مجموعه یادداشت‌هایی دربارۀ کووید ۱۹
فاجعه تا وقتی رخ نداده باورنکردنی است. هنوز هم بسیاری باورشان نمی‌شود. تصور کنید، یک سال پیش، کسی به ما می‌گفت: سال آینده، خیلی‌ها کارشان را از دست می‌دهند، تنهایی و افسردگی فراگیر می‌شود، بحران‌های مالی کشورها را درمی‌نوردد و آموزش و پرورش به‌کلی تعطیل می‌شود. هر کسی هم باید حداقل تا دو متر فاصله‌اش را با دیگری حفظ کند: تصویری آخرالزمانی و فاجعه‌آمیز. و اکنون این ماییم و بحرانی که باید باورش کنیم و برای عبور از آن چاره‌ای بیندیشیم.
تنهایی چطور می‌تواند ما را در این روزهای سخت سر پا نگه دارد؟
باید ترس دسته‌جمعی را یاد بگیریم، و باید به توافق برسیم که از چه ترسیده‌ایم
بازار ماسک هم مثل بقیۀ بازارها است: «در ارزان‌ترین جا بخر و در گران‌ترین جا بفروش»
الگوی مشابهی برای سرایت وجود دارد: از بیماری‌های ویروسی، تا شایعات و جک‌ها
نقطه‌ای در زمان، آن‌وقتی که فقط آمادگان بقا می‌یابند
درس‌ها را می‌شود به صورت مجازی هم آموخت، اما مدرسه فقط جایی برای آموزش نیست
آن‌هایی که پیش از پاندمی با مشقت خودشان را سر پا نگه‌داشته بودند، حالا به‌یک‌باره نابود شده‌اند
امتحان‌ها بدترین راه برای ارزیابی عملکرد دانش‌آموزان است، اما بهترین راهی است که فعلاً می‌شناسیم
تماس‌های تصویری می‌توانند چیزهای بیشتری دربارۀ ناخودآگاه افراد آشکار کند
با گسترش کرونا دفاترِ کار در سرتاسر جهان خالی مانده‌اند، کاترین نیکسی می‌پرسد اصلاً فایده‌شان چه بود؟
نویسندۀ «خدای چیزهای کوچک»، از ویروس کوچکی نوشته است که در جایگاه خدایی نشسته
اگر جامعۀ بشری را به عنوانی سیستمی پیچیده نگاه کنیم؛ آیندۀ بهتری برای همه‌‌‌ی‌مان گشوده خواهد شد
