رولف دوبلی: کمتر بخوانید ولی دوباره بخوانید

روش خواندن کتاب طبق تجربه شخصی برای من اگر همراه با نت برداری و برجسته کردن نکات مهم باشه و از طرفی از حالت ترجمه رسمی به مکالمه محاوره ای تبدیل بشه علاوه بر قابل فهم بودن باعث تثبیت شدن نکات مهم آن در ذهن خواهد شد

نظر شما درسته .اما من خودمم بیشتر برای پیدا کردن جوابسوالام کتاب میخونم. اما معمولا جواب اینقدر طولانی و مرحله بندی داره که باید چند بار بخونی و خلاصه نویسی کنی تا بتونی عملی اجرا کنی اونارو .یا در ذهن نگه داری. به نطرم در هر صورت دوبار خوندن کتاب کار بسیار مفیدیه.

سلام به نظر من برای نگاه داشتن چیزی در ذهن، مهم تر از دو بار خواندن مطالب، از آن خود کردن آنها است. دانسته های ما هنگامی می توانند حفظ شوند که جای خود را در ساختار شخصی دانسته های ما پیدا کنند. چاره این کار نیز اندیشیدن پس از مطالعه است. مثل ساختن پازل. باید در این مورد اندیشید که جای آن کجاست؟ با این حال خود این ادعا که ما مطالب را فقط می خوانیم تا نگهداریشان کنیم جای تامل دارد. ما برای این که بدانیم برای چه باید بخوانیم چاره ای جز خواندن نداریم!

با نظر خانم مریم موافقم

عالی بود و ترجمه خوبی داشت! سپاس.

بسیار عالی...

کاملا با شما موافق هستم

more than EXCELLENT

من پاسخی در تایید گفته‌ی شما نوشته‌بودم که گویا به خطا در پاسخ به دیدگاه فرد پایینی شما درج شده! نمیدانم امکان ویرایشش هست یا نه ولی....

عالی. به‌شیوایی و رسایی، سخن از زبان الکن من گفتید. همیشه از برخی آدمیان اهل کتاب و مطالعه شگفت‌زده می‌شوم که چرا قدرت از نزد خویش اندیشدن یا بازاندیشیدن اندیشه‌های یک شخص یا مکتب را ندارند و یا چه زود تاثیر میپذیرند از این و آن مکتب فکری و با افتخار خود را فلانیست یا گرایان به مکتب بهمانیسم می‌دانند آن هم با شور و اشتیاق. چگونه ممکن است آدمی خود اهل اندیشه‌ورزی نقادانه باشد ولی سرسپرده‌ی مکتب و مذهبی شود که برساخته‌ی ذهن یکی چون خود اوست هرچند بزرگتر و داناتر، ولی بزرگانان و داناتران دیگری هم هستند منتقد او یا دارای مکتبهای مستدل دیگر که استدلالهای دیگری را نقد و رد میکنند. اصلا چرا خود را اسیر یک مکتب فکری که کسی دیگر (با همه‌ی کاستیهای مشترک انسانی و تاثیر و تاثر از پیرامون) بدان اندیشیده و دست یافته آن هم در زمانی دیگر و دیرتر و مکانی دیگر و دورتر با فرهنگ و اجتماع و شخصیت دیگرتر؟ شاید دانش به تنهایی کافی نباشد و باید در پی دانش، به بینش هم دست‌یافت و به کارش بست. بینش جز با خردورزی و گفت‌وگوی درونی نقادانه و شکاکانه و هوشمندانه به دست نمی‌آید.

معرفت اونیه که بعد از خوندن همه چیز و فراموش کردن همه چیز رسوب میکنه

خوب در تایید این مساله به داستانی اشاره میکنم که از کتاب راه کاراته راه زندگی نقل میشه: این داستان در موردخوانندهِ قصیده های عاشقانه ای است به نام کوشیجی،که به هنگام فراگیری این هنر در سنین جوانی،معلم سخت گیری داشت و روزها،هفته ها،ماهها و در حقیقت سالهای متمادی این معلم،مرد جوان را وادار ساخت که همان قطعه به خصوص از تایکوکی (داستان تویوتو هیده یوشی) را بخواند بدون اینکه به وی اجازه پیشروی بدهد. بالاخره، نا امیدی بر مرد جوان _ که تقدیرش این بود که استاد به نامی شود_ چیره شد. وی یک شب پس از قانع ساختن خود که برایِ این حرفه ساخته نشده است، از خانه استادش به سوی« اِدو» پایتخت آن روزای ژاپن به دنبال حرفه ای دیگرفرار کرد. کوشیجی در مسیرش به سوی پایتخت شبی را در مهمانخانه ای توقف کرد. از شانس وی قرار بود همان شب در آنجا مسابقه شعر خوانی برگزار شود. او که هیچ چیزی برای باخت نداشت در مسابقه شرکت کرد و البته همان قطعه را که به خوبی میدانست، خواند. پس از اینکه نوبت وی سر آمد، مسئول برنامه با تحسین فریاد زد و گفت: «عالی بود! به من بگویید، کیستید؟ چون اطمینان دارم که استاد بسیار مشهوری هستید.» کوشیجی جوان ازین سخنان تحسین آمیز خوشحال شد، اما درعین حال حیران بود، وی باید اقرار میکرد که تنها یک نوآموز است. شنوندهِ شگفت زده اش پاسخ داد:«باور کن برای من دشوار است، شما امشب اجرایی مانند یک استاد معروف داشتید. پس حداقل بگویید چه کسی به شما تعلیم داده است؟» با شنیدن این سخنان، کوشیجی تمام داستان فرار خود به خاطر انتظارات زیاد استادش را تعریف کرد. مدیر برنامه فریاد زد: «آه چه اشتباه بزرگی مرتکب شدید! دقیقا به خاطر انتظارات زیاد معلم شماست که امشب تنها پس از چند سال آموزش، توانستید این چنین عالی شعر بخوانید. اگر از من می پرسید همین حالا به نزد معلم خود باز گرد و از وی عذرخواهی کن تا تعلیمات خود را از سر گیرد.» کوشیجی جوان این کار را انجام داد و پیش از مرگش مشهورترین استاد زمانه اش شد. گیچین_فوناکاشی مهارتهای_زندگی

به نظر من این مطلب در محدوده رویکردهای متاخری که تلاشی عمومی و میانمایه برای ارتقای سطح زندگی و همسان کردن سبک زندگی ها می کنند و چهره هایی مثل وین دایر طرف غربی و کریشنامورتی طرف شرقی اونها ایستادند تعریف میشه. نویسنده بی توجه به فلسفه ی علم و بالطبع مطالعه صرفا برای سهل الوصول کردن فتح تپه های کم ارتفاع رضایت از آموزش پیشنهادی مطرح میکنه که برای کسانی که قرار نیست به لحاظ کیفی واقعا تغییری بکنند خیلی هم مفیده. اما در مقابل اگر به فرایند کسب علم و آگاهی دقت کنیم میبینیم کتاب خواندن بیشتر یک واکنش بوده و هست تا یک کنش. کتابخوان واقعی برای به حافظه سپردن یا نمایش سطح سواد و فرهنگ نیست که مطالعه میکنه بلکه "سوالی" در ذهن او به وجود آمده و برای پاسخ به اون سوال به سراغ تحقیق میره. اگر همین فرایند ساده رو مختص برخی دانشگاهیان کنیم ( فقط برخی!) با همین جمود و سکونی مواجه میشیم که مسکن او از همین دست نظریات خیال- راحت-کن ِعوامانه خواهد بود. مطالعه ای که برای یافتن پاسخی به سوال مقدر انجام شده باشه هیچ وقت تاثیر خودش و از دست نمیده . مشکل ما اینجاست که در فرهنگ تصوف زده و سپس استعمار شده اذهانی به شدت غیر فلسفی پیدا کردیم که به این راحتی سوالی برای حرکت دادنش پیدا نمیشه! با این حساب شاید بهتر بود من هم مینوشتم: مطلب بسیار مفیدی بود. ممنون!

خیلی جالب بود ولی واقعا حتی تو میانسالی خیلی سخته جلوی وسوسه ی خوندن کتاب های جدید مقاومت کرد.

چقدر این مطلب برای من جالب و موثر بود همیشه ازین که محتوای کتاب ها یادم نمیمونه احساس شرمندگی میکردم و فکر میکردم ایراد از منه

رولف دوبلی سخن جالب و قابل توجهی گفته. اما باید ببینیم نوع داده اطلاعاتی که قرار است ما دریافت کنیم چه دیداری مانند: (فیلم ؛کتاب؛ حوادث تجربی ؛تصاویر و...... یا شنیداری مانند: خبرهائی که یک فرد یا رادیو و..... میدهد؛ کدام بخش از وجود ما را هدف قرار داده و تحت تاثیر خود قرار میدهند.مثلا اطلاعات دریافتی اگر در قالب یک رمان باشد احساس ما را هدف قرار داده ومارا به حال و هوای دیگری که بسیار متفاوت از حال اکنونمان هست می‌برد و ممکن است با توجه به نوع داستان باورها و ارزشهایمان را به چالش بکشد و یا پیش زمینه ایجاد احساس و ذهنیت جدیدی نسبت به پدیده خاصی را در ما ایجاد کند. و یا مثلا اگر یک عامل دیداری مانند فیلم مستند و یا کتاب علمی خاصی از یک پژوهشگر و دانشمند را دریافت میکنیم ذهنیت و ادراک ما تحت تاثیر قرار میگیرد و دارای نگاه نویی به پدیده ها و دنیای اطرافمان میشویم. حال مسئله این است که مثلا دانشمند جامعه شناسی مانند کارل مارکس آلمانی که نظریات خاصی در مورد اقتصاد؛ روند تکامل تاریخ ؛و تاثیر آن بر اقتصاد و روابط اجتمائی و پرولتاریا و جامعه طبقاتی و...... دارد آیا به عنوان یک انسان نظریاتی قابل اعتماد است؟کما اینکه بخش عظیمی از جهان قرن نوزدهم و بیستم را تحت تاثیر خود قرار داد.آیا مارکس به عنوان اول یک انسان و بعد به عنوان یک دانشمند تحت تاثیر شرایط زمان خود مانند تحولات دوران انقلاب صنعتی اروپا و بازتابهای اجتمائی آن قرار نگرفته و باعث تغییر نگرش خودش و سپس بروز نظریات دیالکتیک معروفش نشده. خب اکنون اگر شخصی کتب مارکس را مطالعه کند با توجه به اینکه شرایط اقتصادی ؛ رشد تکنولوژی ICTو روابط اجتمائی در دوران ما تغییر کرده آیا ذهن خواننده دچار تضادهای متعددی نخواهد شد. و آیا همان برداشتی را از نظریات مارکس دارد که یک خواننده پنجاه ویا صد سال پیش داشت.ویا مثلا دانشمندان فیزیک طی دو قرن گذشته دنیای اتمی را برای ما مانند کرات چرخان به دور هسته به تصویر کشیده اند اما به تازگی زمزمه‌هایی به گوش میرسد که الکترونها شکل ندارند بلکه هرگاه ما تصور میکنیم کروی می‌شوند و در مواقع دیگر شکلی ندارند. اکنون با توجه به مطالب فوق الذکر چند مطلب بایستی مورد توجه قرار گیرد. نخست اینکه آیا مطالب دیداری و شنیداری که ما از دنیای اطرافمان دریافت میکنیم مشمول زمان می‌شوند و تاریخ مصرف خاصی دارند. دوم اینکه آیا ما داده های انسانی را بپذیریم که خود تحت تاثیر شرایط زمان خود بوده و ذهنمان را و عواطفمان را در راستای دریافتهای او از دنیای اطرافش کانالیزه کنیم . و سوم اینکه آیا دریافت‌ها و ادراکات انسانها باهم یکسان و بدون نوسان خاصی میباشد.آیا شخصی که در مختصات زمانی و مکانی و شرایط خاصی ادراکات خاص همان شرایط را دارد در زمان و شرایط دیگر در مورد همان پدیده قبلی باز هم همان برداشت را میتواند داشته باشد.مثلا کارل مارکس یا نیچه اگر در زمان ما می‌ زیستید باز هم به همان برداشت قبلی از دنیای اطرافشان می‌رسیدند. واصلا آیا اطلاعات دریافتی که قبلا از ذهن انسان دیگری عبور کرده برای ما قابل اعتماد میتواند باشد. آیا بهتر نیست که به جای دریافت نشخوار ذهنی دیگران که علاوه بر تفاوت؛ نسبی نیز میباشد و هیچ قطعیتی در آن وجود ندارد .کمی به نیروی ادراک و احساس و دریافت خودمان از دنیای اطرافمان در زمان اکنون بپردازیم هر چند این نیز چندان در زمانها و مکانها و شرایط مختلف و متفاوت قابل اعتماد نیست اما لااقل بخشی از شناخت حسی و ادراکی خودمان از دنیای اطرافمان است. و ذهن و عواطف خودمان را مانند یک فاحشه به دیگران اجاره نداده ایم.و به شناخت خودمان از طبیعت وفادار مانده ایم. آیا اگر میلیونها نفر ذهن و احساسشان را به مکاتبی مانند کمونیزم مارکس و سوسیال ناسیونالیزم هیتلر اجاره نمی دادند آیا آن جنگها و مصیبتهای بزرگ تاریخ شکل میگرفت آیا میلیونها نفر در سراسر دنیا به خاطر وفاداری به مکتب فکری جناب مارکس و غیره..... تحت شکنجه و آزار و اعدام قرار میگرفتند. به هر حال !!!!؟.بگذریم. سخنان رودلف جالب است زیرا با این روش چند بار بررسی یک پدیده مثل کتاب یا فیلم میتوان هم مطالب را با حجم کم و کیفیت بالا به حافظه بلند مدت سپرد و هم میتوان در هر بار بررسی به لایه های جدیدتری از آن پی برد.

نظر شما درست است ولی از این نکته هم غافل نشویم که اثر فوق العاده ی چندبار خوانی در مورد اثر وضعی هم صادق است و چه بسا اثرش حتی واضح تر نیز باشد نظر شخصی بنده به طور کلی به نظر مطرح شده در متن نزدیک تر است

با دیدگاه ایشان موافقم. بی تردید پس از ورودی هر اطلاعاتی در ذهن و مغز نمیتوان پذیرفت که نکته و نمی از آن در درونمان نمانده باشد.

سلام باز هم مثل همیشه یک ترجمه عالی و به روز دوبلی رو دوست دارم به خاطر نگاه متافوتش به مسایل نکات جالبی داشت و برای من بسیار مفید ممنون از ترجمان جان

سلام مطلب خیلی مفیدی بود

با سلام،جالب بود،با این تفاسیر گزیده خوانی و تمرکز بر روی کیفیت کتاب مربوط به دوران میان سالی به بعد است؟!

جالب بود. حتما تا آخر خوانده شود

کاملا درست فرمودید مثل داستان اون پیرزن مبتلا به آلزایمر که در جواب نوه‌اش وقتی پرسید چرا کتاب می‌خوانی وقتی چیزی را نمی‌توانی از بر کنی؟ گفت سبد رو بگیر برو آب بیار، نوه‌اش گفت نمیشه که، پیرزن گفت تلاشتو بکن، دقایقی بعد نوه‌اش برگشت و گفت دیدی نمیشه با سبد آب آورد؟ پیرزن گفت درسته که در سبد آب نیست ولی خیس که شده. منم وقتی کتابی می‌خوانم شاید چیزی در ذهنم نماند ولی اثری از آن باقی می‌ماند این داستان گرچه در مورد علوم نظری صدق نمی‌کند اما در مورد امور مربوط به عمل مانند اخلاق و احساسات، مخصوصا شکل‌گیری عواطف و تغییر نگرش انسان به خود، دیگران و جهان صادق است ما همه درکی اجمالی از فقر،دین، عشق، جنگ و امور دیگر داریم ولی وقتی شما کتاب بی‌نوایان یا برادران کارامازوف را می‌خوانی یا فیلم پیانیست را در مورد جنگ و یا فیلم ثلما و لویس در مورد خشونت علیه زنان را می‌بینی ولو بعد از مدتی اصل داستان را فراموش کنی ولی نگرش انسان نسبت به امور مذکور برای همیشه تغییر می‌کنه چنین کتابها یا چنین فیلمهایی را هیچکس برای حفظ کردن نمی‌خواند و نمی‌بیند پس در این امور لازم نیست نگران فراموش کردن آنها باشیم پس راه حل پیشنهادی این مقاله را باید فقط در مورد امور نظری به کار ببریم در مورد چیزهایی که میخواهیم حفظشان کنیم

مطلب مفید بود. همیشه سوالها در ذهنم بودن که درست کدومه. زیاد کتاب خوندن یا درست کتاب خوندن. و این مقاله به بهترین وجه ممکن پاسخ داده.

عالی بود

جالب بود ولی نقشِ ناخوداگاه ذهن رو کلا نادیده گرفتند.. ممکنه کتابی یادمون نیاد ولی مطمئنا بخشی از وجودمون رو در برگرفته.