در جهان پولدارها چه می‌گذرد؟
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
پایان گشت‌وگذار: سفر همچون شکنجه‌ای ملایم
سفر خطرهای زیادی دارد. اغلب هم با رنج و سختی همراه است تا رفع خستگی. بیماری، ناامنی، تصادف، پول کم‌آوردن، یا حتی گم‌شدن. اما بااین‌حال نمی‌توان دست از سفر برداشت. چرا سفر می‌کنیم؟ فقط چون، وقتی برگشتیم خانه، داستان‌هایی خارق‌العاده تعریف کنیم؟ تا خود را فراموش کنیم و، برای مدتی هم که شده، در نظر دیگران غریبه باشیم؟ شاید هم می‌خواهیم تسلیم ترسمان نشویم و به ماجراجویی تغییرش دهیم. در هر صورت، سفر نوعی از پیله درآمدن است، چه پیله‌های درونی و چه بیرونی.
بوق‌های ممتد، موسیقی‌های دائمی، حرف‌های تمام‌نشدنی دیگران. گاهی در انتهای روز، صداهایی کاملاً بی‌ربط به یکدیگر در سرمان می‌پیچند و خسته و خسته‌ترمان می‌کنند. در هیچ کجای تاریخ، سکوت این‌قدر نایاب نبوده. اما برخی بررسی‌ها نشان می‌دهند در داخل جمجمه، عملاً چیزی به نام سکوت وجود ندارد. وقتی صدایی نباشد، مغز خودش صدایی درونی ایجاد می‌کند یا به تپش قلب و رفت‌وآمد نفس گوش می‌کند. پس چگونه با ناممکن‌بودنِ سکوت می‌توان آرامش داشت؟
ما خشمگینیم و عضو شبکه‌های اجتماعی
احساسات به دو دستۀ بزرگ تقسیم می‌شود. احساسات مثبت، مثل محبت و همدردی، ما را ترغیب می‌کنند تا به کسی که منشأ آن احساس است نزدیک شویم، و درمقابل، احساسات منفی، مثل انزجار و شرم، باعث می‌شود تا از منبع آنها دوری کنیم. اما یک حس استثناست: خشم. خشم ظاهراً حسی منفی است، اما وقتی در وجودمان فوران می‌کند می‌خواهیم به طرف مقابل نزدیک شویم و نابودش کنیم. حالا که شبکه‌های اجتماعی ما را از همیشه به هم نزدیک‌تر کرده‌اند، خشممان چه تغییراتی کرده؟
وقتی به کاری مشغول می‌شوید، لاجرم باید دست از کارهای دیگر بکشید. اگر کاری که خودتان را وقف آن کرده‌اید کاری بزرگ و مهم باشد، آن‌وقت شاید لازم باشد همۀ مشغولیت‌هایتان را کنار بگذارید. ممکن است قبض‌ها را نپردازید، نظافت شخصی و نظم و ترتیبِ خانه‌تان را فراموش کنید یا کارهای اداری‌تان را پشت گوش بیندازید. آن‌وقت دیگران از راه می‌رسند و متهمتان می‌کنند به اهمال‌کاری. ولی اشتباه می‌کنند، همیشه وقت برای خرده‌کاری‌ها هست.
فلسفۀ خبر: رسانه‌ها مقصرند یا خوانندگان؟
فکر کنید وقتی تلویزیون را روشن می‌کنید، اخبار شروع می‌شود و مجری با کمی لکنت می‌گوید: «بینندگان عزیز، به‌دلیل اینکه امروز اتفاق مهمی رخ نداده، تا بخش بعدیِ اخبار با شما خداحافظی می‌کنیم». البته این اتفاق ناممکن است. گزارشگران همیشه باید رویدادهایی پیدا کنند تا به خورد مخاطبانشان بدهند، وگرنه آسمان به زمین می‌آید. مهم نیست اخبار چقدر بی‌اهمیت باشند، باید طوری روایت شوند که با خود بگویید «بدون اخبار، هرگز». واقعاً چرا رسانه‌های رسمی و غیررسمی اخبار بی‌مصرف و بی‌اهمیت را پوشش می‌دهند؟ و مهم‌تر از آن: چون اخبار مهم‌اند ما پیگیرشان هستیم، یا چون ما پیگیر خبرهاییم آنها مهم شده‌اند؟
جورج سایلابا: روشنفکری که امضایش برای ریچارد رورتی سند بود
جورج سایلابا ۷۲ساله است، اما نقدها و مرورهایی که دربارۀ کتاب‌ها می‌نویسد دقیق‌تر و تیزتر از همیشه‌اند. ریچارد رورتی، وقتی امضای او را پای نوشته‌ها می‌دید، به وجد می‌آمد و نوشته‌هایش را الگویی فاضلانه برای تحقیق می‌دانست. سال‌هاست که نشریات روشنفکری بر سر انتشار نوشته‌هایش با هم رقابت دارند. سایلابا چهل سال در دانشگاه‌های هاروارد و کلمبیا فعالیت کرد و مرکز مطالعات بین‌المللی و حکومت‌داری هاروارد را مدیریت کرد. در پروندۀ پیش‌رو، گزیده‌ای از نوشته‌های او را خواهید خواند.
جان کاسیوپو: تنهایی مثل کوه یخ است
بسیاری از پیرمردها و پیرزن‌هایی که در خانۀ سالمندان به سر می‌برند، از رنج بی‌امان تنهایی گلایه می‌کنند. اما در آسایشگاه آدم‌های بیشتری دور و برشان هست و نیازهایشان هم بهتر برطرف می‌شود. پس چرا بیشتر از وقتی که در خانۀ خودشان هستند احساس تنهایی می‌کنند؟ برای پاسخ به این سوال، باید تنهایی را بهتر بشناسیم. احساسی بسیار پیچیده که صرفاً با حضور در کنار دیگران برطرف نمی‌شود، بلکه نیازمند پیوندهایی دوطرفه و پایدار است؛ پیوندهایی که در آنها هم محبت می‌کنیم و هم محبت می‌بینیم.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی
در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟
«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.
نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آنها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.
کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی می‌کنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آنها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آنها به کدام سو می‌رود؟
سیاست‌گذاری عمومی و خانواده‌ها
پس از جنگ جهانیِ دوم، دولت‌های رفاه تلاش کردند تا با سیاست‌گذاری‌های اجتماعی به زندگی خانوادگی مردمشان کمک کنند. این سیاست‌گذاری‌ها معمولاً شامل حمایت‌های مالی به نان‌آورِ خانواده می‌شد؛ اما هم‌زمان مشکل دیگری وجود داشت: کمبود نیروی کار. بنابراین همین دولت‌ها به‌شکلِ روزافزونی زنان را به ورود به بازار کار تشویق کردند. با افزایش اشتغال زنان، خانواده‌ها با معضل تازه‌ای روبهرو شدند: چه کسی باید از بچه‌ها مراقبت کند و به کارهای خانه برسد؟
مصرف دارد از سر و روی ما بالا می‌رود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.
مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین می‌شود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب می‌شد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.
تحلیل حواس و رابطۀ امر فیزیکی با امر روانی
نتایج درخشان علم فیزیک در دورۀ مدرن، تنها محدود به حوزۀ فیزیک نیست، بلکه علوم دیگری را نیزدر بر می‌گیرد. اما فیزیک، با وجود پیشرفت قابل توجه، تنها بخشی از بدنۀ مشترک و بزرگ‌تر دانش است و با ابزارهای فکریِ محدودش -که برای اهداف و مقاصد محدود و خاصی ایجاد شده است- قادر به پرداختن به تمامی موضوعاتِ محوریِ مورد بحث نیست؛ وقتی به این امور می‌اندیشیم درمی‌یابیم که این گرایش در نظر ما نباید به‌کلی مناسب باشد.
ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب می‌شوند.
آیا تمدنی زوال‌یافته می‌تواند دوباره بازسازی شود؟
در سال‌های اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟
خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور
جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی می‌کنند باخبرند. آنها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آنها را می‌فهمند و به آنها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟
هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا
آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آنها را برشمرده است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | صفحه بعد » |
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
پایان گشت‌وگذار: سفر همچون شکنجه‌ای ملایم
سفر خطرهای زیادی دارد. اغلب هم با رنج و سختی همراه است تا رفع خستگی. بیماری، ناامنی، تصادف، پول کم‌آوردن، یا حتی گم‌شدن. اما بااین‌حال نمی‌توان دست از سفر برداشت. چرا سفر می‌کنیم؟ فقط چون، وقتی برگشتیم خانه، داستان‌هایی خارق‌العاده تعریف کنیم؟ تا خود را فراموش کنیم و، برای مدتی هم که شده، در نظر دیگران غریبه باشیم؟ شاید هم می‌خواهیم تسلیم ترسمان نشویم و به ماجراجویی تغییرش دهیم. در هر صورت، سفر نوعی از پیله درآمدن است، چه پیله‌های درونی و چه بیرونی.
ما خشمگینیم و عضو شبکه‌های اجتماعی
احساسات به دو دستۀ بزرگ تقسیم می‌شود. احساسات مثبت، مثل محبت و همدردی، ما را ترغیب می‌کنند تا به کسی که منشأ آن احساس است نزدیک شویم، و درمقابل، احساسات منفی، مثل انزجار و شرم، باعث می‌شود تا از منبع آنها دوری کنیم. اما یک حس استثناست: خشم. خشم ظاهراً حسی منفی است، اما وقتی در وجودمان فوران می‌کند می‌خواهیم به طرف مقابل نزدیک شویم و نابودش کنیم. حالا که شبکه‌های اجتماعی ما را از همیشه به هم نزدیک‌تر کرده‌اند، خشممان چه تغییراتی کرده؟
وقتی به کاری مشغول می‌شوید، لاجرم باید دست از کارهای دیگر بکشید. اگر کاری که خودتان را وقف آن کرده‌اید کاری بزرگ و مهم باشد، آن‌وقت شاید لازم باشد همۀ مشغولیت‌هایتان را کنار بگذارید. ممکن است قبض‌ها را نپردازید، نظافت شخصی و نظم و ترتیبِ خانه‌تان را فراموش کنید یا کارهای اداری‌تان را پشت گوش بیندازید. آن‌وقت دیگران از راه می‌رسند و متهمتان می‌کنند به اهمال‌کاری. ولی اشتباه می‌کنند، همیشه وقت برای خرده‌کاری‌ها هست.
فلسفۀ خبر: رسانه‌ها مقصرند یا خوانندگان؟
فکر کنید وقتی تلویزیون را روشن می‌کنید، اخبار شروع می‌شود و مجری با کمی لکنت می‌گوید: «بینندگان عزیز، به‌دلیل اینکه امروز اتفاق مهمی رخ نداده، تا بخش بعدیِ اخبار با شما خداحافظی می‌کنیم». البته این اتفاق ناممکن است. گزارشگران همیشه باید رویدادهایی پیدا کنند تا به خورد مخاطبانشان بدهند، وگرنه آسمان به زمین می‌آید. مهم نیست اخبار چقدر بی‌اهمیت باشند، باید طوری روایت شوند که با خود بگویید «بدون اخبار، هرگز». واقعاً چرا رسانه‌های رسمی و غیررسمی اخبار بی‌مصرف و بی‌اهمیت را پوشش می‌دهند؟ و مهم‌تر از آن: چون اخبار مهم‌اند ما پیگیرشان هستیم، یا چون ما پیگیر خبرهاییم آنها مهم شده‌اند؟
جان کاسیوپو: تنهایی مثل کوه یخ است
بسیاری از پیرمردها و پیرزن‌هایی که در خانۀ سالمندان به سر می‌برند، از رنج بی‌امان تنهایی گلایه می‌کنند. اما در آسایشگاه آدم‌های بیشتری دور و برشان هست و نیازهایشان هم بهتر برطرف می‌شود. پس چرا بیشتر از وقتی که در خانۀ خودشان هستند احساس تنهایی می‌کنند؟ برای پاسخ به این سوال، باید تنهایی را بهتر بشناسیم. احساسی بسیار پیچیده که صرفاً با حضور در کنار دیگران برطرف نمی‌شود، بلکه نیازمند پیوندهایی دوطرفه و پایدار است؛ پیوندهایی که در آنها هم محبت می‌کنیم و هم محبت می‌بینیم.
در دههٔ گذشته، دانشگاهیان بسیاری به نوشتن کتاب‌های خودیاری روی آورده‌اند، اما این کتاب‌ها هنوز هم با مشکل «اعتبار و مقبولیت علمی» روبهرو هستند. خودیاری صنعتی چندین میلیارد دلاری است که سودهای کلانی در آن جابه‌جا می‌شود، بنابراین چندان تعجب ندارد که همچنان چرندیات و یافته‌های من‌درآوردی مرشدانی دروغین بر بخش زیادی از این بازار حکم‌فرما باشد. با این شرایط، خوانندگان چطور باید درست را از غلط تشخیص بدهند؟ مارک منسون، نویسندهٔ کتاب پرفروش هنر ظریف بی‌خیالی، راهکارهایی پیشنهاد می‌کند.
ویلیام دیویس؛ گزیده‌ای از مطالب پراکنده
اگر بخواهیم ردپای اقتصاد را در سیاست و جامعه و هویت خودمان پیگیری کنیم، آثار ویلیام دیویس برای ما راهگشا خواهند بود. او در دانشگاه گلداسمیت اقتصاد سیاسی تدریس می‌کند و نوشته‌هایش به‌طور منظم در نشریات مختلف منتشر می‌شوند. صنعت شادی یکی از کتاب‌های پرفروش دیویس است. آنچه در این پرونده می‌خوانید گزیده‌ای از نوشته‌های او در این سال‌هاست.
کیم کارداشیان: محبوب‌ترین منفور جهان
کیم کارداشیان هیچ هنر خاصی ندارد، نه خواننده است، نه بازیگر، نه ورزشکار. او فقط «هست». یک روزنامه‌نگار درباره‌اش نوشته است کارداشیان «قابلیت محض» است. وضعیتی که آدم‌ها فکر می‌کنند اگر به آن‌جا برسند، از آن به بعد هر چه بخواهند برایشان مهیاست. چهره‌ای فراانسانی و بدنی که بیشتر نوعی نظریۀ انتزاعی به نظر می‌رسد تا جسمی فناپذیر. او نسخۀ جدیدی از انسان است. کسی که حتی در نزدیک‌ترین قلمروی انسانی به خودش، یعنی دنیای مُد، همچنان بیگانه‌ای عجیب و غریب است.
از خانه بیرون نرو؛ دلایلی برضدِ دید و بازدید
دید و بازدید با دیگران می‌تواند از تنهایی فراری‌مان دهد، چنان‌که بعضاً سیگار راه درمانی برای پریشانی‌ها محسوب می‌شود. اما همان‌طور که توهمِ آرامشِ سیگار با گذشتن زمان از بین می‌رود، رفت‌وآمد با دیگران هم بعد از چندی بی‌معنا می‌شود؛ ما می‌مانیم و معاشرتی که تنها نتیجه‌اش یکسری نیش و کنایه و گرفتاری است. پس چرا نباید خود را به تخت خانه ببندیم و اعتیاد به وقت‌گذرانی با دیگران را ترک کنیم؟
درۀ وهم: ماجرای ترس‌های ابهام‌آلود
حدوداً همۀ ما آدم‌ها از چیزی به اسم «لولو» در بچگی‌مان ترسیده‌ایم و حتی با آن زندگی کرده‌ایم. شاید وقتی که بزرگ‌تر شده‌ایم، از یادمان رفته باشند، اما مهم این است که همچنان تصورشان رعب‌آور است. تصور کنید به پایین پله‌ها نگاه می‌کنید و دستی بریده را می‌بینید که مانند عنکبوتی چاق و بزرگ از روی زمین دوان دوان به‌سوی شما می‌آید. اگر سکته نکنیم، حتماً از این موجود عجیب‌وغریب می‌ترسیم. مطمئناً این ترس با ترس از یک قاتل بالفطره تفاوتی جدی دارد، اما چه تفاوتی؟
جورج سایلابا: روشنفکری که امضایش برای ریچارد رورتی سند بود
جورج سایلابا ۷۲ساله است، اما نقدها و مرورهایی که دربارۀ کتاب‌ها می‌نویسد دقیق‌تر و تیزتر از همیشه‌اند. ریچارد رورتی، وقتی امضای او را پای نوشته‌ها می‌دید، به وجد می‌آمد و نوشته‌هایش را الگویی فاضلانه برای تحقیق می‌دانست. سال‌هاست که نشریات روشنفکری بر سر انتشار نوشته‌هایش با هم رقابت دارند. سایلابا چهل سال در دانشگاه‌های هاروارد و کلمبیا فعالیت کرد و مرکز مطالعات بین‌المللی و حکومت‌داری هاروارد را مدیریت کرد. در پروندۀ پیش‌رو، گزیده‌ای از نوشته‌های او را خواهید خواند.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست می‌رود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
گفت‌وگو با پانکاج میشرا دربارۀ کتاب جدیدش
پانکاج میشرا، نویسنده و جستارنویس مشهور هندی، منتقد خستگی‌ناپذیر چیزی است که خودش آن را «لیبرالیسمِ جنگ سرد» می‌نامد، نوعی خاص از لیبرالیسم که بر پیش‌فرض‌هایی متعصبانه متکی بود و گمان می‌کرد همۀ کشورهای دنیا، دیر یا زود، چاره‌ای ندارند جز اینکه به شکل واحدی درآیند. میشرا در کتاب جدید خود، متعصبین بی‌خاصیت، ریشۀ این پیش‌فرض را در بسیاری از مظاهر فرهنگی جدید که رنگ و لعابی مترقی به خود گرفته‌اند، نشان می‌دهد. دنیل استینمتز-جنکینز با او دربارۀ کتاب جدیدش گفت‌وگو کرده است.
راز مکعب روبیک: مصاحبه‌ای با مخترع این اسباب‌بازی محبوب
وقتی ارنو روبیک، معمار مجارستانی، مکعبِ اسباب‌بازی خود را ساخت، امیدی به موفقیت تجاری آن نداشت، اما می‌دانست که آدم‌ها سروکله‌زدن با مسئله‌ها را دوست دارند، مخصوصاً اگر در اثر تلاش بالاخره موفق شوند آنها را حل کنند. این کار به آنها احساس موفقیت و شادی می‌داد و شاید به همین دلیل است که حالا در هر خانه‌ای مکعب‌های او را پیدا می‌کنید. روبیک در کتاب خاطراتش، داستان ساختن این مکعب را شرح می‌دهد و از زندگی بی‌هیاهو اما پرماجرایش سخن می‌گوید.
پنج کتاب برای پاسخ‌دادن به بزرگترین سوال اقتصادی تاریخ
چرا اروپا مدرن شد، اما دیگر کشورها نتوانستند این مسیر را ادامه دهند؟ میلانوویچ می‌گوید این «مادر تمام سوالات اقتصاد رشد» است. سوالی به درازای چند قرن و به گسترۀ کل جهان. میلانوویچ که خود یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانانِ نابرابری است، می‌گوید برای اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده است، در مرتبۀ اول باید درکی مقایسه‌ای و آماری از وضعیتِ کشورهای جهان به دست بیاوریم. اما این تصویرِ آماری و اقتصادی ناکافی است اگر به پدیدارهای سیاسی-اجتماعی عظیمی مانند استعمار، امپریالیسم و برده‌داری توجه نکنیم.
وقتی به بن‌بست می‌رسیم، رفتن سراغ بحران‌های قبلی آرام‌بخش است
مارتین ایمیس، رمان‌نویس تأثیرگذار بریتانیایی، استادِ نوشتن طنزهای سیاه است و مهارت او برای توصیف دنیاهای آشوب‌زده و بحرانی، به شکلی ویژه، در اوضاع امروز جهان به کار می‌آید. کتاب جدید ایمیس، داستان درون، خودزندگی‌نامه‌ای است که در قالب رمان نوشته شده است. خودِ او، پدرش، بهترین دوستش یعنی کریستوفر هیچنز و بسیاری از دیگر آدم‌های واقعی زندگی‌اش، شخصیت‌های این رمان را تشکیل می‌دهند. ایمیس در مصاحبه با گاردین، از حال‌و‌هوایی می‌گوید که این رمان در آن نوشته شده است.
همۀ تقصیرها را نباید به گردن تکنولوژی انداخت، حداقل فعلاً
هشداردادن دربارۀ خطرات گوشی‌های هوشمند بر سلامت ما رایج است. از پیام‌هایی که هر روز به دستمان می‌رسد و اخطار می‌دهد که اگر هنگام خواب گوشی کنارمان باشد، به انواع سرطان‌ها و اختلال‌های روانی مبتلا خواهیم شد، تا مشاورانی که دائماً از رشد افسردگی و تنهایی در اثر استفاده از شبکه‌های اجتماعی می‌گویند. در این میان، یک روان‌شناس جوان، دقیقاً به‌خاطر مخالفتش با این نگاه غالب، جنجال‌آفرین شده است. امی اوربن معتقد است بدون وجود شواهد، نمی‌توان تکنولوژی را مقصر دانست.
هنر تحمل آدم‌های خسته‌کننده، از زبان شری ترکل
روز به روز حوصلۀ ما برای حرف‌زدن با همکاران یا اعضای خانواده‌مان کمتر می‌شود. شری ترکل، روان‌شناس و فیلسوف تکنولوژی، می‌گوید ما آدم‌ها در ارتباط‌گرفتن با دیگران بسیار آسیب‌پذیریم و می‌کوشیم روی این آسیب‌ها را با تکنولوژی‌های ارتباطی بپوشانیم. نمی‌توانی حرفت را مستقیم بزنی؟ خب چه راهی بهتر از پیامک. طاقت حرف‌زدن طولانی نداری؟ با یک متن کوتاه کار را تمام کن. نتیجۀ همۀ این میان‌برهای پرعجله تنهاترشدن آدم‌ها و تبدیل آنها به کسانی است که نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند. چطور می‌شود از تکنولوژی استفاده کنیم و این‌قدر منزوی نشویم؟
چرا احساس می‌کنیم همه دارند خودنمایی می‌کنند؟
هیچ کسی تحمل خودنمایی دیگران را ندارد. وقتی کسی از کارهای خوبش تعریف می‌کند یا بقیه را با لحن خاصی نصیحت می‌کند، همه نسبتاً به او بدبین می‌شوند. به‌تازگی، بازار خودنمایی جان تازه‌ای گرفته. گفت‌وگوهای ما در شبکه‌های اجتماعی لبریز شده است از دفاع‌ها و اتهام‌هایی که به‌کمکشان می‌خواهیم به دیگران بفهمانیم «ما چقدر خوبیم». اما جاشوا گرابز می‌گوید خودنمایی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست: بعضی‌ها با حسن‌نیت خودنمایی می‌کند؛ برخی خودشان هم نمی‌دانند گرفتار خودنمایی‌اند و بدتر از آن: بزرگترین خودنماها کسانی‌اند که دیگران را به خودنمایی متهم می‌کنند.
وقتی کلمه‌ها معنایشان را از دست بدهند، سیاست ناممکن می‌شود
چرا کسی نمی‌تواند مقابل ترامپ بایستد؟ چرا چهار سال است که زیر شدیدترین حملات روزنامه‌نگاران و رسانه‌هاست، اما احساس خطر نمی‌کند و رفتارش را تغییر نمی‌دهد؟ ماشا گسن، روزنامه‌نگار و نویسندۀ برجستۀ روسی-آمریکایی، معتقد است دلیل آن شاید ناکارآمدی زبانِ سیاسیِ ما برای مواجهه با موقعیتی است که سیاستمداری مثل ترامپ ساخته است. ما عادت کرده‌ایم به اینکه حرف سیاستمداران را جدی بگیریم، اما اگر سیاستمداری، هر روز حرف‌هایی بزند که هیچ معنایی نداشته باشد، چه کار می‌توانیم بکنیم؟
چرا افراد ساکت و درون‌گرا مدیرهای بهتری هستند؟
ساکت‌ها در نگاه اول آدم‌هایی بی‌عرضه‌اند و به نظر می‌آید هیچ‌وقت نتوانند مدیر خوبی باشند، چون رتق‌وفتق کارها به همکاری‌کردن نیاز دارد و کسی که نتواند با دیگران گرم بگیرد و معاشرت کند، از دایره بیرون می‌افتد، چه برسد به اینکه بتواند جمع را مدیریت کند. اما سوزان کین در این گفت‌وگو می‌گوید باید بین درون‌گرایی و خجالت‌زدگی فرق گذاشت. خجالتی‌ها از قضاوت‌شدن در جمع می‌ترسند، اما درون‌گراها به‌خاطر اخلاق آرامشان می‌توانند به دیگران گوش بدهند، سایۀ سنگینشان را بر کار گروهی نیندازند و نهایتاً مدیران بهتری باشند.
غزه از سال ۲۰۰۷ در محاصره است. محاصره‌ای که به تعبیر ایلان پاپه، «بزرگترین زندان جهان» را ساخته است. در اثر این محاصره اقتصاد غزه فروپاشیده و کمبود کالاهای اساسی بیداد می‌کند. قوانین خودسرانۀ اشغالگران امکان هر گونه فعالیتی را از مردم گرفته است و هیچکس نمی‌داند آیا فردا زنده خواهد بود یا نه. جمال بکر، ماهی‌گیر فقیر فلسطینی، تعریف می‌کند که چطور محاصرۀ دریایی غزه، زندگی ماهی‌گیران این منطقه را سیاه کرد.
باید به همۀ انسان‌ها در ۲۵سالگی ۱۲۰هزار یورو پول داد
«سرمایه در قرن بیست‌و‌یکم»، با آنکه در تمام دنیا تحسین شد، از نظر نویسنده‌اش دو ایراد داشت: یکی آنکه فقط بر تجربۀ غرب تکیه می‌کرد و دوم آنکه چیز زیادی دربارۀ ایدئولوژی‌های حاکم بر نابرابری نمی‌گفت. کتاب جدید او، «سرمایه و ایدئولوژی» قرار است علاوه بر چیزهای دیگر، این دو ایراد را نیز برطرف کند. پیکتی در گفت‌وگو با انتشارات دانشگاه هاروارد از ایده‌های جدیدی که طی هفت سال گذشته به آن رسیده است سخن می‌گوید.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
شکست‌خوردن شرمساری ندارد، اما جشن‌گرفتن هم ندارد
مدت‌هاست که همه طرفدار شکست شده‌اند، البته نه آن شکستی که یک‌جور خاتمه و پایان به حساب می‌آمد. این نسخۀ جدیدِ شکست گویا نقطۀ عطفی است که هر انسان موفق باید تجربه‌اش کند. حال‌آنکه ناکامی و موفق‌نشدن پیش‌ازاین فقط یک فایده داشت و آن دست‌کشیدن از تلاش بیهوده بود. مگان نولان می‌گوید فرهنگ ما عامدانه شکست‌های بی‌نتیجۀ آدم‌های معمولی را نادیده می‌گیرد و افراد را به ورطۀ خیال‌بافی و اتلاف وقت می‌اندازد.
ولفگانگ پاولی فیزیکدانی پرآوازه بود، اما در عین‌حال، زندگی عاطفیِ بسیار به‌هم‌ریخته‌ای داشت. او که بعد از یک شکست عشقی، به شکل افراطی می‌نوشید و سیگار می‌کشید، به پیشنهاد پدرش قرار ملاقاتی با کارل یونگ گذاشت تا شاید بتواند درونِ ناآرامش را درمان کند. اما در عمل، این دیدار، به شکل‌گیری همفکری طولانی‌مدتی بین فیزیک‌دان کوانتومی و روان‌شناس تحلیلی انجامید و پاولی، با قدرتِ خارق‌العاده‌اش در یادآوری خواب‌ها و تحلیل مسائل انتزاعی، نقشی اساسی در تکامل روان‌شناسی یونگ ایفا کرد.
تکنولوژی یک معنا دارد: تخریب خلاقانۀ جهان
در چند سال اخیر، معنای واقعی تکنولوژی را لمس کرده‌ایم: تا می‌آییم به یک سخت‌افزار یا نرم‌افزار عادت کنیم، محصولی جدید به بازار می‌آید و همۀ رقبا را از میدان به در می‌کند. دودشدن چیزهای استوار هیجان دارد. مثل وقتی که یک سیستمِ جدید نه‌تنها بساط شرکتی باسابقه و استخوان‌دار را درهم می‌پیچد، بلکه ساختارهای قدیمی جهان را زیرورو می‌کند. اما چرخۀ «برهم‌زدن» و تخریبِ دستاوردهای قبلی تا چه زمانی پابرجا می‌ماند؟ به عبارت دیگر، تکنولوژی‌های سیلیکون‌ولی تا کجا همراه ما خواهند ماند؟
و ناگهان برق برای همیشه قطع شد
دان دلیلو از پرآوازه‌ترین رمان‌نویسان جهان است. حالا او در ۸۳ سالگی رمان جدیدی منتشر کرده که از نظر برخی از خوانندگانش بی‌سرو‌ته و عجولانه آمده و برخی دیگر آن را نشانۀ نبوغ و قدرتِ خارق‌العادۀ دلیلو در توصیف وضعیت امروزی جهان و مخاطرات پیش روی ما انسان‌ها می‌دانند. در این مطلب، معرفی کوتاهی از این رمان را به قلم الکس پرستن خواهید خواند و سپس گزارش-گفت‌وگویی با نویسنده را به قلم ریچل کوک می‌خوانید که در آن دلیلو از حال‌و‌هوای نوشتن این رمان سخن گفته است.
پدرخوانده‌ها خوب می‌دانند بازی را چگونه ببرند
پدرخوانده مانیفست قدرت است، راهنمای زندگی در هرجایی است که آدم‌ها مسحور قدرت و ثروت باشند. همچنان پس از پنجاه سال، کتاب‌هایی چاپ می‌شوند که احزاب سیاسی را با آن داستان تحلیل می‌کنند: تام هاگن نمایندۀ کسانی است که معتقدند هیچکس حریف نظم سنتی نمی‌شود و راه چاره مذاکره است؛ سانی کرلئونه باور دارد تنها راه حفظِ برتری شاخ‌وشانه کشیدن است؛ و البته مایکل کرلئونه که آمیزه‌ای است از قدرت و صبر و دست‌آخر اوست که از امنیت خانواده محافظت می‌کند. ماریو پوزو چگونه حماسه و شرارت و اخلاق و سیاست را در این داستان کنار یکدیگر ترسیم کرد؟
در دوران‌های طوفان‌زده، رمان طعم جهانی معنادار را به ما می‌چشاند
رابرت هریس، پیش از آنکه رمان‌نویسی تمام‌وقت شود، تحلیل‌گر سیاسی بود و در مطبوعات تراز اول بریتانیا می‌نوشت. مدافع پرشور حزب کارگر بود و تونی بلر را می‌ستود. بعد جنگ عراق شروع شد و هریس، دلزده، از کار سیاسی دست کشید و رمانی نوشت که در آن تونی بلر را کوبید. اما هیچ‌وقت فکرش را هم نمی‌کرد که روزگاری بوریس جانسون نخست‌وزیر شود و برکسیت رأی بیاورد. چیزهایی که از نظرش حتی اگر در رمان اتفاق می‌افتاد، کسی باورشان نمی‌کرد. رمان جدید او، وی-۲، به‌تازگی منتشر شده است.
چگونه حواس‌پرتی به یادگیری عمیق‌تر کمک می‌کند؟
کلاس درس گاهی اوقات کاملاً یک‌طرفه و شبیه سخنرانی‌ای کسل‌کننده می‌شود. نه می‌شود راحت خوابید، نه حرف‌های استاد سلول‌های خاکستری‌مان را قلقلک می‌دهد. نتیجۀ چنین کلاسی می‌شود ذهنی کلافه و بدنی که از فرط نشستن خشک شده. اما شاید همچنان یک راه فرار باقی باشد: اینکه بگذاری ذهنت برای خودش پرسه بزند. کتابی جدید می‌گوید این موقعیتِ نیمه‌حواس‌پرت، اینکه هم گوشت به استاد باشد و هم نباشد، به ذهن کمک می‌کند تا بهتر فکر کند، و از این می‌گوید که چگونه پرسه‌های ذهنی می‌توانند برای یادگیری مفید باشند.
نگاهی به داستان نوشته‌شدن رمان‌های فهرستِ نهایی جایزۀ بوکر ۲۰۲۰
هیئت داوران جایزۀ بوکر، داگلاس استوارت را برای رمان شاگی بین، به‌عنوان برندۀ جایزۀ بوکر سال ۲۰۲۰ اعلام کردند. استوارت طراح لباسی اسکاتلندی است که در آمریکا زندگی می‌کند و شاگی بین اولین رمانی است که نوشته است. رمانی که به گفتۀ خودش عمیقاً از خاطرۀ مادر الکلی و تنهایش متأثر بوده است. در این یادداشت، همۀ شش نامزد نهایی جایزۀ بوکر امسال، در چند پاراگراف داستان نوشته‌شدنِ رمانشان را توضیح داده‌اند.
فلسفه زیر سایۀ نازیسم؛ ظهور و سقوط حلقۀ وین
کانت روزگاری متافیزیک را «ملکۀ علوم» خوانده بود، اما از نظر اعضای پرشور حلقۀ وین، متافیزیک ملکه‌ای بود شبیه به ماری آنتوانت. تاریخ مصرف‌گذشته، متکبر و آمادۀ جان دادن زیر گیوتین. اعضای این حلقه که به اندیشه‌های ویتگنشتاین علاقه‌مند بودند، می‌خواستند زبان را از هر چیز بی‌معنا و مبهم پاک کنند و از این طریق منطق را نجات دهند. اگرچه دربارۀ این گروه زیاد نوشته‌اند، اما کتابی جدید، قتلِ رهبر آنها، موریتس شلیک را بهانه کرده است تا سرگذشت این گروه را از منظری تازه بازگوید.
چطور غربی‌ها این‌قدر عجیب شدند؟ یک نظریۀ جدید
شما چطور خودتان را تعریف می‌کنید؟ آیا وجودتان را شخصیتی مستقل می‌بینید که دارای علایق و سلایق ویژه‌ای است و روابطش با دیگران را بر اساس معیارهای فردی‌ای تنظیم می‌کند که شخصاً درست می‌داند؟ یا اساساً این خانواده، قوم یا کشورتان است که نقش اصلی را ایفا می‌کند؟ یوزف هنریش، استاد انسان‌شناسی دانشگاه هاروارد، می‌گوید در تقریباً تمام تاریخ، انسان‌ها خودشان را با گروه‌هایشان می‌شناخته‌اند و رفتارشان را با اهداف و هنجارهای گروه تنظیم می‌کردند، اما ناگهان در غرب مسیر تازه‌ای برگزیدند و موجوداتی خاص و عجیب شدند: تحصیل‌کرده، صنعتی، پولدار، دموکراتیک. دنیل دنت، یکی از مشهورترین فیلسوفان زندۀ دنیا، این ادعا را بررسی می‌کند.
وقت خداحافظی با مدرک‌های دانشگاهی است
این روزها، نمی‌توانی فرم استخدام پر کنی، مگر اینکه مدرکی دانشگاهی داشته باشی. اما اگر قرار باشد همۀ کارهای جامعه مدرک دانشگاهی لازم داشته باشند، آن‌وقت است که بحران شروع می‌شود، همان بحرانی که دیوید گودهارت آن را سرمنشأ نابرابری‌های بی‌شمارِ جامعه می‌داند. گودهارت، مؤسس مجلۀ پراسپکت، در کتاب جدید خود، از بلایی سخن می‌گوید که دانشگاه‌زدگی بر سر اقتصاد کشورش درآورده. اگر مسیر قدرت و ثروت و موفقیت از قبولی در امتحانات دانشگاه عبور کند، چگونه کارهای ضروری کم‌ارج می‌شوند و روی زمین می‌مانند؟
شاید راه نجات در دست مردگان باشد
دنیای ما چندان اجازۀ برنامه‌ریزی نمی‌دهد. می‌خواهید کاری کنید، اما می‌بینید گرفتاری‌های این دوره‌زمانه دست و پایتان را بسته و شما را وسط یک طوفان انداخته است. نه رمقی دارید که دربارۀ گذشته بیندیشید و نه فایده‌ای در آینده‌نگری می‌بینید. فقط یک «لحظۀ اکنون» برایتان مانده که برای آن هم نمی‌توانید تصمیم بگیرید. آلن جیکوبز راهی را پیشنهاد می‌کند که با آن می‌توان از این «بن‌بست جنون‌آمیز» نجات یافت: هم‌سفره‌شدن با مردگان. چند لحظه هم که شده، خودتان را فراموش کنید و بروید سراغ کتاب‌های آنها. شاید پرقدرت‌تر به میدان بازگشتید.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
وقتی به کاری مشغول می‌شوید، لاجرم باید دست از کارهای دیگر بکشید. اگر کاری که خودتان را وقف آن کرده‌اید کاری بزرگ و مهم باشد، آن‌وقت شاید لازم باشد همۀ مشغولیت‌هایتان را کنار بگذارید. ممکن است قبض‌ها را نپردازید، نظافت شخصی و نظم و ترتیبِ خانه‌تان را فراموش کنید یا کارهای اداری‌تان را پشت گوش بیندازید. آن‌وقت دیگران از راه می‌رسند و متهمتان می‌کنند به اهمال‌کاری. ولی اشتباه می‌کنند، همیشه وقت برای خرده‌کاری‌ها هست.
کیم کارداشیان: محبوب‌ترین منفور جهان
کیم کارداشیان هیچ هنر خاصی ندارد، نه خواننده است، نه بازیگر، نه ورزشکار. او فقط «هست». یک روزنامه‌نگار درباره‌اش نوشته است کارداشیان «قابلیت محض» است. وضعیتی که آدم‌ها فکر می‌کنند اگر به آن‌جا برسند، از آن به بعد هر چه بخواهند برایشان مهیاست. چهره‌ای فراانسانی و بدنی که بیشتر نوعی نظریۀ انتزاعی به نظر می‌رسد تا جسمی فناپذیر. او نسخۀ جدیدی از انسان است. کسی که حتی در نزدیک‌ترین قلمروی انسانی به خودش، یعنی دنیای مُد، همچنان بیگانه‌ای عجیب و غریب است.
از خانه بیرون نرو؛ دلایلی برضدِ دید و بازدید
دید و بازدید با دیگران می‌تواند از تنهایی فراری‌مان دهد، چنان‌که بعضاً سیگار راه درمانی برای پریشانی‌ها محسوب می‌شود. اما همان‌طور که توهمِ آرامشِ سیگار با گذشتن زمان از بین می‌رود، رفت‌وآمد با دیگران هم بعد از چندی بی‌معنا می‌شود؛ ما می‌مانیم و معاشرتی که تنها نتیجه‌اش یکسری نیش و کنایه و گرفتاری است. پس چرا نباید خود را به تخت خانه ببندیم و اعتیاد به وقت‌گذرانی با دیگران را ترک کنیم؟
در دههٔ گذشته، دانشگاهیان بسیاری به نوشتن کتاب‌های خودیاری روی آورده‌اند، اما این کتاب‌ها هنوز هم با مشکل «اعتبار و مقبولیت علمی» روبهرو هستند. خودیاری صنعتی چندین میلیارد دلاری است که سودهای کلانی در آن جابه‌جا می‌شود، بنابراین چندان تعجب ندارد که همچنان چرندیات و یافته‌های من‌درآوردی مرشدانی دروغین بر بخش زیادی از این بازار حکم‌فرما باشد. با این شرایط، خوانندگان چطور باید درست را از غلط تشخیص بدهند؟ مارک منسون، نویسندهٔ کتاب پرفروش هنر ظریف بی‌خیالی، راهکارهایی پیشنهاد می‌کند.
جان کاسیوپو: تنهایی مثل کوه یخ است
بسیاری از پیرمردها و پیرزن‌هایی که در خانۀ سالمندان به سر می‌برند، از رنج بی‌امان تنهایی گلایه می‌کنند. اما در آسایشگاه آدم‌های بیشتری دور و برشان هست و نیازهایشان هم بهتر برطرف می‌شود. پس چرا بیشتر از وقتی که در خانۀ خودشان هستند احساس تنهایی می‌کنند؟ برای پاسخ به این سوال، باید تنهایی را بهتر بشناسیم. احساسی بسیار پیچیده که صرفاً با حضور در کنار دیگران برطرف نمی‌شود، بلکه نیازمند پیوندهایی دوطرفه و پایدار است؛ پیوندهایی که در آنها هم محبت می‌کنیم و هم محبت می‌بینیم.
ما خشمگینیم و عضو شبکه‌های اجتماعی
احساسات به دو دستۀ بزرگ تقسیم می‌شود. احساسات مثبت، مثل محبت و همدردی، ما را ترغیب می‌کنند تا به کسی که منشأ آن احساس است نزدیک شویم، و درمقابل، احساسات منفی، مثل انزجار و شرم، باعث می‌شود تا از منبع آنها دوری کنیم. اما یک حس استثناست: خشم. خشم ظاهراً حسی منفی است، اما وقتی در وجودمان فوران می‌کند می‌خواهیم به طرف مقابل نزدیک شویم و نابودش کنیم. حالا که شبکه‌های اجتماعی ما را از همیشه به هم نزدیک‌تر کرده‌اند، خشممان چه تغییراتی کرده؟
درۀ وهم: ماجرای ترس‌های ابهام‌آلود
حدوداً همۀ ما آدم‌ها از چیزی به اسم «لولو» در بچگی‌مان ترسیده‌ایم و حتی با آن زندگی کرده‌ایم. شاید وقتی که بزرگ‌تر شده‌ایم، از یادمان رفته باشند، اما مهم این است که همچنان تصورشان رعب‌آور است. تصور کنید به پایین پله‌ها نگاه می‌کنید و دستی بریده را می‌بینید که مانند عنکبوتی چاق و بزرگ از روی زمین دوان دوان به‌سوی شما می‌آید. اگر سکته نکنیم، حتماً از این موجود عجیب‌وغریب می‌ترسیم. مطمئناً این ترس با ترس از یک قاتل بالفطره تفاوتی جدی دارد، اما چه تفاوتی؟
فلسفۀ خبر: رسانه‌ها مقصرند یا خوانندگان؟
فکر کنید وقتی تلویزیون را روشن می‌کنید، اخبار شروع می‌شود و مجری با کمی لکنت می‌گوید: «بینندگان عزیز، به‌دلیل اینکه امروز اتفاق مهمی رخ نداده، تا بخش بعدیِ اخبار با شما خداحافظی می‌کنیم». البته این اتفاق ناممکن است. گزارشگران همیشه باید رویدادهایی پیدا کنند تا به خورد مخاطبانشان بدهند، وگرنه آسمان به زمین می‌آید. مهم نیست اخبار چقدر بی‌اهمیت باشند، باید طوری روایت شوند که با خود بگویید «بدون اخبار، هرگز». واقعاً چرا رسانه‌های رسمی و غیررسمی اخبار بی‌مصرف و بی‌اهمیت را پوشش می‌دهند؟ و مهم‌تر از آن: چون اخبار مهم‌اند ما پیگیرشان هستیم، یا چون ما پیگیر خبرهاییم آنها مهم شده‌اند؟
