آنکه فقط بر تجربۀ غرب تکیه می‌کرد و دوم آنکه چیز زیادی دربارۀ ایدئولوژی‌های حاکم بر نابرابری نمی‌گفت. کتاب جدید او، «سرمایه و ایدئولوژی» قرار است علاوه بر چیزهای دیگر، این دو ایراد را نیز برطرف کند. پیکتی در گفت‌وگو با انتشارات دانشگاه هاروارد از ایده‌های جدیدی که طی هفت سال گذشته به آن رسیده است سخن می‌گوید.
چگونه افراد هم از دولت متنفرند و هم به آن نیاز دارند؟
اگر از اغلب افراد بپرسید دولت چقدر باید در جامعه دخالت کند، خواهند گفت «خیلی کم، چون دولت خودش مشکل‌ساز است». اما وقتی نظرشان را دربارۀ بیمۀ بیکاری، نظام درمانیِ رایگان یا سایر سیاست‌های حمایتی جویا شوید، با اشتیاق از آن استقبال می‌کنند. سوزان متلر، سیاست‌پژوه دانشگاه کرنل، می‌گوید ما با پارادکس بزرگی مواجهیم: زندگی عمدۀ مردم بدون اقدامات دولتی به بن‌بست می‌خورد، و درعین‌حال کمتر کسی به نقش دولت در این میان توجه می‌کند. متلر می‌خواهد بداند این پارادکس چگونه خود را در زندگی ما نشان می‌دهد.
وقتی آنقدر پول دارید که نمی‌دانید چه کارش کنید، زندگی چه شکلی می‌شود؟
آدم‌هایی که در خانواده‌ای اشرافی به دنیا می‌آیند، یا وارث ثروتی عظیم می‌شوند، زندگی‌ای متفاوت از بقیه پیدا می‌کنند. چیزهایی که خیلی‌ها آرزویش را دارند، برای آنها مثل آبِ خوردن در دسترس است، اما از طرف دیگر، از بسیاری از لذت‌های معمول زندگی آدم‌های عادی هم محروم می‌شوند. پیدا کردن یک دوست تازه یا گفتگویی معمولی با آدم‌ها در خیابان. همین وجه از ثروت بود که ابیگیل دیزنی، نوۀ بنیان‌گذار والت‌دیزنی را از دنیای پولدارها جدا می‌کرد. او می‌خواست طور دیگری زندگی کند.
نظام آموزشی به ما می‌آموزد که چیزهای بسیاری را نیاموزیم
ما معمولاً نگاهی رمانتیک به نهاد آموزشوپرورش داریم. نمره‌های بالایی که در امتحان گرفته‌ایم و رتبۀ پایینی که در کنکور آورده‌ایم، از نظرمان افتخاراتی بزرگ است، حتی اگر در مسیر زندگی‌مان هیچ سودی به حالمان نرسانده باشد. در مقابل، «ترک‌تحصیل» را دروازۀ همۀ بدبختی‌ها می‌دانیم و کسی که ترک تحصیل‌کرده، در نگاهمان بی‌فرهنگ و تنبل و غیرقابل‌اعتماد جلوه می‌کند. الی میرهاف، معتقد است باید این روایت رمانتیک‌شده از آموزشوپرورش را کنار بگذاریم و جایی برای شیوه‌های بدیل یادگیری هم باقی بگذاریم.
دارون عجم‌اوغلو: در نهایت هیچ‌چیز به اندازۀ مشارکت مردم به نفع اقتصاد نیست
در دو قرن گذشته، اقتصاد بعضی از کشورها مثل ایالات متحده آمریکا، ۶۰ تا ۷۰ برابر رشد کرده و مصرف روزانۀ مردم نیز بیش از ۴۰ برابر شده است. اما در برابر آن، کشورهای دیگری نیز هستند که اقتصاد در آنها یا رشد چندانی نکرده یا اصلاً رو به افول رفته است. چرا بعضی کشورها چنین موفق شده و برخی شکست خورده‌اند؟ آیا استعمار و استثمار پاسخ مسئله است؟ دارون عجم‌اوغلو، از مشهورترین اقتصاددانان جهان، جواب را جای دیگری جست‌وجو می‌کند.
بحران محیط زیست ادامۀ داستانی است که با برده‌داری و استعمار آغاز شد
چه چیز باعث می‌شود رهبران جهان اهمیت چندانی برای بحران‌های محیط زیستی قائل نباشند؟ نائومی کلاین، روزنامه‌نگار مشهور کانادایی، در کتاب جدیدش می‌گوید برای فهمیدن این مسئله باید جهان‌بینی‌ای را بشناسیم که در پس این بی‌تفاوتی نهفته است. نگرشی که طبیعت و مردم را مادۀ خامی می‌داند که باید آن را استخراج کرد و به مصرف رساند و دور انداخت. جهان‌بینی‌ای که روزگاری برده‌داری و استعمار را توجیه می‌کرد و حالا در قالب انواع جنبش‌های ملی‌گرایانۀ ضد محیط زیستی احیا شده است.
پیش از عصر دیجیتال هم آدم‌های زیادی کتاب نمی‌خوانده‌اند
سالهای زیادی از رواج رسانه‌های دیجیتال نمی‌گذرد، اما همین الآن هم خیلی‌ها نوستالژی دورانی را دارند که اینترنت و گوشی هوشمند و شبکۀ اجتماعی وجود نداشت. نوستالژی‌بازها می‌گویند در آن دوران کتاب آنقدر غریب نبود و مردم خوانندگان جدی‌تری بودند. اما مورخی که دربارۀ تاریخ خواندن پژوهش می‌کند تصویر دیگری ارائه می‌دهد. او به جای رمان‌خوان‌های حرفه‌ای که زیر درختان غرق خواندن‌اند، از مردمی می‌گوید که تنها کتابی که می‌شناختند کتاب راهنمای تلفن بود و کتابخانه‌ها را محل شیوع بیماری تلقی می‌کردند.
تصویری که زمانۀ ما از آدم موفق ساخته است، کسی است که صبح تا شب کار می‌کند تا پول دربیاورد و بعد آن پول را خرج کالاهای پرزرق و برق و سفرهای ماجراجویانه کند و دوباره بیشتر کار کند تا بیشتر پول دربیاورد تا بیشتر خرج کند. این چرخه پایانی ندارد. جایی وجود ندارد که اگر به آن برسی، دیگر بتوانی نفس راحتی بکشی و آرام بگیری. سوند برینکمن، فیلسوف دانمارکی، می‌گوید شاید وقت آن رسیده است که بایستیم و راه دیگری را پیش بگیریم.
گفت‌وگو با واکلاو اسمیل، سلاخ مزخرفات
تسلط بی‌نظیر بر تحلیل‌های آماری، گسترۀ عجیبی از دانش و تیزبینی و تعهد تمام‌عیار به فکت‌ها، واکلاو اسمیل را به یکی از تأثیرگذارترین متفکران امروز تبدیل کرده است. آخرین کتاب او، «رشد»، که به تازگی منتشر شده است، چیزی شبیه گزارش‌های بانک جهانی است. تحلیلی عمیق و داده‌بنیاد که پدیدۀ رشد را از زیست‌شناسی تا اقتصاد دنبال می‌کند و با ترسیم تصویری کلان از وضعیت امروز محیط زیست، نتیجه می‌گیرد که باید رشد را متوقف کنیم. چیزی که گویا اقتصاددانان نمی‌خواهند باور کنند.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
روتخر برگمان: ما انسان‌ها مدت‌هاست خودمان را غلط فهمیده‌ایم
روتخر برگمان فیلسوف و اقتصاددان ۳۲سالهای است که از هیچ‌چیز نمی‌ترسد، حتی از اینکه بگوید برای برقراری عدالت باید به مردم مفت‌ومجانی پول داد. مخالفان او استدلال می‌کنند آدم‌ها پول مفت را صرف مخدر و الکل می‌کنند. اما برگمان می‌گوید این خرافات بدبینانۀ هابزی را از سرتان بیرون کنید. او با کتاب جدیدش می‌خواهد ثابت کند ما موجودات سنگدل و بدخواهی نیستیم که روکِشی از تمدن روی خودمان کشیده باشیم؛ ما مدت‌هاست خودمان را غلط فهمیده‌ایم.
مصرف بیش‌ازحد مخدر، زیاده‌روی در خوردن الکل، و خودکشی. آنه کیس و انگس دیتون، برندۀ نوبل اقتصاد سال ۲۰۱۵، نام این اتفاق را «بیماری نومیدی» گذاشته‌اند. آنها می‌گویند قشری پدید آمده که دارد آرام‌آرام امید به زندگی‌اش را از دست می‌دهد: از کار اخراج شده‌اند، خانواده‌شان فروپاشیده، و توانی برای بازگشت به زندگی ندارند. کتاب جدید این دو اقتصاددان دانشگاه پرینستون ردپای مرگ‌های نومیدانه را در میان قشری یافته است که کمتر انتظارش را داریم.
با خشم می‌توان بر پا خاست، اما نمی‌توان ایستاد
مارتین لوترکینگ، رهبر مبارزۀ سیاهپوستان در آمریکا، همچنان منبع الهام بزرگی برای مقاومت علیه ظلم و تبعیض است. رؤیای او، اگرچه هنوز محقق نشده، در جان معترضان زنده است. مارتا نوسبام در کتاب «سلطنت ترس» که ناظر به آمریکای دوران ترامپ نوشته شده است، از خشم پالودۀ مارتین لوتر کینگ نوشته است. خشمی که نه برای از میان بردن که برای ساختن به میدان می‌آید، نیرویی که به‌جای آنکه در سوگ گذشته بنشیند، چشم به آینده دوخته است.
چرا وقتی درد داریم دلمان می‌خواهد فحش بدهیم؟
دارید تند تند توی خانه راه می‌روید که ناگهان انگشت کوچک پایتان می‌خورد به پایۀ مبل؛ می‌خواهید از ماشین پیاده شوید که ناغافل دستتان لای در می‌ماند. زندگی روزمره از این نوع دردها فراوان دارد، پس حتماً می‌دانید که در آن لحظۀ انفجار درد، اولین کاری که آدم می‌کند، فحش‌دادن به زمین و زمان است. ولی آیا واقعاً فحش‌دادن کمک می‌کند که آرام بگیریم؟ بیشتر روان‌شناسان معتقدند برعکس، ناسزا گفتن وضع را بدتر هم می‌کند، اما تحقیقات جدید چیزهای دیگری نشان می‌دهد.
چطور افسرده باشیم: یک جزوۀ آموزشی شخصی
دیوید فاستر والاس یک‌بار در توصیف حال آدم افسرده‌ای که به خودکشی فکر می‌کند، نوشت: «شبیه کسی که از یک ساختمانِ در حال سوختن پایین می‌پرد، گاهی حتی یک لحظۀ دیگر هم نمی‌شود درد را تاب آورد». افسردگی درد دارد. دردی جانکاه و خردکننده. با اینکه در سالهای اخیر دانش عمومی دربارۀ این بیماری رو به گسترش بیشتر شده، اما هنوز خیلی مانده است تا بدانیم چطور باید با آن مبارزه کنیم، تا آن روز، بهترین توصیه این است: تاب بیاورید. زنده بمانید.
چطور قهوه به جزء جدایی‌ناپذیر صبح‌های کاری تبدیل شد؟
یک فنجان قهوه شما را یاد چه چیزی می‌اندازد؟ شروع صبحی تازه. دیداری خوشایند با دوستان قدیمی در کافۀ محبوب. بیداری شبانه برای امتحانی سخت یا تمام‌کردن کاری عقب‌مانده. اگر بی‌خواب‌شدن‌های گاه‌به‌گاه را در نظر نگیریم، قهوه نوشیدنیِ خوشی‌ها و خاطرات خوب ماست و چه کسی در این زمانه، به چنین خوشی‌های کوچکی نیاز ندارد؟ بااین‌حال، آگوستین سجویک این سؤال را از جای دیگری می‌پرسد: چه شد که در دنیایی گیر افتادیم که بدون قهوه نمی‌شود با آن کنار آمد؟
رمان‌نویسی که، کمی قبل از کرونا، همه‌چیز را پیشگویی کرد
اگر نویسنده‌ای، تنها کمی قبل از کرونا، رمانی دربارۀ عالم‌گیرشدن ویروسی کشنده تحویل انتشارات بدهد، بیشتر باید جزو پیشگوها حسابش کرد تا رمان‌نویس‌ها. حتی شاید همه‌چیز بوی توطئه بگیرد. اما لارنس رایت برای نوشتن آخرین رمانش نه از الهام استفاده کرده و نه از اطلاعات سری. او، وقتی می‌خواهد رمان بنویسد، مثل روزنامه‌نگارها دربارۀ موضوع تحقیق می‌کند. رمان اخیر او، «آخر اکتبر»، سرشار از اطلاعات ویروس‌شناسی و تاریخچۀ همه‌گیری‌هاست. او می‌گوید «شما می‌گویید پیشگویی، اما من فقط به پیش‌بینی دانشمندان گوش دادم».
بنگاه املاک آخرالزمان: سفر به پناهگاه ثروتمندانی که می‌خواهند هر طور شده زنده بمانند
به پایان دنیا فکر کرده‌اید؟ اینکه سیاره‌ای به زمین بخورد، یا جنگی هسته‌ای همه‌چیز را نابود کند، یا نه، بیماری‌ای خطرناک‌تر از کرونا جهان را دچار قحطی کند. آدم‌های معمولی برنامه‌ای برای زنده‌ماندن بعد از این اتفاقات ندارند، اما ثروتمندان و «بنگاه‌های املاک آخرالزمان» حساب همه‌چیز را کرده‌اند. آنها، همین حالا، مشغول ساختن پناهگاه‌هایی لوکس‌اند که می‌شود در بحبوحۀ بحران‌ها در آنها سنگر گرفت و دربرابر وحشیگری گرسنگان یا انفجار بمب‌ها زنده ماند. این پناهگاه‌های زیرزمینی لوکس چطور جاهایی هستند؟ یک خبرنگار اخیراً به یکی از این پناهگاه‌ها در داکوتای جنوبی سر زده است.
رمانی برای نمک پاشیدن روی زخم‌های باز
لایُنل شرایور، نویسندۀ سرشناس آمریکایی، روزهای جنجالی‌ای را می‌گذراند. او که چند بار در سخنرانی‌ها و جستارهایش علیه «فرهنگ قربانی» موضع گرفته است، حالا متهم شده است به نژادپرستی و طرفداری از سیاست‌های متعصابه. اما حرف او چیز دیگری است. شرایور می‌گوید حتی مترقی‌ترین دیدگاه‌ها هم وقتی حقی برای مخالفانشان قائل نباشند، به نوعی استبداد تبدیل می‌شوند. رمان جدید این نویسنده، چالشی است علیهِ وسواسِ تناسب اندام و سیاست‌های فراگیر تنوع فرهنگی.
چه انسان‌هایی که می‌توانیم باشیم
آبراهام مزلو را معمولاً با نظریۀ «هرم نیازها» می‌شناسیم. هرمی که در قاعده‌اش نیازهای زیستی مانند خواب و خوراک قرار دارد و در رأسش «خودشکوفایی». اما مزلو در اواخر عمرش، به نظریۀ دیگری می‌اندیشید که شاید امروز بیش از هر وقت دیگری به آن نیاز داریم. او در این «نظریۀ زِد» از فراانگیزش‌هایی حرف می‌زد که انسانیت را برایمان معنا می‌کنند: عدالت، نیکی، زیبایی، عشق و کمال. او معتقد بود بدون این افق‌های تعالی بخش، نمی‌توانیم به جامعه‌ای انسانی دست پیدا کنیم.
ایالات متحده چطور به سیاست دو حزبی رسید؟
جناح‌بندی سیاسی برای کشورها مفید است یا مضر؟ برخی می‌گویند تفاوت فرهنگی و قومیتی مردم به‌قدر کافی مدیریت کشور را دشوار می‌کند، و نباید با دسته‌بندی‌های بیشتر وحدت ملی را از بین برد. اما یکسری هم محکم پای سیاست حزبی می‌ایستند. به نظر آنها، اگر احزاب نباشند مردم نمی‌توانند در انتخابات به‌روشنی تصمیم بگیرند. هرچه اختلاف حزب‌ها تیزتر باشد، رأی‌دادن افراد هم آگاهانه‌تر خواهد بود. ازرا کلاین در کتاب خود یک قدم عقب‌تر می‌رود و می‌پرسد: اساساً این دوقطبی‌ها چرا و چگونه شکل گرفته‌اند.
هیچکس به خاطر شایستگی‌هایش میلیاردر نمی‌شود
توماس پیکتی چیزی برای تبدیل‌شدن به یک اقتصاددانِ موفق جریان اصلی کم نداشت. تحصیلاتی درخشان و استادی در دانشکدۀ اقتصاد ام‌آی‌تی در جوانی. اما پس از دو سال تدریس در آن دانشگاه، به این نتیجه رسید که در برج عاج نشسته است و آنچه به دانشجویانش می‌گوید، ربط چندانی به واقعیت ندارد. پس تدریس را رها کرد و به پاریس برگشت تا این‌بار «واقعیت» را مطالعه کند، و آنچه در این جستجو پیدا کرد دریایی از نابرابری بود.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
می‌شود تغییر کرد، حتی اگر ارادۀ آهنین نداشته باشید
زندگی همۀ ما پر است از تصمیم‌های خوبی که گرفته‌ایم، اما ارادۀ کافی انجام آنها نداشته‌ایم. خواسته‌ایم درس‌خوان و منظم و ورزشکار باشیم، یا سیگار و شکلات و رفتارهای بد را کنار بگذاریم، اما نتوانسته‌ایم. و حالا، با این کارنامۀ پر از شکست، می‌دانیم که هر تصمیم دیگری هم بگیریم با سرنوشت مشابهی روبهرو خواهد شد. آیا راهی هست که از این دور باطل فرار کنیم؟ تحقیقات جدیدی که متخصصان روان‌شناسی اعتیاد انجام داده‌اند، نور تازه‌ای به این مسئله انداخته است.
در مهمانی‌های شبانۀ آدم‌های پولدار چه می‌گذرد؟
اشلی میرز، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه بوستون، به لطف ویژگی‌های ظاهری‌اش توانست به مهمانی‌های دیوانه‌واری راه بیابد که جز مردان پولدار و مدل‌ها کس دیگری امکان ورود به آنها را نداشت. مهمانی‌هایی که قرار بود خستگی همیشگی این مردان قدرتمند را با افراطی‌ترین خدمات برطرف کند. تحقیق او سراغ بازیگران مختلفی می‌رود که در این نمایشِ جلوه‌فروشانۀ ثروت و قدرت نقش ایفا می‌کنند. از کسانی که این مهمانی‌ها را ترتیب می‌دهند، تا کسانی که به آنها دعوت می‌شوند.
وقتی نمی‌توانید چیزی را تغییر دهید
به کسانی که تازه از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده‌اند و بعد از حدود ۱۵سال تحصیل، می‌خواهند پا به دنیای شلوغ کار و زندگی بگذارند، چه می‌شود گفت؟ واقع‌‌گرایانه‌ترین حرف احتمالاً این است: «برایتان متأسفم. دوران خوش زندگی به پایان رسید. قرار است پوستتان کنده شود». وقتی از مارگارت آتوود، نویسندۀ کانادایی، دعوت شد تا در جشن فارغ‌التحصیلی دانشگاهی که قبلاً خودش هم آنجا درس خوانده بود، سخنرانی کند، اول چنین چیزی به ذهنش رسید، اما بعد از ده شب بی‌خوابی تصمیمش عوض شد.
چرا افراد ساکت و درون‌گرا مدیرهای بهتری هستند؟
ساکت‌ها در نگاه اول آدم‌هایی بی‌عرضه‌اند و به نظر می‌آید هیچ‌وقت نتوانند مدیر خوبی باشند، چون رتق‌وفتق کارها به همکاری‌کردن نیاز دارد و کسی که نتواند با دیگران گرم بگیرد و معاشرت کند، از دایره بیرون می‌افتد، چه برسد به اینکه بتواند جمع را مدیریت کند. اما سوزان کین در این گفت‌وگو می‌گوید باید بین درون‌گرایی و خجالت‌زدگی فرق گذاشت. خجالتی‌ها از قضاوت‌شدن در جمع می‌ترسند، اما درون‌گراها به‌خاطر اخلاق آرامشان می‌توانند به دیگران گوش بدهند، سایۀ سنگینشان را بر کار گروهی نیندازند و نهایتاً مدیران بهتری باشند.
ما انسان‌ها در یافتن نشانه‌های طرد به‌شدت قدرتمندیم. کوچک‌ترین چیزهایی که بتوانیم آنها را تعبیر به کم‌محلی، بی‌عاطفگی، یا برخورد سرد طرف مقابل کنیم، برایمان دردناک است. فرقی هم نمی‌کند که این طرف مقابل، شریک زندگی‌مان باشد یا دوستی قدیمی یا اصلاً بیگانه‌ای که در خیابان سر صحبت را با او باز کرده‌ایم. اما آزمایش‌های جدید از این هم جلوتر می‌روند: حتی اگر یک شخصیت شبیه‌سازی‌شدۀ کامپیوتری که اصلاً وجود خارجی هم ندارد طردتان کند، باز هم دلتان می‌شکند.
چرا باید مدرسه‌های کسب‌و‌کار را با بولدزر خراب کرد؟
گران‌ترین دوره‌های آموزشی جهان، دوره‌های مدیریت کسب‌و‌کارند. مدرن‌ترین و مجهزترین ساختمان هر دانشگاه به آنها اختصاص می‌یابد و فارغ‌التحصیلانشان قرار است مدیران بلند‌پایه‌ای شوند که حقوق‌های محیرالعقول می‌گیرند و جهان را تغییر می‌دهند. اما همۀ آدم‌هایی که با این دانشکده‌ها سر و کار دارند، مطمئن نیستند که این تغییر قرار است دنیا را به نابودی بکشاند یا آن را جای بهتری کند. مارتین پارکر، بعد از بیست‌سال تدریس در این دانشکده‌ها، آموزه‌های این رشته را بخشی از مشکل جهان امروز می‌داند.
تصمیم‌هایی که دمِ مرگ از آنها پشیمان خواهید بود
مغز ما روزانه تقریباً هفتاد بار درگیر تصمیم‌گیری می‌شود و گاهی هم از این کار خسته می‌شود. اما همۀ این تصمیم‌ها حیاتی نیستند و قرار نیست تأثیرشان تا پایان عمر همراهمان باشد. اما دربارۀ انتخاب رشته، شغل یا همسر اوضاع به‌کلی فرق می‌کند. یک تصمیم اشتباه کافی است تا چندین سال از زندگی‌تان را آباد یا خراب کند. تراویس برَدبِری می‌گوید پنج تصمیم وجود دارد که پشیمانی از آنها تا پایان زندگی با شما خواهد بود.
چرا بچه‌دار شدن به انتخابی چنین دشوار تبدیل شد؟
خیلی‌ها معتقدند بچه‌دار شدن یک‌جور بی‌اخلاقی است. از نظر آنها اینکه کس دیگری را بدون آنکه بخواهد به دنیایی پر از سختی و رنج بیاوری، خودخواهانه است. اما فرض دیگری هم زیر این حرف نهفته است: اگر به‌اندازۀ کافی پولدار باشی، اشکال ندارد که بچه‌دار شوی، اما اگر فقیری، فکرش را هم نکن. بچه‌دارشدن این روزها سخت‌تر از همیشه شده است. دغدغۀ تربیت، تحصیل و آیندۀ بچه‌ها پدر و مادرها را رها نمی‌کند، با وجود این، آیا هنوز استدلال‌های قدرتمندی به‌نفع بچه‌دار شدن وجود دارد؟
