image

آنچه می‌خوانید در مجلۀ شمارۀ 30 ترجمان آمده است. شما می‌توانید این مجله را به صورت تکی از فروشگاه اینترنتی ترجمان تهیه کنید.

تنبیه سکوت چیست و چرا افراد از آن برای مجازات دیگران استفاده می‌کنند؟

تنبیه سکوت حتی ممکن است قربانیان را به‌سوی خودکشی سوق دهد

تنبیه سکوت چیست و چرا افراد از آن برای مجازات دیگران استفاده می‌کنند؟

«تنبیه سکوت» یا «تنبیه از طریق سکوت» نام‌های زیادی دارد: قهر، کناره‌جویی، منزوی‌سازی اجتماعی، سنگ‌اندازی در مسیر رابطه، غیب‌شدن. اگرچه روان‌شناسان برای هر اصطلاح تعاریف متفاوتی ارائه می‌دهند، همگی این‌ها شکلی از طردکردن به شمار می‌روند. کیپلینگ ویلیامز بیش از ۳۶ سال به بررسی و مطالعۀ اثرات قهر و تنبیه سکوت پرداخته و صدها قربانی را در این روند ملاقات کرده است: مثلاً دختری که پدرش شش ماه با او قهر کرده و پدر در این مدت درگذشته یا زن ‌و ‌شوهری که چهل سال ارتباطشان با هم قطع بوده است. ویلیامز می‌گوید تحقیق او نشان می‌دهد از هر سه نفر، دو نفر از تنبیه سکوت علیه شخصی دیگر استفاده کرده‌اند. اما چرا افراد از قهرکردن برای تنبیه دیگران استفاده می‌کنند؟ و آیا تنبیه سکوت فقط به قربانی آسیب می‌رساند؟

داریل آستین

داریل آستین

روزنامه‌نگار حوزۀ سَبک زندگی و بهزیستی

Atlantic

What You’re Saying When You Give Someone the Silent Treatment

داریل آستین، آتلانتیک— کیپلینگ ویلیامز بیش از ۳۶ سال به بررسی و مطالعۀ اثرات تنبیه سکوت پرداخته و صدها قربانی و مرتکب را در این روند ملاقات کرده است:

مثلاً خانمی که پدرش به‌عنوان تنبیه با او قهر می‌کرده و یکی از این قهرها شش ماه طول کشیده است. ویلیامز به من گفت «پدر این خانم در یکی از همین دوره‌های وحشتناکِ تنبیه سکوت فوت کرد. کمی قبل از مرگش، وقتی دخترش برای ملاقات در بیمارستان به بالین او آمد، پدر از او روی برگرداند و حتی برای خداحافظی حاضر نشد سکوتش را بشکند».

مورد دیگر مربوط به پدری است که از صحبت‌کردن با پسر نوجوانش دست کشید و دیگر نتوانست دوباره با او صحبت کند، به‌رغم اینکه آگاه بود با این کار چه آسیبی به فرزندش وارد می‌کند. پدر به ویلیامز گفته بود «این منزوی‌سازی باعث شد فرزندم از پسری شاد و سرزنده به پسری ضعیف و بی‌اراده تبدیل شود و می‌دانستم که من علتش بودم».

همچنین، زنی که شوهرش همان اوایل ازدواجشان ارتباطش را با او قطع کرد. ویلیامز گفت «زن چهار دهه سکوتی را تحمل کرد که با یک اختلاف‌نظر جزئی شروع شده بود و تنها با مرگ همسرش پایان یافت». چهل سال تنها غذاخوردن، تنها تلویزیون تماشاکردن،۴۰ سال نامرئی‌بودن. ویلیامز گفت «وقتی از او پرسیدم که چرا در تمام این سال‌ها کنار شوهرش ماند، خیلی ساده پاسخ داد “چون اقلاً سقفی بالای سرم بود”».

معلم‌ها. خواهر و برادرها. پدربزرگ و مادربزرگ‌ها. دوستان. هر داستانی که ویلیامز، استاد روان‌شناسی دانشگاه پردو، تعریف می‌‌کرد دلخراش‌تر از داستان قبلی بود. در همان حینی که گوش می‌دادم، سؤالی که بیشتر از همه ذهنم را به خودش مشغول کرده بود این بود که چگونه این افراد می‌توانند با نزدیک‌ترین کَسان خود چنین کنند؟

تنبیه سکوت نام‌های زیادی دارد: کناره‌جویی، منزوی‌سازی اجتماعی، سنگ‌اندازی در مسیر رابطه، غیب‌شدن. اگرچه روان‌شناسان برای هر اصطلاح تعاریف متفاوتی ارائه می‌دهند، همگی این‌ها به‌طور کلی اَشکالی از طردکردن به شمار می‌روند. تنبیه سکوت شگرد جدیدی نیست. یونانیان باستان شهروندانی را که تصور می‌شد تهدیدی برای دمکراسی هستند به مدت ۱۰ سال اخراج می‌کردند و مهاجران اولیۀ آمریکا افراد متهم به جادوگری را تبعید می‌کردند. مذاهبْ قرن‌ها افراد را تحت عناوین مختلف طرد کرده‌اند: کاتولیک‌ها تکفیر می‌نامندش، حِرِم (طرد) بالاترین نوع مجازات در یهودیت است، و پیروان آمیش 1 مبادرت به میدونگ (طرد) می‌کنند. کلیسای ساینتولوژی نیز در قبال هر کسی که مخالف دین پنداشته می‌شود «قطع ارتباط» کامل را توصیه می‌کند.

ویلیامز گفت «تحقیقات من نشان می‌دهد که، از هر سه نفر، دو نفر از تنبیه سکوت علیه شخص دیگری استفاده کرده‌اند، و حتی تعداد بیشتری همین کار را با خودشان کرده‌اند». کارشناسان اظهار داشته‌اند که اگرچه برای نتیجه‌گیری قطعی به داده‌های بیشتری نیاز دارند، با ابداع اَشکال جدید برقراری ارتباط طی سال‌ها مصداق‌های تنبیه سکوت نیز احتمالاً افزایش یافته‌ است. ویلیامز افزود «از هر روش جدیدِ برقراری ارتباط می‌توان به‌عنوان ابزاری جهت قطع ارتباط استفاده کرد».

طردشدگی درجات خفیف‌تری هم دارد: شخصی که وسط صحبت از اتاق بیرون می‌رود، دوستی که وقتی در مدرسه برای او دست تکان می‌دهید رویش را برمی‌گرداند، یا شخصی که در یک‌رشته پیام به نظرات همه جواب می‌دهد غیر از شما. ویلیامز می‌گوید «طردشدگی نسبی» ممکن است به معنای جواب‌های تک‌هجایی باشد -نقطه‌ای مختصر در پایان پیامی یک‌کلمه‌ای. اما در موارد جدی، طردشدگی می‌تواند عواقب سنگینی در پی داشته باشد و قربانیان را مضطرب، گوشه‌گیر و افسرده کند یا حتی آن‌ها را به خودکشی سوق دهد.


جوئل کوپر، استاد روان‌شناسی دانشگاه پرینستون، می‌گوید «ازآنجاکه ما انسان‌ها برای سلامت روان خود به تماس و ارتباط اجتماعی نیاز داریم، تبعات منزوی‌سازی می‌تواند شدید باشد. در کوتاه‌مدت، تنبیه سکوت باعث استرس می‌شود و، در درازمدت، تحمیل استرس را می‌توان نوعی سوءاستفاده از دیگری در نظر گرفت».

اگرچه افراد ممکن است از تنبیه سکوت در سناریوهای مختلفی استفاده کنند، اما وجه اشتراک همۀ سناریوها از نظر ویلیامز این است که «افراد از تنبیه سکوت استفاده می‌کنند، زیرا از این طریق می‌توانند از زیر بار توهین به دیگران قسر در بروند، و البته چون می‌دانند این روش در ایجاد احساس منفی در فرد موردنظرشان بسیار مؤثر است».

ویلیامز می‌گوید «تنبیه سکوت نوعی سوءاستفادۀ بسیار موذیانه است، زیرا ممکن است قربانی، در تلاش برای پایان‌دادن به این رفتار، مجبور شود کوتاه بیاید، حتی اگر نداند واقعاً چرا عذرخواهی می‌کند. این مسئله به‌ویژه سلطه‌جویانه است، زیرا هر دو طرف را از گفت‌و‌گوی منطقی محروم می‌کند. کسی این کار را با شما می‌کند ولی شما هیچ کاری از دستتان برنمی‌آید».

تیپ‌های شخصیتی منفعل ممکن است از تنبیه سکوت برای اجتناب از تعارض و تقابل استفاده کنند، درحالی‌که تیپ‌های شخصیتی قوی از این رفتار برای تنبیه یا کنترل دیگران بهره می‌برند. بااین‌حال، ممکن است برخی افراد تنبیه سکوت را اصلاً آگاهانه انتخاب نکنند. آن فیشل، مدیر طرح خانواده‌درمانی و زوج‌درمانیِ بیمارستان عمومی ماساچوست، می‌گوید «شخص ممکن است غرق در احساساتی شود که قادر به بیانشان در قالب کلمات نیست، بنابراین فقط سکوت اختیار می‌کند». اما تنبیه سکوت، صرف‌نظر از دلایلش، می‌تواند در قربانیان همانند طردشدگی تعبیر و دریافت شود.

مطالعه‌ای نشان داد واکنشی که عدم پذیرش اجتماعی در قربانیان برمی‌انگیزد همانند واکنش قربانیان آزار فیزیکی است. قشر کمربندی قدامی مغز -ناحیه‌ای که تصور می‌شود عواطف و درد را تفسیر می‌کند- در هر دو مورد فعال می‌شود. جان بارج، استاد روان‌شناسی دانشگاه ییل، می‌گوید «مطرودشدن و عدم‌پذیرش، به معنای واقعی کلمه، آسیب‌زننده‌اند».

اما تنبیه سکوت درنهایت به فاعل آن نیز آسیب می‌رساند. ویلیامز می‌گوید که انسان‌ها تمایل دارند به نشانه‌های اجتماعی 2 واکنش نشان ‌دهند، بنابراین نادیده‌گرفتن دیگران برخلاف طبیعت آدمی است. ازاین‌رو، مرتکب ناچار است برای ادامۀ رفتارش آن را توجیه کند. پس کل دلایلی را که برای بی محلی به آن شخص گزینش کرده مدام به خود یادآوری می‌کند. ویلیامز گفت «درنهایت کار به آنجا می‌رسد که زندگی‌تان در خشم و منفی‌بافی مدام سپری می‌شود».

بدتر از آن، تنبیه سکوت می‌تواند اعتیادآور باشد. پدری که نمی‌توانست خود را وادارد که دوباره با پسرش حرف بزند رنج می‌کشید، درست مانند بسیاری از معتادان که عملی را به‌رغم آگاهی از مضرات آن تکرار می‌کنند. ویلیامز گفت «بیشتر افرادی که مبادرت به تنبیه سکوت می‌کنند ابداً قصد ندارند این رفتار را این‌قدر طولانی‌مدت ادامه دهند، اما دست‌برداشتن از آن بسیار دشوار می‌شود. این رفتار برای روان ما شبیه باتلاق است».

تنبیه سکوت با فروخوردن خشم در میانۀ بحثی داغ و خروشان فرق دارد. ویلیامز می‌گوید که یکی از راه‌های جلوگیری از تبدیل تعارض به طردشدگی این است که مدت‌زمان دقیق وقفه و کناره‌گیری خود را با صدای بلند بگویید و زمان ازسرگیری مکالمه را تعیین کنید و اطلاع دهید. البته در برخی شرایط، روابط ناسالم را می‌توان ناگهانی، بدون اطلاع قبلی و بدون ترسیم هیچ‌گونه چشم‌اندازی برای ازسرگیری ارتباط خاتمه داد. مثلاً زمانی که یکی از زوجین مورد آزار جسمی قرار می‌گیرد.

اما زمانی که فردی از تنبیه سکوت برای طردکردن، تنبیه یا کنترل استفاده می‌کند، قربانی باید به او بگوید که می‌خواهد مشکل را حل کند. مارگارت کلارک، استاد روان‌شناسی دانشگاه ییل، در ایمیلی به من نوشت که «ابراز درد نادیده‌گرفته‌شدن» روشی سازنده برای بیان احساسات فرد است و، اگر رابطه واقعاً بر اساس مراقبت و توجه شکل‌ گرفته باشد، می‌تواند زمینه‌ساز تغییرات مثبتی بشود. البته قربانیِ طردشدگی هم چنانچه کاری آزاردهنده انجام داده باشد قطعاً باید عذرخواهی کند، اما اگر یکی از زوجین حساب‌شده و به‌کرّات از تنبیه سکوت استفاده می‌کند، به گفتۀ فیشل «وقتش است که به زوج‌درمانگر مراجعه کنند». فیشل افزود «یکی از بدترین احساسات در روابط نزدیک و صمیمی همین است که فرد احساس کند نادیده گرفته می‌شود. درگیرشدن در تعارض اغلب بهتر از این است که فرد احساس کند کامل پس زده شده».

اگر فردی به مدتی طولانی قربانیِ تنبیه سکوت باشد، چه‌بسا بهتر است که رابطه را ترک کند. نهایتاً، چه چهار ساعت طول بکشد چه چهار دهه، تنبیه سکوت بیشتر نشان می‌دهد فردی که مرتکب این عمل شده چگونه آدمی است تا فرد قربانی.


فصلنامۀ ترجمان چیست، چه محتوایی دارد، و چرا بهتر است اشتراک سالانۀ آن را بخرید؟
فصلنامۀ ترجمان شامل ترجمۀ تازه‌ترین حرف‌های دنیای علم و فلسفه، تاریخ و سیاست، اقتصاد و جامعه و ادبیات و هنر است که از بیش از ۱۰۰ منبع معتبر و به‌روز انتخاب می‌شوند. مجلات و وب‌سایت‌هایی نظیر نیویورک تایمز، گاردین، آتلانتیک و نیویورکر در زمرۀ این منابع‌اند. مطالب فصلنامه در ۴ بخش نوشتار، گفت‌وگو، بررسی کتاب، و پروندۀ ویژه قرار می‌گیرند. در پرونده‌های فصلنامۀ ترجمان تاکنون به موضوعاتی نظیر «اهمال‌کاری»، «تنهایی»، «مینیمالیسم»، «فقر و نابرابری»، «فرزندآوری» و نظایر آن پرداخته‌ایم. مطالب ابتدا در فصلنامه منتشر می‌شوند و سپس بخشی از آن‌ها به‌مرور در شبکه‌های اجتماعی و سایت قرار می‌گیرند، بنابراین یکی از مزیت‌های خرید فصلنامه دسترسی سریع‌تر به مطالب است.

فصلنامۀ ترجمان در کتاب‌فروشی‌ها، دکه‌های روزنامه‌فروشی و فروشگاه اینترنتی ترجمان به‌صورت تک شماره به‌ فروش می‌رسد اما شما می‌توانید با خرید اشتراک سالانۀ فصلنامۀ ترجمان (شامل ۴ شماره)، علاوه بر بهره‌مندی از تخفیف نقدی، از مزایای دیگری مانند ارسال رایگان، دریافت کتاب الکترونیک به‌عنوان هدیه و دریافت کدهای تخفیف در طول سال برخوردار شوید. فصلنامه برای مشترکان زودتر از توزیع عمومی ارسال می‌شود و در صورتی‌که فصلنامه آسیب ببیند بدون هیچ شرط یا هزینۀ اضافی آن را تعویض خواهیم کرد. ضمناً هر وقت بخواهید می‌توانید اشتراکتان را لغو کنید و مابقی مبلغ پرداختی را دریافت کنید.

این مطلب را داریل آستین نوشته و در تاریخ ۲ مارس ۲۰۲۱ با عنوان «What You’re Saying When You Give Someone the Silent Treatment» در وب‌سایت آتلانتیک منتشر شده است. این مطلب برای نخستین بار در تاریخ ۱۰ مهر ۱۴۰۲ با عنوان «تنبیه سکوت چیست و چرا افراد از آن برای مجازات دیگران استفاده می‌کنند؟» و با ترجمۀ لیلا دریکوند در وب‌سایت ترجمان علوم انسانی و سپس با همین عنوان در سی‌امین شمارۀ مجلۀ ترجمان منتشر شده است.

داریل آستین (Daryl Austin) روزنامه‌نگار در حوزه‌های سَبک زندگی و بهزیستی است. نوشته‌های او در نشریاتی چون آتلانیک، وال استریت ژورنال، نیویورک تایمز و واشینگتن پست منتشر می‌شوند.

پاورقی

  • 1
    از شاخه‌های مسیحیت که به‌شکل سنتی و به دور از فناوری‌های مدرن زندگی می‌کنند و از تماس با جوامع خارجی و فرهنگ‌های دیگر اجتناب می‌کنند [مترجم].
  • 2
    علامت‌های کلامی و غیرکلامی -مانند حالات چهره، لحن صدا، زبان بدن- که برای انتقال پیام از فردی به فرد دیگر به کار گرفته می‌شوند [مترجم].

مرتبط

نوستالژی دیگر یک بیماری نیست

نوستالژی دیگر یک بیماری نیست

امروزه روان‌شناسان معتقدند نوستالژی احساسی تقریباً همگانی و اساساً مثبت است

آیا همۀ مشکلات روانی نوجوانان تقصیر گوشی‌های‌ هوشمند است؟

آیا همۀ مشکلات روانی نوجوانان تقصیر گوشی‌های‌ هوشمند است؟

نوجوانی به‌خودی‌خود دوران بسیار دشواری است

میل به داشتن بدنی مثل آرنولد می‌تواند به اندازۀ اعتیاد به هروئین خطرناک باشد

میل به داشتن بدنی مثل آرنولد می‌تواند به اندازۀ اعتیاد به هروئین خطرناک باشد

روزگاری فقط بدن‌سازان حرفه‌ای خودشان را با هورمون باد می‌کردند، حالا بسیاری از نوجوانان چنین می‌کنند

خبرنامه را از دست ندهید

نظرات

برای درج نظر ابتدا وارد شوید و یا ثبت نام کنید

لیزا هرتسُک

ترجمه مصطفی زالی

گردآوری و تدوین لارنس ام. هینمن

ترجمه میثم غلامی و همکاران

امیلی تامس

ترجمه ایمان خدافرد

سافی باکال

ترجمه مینا مزرعه فراهانی

لیا اوپی

ترجمه علیرضا شفیعی نسب

دیوید گرِیبر

ترجمه علیرضا شفیعی نسب

جو موران

ترجمه علیرضا شفیعی نسب

لی برِیوِر

ترجمه مهدی کیانی

آلبرتو منگوئل

ترجمه عرفان قادری

گروهی از نویسندگان

ترجمه به سرپرستی حامد قدیری و هومن محمدقربانیان

d

خرید اشتراک چهار شمارۀ مجلۀ ترجمان

تخفیف+ارسال رایگان+چهار کتاب الکترونیک رایگان (کلیک کنید)

آیا می خواهید از جدیدترین مطالب ترجمان آگاه شوید؟

بله فعلا خیر 0