آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صداهای توی سرتان را خاموش کنید
آفتاب دسامبر، قهوه در لیوان سرامیکی، جنگلی از درختان بلند کاج و آهنگی روح‌بخش. تیک‌تاک پر است از ویدئوهایی با این نوع محتوا که هر کدام «وایب» خاصی را به مخاطبشان می‌فرستد. دقیق‌تر که بنگریم گاهی آنچه از شبکه‌های اجتماعی می‌خواهیم روایت یا شخصیت خاصی نیست. ما به دنبال آن لحظه، آن حس و آن فضایی هستیم که چش‍م‌ها و گوش‌هایمان را پر کند و معنایی تازه برایمان پدید آورد. اما بیایید باز هم دقیق‌تر بنگریم؛ شاید آن لحظه، آن حس و آن فضا همین حالا، نه روی صفحۀ گوشی، که پیش چشممان باشد.
اگر مادر یا پدر هستید، شاید تنها یک وظیفه داشته باشید: اینکه به بچه‌تان گند نزنید. مادرپدرها حدوداً همه‌چیز را جدی می‌گیرند و همین باعث میشود رفته‌رفته تبدیل شوند به آدم‌هایی همیشه نگران و وسواسی. هر تخلف یا شیطنت کوچکی می‌تواند به پرخاشی جدی منجر شود. و آنگاه چه؟ مادرپدرها بابت همین پرخاشگری‌ها و عصبانیت‌ها عذاب وجدان می‌گیرند. اما اگر مشکل نه رفتار بچه‌ها یا والدین، بلکه انتقال همین وسواسی‌بودن باشد، آن‌وقت چه؟
چرا نباید شکست‌خورده‌های بازار را سرزنش کرد؟
این روزها، کم نیستند کسانی که کل درآمد و سرمایۀ زندگی‌شان را در یک بازار سرمایه‌گذاری کرده باشند و، طی چند ماه، مثلاً هفتاد درصد دارایی‌‌شان دود شده و به هوا رفته باشد. کنی چاو یکی از همین افراد بود که وقتی بیکار شد و دید مجوز تاکسی در آمریکا روزبه‌روز گران‌تر میشود، خانه‌اش را فروخت و کل پول را برای دریافت مجوز تاکسی‌رانی پرداخت کرد. چند وقت که گذشت، تاکسی‌های اینترنتی راه افتادند و ارزش آن مجوز به کمتر از نصف رسید. چاو دست‌آخر خودکشی کرد. تکلیف ما در قبال شکست‌خورده‌هایی مانند چاو چیست؟ باید آنها را سرزنش کرد یا برایشان دل سوزاند؟
آیا تجربۀ سفر فضایی می‌تواند ما را به آدم بهتری تبدیل کند؟
فضانوردان غالباً آدم‌هایی‌اند مهندسی یا پزشکی خوانده، اهل عمل، و ورزیده و نترس. کسی از آنها انتظار ندارد حرف‌های الهام‌بخش بزنند یا فلسفه ببافند، اما خیلی از فضانوردان، بعد از آنکه از سفری فضایی بازمی‌گردند، از تجربۀ عجیبی حرف می‌زنند که با دیدنِ زمین از آن بالا به آنها دست داده است: نوعی حس ابهت و عظمت، درکِ ناچیزبودن حیات انسان، و احساس خضوع و فروتنی. آنها زمینی را می‌بینند عاری از مرزکشی، و البته آسیب‌پذیر و شکننده. چطور باید این احساس را توضیح داد؟
نابرابری چطور روان ما را می‌خراشد؟
ریچارد ویلکینسون و کیت پیکت بعد از انتشار کتاب تراز، که به تأثیر نابرابری بر سلامت جسمانی اختصاص داشت، به شهرتی جهانی دست یافتند. آنها طنین نگرانی‌های خودشان را در زبان سیاستمداران جهان، از رئیس‌جمهور آمریکا تا رئیس صندوق بین‌المللی پول، می‌شنیدند اما، در عمل، نابرابری همچنان رو به رشد بود. آنها در کتاب جدیدشان وجه دیگری از این چشم‌انداز تیره را کاویده‌اند: تأثیر نابرابری بر سلامت روان. آنها می‌گویند قاعده این است که هر چه جامعه‌ای نابرابرتر باشد، بیماری‌های روانی در آن بیشتر و مهلک‌تر است.
چه شد که سه‌شیفت کارکردن هم افراد را از فقر نجات نداد؟
«مشکل هولناک آینده این خواهد بود که آدم‌های معمولی نمی‌توانند سر خود را گرم کنند». جان مینارد کینز پیش‌بینی می‌کرد تکنولوژی آن‌قدر پیشرفت کند که ۱۵ ساعت کار هفتگی نیازهای عمدۀ افراد را برطرف می‌کند و ریشه‌کنیِ فقر همۀ ما را گرفتار ملال خواهد کرد. هرچه پیش می‌رویم، ساعت‌های کاری بیشتر با پیش‌بینی کینز لج میکنند: شیفت هشت‌ساعتۀ کاری دارد بی‌معنا میشود و شاغلانِ کسب‌وکارهای اینترنتی مجبورند، بدون بیمه و درآمد ثابت، سه‌شیفت کار کنند. گویا کار نه‌تنها معنا یا ثروتی نصیب ما نمی‌کند، بلکه به دشمن زندگی تبدیل شده است.
همۀ ما دوست داریم اطرافیان تولدمان را روزی خاص بدانند و با جشنی هرچند مختصر نشان بدهند که از آمدنِ ما به این دنیا خوشحال‌اند. اما سنت تولدگرفتن همیشه این‌قدر عادی و همه‌گیر نبوده. هرودوت، مورخ یونانی قرن پنجم پیش‌ازمیلاد، از اینکه ایرانیان تولد می‌گرفتند شگفت‌زده شده بود و مسیحیان قرون‌وسطا این جشن را کار ملحدان می‌دانستند. آلمانی‌ها برای دورکردن ارواح شیطانی، در روز تولد، شمع روشن می‌کردند و مدرن‌شدن صنعت غذا کیک‌های حجیم را به تولد اضافه کرد. کاترین نیکسی توضیح می‌دهد که جشن تولد چگونه جهانی شد و کرونا چگونه به آن پایان داد.
برشی از کلارا و خورشید، رمان جدید کازوئو ایشی‌گورو
معروف است که ایشی‌گورو، مثل استنلی کوبریک، در هر یک از آثارش از ژانری به ژانر دیگر می‌رود، اما حاصل کار باز هم شاهکاری مثال‌زدنی از آب درمی‌آید. ایشی‌گورو سال ۲۰۱۷ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد و امسال اولین رمانش بعد از دریافت این جایزه را منتشر کرد: کلارا و خورشید، رمانی که از زبان یک رباتِ هوشمند روایت میشود که برای دوست‌شدن با بچه‌ها طراحی شده است. اما کلارا خیلی فراتر از ربات‌هایی است که می‌شناسیم. او به شکلی ویژه آگاه است و هیچ‌چیز از چشمش دور نمی‌ماند.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی
در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟
«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.
نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آنها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.
کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی میکنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آنها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آنها به کدام سو می‌رود؟
سیاست‌گذاری عمومی و خانواده‌ها
پس از جنگ جهانیِ دوم، دولت‌های رفاه تلاش کردند تا با سیاست‌گذاری‌های اجتماعی به زندگی خانوادگی مردمشان کمک کنند. این سیاست‌گذاری‌ها معمولاً شامل حمایت‌های مالی به نان‌آورِ خانواده میشد؛ اما همزمان مشکل دیگری وجود داشت: کمبود نیروی کار. بنابراین همین دولت‌ها به‌شکلِ روزافزونی زنان را به ورود به بازار کار تشویق کردند. با افزایش اشتغال زنان، خانواده‌ها با معضل تازه‌ای رو‌به‌رو شدند: چه کسی باید از بچه‌ها مراقبت کند و به کارهای خانه برسد؟
مصرف دارد از سر و روی ما بالا می‌رود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.
مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین میشود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب میشد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.
تحلیل حواس و رابطۀ امر فیزیکی با امر روانی
نتایج درخشان علم فیزیک در دورۀ مدرن، تنها محدود به حوزۀ فیزیک نیست، بلکه علوم دیگری را نیزدر بر می‌گیرد. اما فیزیک، با وجود پیشرفت قابل توجه، تنها بخشی از بدنۀ مشترک و بزرگ‌تر دانش است و با ابزارهای فکریِ محدودش -که برای اهداف و مقاصد محدود و خاصی ایجاد شده است- قادر به پرداختن به تمامی موضوعاتِ محوریِ مورد بحث نیست؛ وقتی به این امور می‌اندیشیم درمی‌یابیم که این گرایش در نظر ما نباید به‌کلی مناسب باشد.
ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب میشوند.
آیا تمدنی زوال‌یافته می‌تواند دوباره بازسازی شود؟
در سال‌های اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟
خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور
جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی میکنند باخبرند. آنها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آنها را می‌فهمند و به آنها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی میکنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟
هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا
آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آنها را برشمرده است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | صفحه بعد » |
آفتاب دسامبر، قهوه در لیوان سرامیکی، جنگلی از درختان بلند کاج و آهنگی روح‌بخش. تیک‌تاک پر است از ویدئوهایی با این نوع محتوا که هر کدام «وایب» خاصی را به مخاطبشان می‌فرستد. دقیق‌تر که بنگریم گاهی آنچه از شبکه‌های اجتماعی می‌خواهیم روایت یا شخصیت خاصی نیست. ما به دنبال آن لحظه، آن حس و آن فضایی هستیم که چش‍م‌ها و گوش‌هایمان را پر کند و معنایی تازه برایمان پدید آورد. اما بیایید باز هم دقیق‌تر بنگریم؛ شاید آن لحظه، آن حس و آن فضا همین حالا، نه روی صفحۀ گوشی، که پیش چشممان باشد.
اگر مادر یا پدر هستید، شاید تنها یک وظیفه داشته باشید: اینکه به بچه‌تان گند نزنید. مادرپدرها حدوداً همه‌چیز را جدی می‌گیرند و همین باعث میشود رفته‌رفته تبدیل شوند به آدم‌هایی همیشه نگران و وسواسی. هر تخلف یا شیطنت کوچکی می‌تواند به پرخاشی جدی منجر شود. و آنگاه چه؟ مادرپدرها بابت همین پرخاشگری‌ها و عصبانیت‌ها عذاب وجدان می‌گیرند. اما اگر مشکل نه رفتار بچه‌ها یا والدین، بلکه انتقال همین وسواسی‌بودن باشد، آن‌وقت چه؟
چرا نباید شکست‌خورده‌های بازار را سرزنش کرد؟
این روزها، کم نیستند کسانی که کل درآمد و سرمایۀ زندگی‌شان را در یک بازار سرمایه‌گذاری کرده باشند و، طی چند ماه، مثلاً هفتاد درصد دارایی‌‌شان دود شده و به هوا رفته باشد. کنی چاو یکی از همین افراد بود که وقتی بیکار شد و دید مجوز تاکسی در آمریکا روزبه‌روز گران‌تر میشود، خانه‌اش را فروخت و کل پول را برای دریافت مجوز تاکسی‌رانی پرداخت کرد. چند وقت که گذشت، تاکسی‌های اینترنتی راه افتادند و ارزش آن مجوز به کمتر از نصف رسید. چاو دست‌آخر خودکشی کرد. تکلیف ما در قبال شکست‌خورده‌هایی مانند چاو چیست؟ باید آنها را سرزنش کرد یا برایشان دل سوزاند؟
چه شد که سه‌شیفت کارکردن هم افراد را از فقر نجات نداد؟
«مشکل هولناک آینده این خواهد بود که آدم‌های معمولی نمی‌توانند سر خود را گرم کنند». جان مینارد کینز پیش‌بینی می‌کرد تکنولوژی آن‌قدر پیشرفت کند که ۱۵ ساعت کار هفتگی نیازهای عمدۀ افراد را برطرف می‌کند و ریشه‌کنیِ فقر همۀ ما را گرفتار ملال خواهد کرد. هرچه پیش می‌رویم، ساعت‌های کاری بیشتر با پیش‌بینی کینز لج میکنند: شیفت هشت‌ساعتۀ کاری دارد بی‌معنا میشود و شاغلانِ کسب‌وکارهای اینترنتی مجبورند، بدون بیمه و درآمد ثابت، سه‌شیفت کار کنند. گویا کار نه‌تنها معنا یا ثروتی نصیب ما نمی‌کند، بلکه به دشمن زندگی تبدیل شده است.
همۀ ما دوست داریم اطرافیان تولدمان را روزی خاص بدانند و با جشنی هرچند مختصر نشان بدهند که از آمدنِ ما به این دنیا خوشحال‌اند. اما سنت تولدگرفتن همیشه این‌قدر عادی و همه‌گیر نبوده. هرودوت، مورخ یونانی قرن پنجم پیش‌ازمیلاد، از اینکه ایرانیان تولد می‌گرفتند شگفت‌زده شده بود و مسیحیان قرون‌وسطا این جشن را کار ملحدان می‌دانستند. آلمانی‌ها برای دورکردن ارواح شیطانی، در روز تولد، شمع روشن می‌کردند و مدرن‌شدن صنعت غذا کیک‌های حجیم را به تولد اضافه کرد. کاترین نیکسی توضیح می‌دهد که جشن تولد چگونه جهانی شد و کرونا چگونه به آن پایان داد.
مرگ‌بارترین فاجعۀ تاریخِ بازاریابی که به افتضاحی تمام‌عیار منجر شد
چند دهۀ پیش، پپسی در نبرد با کوکاکولا برای سهم بیشتر در بازار فیلیپین کمپینی جدید و پرسروصدا راه انداخت. پپسی بطری‌هایی را طراحی کرد که پشت تشتک آنها شماره‌ای سه‌رقمی بود و در صورتی که آن شماره برنده میشد، جایزه‌ای میلیونی نصیب صاحبش میشد. اما یک اشتباه در کارخانۀ بطری‌پرکنی باعث شد ششصد هزار نفر برنده شوند. ناگهان جشنواره‌ای که با انگیزۀ میلیونرشدن سرتاسر کشور را تسخیر کرده بود جایش را به احساسات ضداستعماری و ملی‌گرایانه داد و نتیجه‌اش شد شکایت، تحریم، شورش و مرگ. چطور میشود که یک مسابقه چنین خشمی را برمی‌انگیزد؟
اگر اتهامی دروغ به شما زده‌اند، بدترین کار خشمگین‌شدن است
اگر به گناهی متهم شویم که انجام نداده‌ایم، احتمالاً اولین حسی که سراغمان می‌آید خشم و عصبانیت است. ما نمی‌توانیم به بی‌عدالتی و بی‌انصافی‌ای که در حق ما روا داشته شده، بی‌اعتنا باشیم یا خیلی منطقی و آرام با آن رو‌به‌رو شویم. به همین خاطر، خشممان را ابراز می‌کنیم. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد معمولاً دیگران وقتی خشم ما را می‌بینند، به‌جای آنکه قانع شوند که بی‌گناهیم، آن را نشانه‌ای از گناهکاری ما قلمداد میکنند. پس باید چه کار کنیم؟
چگونه می‌توان درد ازدست‌دادنِ طبیعت را تسکین داد؟
دنیا دیگر مثل قدیم نیست. تابستان‌ها هر سال گرم‌تر از سال قبل میشود و در زمستان‌ها کمتر خبری از برف و یخ می‌شنویم. تحقیقات مختلفی از جای‌جای دنیا نشان می‌دهد مردم واقعاً نگران این‌اند که چه بلایی سر کرۀ زمین خواهد آمد. آیا بچه‌هایشان هوای تمیز و آب کافی خواهند داشت؟ آیا جنگلی باقی خواهد ماند؟ بااین‌حال، این اضطراب کاری از پیش نخواهد برد، اگر نتوانیم آن را تسکین دهیم. شاید برای این کار باید یک بار دیگر طبیعت را معلم خودمان کنیم.
چگونه هرچیزی جز پزشکی مدرن تبدیل شد به درمان طبیعی؟
تا دویست سال پیش، اگر احضار روح و اجنه در فرایند درمان به کار گرفته نمی‌شد، آن فرایند «درمان طبیعی» نام می‌گرفت. اما حالا هر درمانی خارج از پزشکی مدرن «طبیعی» به نظر می‌رسد. مهم نیست این روش‌ها از چین و هند آمده‌اند یا یونان و مکزیک؛ هرچه باشند، به‌صرف مخالفت با پزشکی مدرن، طبیعی دانسته میشوند. همین امر باعث شده بازار مرشد‌هایی که با شربت یا سوزنشان همۀ امراض را شفا می‌دهند داغ‌تر از همیشه باشد. آلن لوینوویتز توضیح می‌دهد که چه شد که این دکان‌ها راه افتاد و پزشکی چگونه می‌تواند دوباره اعتمادها را به دست آورَد.
آدمها چگونه مطمئن میشوند که می‌‌خواهند بچه‌‌دار شوند یا نه؟
این روزها بچه‌‌دارشدن دیگر چندان بدیهی و بی‌‌تردید به نظر نمی‌‌آید. نیازهای اولیه‌‌ای که در گذشته فقط با بچه تأمین میشد حالا با انواع و اقسام سرگرمی‌‌ها و مشغولیت‌‌ها جبران میشود. حتی کسانی که اوایل زندگی می‌‌خواهند بچه‌‌دار شوند، با سپری‌‌شدن چند سال، فکر آن را از سر به در میکنند. عده‌‌ای آن را نوعی بیگاری و زحمت نابجا می‌‌دانند، حالآنکه برخی در فرزندِ آینده‌‌شان به دنبال عشقی نامشروط می‌‌گردند. افراد واقعاً چه مراحلی را می‌‌گذرانند تا تصمیم به بچه‌‌دارشدن بگیرند؟
چطور طوفان هیجانات خودتان را آرام می‌کنید؟
ما انسان‌ها به‌خاطر انسان‌بودنمان گاه و بیگاه آمادۀ این هستیم که اسیر احساسات شویم. هیجانات هجوم می‌آورند و در چشم‌برهم‌زدنی ما را، در ازای انجام رفتاری نابهنجار، گروگان می‌گیرند. شری ون‌دایک، متخصص رفتاردرمانی، برای مواجهه با این احساسات و رهایی از آنها از روش «رفتاردرمانی دیالکتیکی» استفاده می‌کند و، براساس این روش، راهنمایی عملی و گام‌به‌گام تجویز کرده است.
احمق‌دانستن مخالفان سیاسی چه پیامدهایی دارد؟
حماقت نه کندذهنی است و نه بلاهت. به همین خاطر، حتی کسانی که ضریب هوشی بالایی دارند هم ممکن است دست به کارهایی احمقانه بزنند و، ازقضا، به‌خاطر هوش سرشارشان به‌طرز عجیبی در انجام این کارهای احمقانه ماهرانه‌تر عمل کنند. حماقت چیست و چگونه باید آن را فهمید؟ و فکرکردن دربارۀ حماقت چطور به ما در فهم سیاست کمک می‌کند؟
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
سفری با ایشی‌گورو به سرزمین قصه‌های کودکی
ایشی‌گورو تلاش بسیاری کرده است تا، بعد از بردن جایزۀ نوبل، به چیزی که خودش «سندرم نوبل» می‌نامد مبتلا نشود، سندرمی که باعث میشود نوبلیست‌ها دم‌به‌دم حرف بزنند و نسخه‌های حکیمانه برای بشریت صادر کنند. در رمان‌نویسی هم همین روش صبورانه و موشکافانه را پیش گرفته است. او در گفتوگو با گاردین دربارۀ رمان جدیدش می‌گوید رمان‌نویسی مثل مبارزۀ سامورایی‌هاست؛ ساعت‌ها دقت و تمرکز، و ناگهان چکاچاک شمشیرها در کسری از ثانیه. ضربه‌ای دقیق و کشنده، و تمام.
دانیل کانمن در کتاب جدیدش دوباره سراغ قضاوت‌های انسانی رفته است
به‌نظرتان وقتی یک بیمار با علائمی مشخص به دو متخصص مراجعه می‌کند، چقدر احتمال دارد که نسخه‌های متفاوتی دریافت کند؟ یا اگر پرونده‌ای حقوقی به دو قاضی ارجاع شود، چقدر محتمل است که احکام متفاوتی صادر شود؟ دنیل کانمن، وقتی سال‌ها پیش آزمایشی را در این باره طراحی می‌کرد، حدس می‌زد اختلاف بین قضاوتِ متخصصان مختلف در یک حوزه، باید چیزی حدود ۱۰درصد باشد، اما بعد از انجام آزمایشش، فهمید این اختلاف بسیار زیاد و حدود ۵۰ درصد است. کتاب جدید او و همکارانش تلاشی برای فهم این معضل است.
گفتوگو با جیمز پترسون، نویسنده‌ای که کتاب‌هایش بیشتر از تالکین می‌فروشد
جیمز پترسون نویسندۀ عجیبی است. سالانه چندین رمان، ناداستان و کتاب کودک منتشر می‌کند. به گفتۀ خودش گاهی همزمان در حال نوشتن سی کتاب است. دربارۀ همه‌چیز می‌نویسد. از جان لنون گرفته تا خاندان کندی. منتقدانش می‌گویند نوشته‌هایش بی‌ارزش و سطحی است، اما خوانندگان بی‌شمارش چنین نظری ندارند. پیترسون که پیش از این با دونالد ترامپ دوست بوده، جدیداً رفاقتی صمیمانه با بیل کلینتون پیدا کرده و با او یک رمان مشترک هم نوشته است. حالا آنها به فکر نوشتن دومین رمانشان هستند.
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس میشود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
گفتوگو با پانکاج میشرا دربارۀ کتاب جدیدش
پانکاج میشرا، نویسنده و جستارنویس مشهور هندی، منتقد خستگی‌ناپذیر چیزی است که خودش آن را «لیبرالیسمِ جنگ سرد» می‌نامد، نوعی خاص از لیبرالیسم که بر پیش‌فرض‌هایی متعصبانه متکی بود و گمان می‌کرد همۀ کشورهای دنیا، دیر یا زود، چاره‌ای ندارند جز اینکه به شکل واحدی درآیند. میشرا در کتاب جدید خود، متعصبین بی‌خاصیت، ریشۀ این پیش‌فرض را در بسیاری از مظاهر فرهنگی جدید که رنگ و لعابی مترقی به خود گرفته‌اند، نشان می‌دهد. دنیل استینمتز-جنکینز با او دربارۀ کتاب جدیدش گفتوگو کرده است.
راز مکعب روبیک: مصاحبه‌ای با مخترع این اسباب‌بازی محبوب
وقتی ارنو روبیک، معمار مجارستانی، مکعبِ اسباب‌بازی خود را ساخت، امیدی به موفقیت تجاری آن نداشت، اما می‌دانست که آدمها سروکله‌زدن با مسئله‌ها را دوست دارند، مخصوصاً اگر در اثر تلاش بالاخره موفق شوند آنها را حل کنند. این کار به آنها احساس موفقیت و شادی می‌داد و شاید به همین دلیل است که حالا در هر خانه‌ای مکعب‌های او را پیدا می‌کنید. روبیک در کتاب خاطراتش، داستان ساختن این مکعب را شرح می‌دهد و از زندگی بی‌هیاهو اما پرماجرایش سخن می‌گوید.
پنج کتاب برای پاسخ‌دادن به بزرگترین سوال اقتصادی تاریخ
چرا اروپا مدرن شد، اما دیگر کشورها نتوانستند این مسیر را ادامه دهند؟ میلانوویچ می‌گوید این «مادر تمام سوالات اقتصاد رشد» است. سوالی به درازای چند قرن و به گسترۀ کل جهان. میلانوویچ که خود یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانانِ نابرابری است، می‌گوید برای اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده است، در مرتبۀ اول باید درکی مقایسه‌ای و آماری از وضعیتِ کشورهای جهان به دست بیاوریم. اما این تصویرِ آماری و اقتصادی ناکافی است اگر به پدیدارهای سیاسی-اجتماعی عظیمی مانند استعمار، امپریالیسم و برده‌داری توجه نکنیم.
وقتی به بن‌بست می‌رسیم، رفتن سراغ بحران‌های قبلی آرام‌بخش است
مارتین ایمیس، رمان‌نویس تأثیرگذار بریتانیایی، استادِ نوشتن طنزهای سیاه است و مهارت او برای توصیف دنیاهای آشوب‌زده و بحرانی، به شکلی ویژه، در اوضاع امروز جهان به کار می‌آید. کتاب جدید ایمیس، داستان درون، خودزندگی‌نامه‌ای است که در قالب رمان نوشته شده است. خودِ او، پدرش، بهترین دوستش یعنی کریستوفر هیچنز و بسیاری از دیگر آدم‌های واقعی زندگی‌اش، شخصیت‌های این رمان را تشکیل می‌دهند. ایمیس در مصاحبه با گاردین، از حال‌و‌هوایی می‌گوید که این رمان در آن نوشته شده است.
همۀ تقصیرها را نباید به گردن تکنولوژی انداخت، حداقل فعلاً
هشداردادن دربارۀ خطرات گوشی‌های هوشمند بر سلامت ما رایج است. از پیام‌هایی که هر روز به دستمان می‌رسد و اخطار می‌دهد که اگر هنگام خواب گوشی کنارمان باشد، به انواع سرطان‌ها و اختلال‌های روانی مبتلا خواهیم شد، تا مشاورانی که دائماً از رشد افسردگی و تنهایی در اثر استفاده از شبکه‌های اجتماعی می‌گویند. در این میان، یک روان‌شناس جوان، دقیقاً به‌خاطر مخالفتش با این نگاه غالب، جنجال‌آفرین شده است. امی اوربن معتقد است بدون وجود شواهد، نمی‌توان تکنولوژی را مقصر دانست.
هنر تحمل آدم‌های خسته‌کننده، از زبان شری ترکل
روز به روز حوصلۀ ما برای حرف‌زدن با همکاران یا اعضای خانواده‌مان کمتر میشود. شری ترکل، روان‌شناس و فیلسوف تکنولوژی، می‌گوید ما آدمها در ارتباط‌گرفتن با دیگران بسیار آسیب‌پذیریم و می‌کوشیم روی این آسیب‌ها را با تکنولوژی‌های ارتباطی بپوشانیم. نمی‌توانی حرفت را مستقیم بزنی؟ خب چه راهی بهتر از پیامک. طاقت حرف‌زدن طولانی نداری؟ با یک متن کوتاه کار را تمام کن. نتیجۀ همۀ این میان‌برهای پرعجله تنهاترشدن آدمها و تبدیل آنها به کسانی است که نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند. چطور میشود از تکنولوژی استفاده کنیم و این‌قدر منزوی نشویم؟
چرا احساس می‌کنیم همه دارند خودنمایی میکنند؟
هیچ کسی تحمل خودنمایی دیگران را ندارد. وقتی کسی از کارهای خوبش تعریف می‌کند یا بقیه را با لحن خاصی نصیحت می‌کند، همه نسبتاً به او بدبین میشوند. به‌تازگی، بازار خودنمایی جان تازه‌ای گرفته. گفت‌وگوهای ما در شبکه‌های اجتماعی لبریز شده است از دفاع‌ها و اتهام‌هایی که به‌کمکشان می‌خواهیم به دیگران بفهمانیم «ما چقدر خوبیم». اما جاشوا گرابز می‌گوید خودنمایی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست: بعضی‌ها با حسن‌نیت خودنمایی می‌کند؛ برخی خودشان هم نمی‌دانند گرفتار خودنمایی‌اند و بدتر از آن: بزرگترین خودنماها کسانی‌اند که دیگران را به خودنمایی متهم میکنند.
وقتی کلمه‌ها معنایشان را از دست بدهند، سیاست ناممکن میشود
چرا کسی نمی‌تواند مقابل ترامپ بایستد؟ چرا چهار سال است که زیر شدیدترین حملات روزنامه‌نگاران و رسانه‌هاست، اما احساس خطر نمی‌کند و رفتارش را تغییر نمی‌دهد؟ ماشا گسن، روزنامه‌نگار و نویسندۀ برجستۀ روسی-آمریکایی، معتقد است دلیل آن شاید ناکارآمدی زبانِ سیاسیِ ما برای مواجهه با موقعیتی است که سیاستمداری مثل ترامپ ساخته است. ما عادت کرده‌ایم به اینکه حرف سیاستمداران را جدی بگیریم، اما اگر سیاستمداری، هر روز حرف‌هایی بزند که هیچ معنایی نداشته باشد، چه کار می‌توانیم بکنیم؟
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
آرامش بیشتری خواهید داشت اگر صداهای توی سرتان را خاموش کنید
«ساکت شو! ساکت شو!». اکثر ما این جمله را بیش‌ازهمه به ذهنِ خودمان گفته‌ایم. همۀ انسان‌ها با خودشان حرف می‌زنند؛ توی سرشان به دو یا چند نفر تبدیل میشوند و دربارۀ مسائل بحث میکنند. یک صدا نقش موافق را به عهده می‌گیرد، و دیگری نقش مخالف را. یکی سرزنشگر میشود، و دیگری مستحق سرزنش. اما گاهی این وراجی‌های درونی آن‌قدر زیاد میشود که زندگی را به کاممان تلخ می‌کند. روانشناسی که سال‌هاست دربارۀ صداهای درونی تحقیق می‌کند، در کتاب جدیدش، تکنیک‌هایی برای خاموش‌کردن این صدا طراحی کرده است.
آیا تجربۀ سفر فضایی می‌تواند ما را به آدم بهتری تبدیل کند؟
فضانوردان غالباً آدم‌هایی‌اند مهندسی یا پزشکی خوانده، اهل عمل، و ورزیده و نترس. کسی از آنها انتظار ندارد حرف‌های الهام‌بخش بزنند یا فلسفه ببافند، اما خیلی از فضانوردان، بعد از آنکه از سفری فضایی بازمی‌گردند، از تجربۀ عجیبی حرف می‌زنند که با دیدنِ زمین از آن بالا به آنها دست داده است: نوعی حس ابهت و عظمت، درکِ ناچیزبودن حیات انسان، و احساس خضوع و فروتنی. آنها زمینی را می‌بینند عاری از مرزکشی، و البته آسیب‌پذیر و شکننده. چطور باید این احساس را توضیح داد؟
نابرابری چطور روان ما را می‌خراشد؟
ریچارد ویلکینسون و کیت پیکت بعد از انتشار کتاب تراز، که به تأثیر نابرابری بر سلامت جسمانی اختصاص داشت، به شهرتی جهانی دست یافتند. آنها طنین نگرانی‌های خودشان را در زبان سیاستمداران جهان، از رئیس‌جمهور آمریکا تا رئیس صندوق بین‌المللی پول، می‌شنیدند اما، در عمل، نابرابری همچنان رو به رشد بود. آنها در کتاب جدیدشان وجه دیگری از این چشم‌انداز تیره را کاویده‌اند: تأثیر نابرابری بر سلامت روان. آنها می‌گویند قاعده این است که هر چه جامعه‌ای نابرابرتر باشد، بیماری‌های روانی در آن بیشتر و مهلک‌تر است.
برشی از کلارا و خورشید، رمان جدید کازوئو ایشی‌گورو
معروف است که ایشی‌گورو، مثل استنلی کوبریک، در هر یک از آثارش از ژانری به ژانر دیگر می‌رود، اما حاصل کار باز هم شاهکاری مثال‌زدنی از آب درمی‌آید. ایشی‌گورو سال ۲۰۱۷ برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات شد و امسال اولین رمانش بعد از دریافت این جایزه را منتشر کرد: کلارا و خورشید، رمانی که از زبان یک رباتِ هوشمند روایت میشود که برای دوست‌شدن با بچه‌ها طراحی شده است. اما کلارا خیلی فراتر از ربات‌هایی است که می‌شناسیم. او به شکلی ویژه آگاه است و هیچ‌چیز از چشمش دور نمی‌ماند.
چطور در شبکه‌های اجتماعی بهتر گفتوگو کنیم؟
در دنیای حیوانات، وقتی تعارض منافعی پیش می‌آید، دو راه‌حل بیشتر وجود ندارد: جنگ یا گریز. خیلی وقت‌ها در رویارویی‌های انسانی هم از همین قاعده پیروی می‌کنیم. مثلاً وقتی در محیط کار موضوعی پیش می‌آید که شدیداً با آن مخالفیم، یا باید بحث‌وجدلی پرحرارت را به جان بخریم که ممکن است باعث عصبانیت و کدورت شود، یا باید حرفمان را بخوریم و برای حفظ همکاری و روحیۀ تیمی سکوت کنیم. اما محققانی که مدت‌ها دربارۀ جدل‌های انسانی مطالعه کرده‌اند، معتقدند راه‌های دیگری هم وجود دارد.
آیا دست‌دادن را از دست داده‌ایم؟
حرکات دست در فرهنگ‌های مختلف معانی متفاوتی دارد. مثلاً معروف است که ایتالیایی‌ها وقتی حس میکنند با کلام قادر به بیان احساسشان نیستند، از دستانشان کمک می‌گیرند. یا وقتی کسی دستش را مشت می‌کند و به قلبش می‌کوبد انگار که چندین جمله را یکجا بیان کرده است. در این میان یکی از دیرینه‌ترین رسوم مشترک در طول تاریخ و میان جوامع مختلف دست‌دادن است، رسمی ساده که می‌تواند معانی بسیار گوناگونی داشته باشد. الا الشماهی در کتاب تازۀ خود، فرهنگ و تاریخ دست‌دادن، این رسمِ به‌خطرافتاده، را به تصویر می‌کشد.
ریشه‌کن‌شدن ویروس آبله شاید «بزرگترین داستان موفقیت در تاریخ پزشکی باشد»، اما این موفقیت ساده و بی‌هزینه به دست نیامده است. سال ۱۷۹۶ بود که ادوارد جنر روش مؤثری برای واکسیناسیون آبله ابداع کرد، اما این ویروس تا سال ۱۹۷۷ همچنان قربانی می‌گرفت و در این مدت بیش از نیم میلیارد نفر را به کام مرگ کشاند. استیون شیپین، مورخ تاریخ علم هاروارد، با نگاهی دوباره به مسیر پرفراز و فرود مبارزه با بیماری آبله، زوایای شگفت‌انگیزی از سایه‌روشن‌های آن دوران پیش رویمان می‌گذارد که این روزها، بیش از همیشه، برای مدیریت پرتنشِ سلامت همگانی به آن نیازمند‌یم.
چطور یک‌دنده‌ها را متقاعد کنیم؟
وقتی دیگران حرفمان را نمی‌پذیرند یا اصلاً ما را قابل نمی‌دانند که به حرفمان توجه کنند، چطور می‌توانیم آنها را متقاعد کنیم تا از مواضعشان کوتاه بیایند؟ آدام گرنت می‌گوید همیشه راهی هست: «حتی در مواجهه با آن‌هایی که بالاترین حد اعتمادبه‌نفس کاذب را دارند و همچنین کلّه‌شق‌ترین، خودشیفته‌ترین و مخالف‌ترین آدمها هم می‌توان کاری کرد تا ذهنشان پذیرای ایده‌های دیگران شود». او، راهکارهایی را معرفی می‌کند که با کمک آنها می‌توانید به یک خودعقلِ‌کل‌پندار بفهمانید که هنوز چیزهایی برای یادگرفتن وجود دارد، همکار کلّه‌شقتان را مجبور کنید تا از خر شیطان پایین بیاید، یک خودشیفته را به تواضع وادارید و کاری کنید تا رئیس همیشه‌‌مخالفتان با شما راه بیاید.
ظهور هنری فورد و شیوۀ تولید نوآورانۀ او مفهوم تولید صنعتی را برای همیشه دگرگون کرد. اما، مهم‌تر از آن، فوردیسم، به‌مثابۀ مدلی از رهبری و سازمان‌دهی اجتماعی، محبوبیت عمیقی نزد پسالیبرال‌هایی یافت که به دنبال جهت‌دهی نظام سرمایه‌داری و توده‌ها به‌سوی اقتصاد سیاسی واحدی بودند. تمرکز راست‌گرایان و چپ‌گرایان پسالیبرال برای استفاده از شیوه‌های فورد برای توسعهْ جهانی را شکل داد که امروز در آن زندگی می‌کنیم. اما آیا امروز در بحبوحۀ بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی همچنان می‌توان در ریل فوردیسم حرکت کرد؟
ماریان پاور در آستانۀ چهل سالگی یک روزنامه‌نگار معمولی بود و از شرایط زندگی‌اش رضایت نداشت. ماریان مجرد بود و ناراضی، بدهکار بود و اطرافش پر از دوستانی که ظاهراً همه موفق‌تر از او بودند. اما در همۀ سال‌های جوانی ماریان برای مشکلاتش فقط یک راه‌حل داشت: خواندن کتاب‌های خودیاری بیشتر. پاور از بیست‌وچهار سالگی درگیر خواندن کتاب‌های خودیاری شده بود و بدون عمل‌کردن به هیچ‌کدام از توصیه‌های فقط سراغ کتاب بعدی را می‌گرفت. تا اینکه یک روز تصمیم گرفت زندگی‌اش را تغییر بدهد. چه میشود اگر هر ماه از دستورات یک کتاب خودیاری پیروی کنم؟
شکست‌خوردن شرمساری ندارد، اما جشن‌گرفتن هم ندارد
مدت‌هاست که همه طرفدار شکست شده‌اند، البته نه آن شکستی که یک‌جور خاتمه و پایان به حساب می‌آمد. این نسخۀ جدیدِ شکست گویا نقطۀ عطفی است که هر انسان موفق باید تجربه‌اش کند. حالآنکه ناکامی و موفق‌نشدن پیش‌ازاین فقط یک فایده داشت و آن دست‌کشیدن از تلاش بیهوده بود. مگان نولان می‌گوید فرهنگ ما عامدانه شکست‌های بی‌نتیجۀ آدم‌های معمولی را نادیده می‌گیرد و افراد را به ورطۀ خیال‌بافی و اتلاف وقت می‌اندازد.
ولفگانگ پاولی فیزیکدانی پرآوازه بود، اما در عین‌حال، زندگی عاطفیِ بسیار به‌هم‌ریخته‌ای داشت. او که بعد از یک شکست عشقی، به شکل افراطی می‌نوشید و سیگار می‌کشید، به پیشنهاد پدرش قرار ملاقاتی با کارل یونگ گذاشت تا شاید بتواند درونِ ناآرامش را درمان کند. اما در عمل، این دیدار، به شکل‌گیری همفکری طولانی‌مدتی بین فیزیک‌دان کوانتومی و روان‌شناس تحلیلی انجامید و پاولی، با قدرتِ خارق‌العاده‌اش در یادآوری خواب‌ها و تحلیل مسائل انتزاعی، نقشی اساسی در تکامل روانشناسی یونگ ایفا کرد.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
چطور یک‌دنده‌ها را متقاعد کنیم؟
وقتی دیگران حرفمان را نمی‌پذیرند یا اصلاً ما را قابل نمی‌دانند که به حرفمان توجه کنند، چطور می‌توانیم آنها را متقاعد کنیم تا از مواضعشان کوتاه بیایند؟ آدام گرنت می‌گوید همیشه راهی هست: «حتی در مواجهه با آن‌هایی که بالاترین حد اعتمادبه‌نفس کاذب را دارند و همچنین کلّه‌شق‌ترین، خودشیفته‌ترین و مخالف‌ترین آدمها هم می‌توان کاری کرد تا ذهنشان پذیرای ایده‌های دیگران شود». او، راهکارهایی را معرفی می‌کند که با کمک آنها می‌توانید به یک خودعقلِ‌کل‌پندار بفهمانید که هنوز چیزهایی برای یادگرفتن وجود دارد، همکار کلّه‌شقتان را مجبور کنید تا از خر شیطان پایین بیاید، یک خودشیفته را به تواضع وادارید و کاری کنید تا رئیس همیشه‌‌مخالفتان با شما راه بیاید.
چطور طوفان هیجانات خودتان را آرام می‌کنید؟
ما انسان‌ها به‌خاطر انسان‌بودنمان گاه و بیگاه آمادۀ این هستیم که اسیر احساسات شویم. هیجانات هجوم می‌آورند و در چشم‌برهم‌زدنی ما را، در ازای انجام رفتاری نابهنجار، گروگان می‌گیرند. شری ون‌دایک، متخصص رفتاردرمانی، برای مواجهه با این احساسات و رهایی از آنها از روش «رفتاردرمانی دیالکتیکی» استفاده می‌کند و، براساس این روش، راهنمایی عملی و گام‌به‌گام تجویز کرده است.
آدمها چگونه مطمئن میشوند که می‌‌خواهند بچه‌‌دار شوند یا نه؟
این روزها بچه‌‌دارشدن دیگر چندان بدیهی و بی‌‌تردید به نظر نمی‌‌آید. نیازهای اولیه‌‌ای که در گذشته فقط با بچه تأمین میشد حالا با انواع و اقسام سرگرمی‌‌ها و مشغولیت‌‌ها جبران میشود. حتی کسانی که اوایل زندگی می‌‌خواهند بچه‌‌دار شوند، با سپری‌‌شدن چند سال، فکر آن را از سر به در میکنند. عده‌‌ای آن را نوعی بیگاری و زحمت نابجا می‌‌دانند، حالآنکه برخی در فرزندِ آینده‌‌شان به دنبال عشقی نامشروط می‌‌گردند. افراد واقعاً چه مراحلی را می‌‌گذرانند تا تصمیم به بچه‌‌دارشدن بگیرند؟
اگر اتهامی دروغ به شما زده‌اند، بدترین کار خشمگین‌شدن است
اگر به گناهی متهم شویم که انجام نداده‌ایم، احتمالاً اولین حسی که سراغمان می‌آید خشم و عصبانیت است. ما نمی‌توانیم به بی‌عدالتی و بی‌انصافی‌ای که در حق ما روا داشته شده، بی‌اعتنا باشیم یا خیلی منطقی و آرام با آن رو‌به‌رو شویم. به همین خاطر، خشممان را ابراز می‌کنیم. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد معمولاً دیگران وقتی خشم ما را می‌بینند، به‌جای آنکه قانع شوند که بی‌گناهیم، آن را نشانه‌ای از گناهکاری ما قلمداد میکنند. پس باید چه کار کنیم؟
نسخۀ صوتی: کمال‌طلب‌ها بدون اینکه بدانند افسرده میشوند
اگر کمال‌طلب باشید، خودتان را می‌کشید تا کارها را به بهترین شکل انجام بدهید: کارهای نصفه‌نیمه اعصابتان را خرد می‌کند؛ هر چیزی، اگر عالی نباشد، آزارتان خواهد داد؛ احساس شرم و گناه هرگز دست از سرتان برنمی‌دارد و چون اغلب اوقات زورتان به واقعیت نمی‌چربد، نهایتاً پژمرده می‌شوید. مارگارت راثرفورد روانشناسی است که می‌گوید کمال‌طلبیِ ناسالم آن‌قدر پیش می‌رود که خیلی پنهان و بی‌سروصدا صاحبش را دچار افسردگی می‌کند. او به این اختلال می‌گوید «افسردگی نقاب‌دار». راثرفورد که سال‌هاست دربارۀ کمال‌طلبیِ منفی تحقیق کرده راهنمایی عملی برای درمان آن پیشنهاد می‌کند.
احمق‌دانستن مخالفان سیاسی چه پیامدهایی دارد؟
حماقت نه کندذهنی است و نه بلاهت. به همین خاطر، حتی کسانی که ضریب هوشی بالایی دارند هم ممکن است دست به کارهایی احمقانه بزنند و، ازقضا، به‌خاطر هوش سرشارشان به‌طرز عجیبی در انجام این کارهای احمقانه ماهرانه‌تر عمل کنند. حماقت چیست و چگونه باید آن را فهمید؟ و فکرکردن دربارۀ حماقت چطور به ما در فهم سیاست کمک می‌کند؟
چطور در شبکه‌های اجتماعی بهتر گفتوگو کنیم؟
در دنیای حیوانات، وقتی تعارض منافعی پیش می‌آید، دو راه‌حل بیشتر وجود ندارد: جنگ یا گریز. خیلی وقت‌ها در رویارویی‌های انسانی هم از همین قاعده پیروی می‌کنیم. مثلاً وقتی در محیط کار موضوعی پیش می‌آید که شدیداً با آن مخالفیم، یا باید بحث‌وجدلی پرحرارت را به جان بخریم که ممکن است باعث عصبانیت و کدورت شود، یا باید حرفمان را بخوریم و برای حفظ همکاری و روحیۀ تیمی سکوت کنیم. اما محققانی که مدت‌ها دربارۀ جدل‌های انسانی مطالعه کرده‌اند، معتقدند راه‌های دیگری هم وجود دارد.
مرگ‌بارترین فاجعۀ تاریخِ بازاریابی که به افتضاحی تمام‌عیار منجر شد
چند دهۀ پیش، پپسی در نبرد با کوکاکولا برای سهم بیشتر در بازار فیلیپین کمپینی جدید و پرسروصدا راه انداخت. پپسی بطری‌هایی را طراحی کرد که پشت تشتک آنها شماره‌ای سه‌رقمی بود و در صورتی که آن شماره برنده میشد، جایزه‌ای میلیونی نصیب صاحبش میشد. اما یک اشتباه در کارخانۀ بطری‌پرکنی باعث شد ششصد هزار نفر برنده شوند. ناگهان جشنواره‌ای که با انگیزۀ میلیونرشدن سرتاسر کشور را تسخیر کرده بود جایش را به احساسات ضداستعماری و ملی‌گرایانه داد و نتیجه‌اش شد شکایت، تحریم، شورش و مرگ. چطور میشود که یک مسابقه چنین خشمی را برمی‌انگیزد؟
