آیا بچه‌دارشدن اخلاقی است؟ فلسفه در برابر اقتصاد
آیا کسی که در زندگی‌اش مرتکب خطایی می‌شود دیگر هیچ‌وقت میتواند به آدمی معمولی در جامعه تبدیل شود؟ در بیشتر موارد، چنین بازگشتی ناممکن است. آن خطا برچسبی روی شخصیت فرد می‌چسباند که هیچ‌چیز نمی‌تواند آن را پاک کند. اما به نظر می‌رسد جامعه بعضی‌ها را راحت‌تر از بقیه می‌بخشد و فرصت دوباره‌ای به آنها می‌دهد. پژوهشگران دریافته‌اند که این بخشش قواعدی دارد و مشخصاً سه چیز بر آن تأثیر بسیاری می‌گذارد: معذرت‌خواهی، خودتحقیری و جبران‌کردن خسارات.
زندگی در جایی که نمی‌توان چیزی خرید چگونه است؟
جامعۀ ما چنان بر محورِ خریدکردن ساخته شده است که خیلی از وقت‌ها، اگر قصد نداشته باشید چیزی بخرید، اصلاً نمی‌توانید از خانه خارج شوید. همه‌جا، از پارک‌ها و خیابان‌ها و دیوارها تا سایت‌های اینترنتی مملو از دعوت به خرید است. اما، اگر یک‌روز صبح بیدار شویم و ببینیم خریدکردن دیگر ممکن نیست، چه می‌شود؟ کتاب جدید جی. بی. مک‌کینون، روزنامه‌نگار مشهور کانادایی، چنین جامعه‌ای را تصویر می‌کند: جامعه‌ای که هم به گذشته‌های دور شبیه است، هم به آینده‌های دور. اما شاید برای امروزمان حرفی داشته باشد.
دیگر نمی‌توانم این جنون را تحمل کنم
همیشه عنصری از نمایش در خودکشی وجود دارد. روانشناسان می‌گویند بسیاری از کسانی که دست به خودکشی می‌زنند، بیش از آنکه بخواهند خود را از بین ببرند، قصد جلبِ‌توجه دارند. آنها با نمایشی شوک‌آور به دیگران هشدار می‌دهند و دردهای خودشان را فریاد می‌کنند. این مسئله، در زمانۀ شبکه‌های اجتماعی، که نمایش‌دادن به جزئی از زندگی روزمره بدل شده، میتواند به مرزهای جنون‌باری برسد، همان‌طور که در یک روز تابستانی سال ۲۰۱۶ رسید.
در ستایش عشقِ شورمندانه به آثار ادبی
آنها که در کتاب‌‌خواندن شور و لذتی می‌یابند معمولاً اولین باری را به یاد می‌آورند که یک کتاب مثل صاعقه به جانشان خورده است. اولین کتاب‌هایی که عاشقشان می‌شویم معمولاً حس شگفت‌آوری از آشنایی و صمیمیت برایمان ایجاد می‌کنند. احساس می‌کنیم شخصیتِ آن کتاب خودِ ماست، اما جسورتر و زبان‌آورتر، و آنچه بر او می‌گذرد همان چیزهایی است که بر ما گذشته است. بااین‌حال، وقتی بزرگ‌تر می‌شویم، احساسمان به کتاب‌ها هم عوض می‌شود و آن عشق‌های آتشین جایش را به گفت‌وگو و همدمی عمیق می‌دهد.
پارادکس هیوم: چگونه پرچم‌دار روشنگری طرفدار عقاید افراطی شد؟
یقیناً دیوید هیوم جایگاه رفیعی در میان فیلسوفان دارد، اما وقتی سراغ سیاست میرود، بارها و بارها به دام خطا میافتد. این غول دورۀ روشنگریْ دمکراسی را به دیدۀ تردید می‌‌نگریست و علی‌‌رغم شهرتش به «کافر اعظم»، از کلیسای رسمی جانب‌‌داری میکرد. هیوم همچنین نسبت به برابری حقوق زنان خاطرجمع نبود، در نژادپرستی شهرۀ خاص و عام بود و در یک حملۀ نظامی بی‌‌دلیل علیه فرانسه هم حضور داشت. چگونه یکی از بزرگترین فیلسوف‌‌های تاریخ این‌‌همه به اشتباه افتاده است؟ جولیان باگینی توضیح می‌دهد.
انسان‌ها با هم فرق دارند. بعضی دارای توانایی‌های جسمی یا ذهنی فوق‌العاده‌اند و بعضی گرفتار بیماری‌های طولانی و ناتوانی. برخی زیبایند یا صدای خوبی دارند و دیگران از چنین موهبت‌هایی برخوردار نیستند. مدافعان نابرابری می‌گویند به‌خاطرِ همین تفاوت‌هاست که جوامع نابرابر و سلسله‌مراتبی هستند و برابری چیزی غیرطبیعی و نامنصفانه است. گوران تربون در این نوشته با متمایزکردنِ «نابرابری» از «تفاوت» شرح می‌دهد که در دهه‌های اخیر چگونه دنیای ما در دامِ نابرابری فرو افتاده است.
آمستردام نظریۀ اقتصادی جدیدی را به کار گرفته که می‌خواهد جای سرمایه‌داری را بگیرد
هنوز هم در بسیاری از دانشکده‌های اقتصاد اندیشه‌های دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌های پیش تدریس می‌شود، اندیشه‌هایی که فاصلۀ زیادی با واقعیت‌های زندگی انسان قرن بیست‌ویکمی دارد. کمتر از ده سال پیش، کیت ریورت، که روزگاری خودش در دانشگاه آکسفورد سر همین کلاس‌های اقتصاد می‌نشست، با نظریۀ اقتصاد دوناتی‌اش به جنگ این اندیشه‌های عقب‌مانده آمد. حالا آمستردام و چند شهر دیگر در حال پیاده‌سازی ایده‌های اقتصاد دوناتی هستند. آیا می‌توان به ظهور اقتصادی انسان‌محور و طبیعت‌گراتر امیدوار بود؟
شوپنهاور پس از ملاقات دیوانگان چه چیزی دربارۀ نبوغ آموخت؟
گوتلیب فیشته، وارث خودخواندۀ کانت، می‌گفت «نبوغ» امری الهی است، درحالی‌که «جنون» ماهیتی حیوانی دارد. شوپنهاور تردید داشت که موضوع به همین سادگی باشد، بلکه اساساً ممکن است ماجرا کاملاً برعکس باشد، اینکه نبوغ و جنون نه دو سوی مقابل، بلکه دو امر به‌هم‌پیوسته باشند.شوپنهاور برای ارضای کنجکاوی خود دست به کاری خارق‌العاده زد. او دانشگاه را ترک کرد و، برای آنکه با چشم خودش ببیند، به دیدار ساکنان تیمارستان رفت، دیداری که به رویه‌ای مداوم بدل شد.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
باروری مساعدتی، فناوری‌های ژنتیک و ژنومیک، و زندگی خانوادگی
در طول قرن‌ها، جوانب زیادی از زندگی خانوادگی از حیطۀ علم و توانایی ما خارج بوده است: تعداد بچه‌ها، نازایی، جنسیت بچه‌ها، تشخیص قطعی پدر در دعواهای حقوقی، نسب‌شناسی و... اما تحولات فناورانه امروز ما را به مرزی رسانده‌اند که بتوانیم بچه‌هایمان را «طراحی» کنیم. اما چنین توانایی‌هایی بر زندگیِ اجتماعی ما چه تأثیری خواهد داشت؟ آیا مفهوم پدر و مادر، آنگونه که برای ما آشنا بوده است، در حال از بین رفتن است؟
«زنجیرۀ جهانی مراقب» تعبیری است که اولریش بک، برای توصیفِ شیوۀ درهم‌تنیدگی وظایفِ خانوادگی در جهانِ امروز به کار می‌برد. زنانی در فیلیپین، اوکراین یا لهستان، بچه‌های خود را به همسایه‌ها و مادربزرگانشان می‌سپارند تا در خانه‌های کشورهای ثروتمند، خدمتکار شوند. بدین‌ترتیب زنانِ غربی فرصت می‌یابند تا بیرون از خانه کار و پیشرفت کنند. بدونِ مادرانِ فقیری که سال تا سال فرزندانشان را نمی‌بینند، برابریِ زنان و مردان در غرب ناممکن است.
نطفۀ جامعه‌شناسی در بحبوحۀ انقلاب صنعتی بسته شد. شاید به همین دلیل بود که جامعه‌شناسان اولیه به «تولید» بسیار بیشتر از «مصرف» اهمیت می‌دادند. آنها یا به مصرف بی‌اعتنا بودند یا آن را نکوهش می‌کردند. اما هر چه جلو رفته‌ایم، مصرف اهمیت بیشتری پیدا کرده است. نسلِ جدید جامعه‌شناسان این موضوع را از جوانب گوناگون کاوش کرده‌اند، اما هنوز راه‌های نرفتۀ بسیاری باقی است. جرج ریتزر در این مقاله مروری جامع بر نظریه‌های مختلف دربارۀ مصرف ارائه کرده است.
کودکی را تصور کنید که در کشوری عقب‌مانده در آمریکای لاتین زندگی می‌کند و مسئولیتِ بزرگ‌کردن او را به مادربزرگش سپرده‌اند. مادر این کودک در ایتالیا از پیرمردی تنها مراقبت می‌کند، زیرا فرزندانِ پیرمرد در استرالیا زندگی می‌کنند. این وضعیت پیچیدگیِ مسئلۀ «مراقبت» در جهانِ نابرابر و جهانی‌شدۀ ما را نشان می‌دهد. این خانواده‌های دور از هم را چطور باید فهمید؟ برای مطالعۀ آنها چه مفاهیمی لازم است؟ و آیندۀ آنها به کدام سو میرود؟
سیاست‌گذاری عمومی و خانواده‌ها
پس از جنگ جهانیِ دوم، دولت‌های رفاه تلاش کردند تا با سیاست‌گذاری‌های اجتماعی به زندگی خانوادگی مردمشان کمک کنند. این سیاست‌گذاری‌ها معمولاً شامل حمایت‌های مالی به نان‌آورِ خانواده می‌شد؛ اما همزمان مشکل دیگری وجود داشت: کمبود نیروی کار. بنابراین همین دولت‌ها به‌شکلِ روزافزونی زنان را به ورود به بازار کار تشویق کردند. با افزایش اشتغال زنان، خانواده‌ها با معضل تازه‌ای رو‌به‌رو شدند: چه کسی باید از بچه‌ها مراقبت کند و به کارهای خانه برسد؟
مصرف دارد از سر و روی ما بالا میرود. هر دقیقه‌ای از شبانه‌روز، هر جا که باشید و هر علاقه‌ای که داشته باشید، گزینه‌هایی برای مصرف جلوی پای شماست. جامعۀ امروز تفاوت بسیاری دارد با جامعه‌ای که متفکران منتقدِ دهه‌های ۶۰ و ۷۰، آن را «جامعۀ مصرفی» نامیده بودند. ژیل لیپووتسکی، فیلسوف و جامعه‌شناس فرانسوی می‌گوید ما اکنون در عصر فرامصرفی به سر می‌بریم. عصری که سازمان‌دهی طبقاتی مصرف به‌هم‌ریخته و مصرف همگانی شده است.
مرز میان «پدر خوب» و «پدر بد» چطور تعیین می‌شود؟ به‌طور سنتی مهم‌ترین وظیفۀ پدر تأمین معاش خانواده بوده است و پدری که از عهدۀ این کار برمی‌آمد، در مجموع پدری خوب محسوب می‌شد، اما امروزه مجموعه‌ای از ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی، انتظار شریک‌شدن در امور خانه و تربیت فرزندان، داشتن شغلی آبرومندانه و اقامت نزد خانواده نیز جزء لازمه‌های «پدر خوب» بودن شده است. این انتظارات ایفای نقش پدر را سخت‌تر از همیشه کرده است.
تحلیل حواس و رابطۀ امر فیزیکی با امر روانی
نتایج درخشان علم فیزیک در دورۀ مدرن، تنها محدود به حوزۀ فیزیک نیست، بلکه علوم دیگری را نیزدر بر می‌گیرد. اما فیزیک، با وجود پیشرفت قابل توجه، تنها بخشی از بدنۀ مشترک و بزرگ‌تر دانش است و با ابزارهای فکریِ محدودش -که برای اهداف و مقاصد محدود و خاصی ایجاد شده است- قادر به پرداختن به تمامی موضوعاتِ محوریِ مورد بحث نیست؛ وقتی به این امور می‌اندیشیم درمی‌یابیم که این گرایش در نظر ما نباید به‌کلی مناسب باشد.
ادیان ابراهیمی پیوندی ناگسستنی با مفاهیم خانواده، نسل و تولیدمثل دارند که در هستۀ الهیات آنها قرار می‌گیرند. این ادیان عمیقاً پدرسالار هستند و لذا دگرگونی معاصر خانواده، زندگی و جایگاه زنان اثرات عمیقی بر رویه‌های رسمی دینی داشته‌اند. همچنین، تغییرات اجتماعی و تکنولوژیک شرایط مساعد را برای گونه‌های جدیدی از روابط خانوادگی، جنسی و تولیدمثلی خلق کرده‌اند که چالشی رادیکال هم برای ادیان سنتی و هم برای شکل‌های متعارف خانواده محسوب می‌شوند.
آیا تمدنی زوال‌یافته میتواند دوباره بازسازی شود؟
در سال‌های اخیر، بعد از چاپ کتاب مجادله‌برانگیز «برخورد تمدن‌ها» نوشتۀ هانتینگتون و ارائۀ تز گفت‌وگوی تمدن‌ها در مقابل آن، دوباره بحث از تمدن در محافل آکادمیک رایج شده است. طی قرن گذشته، بسیاری از متفکران مسلمان، احساس کرده‌اند تمدن اسلامی رو به زوال رفته است و تلاش کرده‌اند تا راهکارهایی برای احیای دوبارۀ آن ارائه دهند. آیا احیای تمدن، خواستی نوستالژیک برای بازگشت به گذشته است؟ یا آرمانی مترقی برای حفظ هویت و ارزش‌های جمعی؟
خانوادۀ کودک: چشم‌اندازی کودک‌محور
جامعه‌شناسی خانواده تا امروز همواره کودکان را ذیلِ مسائل پدر و مادرهایشان حساب کرده است. اما دیدگاه‌های نوین معتقدند کودکان بیش از آنچه ما تصور می‌کنیم از اوضاع و احوالِ خانواده‌هایی که در آن زندگی می‌کنند باخبرند. آنها مشکلات مالی یا ضیقِ وقت پدر و مادر برای مراقبت از آنها را می‌فهمند و به آنها واکنش نشان می‌دهند. راستی، تصور کودکان دربارۀ خانواده‌ای که در آن زندگی می‌کنند چیست؟ چگونه می‌توان این تصور را مطالعه کرد؟
هفت نظامِ اصلی خانواده در دنیا
آیا در پی طوفان بی‌امان جهانی‌سازی، خانواده و مسائل و مشکلات آن نیز در سراسرِ جهان شبیهِ هم شده است؟ پژوهش‌های کلان جهانی در جامعه‌شناسی خانواده این مسئله را تأیید نمی‌کنند. خانواده‌ها با سرعتِ زیاد در حال دگرگونی‌اند، اما هنوز تفاوت‌های شایان‌توجهی در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. گوران تربورن، متخصص تاریخ خانواده، در این مقاله هفت نظامِ اصلی خانواده را در جهان از هم تمایز داده است و اصلی‌ترین خصیصه‌های آنها را برشمرده است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | صفحه بعد » |
آیا بچه‌دارشدن اخلاقی است؟ فلسفه در برابر اقتصاد
توانایی کنترل موالید فهم ما از رابطۀ جنسی، خانواده و جمعیت را به‌شکل بی‌سابقه‌ای تغییر داد. اگر روزگاری تنها نیروهای فراتر از اختیار ما تعیین می‌کردند که بچه‌ای داشته باشیم یا نه، امروزه متخصصان وعده می‌دهند که در آیندهای نه‌چندان دور می‌توانیم جنسیت و خصوصیات ژنتیکی بچه‌هایمان را هم تعیین کنیم. اما همین توانایی و اختیار سؤالات جدیدی پیشِ رویمان گذاشته است: آیا بچه‌دارشدن کار خوبی است؟ آیا بچه‌ها خوشحالمان می‌کنند؟ و اگر جواب مثبت است، آوردنِ چند بچه ضروری یا اخلاقی است
آیا کسی که در زندگی‌اش مرتکب خطایی می‌شود دیگر هیچ‌وقت میتواند به آدمی معمولی در جامعه تبدیل شود؟ در بیشتر موارد، چنین بازگشتی ناممکن است. آن خطا برچسبی روی شخصیت فرد می‌چسباند که هیچ‌چیز نمی‌تواند آن را پاک کند. اما به نظر می‌رسد جامعه بعضی‌ها را راحت‌تر از بقیه می‌بخشد و فرصت دوباره‌ای به آنها می‌دهد. پژوهشگران دریافته‌اند که این بخشش قواعدی دارد و مشخصاً سه چیز بر آن تأثیر بسیاری می‌گذارد: معذرت‌خواهی، خودتحقیری و جبران‌کردن خسارات.
دیگر نمی‌توانم این جنون را تحمل کنم
همیشه عنصری از نمایش در خودکشی وجود دارد. روانشناسان می‌گویند بسیاری از کسانی که دست به خودکشی می‌زنند، بیش از آنکه بخواهند خود را از بین ببرند، قصد جلبِ‌توجه دارند. آنها با نمایشی شوک‌آور به دیگران هشدار می‌دهند و دردهای خودشان را فریاد می‌کنند. این مسئله، در زمانۀ شبکه‌های اجتماعی، که نمایش‌دادن به جزئی از زندگی روزمره بدل شده، میتواند به مرزهای جنون‌باری برسد، همان‌طور که در یک روز تابستانی سال ۲۰۱۶ رسید.
در ستایش عشقِ شورمندانه به آثار ادبی
آنها که در کتاب‌‌خواندن شور و لذتی می‌یابند معمولاً اولین باری را به یاد می‌آورند که یک کتاب مثل صاعقه به جانشان خورده است. اولین کتاب‌هایی که عاشقشان می‌شویم معمولاً حس شگفت‌آوری از آشنایی و صمیمیت برایمان ایجاد می‌کنند. احساس می‌کنیم شخصیتِ آن کتاب خودِ ماست، اما جسورتر و زبان‌آورتر، و آنچه بر او می‌گذرد همان چیزهایی است که بر ما گذشته است. بااین‌حال، وقتی بزرگ‌تر می‌شویم، احساسمان به کتاب‌ها هم عوض می‌شود و آن عشق‌های آتشین جایش را به گفت‌وگو و همدمی عمیق می‌دهد.
پارادکس هیوم: چگونه پرچم‌دار روشنگری طرفدار عقاید افراطی شد؟
یقیناً دیوید هیوم جایگاه رفیعی در میان فیلسوفان دارد، اما وقتی سراغ سیاست میرود، بارها و بارها به دام خطا میافتد. این غول دورۀ روشنگریْ دمکراسی را به دیدۀ تردید می‌‌نگریست و علی‌‌رغم شهرتش به «کافر اعظم»، از کلیسای رسمی جانب‌‌داری میکرد. هیوم همچنین نسبت به برابری حقوق زنان خاطرجمع نبود، در نژادپرستی شهرۀ خاص و عام بود و در یک حملۀ نظامی بی‌‌دلیل علیه فرانسه هم حضور داشت. چگونه یکی از بزرگترین فیلسوف‌‌های تاریخ این‌‌همه به اشتباه افتاده است؟ جولیان باگینی توضیح می‌دهد.
انسان‌ها با هم فرق دارند. بعضی دارای توانایی‌های جسمی یا ذهنی فوق‌العاده‌اند و بعضی گرفتار بیماری‌های طولانی و ناتوانی. برخی زیبایند یا صدای خوبی دارند و دیگران از چنین موهبت‌هایی برخوردار نیستند. مدافعان نابرابری می‌گویند به‌خاطرِ همین تفاوت‌هاست که جوامع نابرابر و سلسله‌مراتبی هستند و برابری چیزی غیرطبیعی و نامنصفانه است. گوران تربون در این نوشته با متمایزکردنِ «نابرابری» از «تفاوت» شرح می‌دهد که در دهه‌های اخیر چگونه دنیای ما در دامِ نابرابری فرو افتاده است.
آمستردام نظریۀ اقتصادی جدیدی را به کار گرفته که می‌خواهد جای سرمایه‌داری را بگیرد
هنوز هم در بسیاری از دانشکده‌های اقتصاد اندیشه‌های دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌های پیش تدریس می‌شود، اندیشه‌هایی که فاصلۀ زیادی با واقعیت‌های زندگی انسان قرن بیست‌ویکمی دارد. کمتر از ده سال پیش، کیت ریورت، که روزگاری خودش در دانشگاه آکسفورد سر همین کلاس‌های اقتصاد می‌نشست، با نظریۀ اقتصاد دوناتی‌اش به جنگ این اندیشه‌های عقب‌مانده آمد. حالا آمستردام و چند شهر دیگر در حال پیاده‌سازی ایده‌های اقتصاد دوناتی هستند. آیا می‌توان به ظهور اقتصادی انسان‌محور و طبیعت‌گراتر امیدوار بود؟
شوپنهاور پس از ملاقات دیوانگان چه چیزی دربارۀ نبوغ آموخت؟
گوتلیب فیشته، وارث خودخواندۀ کانت، می‌گفت «نبوغ» امری الهی است، درحالی‌که «جنون» ماهیتی حیوانی دارد. شوپنهاور تردید داشت که موضوع به همین سادگی باشد، بلکه اساساً ممکن است ماجرا کاملاً برعکس باشد، اینکه نبوغ و جنون نه دو سوی مقابل، بلکه دو امر به‌هم‌پیوسته باشند.شوپنهاور برای ارضای کنجکاوی خود دست به کاری خارق‌العاده زد. او دانشگاه را ترک کرد و، برای آنکه با چشم خودش ببیند، به دیدار ساکنان تیمارستان رفت، دیداری که به رویه‌ای مداوم بدل شد.
آیا واقعاً «رنگ رخسار خبر می‌دهد از سرّ درون»؟
دزدیدن نگاه، ور رفتن با چیزی و تته‌پته‌کردن؛ این‌ها را نشانه‌های مطمئنی برای تشخیص دروغ می‌دانند. اما مطالعات متعدد نشان داده‌اند که شانس تشخیص دروغ از روی این علائم خیلی بیشتر از پرتاب سکه نیست. گاهی حتی تکیۀ بیش‌ازاندازه روی این کلیشه‌های دروغ‌گویی میتواند نتایج فاجعه‌باری در اجرای عدالت از سوی پلیس یا دستگاه قضایی به همراه داشته باشد. با این حساب آیا، به‌جز حرکات متهمان، راه‌های بهتری هم برای تشخیص کسانی که می‌خواهند فریبمان بدهند وجود دارد؟
کلمه‌های عجیب و غریبی که در خانه می‌گوییم از کجا می‌آیند؟
اگر به‌صورت اتفاقی شنوندۀ صحبت‌هایی باشید که بین اعضای یک خانواده در جریان است، متوجه می‌شوید که از کلمه‌ها و تعبیراتی استفاده می‌کنند که هیچ تصوری از معنایشان ندارید. این کلمه‌ها، که به آنها «خانه‌گویش» می‌گویند، محصولِ زندگی طولانی‌مدتِ آدم‌ها کنار هم است. خیلی از آنها درواقع واژه‌های بی‌معنایی هستند که بچه‌های خانواده در کودکی ساخته‌اند. یا حاصلِ اشتباهات بامزه‌ای‌اند که حس صمیمیت و آشنایی را در خانواده ایجاد می‌کنند. تحقیقات جدید از نقشِ مهم این واژه‌ها در معنابخشی به خانواده می‌گویند.
شری ترکل؛ پس از یک سال اتصال مداوم به اینترنت
ما بردگان کارآمدی هستیم؛ از روش‌های قدیمیْ دشواری‌هایشان را به یاد می‌آوریم و فراموش می‌کنیم چه چیز از دست رفته است. راه‌حل‌هایی مثل پیام‌دادن به‌جای تلفن‌زدن، که قبلا صرفاً «بهتر از هیچی» بودند، حالا به گزینۀ اولمان بدل شده‌اند. آن‌قدر تکنولوژی پیشرفت داشته که حالا همۀ ما در صفحۀ نمایشگرمان جا خوش کرده‌ایم و یادمان رفته نقطۀ عطف تلفن‌زدن نه خبردادن که شنیدن صدای دیگری بود، و مزیت ملاقات نه راه‌افتادن کارها که ارتباط عاطفی و چهره‌به‌چهره بود. شری ترکل، منتقد تکنولوژی، در دوران این همه‌گیری، یک سال مدام به اینترنت متصل بوده و از این زندگی بی‌اصطکاک می‌گوید.
وقتی صحبت از پلان‌های جغرافیایی خودکشی در شهر باشد، پل‌ها معمولاً در بالای فهرست جا دارند. در کلان‌شهرهای چین، کشوری که بیست درصد از کل خودکشی‌های جهان در آن اتفاق میافتد، این هیولاهای ساخته‌شده از فولاد و بتن خیلی از مستعدانِ خودکشی را به خود فرا می‌خوانند. روی یکی از این پل‌ها سال‌هاست که مردی تنها سعی می‌کند جان آدم‌ها را نجات دهد، مأموریتی ناممکن که بار غمی تحمل‌ناپذیر را روی دوش او گذاشته است. نام او آقای چِن است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
برای تغییرکردن دنبال راه‌حل‌های شخصی باشید
یک استاد مدرسۀ وارتون، به‌تازگی، کتابی دربارۀ تغییر عادت‌های فردی نوشته است که ادعای جالبی دارد: برای تغییرکردن هیچ راه‌حلِ همگانی‌ای وجود ندارد، پس اگر واقعاً می‌خواهید تغییر کنید، به‌دنبال راه‌حلی شخصی باشید. کیتی میلکمن، که برای نوشتن کتابش از جدیدترین یافته‌های علمی استفاده کرده، می‌گوید مهم‌ترین نکته برای تغییرکردن همین است، چراکه «در مسیر رسیدن به بزرگترین اهداف‌ِ زندگی، استراتژی‌هایی که برای همه توصیه می‌شوند نمی‌توانند به اندازۀ استراتژی‌های شخصی‌‌شده کارساز باشند».
خریداران اخلاق‌گرا الگوی ما نیستند، حوصله‌سربر، روی مُخ و عجیب‌اند
گروهی از پژوهشگران از مردم پرسیدند که برای خرید شلوار جین به چه اطلاعاتی نیاز دارند. به دلیل محدودیت زمانی، آنها فقط می‌توانستند دو ویژگی از چهار ویژگیِ قیمت، مدل، نحوۀ شست‌و‌شو و «استفاده از کودکان کار» را انتخاب کنند. پژوهشگران سپس، به گروهی که نمی‌خواستند دربارۀ به‌کارگیری کودکان کار بدانند، گفتند نظرشان را دربارۀ آنهایی بگویند که مایل‌اند دربارۀ استفاده از کودکان کار بدانند. نتایج تعجب‌آور بود: آنها خریدارانی را که به ملاحظات اخلاقی توجه داشتند حوصله‌سربر، عجیب‌وغریب و حقیر می‌دیدند. ماجرا چیست؟ چرا مردم به خریداران اخلاق‌گرا با تحقیر نگاه می‌کنند؟ مگر قرار نیست آنها الگویمان باشند
برای تربیت بچه‌ها، تنبیه و تشویق زیادی ممنوع
دور و برمان پر است از پدر و مادرهایی که با ساده‌ترین شیرین‌کاری فرزندشان به وجد می‌آیند و انواع تشویق و تحسین را نثارش می‌کنند و با اولین بدقلقی برآشفته می‌شوند و سر فرزندشان داد می‌زنند. اما تربیت فرزند همیشه این‌طور نبوده و همه‌جا هم این‌طور نیست. مایکلین دوکلف در کتاب جدیدش، با مطالعۀ تاریخ فرزندپروری و سفر به سه قاره با دختر سه‌ساله‌اش، پیشنهاداتی برای اصلاح شیوۀ تربیت فرزندانمان دارد.
همۀ این هیولاها روزی بچه‌هایی معصوم بوده‌اند
وقتی رسوایی‌های هاروی واینستین رسانه‌ای شد، اما براون، روزنامه‌نگار تحقیقی واشنگتن‌پست، مشغول نگهداری از نوزاد پسرش بود و همینطور که داستان زنانی که قربانی سوءاستفاده‌های جنسی شده بودند را می‌شنید، از خودش می‌پرسید، آیا ممکن است روزی پسر یک‌ماه و نیمۀ او هم به چنین سرنوشتی دچار شود؟ این دغدغه‌ها باعث شد جنبش #من‌هم او را به تحقیق روی مسئلۀ دیگری بکشاند: پسرها تحت چه تنش‌ها و فشارهایی بزرگ می‌شوند؟ و چطور می‌شود از آنها حمایت کرد تا راه نادرستی را در پیش نگیرند؟
سفری با ایشی‌گورو به سرزمین قصه‌های کودکی
ایشی‌گورو تلاش بسیاری کرده است تا، بعد از بردن جایزۀ نوبل، به چیزی که خودش «سندرم نوبل» می‌نامد مبتلا نشود، سندرمی که باعث می‌شود نوبلیست‌ها دم‌به‌دم حرف بزنند و نسخه‌های حکیمانه برای بشریت صادر کنند. در رمان‌نویسی هم همین روش صبورانه و موشکافانه را پیش گرفته است. او در گفت‌وگو با گاردین دربارۀ رمان جدیدش می‌گوید رمان‌نویسی مثل مبارزۀ سامورایی‌هاست؛ ساعت‌ها دقت و تمرکز، و ناگهان چکاچاک شمشیرها در کسری از ثانیه. ضربه‌ای دقیق و کشنده، و تمام.
دانیل کانمن در کتاب جدیدش دوباره سراغ قضاوت‌های انسانی رفته است
به‌نظرتان وقتی یک بیمار با علائمی مشخص به دو متخصص مراجعه می‌کند، چقدر احتمال دارد که نسخه‌های متفاوتی دریافت کند؟ یا اگر پرونده‌ای حقوقی به دو قاضی ارجاع شود، چقدر محتمل است که احکام متفاوتی صادر شود؟ دنیل کانمن، وقتی سال‌ها پیش آزمایشی را در این باره طراحی میکرد، حدس می‌زد اختلاف بین قضاوتِ متخصصان مختلف در یک حوزه، باید چیزی حدود ۱۰درصد باشد، اما بعد از انجام آزمایشش، فهمید این اختلاف بسیار زیاد و حدود ۵۰ درصد است. کتاب جدید او و همکارانش تلاشی برای فهم این معضل است.
گفت‌وگو با جیمز پترسون، نویسنده‌ای که کتاب‌هایش بیشتر از تالکین می‌فروشد
جیمز پترسون نویسندۀ عجیبی است. سالانه چندین رمان، ناداستان و کتاب کودک منتشر می‌کند. به گفتۀ خودش گاهی همزمان در حال نوشتن سی کتاب است. دربارۀ همه‌چیز می‌نویسد. از جان لنون گرفته تا خاندان کندی. منتقدانش می‌گویند نوشته‌هایش بی‌ارزش و سطحی است، اما خوانندگان بی‌شمارش چنین نظری ندارند. پیترسون که پیش از این با دونالد ترامپ دوست بوده، جدیداً رفاقتی صمیمانه با بیل کلینتون پیدا کرده و با او یک رمان مشترک هم نوشته است. حالا آنها به فکر نوشتن دومین رمانشان هستند.
چرا مغز برخی افراد از ترسیدن لذت می‌برد؟
تماشای فیلم‌های وحشتناک هالیوودی و سوارشدن ترن‌های هوایی رعب‌آور از تفریحات رایج این روزهاست. هنگام چنین تجربه‌هایی، یک آن، آدم احساس می‌کند همه‌چیزش دارد از دست میرود، نفس در سینه‌اش حبس می‌شود، سپس جیغ می‌کشد و ناگهان قاه‌قاه می‌زند زیر خنده. البته این شعف حاصل از ترس برای همه به اندازۀ مشخصی کار نمی‌کند. مارگی کر، استاد دانشگاه و برنامه‌ریز یک خانۀ وحشت، به این پرسش پاسخ می‌دهد که چرا بعضی افراد از ترسیدن خوششان می‌آید و بعضی دیگر نه؟
گفت‌وگو با پانکاج میشرا دربارۀ کتاب جدیدش
پانکاج میشرا، نویسنده و جستارنویس مشهور هندی، منتقد خستگی‌ناپذیر چیزی است که خودش آن را «لیبرالیسمِ جنگ سرد» می‌نامد، نوعی خاص از لیبرالیسم که بر پیش‌فرض‌هایی متعصبانه متکی بود و گمان میکرد همۀ کشورهای دنیا، دیر یا زود، چاره‌ای ندارند جز اینکه به شکل واحدی درآیند. میشرا در کتاب جدید خود، متعصبین بی‌خاصیت، ریشۀ این پیش‌فرض را در بسیاری از مظاهر فرهنگی جدید که رنگ و لعابی مترقی به خود گرفته‌اند، نشان می‌دهد. دنیل استینمتز-جنکینز با او دربارۀ کتاب جدیدش گفت‌وگو کرده است.
راز مکعب روبیک: مصاحبه‌ای با مخترع این اسباب‌بازی محبوب
وقتی ارنو روبیک، معمار مجارستانی، مکعبِ اسباب‌بازی خود را ساخت، امیدی به موفقیت تجاری آن نداشت، اما می‌دانست که آدم‌ها سروکله‌زدن با مسئله‌ها را دوست دارند، مخصوصاً اگر در اثر تلاش بالاخره موفق شوند آنها را حل کنند. این کار به آنها احساس موفقیت و شادی می‌داد و شاید به همین دلیل است که حالا در هر خانه‌ای مکعب‌های او را پیدا می‌کنید. روبیک در کتاب خاطراتش، داستان ساختن این مکعب را شرح می‌دهد و از زندگی بی‌هیاهو اما پرماجرایش سخن می‌گوید.
پنج کتاب برای پاسخ‌دادن به بزرگترین سوال اقتصادی تاریخ
چرا اروپا مدرن شد، اما دیگر کشورها نتوانستند این مسیر را ادامه دهند؟ میلانوویچ می‌گوید این «مادر تمام سوالات اقتصاد رشد» است. سوالی به درازای چند قرن و به گسترۀ کل جهان. میلانوویچ که خود یکی از برجسته‌ترین اقتصاددانانِ نابرابری است، می‌گوید برای اینکه بفهمیم چه اتفاقی افتاده است، در مرتبۀ اول باید درکی مقایسه‌ای و آماری از وضعیتِ کشورهای جهان به دست بیاوریم. اما این تصویرِ آماری و اقتصادی ناکافی است اگر به پدیدارهای سیاسی-اجتماعی عظیمی مانند استعمار، امپریالیسم و برده‌داری توجه نکنیم.
وقتی به بن‌بست می‌رسیم، رفتن سراغ بحران‌های قبلی آرام‌بخش است
مارتین ایمیس، رمان‌نویس تأثیرگذار بریتانیایی، استادِ نوشتن طنزهای سیاه است و مهارت او برای توصیف دنیاهای آشوب‌زده و بحرانی، به شکلی ویژه، در اوضاع امروز جهان به کار می‌آید. کتاب جدید ایمیس، داستان درون، خودزندگی‌نامه‌ای است که در قالب رمان نوشته شده است. خودِ او، پدرش، بهترین دوستش یعنی کریستوفر هیچنز و بسیاری از دیگر آدم‌های واقعی زندگی‌اش، شخصیت‌های این رمان را تشکیل می‌دهند. ایمیس در مصاحبه با گاردین، از حال‌و‌هوایی می‌گوید که این رمان در آن نوشته شده است.
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
زندگی در جایی که نمی‌توان چیزی خرید چگونه است؟
جامعۀ ما چنان بر محورِ خریدکردن ساخته شده است که خیلی از وقت‌ها، اگر قصد نداشته باشید چیزی بخرید، اصلاً نمی‌توانید از خانه خارج شوید. همه‌جا، از پارک‌ها و خیابان‌ها و دیوارها تا سایت‌های اینترنتی مملو از دعوت به خرید است. اما، اگر یک‌روز صبح بیدار شویم و ببینیم خریدکردن دیگر ممکن نیست، چه می‌شود؟ کتاب جدید جی. بی. مک‌کینون، روزنامه‌نگار مشهور کانادایی، چنین جامعه‌ای را تصویر می‌کند: جامعه‌ای که هم به گذشته‌های دور شبیه است، هم به آینده‌های دور. اما شاید برای امروزمان حرفی داشته باشد.
در دنیایی که عاشق تجربه‌های تازه است، به تعهد و تکرار پناه ببرید
هیجان‌انگیزترین لحظات فیلم‌های هالیوودی صحنه‌هایی است که در آن قهرمان فیلم ناگهان در برابر نظم همیشگی می‌ایستد، خودش را به خطر می‌اندازد و می‌جنگد تا به‌اصطلاح «دنیا را به جای بهتری تبدیل کند». اما در زندگی بیشتر ما آدم‌های معمولی، هیچ‌وقت چنین لحظه‌هایی رخ نمی‌دهد. ما فقط خسته و کسل می‌شویم، بدون آنکه کار قهرمانانه‌ای انجام داده باشیم. اما کتابی جدید می‌گوید برای بهترکردن دنیا، به قهرمانانی متفاوت از فیلم‌ها نیاز داریم. به آدم‌هایی که کار همیشگی‌شان را خستگی‌ناپذیر و متعهدانه ادامه می‌دهند.
وقتی از ریخت طرف هم بیزاریم چطور اختلافمان را حل‌و‌فصل کنیم؟
همۀ ما کمابیش درگیر اختلاف نظرهایی شده‌ایم که در آن بدون اندکی شک و تردید خود را برحق بدانیم و شخص مخالفمان را اهریمنی خبیث ببینیم. در این موقعیت‌ها فقط پیروزی صددرصدی است که راه‌حلی ممکن به نظر می‌رسد، پیروزی‌ای که پس از جنگی تمام‌عیار حاصل می‌شود. آماندا ریپلی، در کتاب جدیدش، می‌گوید وقتی در دام چنین دعواهایی افتادید، باید به نقطه‌ای که در آن ایستاده‌اید شک کنید. او برای بیرون‌آمدن از این‌گونه مخمصه‌ها راهکارهایی دارد.
چیزی که مارکوس رشفورد بهتر از سیاست‌مداران حرفه‌ای می‌دانست
مارکوس رشفورد، مهاجم جوان تیم منچستر یونایتد، بعد از شیوع همه‌گیری کرونا، تصمیم گرفت کمپینی خیریه راه بیاندازد تا به کودکان فقیری که دیگر نمی‌توانستند در مدرسه وعدۀ غذایی رایگان دریافت کنند، غذا برساند. کمپین او شدیداً پرطرفدار شد و توانست چندین منطقه از انگلستان را زیر پوشش خود قرار دهد. در اثر تلاش‌های او قانون جدیدی در پارلمان هم تصویب شد که تغذیۀ کودکان را مدنظر قرار داد. جس فیلیپس، یکی از نمایندگان مجلس انگلستان به این بهانه دربارۀ سیاست‌ورزی مردم عادی نوشته است.
گوش‌کردن هنر فراموش‌شدۀ انسان معاصر است. بیماران از پزشکانی می‌نالند که حوصلۀ شنیدن حرف‌هایشان را ندارند، کارمندان از مدیرانی شکایت می‌کنند که اهمیتی به صحبت‌هایشان نمی‌دهند. این هنر زمانی ارزشمندتر می‌شود که بدانیم کلید متقاعدکردن دیگران در بسیاری از موارد نه صحبت‌کردن و نه حتی تملق، که گوش‌کردن است. در این شرایط همه‌مان چیزی برای آموختن از بتی بیگومب خواهیم داشت، زنی میانسال که توانست برای برقراری صلح سر صحبت را با شبه‌نظامیان جنگلی اوگاندا باز کند و آن‌قدر خوب به آنها گوش کند که این افسران عالی‌رتبۀ ارتش «مادر» صدایش کنند.
کینه‌توزی آخرین سلاح سرکوب‌شدگان است
ما در عصری مملو از کینه‌توزی زندگی می‌کنیم. خشم فراگیر در شبکه‌های اجتماعی به کینه‌توزترین کاربران اعتبار می‌بخشد. در چارچوب سیاسی افراد به خاطر کینه‌ای که از یک شخص یا گروه دارند به دیگری رای می‌دهند. در فضای اجتماعی کسانی که احساس سرکوب‌شدن می‌کنند حاضرند حتی به قیمت آسیب‌دیدنِ خود، سرکوبگران را تنبیه کنند. اما این کینه‌توزی در عمل تا چه حد اثربخش است؟ آیا واقعاً می‌توان با تنبیه، سرزنش و تلافی جامعه‌ای عادلانه‌تر ساخت؟
رنگ‌هایی که فقط در ذهنتان می‌بینید
نبود رنگ سبز در وال ای، گل‌های جعفری نارنجی درخشان در کوکو، و بازنمایی رنگی سرمای پس از مرگ در برابر گرمای نیویورک در انیمیشن روح؛ این‌ها همه نمونه‌هایی از نقش رنگ در دنیای انیمیشن است. یک نویسنده در کتاب جدیدش، طیف کامل، نشان می‌دهد که استودیوی انیمیشن‌سازی پیکسار چگونه میتواند با استفاده از ابزار پیشرفتۀ خود معنایی تازه به نورپردازی و رنگ‌پردازی بدهد و در آیندهای نزدیک با رخنه به مغز مخاطبانش آنها را در معرض تجربیاتی قرار دهد که تنها در ذهنشان امکان شکل‌گیری دارد.
تعداد دوست‌هایمان بر شادی و سلامتی‌مان مؤثر است
چرا اغلب زن‌ها یک نفر را دارند که بهترین دوستشان است؟ چرا برای مردان سخت است رازی را با کسی در میان بگذارند؟ چرا قهرکردن با دوستانمان این‌قدر دردناک است؟ رابین دانبار کتابی نوشته است برای پاسخ به چنین پرسش‌هایی. دانبار می‌گوید قرنطینه و جدایی از حلقۀ دوستان حتی بر سلامتی جسمانی ما هم تأثیر گذاشته است.
تورستن وبلن: ذهنی روشن، زبانی تند و نگاهی امیدوار
شاید یکی از بهترین واژه‌ها برای توصیف تورستن وبلن «متفاوت» است. این تفاوت را در نقدهای اقتصادی، شیوۀ بیان طعنه‌آمیز و حتی در زندگی شخصی وبلن می‌توان دید. او با ذهنی خلاق و نگاهی جامع به بالاترین مراتب علمی زمان خودش دست یافت، و زبان تند و حواشی زندگی شخصی‌اش همان ها را از او گرفت و منزوی اش کرد. زندگی‌نامه‌ای جدید ادعا می‌کند وبلن نه یک بیگانۀ حاشیه‌ای، بلکه مهم‌ترین متفکر اقتصادیِ عصر طلایی آمریکا بود و نقدهایش بر نظریۀ اقتصادی و سرمایه‌داری هنوز حرف برای گفتن دارد.
چطور دسکتاپ مرتبی داشته باشیم؟
یکی از آشناترین صحنه‌ها در هر اداره‌ای میزهایی است که زیر بار سنگین کوه‌هایی از کاغذ و پرونده خم شده است. رایانه‌های کارمندان هم معمولاً وضع بهتری ندارند، دسکتاپ‌هایی که از بالا تا پایین از فایل‌هایی با اسم‌های نامفهوم پر شده‌اند و حافظه‌هایی مملو از سند و عکس و هر چیز دیگری که از اینترنت دانلود شده. خدا نکند که بخواهید فایلی را در میان این تلنبار اطلاعاتی پیدا کنید. ماری کوندو و اسکات سونِنشاین راه‌حل‌هایی برای این مشکل دارند.
آیا در دوران دیجیتال مرده‌ها می‌توانند به آرامش برسند؟
فراموش‌کردن در دنیای دیجیتال، اگر ناممکن نباشد، بسیار سخت است. اگر کسی از زندگی‌مان بیرون برود، همچنان عکس‌ها و نوشته‌ها و حرف‌هایش را در شبکه‌های اجتماعی می‌بینیم یا داده‌هایش را نگه می‌داریم. میراث دیجیتالِ آنهایی که از دنیا می‌روند نیز با ما می‌ماند. پروفایل‌های فیس‌بوک و توییترشان هست و سابقۀ چت‌ها و پیام‌هایمان به آنها باقی است. حتی شاید گاهی برای آنها چیزی بنویسیم و گذشته‌ها را یاد کنیم. آیا دنیای دیجیتال به ما کمک خواهد کرد تا دردِ از‌دست‌دادن را تسلی بدهیم؟
یکنواختی شغل‌‌های مزخرف چگونه میتواند زیبا باشد؟
دیوید گریبر می‌گفت شغل مزخرف شغلی است که بود و نبودش فرقی نکند، از آن شغل‌ها که روزانه چند ساعت کار می‌کنی و دست‌آخر به‌طرز شگفت‌انگیز و حماقت‌باری می‌بینی هیچ کاری نکرده‌ای. زندگی آدم‌ها رفته‌رفته در این شغل‌ها فرسوده و بی‌معنا می‌شود. اما کیکوکو تسومورا، نویسندۀ ژاپنی، داستانی نوشته است که در آن این کارهای مزخرف ازقضا به‌خاطر پوچی‌شان زیبا، ارزشمند، و دوست‌داشتنی شده‌اند. او می‌نویسد «باید بدانیم امکان معناسازی ما چقدر محدود است. در زندگیِ انباشته از کار، زیبایی امکان بروز ندارد، مگر از فراز امور بی‌اهمیت».
| « صفحه قبل | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ | صفحه بعد » |
در روان‌شناسی، شکوفایی را قلۀ خوشبختی می‌دانند، جایی که بیشترین معنا را از زندگی‌مان دریافت می‌کنیم. از آن سو، افسردگی درۀ تیره‌بختی است، جایی که احساس ناامیدی و بی‌ارزشی می‌کنیم. خمودگی اما فرزند وسطی و فراموش‌شدۀ سلامت روان است که همه‌گیری کرونا باعث شده بیش از پیش به چشم بیاید. ویژگی بارز خمودگی این است که علائم یک بیماری روانی را ندارد، اما تأثیراتش کمتر از آن نیست. آدام گرنت، در این یادداشت، راه‌های شناسایی این احساس و شیوۀ مقابله با آن را بازگو می‌کند.
آمستردام نظریۀ اقتصادی جدیدی را به کار گرفته که می‌خواهد جای سرمایه‌داری را بگیرد
هنوز هم در بسیاری از دانشکده‌های اقتصاد اندیشه‌های دهه‌ها و چه‌بسا قرن‌های پیش تدریس می‌شود، اندیشه‌هایی که فاصلۀ زیادی با واقعیت‌های زندگی انسان قرن بیست‌ویکمی دارد. کمتر از ده سال پیش، کیت ریورت، که روزگاری خودش در دانشگاه آکسفورد سر همین کلاس‌های اقتصاد می‌نشست، با نظریۀ اقتصاد دوناتی‌اش به جنگ این اندیشه‌های عقب‌مانده آمد. حالا آمستردام و چند شهر دیگر در حال پیاده‌سازی ایده‌های اقتصاد دوناتی هستند. آیا می‌توان به ظهور اقتصادی انسان‌محور و طبیعت‌گراتر امیدوار بود؟
شوپنهاور پس از ملاقات دیوانگان چه چیزی دربارۀ نبوغ آموخت؟
گوتلیب فیشته، وارث خودخواندۀ کانت، می‌گفت «نبوغ» امری الهی است، درحالی‌که «جنون» ماهیتی حیوانی دارد. شوپنهاور تردید داشت که موضوع به همین سادگی باشد، بلکه اساساً ممکن است ماجرا کاملاً برعکس باشد، اینکه نبوغ و جنون نه دو سوی مقابل، بلکه دو امر به‌هم‌پیوسته باشند.شوپنهاور برای ارضای کنجکاوی خود دست به کاری خارق‌العاده زد. او دانشگاه را ترک کرد و، برای آنکه با چشم خودش ببیند، به دیدار ساکنان تیمارستان رفت، دیداری که به رویه‌ای مداوم بدل شد.
شری ترکل؛ پس از یک سال اتصال مداوم به اینترنت
ما بردگان کارآمدی هستیم؛ از روش‌های قدیمیْ دشواری‌هایشان را به یاد می‌آوریم و فراموش می‌کنیم چه چیز از دست رفته است. راه‌حل‌هایی مثل پیام‌دادن به‌جای تلفن‌زدن، که قبلا صرفاً «بهتر از هیچی» بودند، حالا به گزینۀ اولمان بدل شده‌اند. آن‌قدر تکنولوژی پیشرفت داشته که حالا همۀ ما در صفحۀ نمایشگرمان جا خوش کرده‌ایم و یادمان رفته نقطۀ عطف تلفن‌زدن نه خبردادن که شنیدن صدای دیگری بود، و مزیت ملاقات نه راه‌افتادن کارها که ارتباط عاطفی و چهره‌به‌چهره بود. شری ترکل، منتقد تکنولوژی، در دوران این همه‌گیری، یک سال مدام به اینترنت متصل بوده و از این زندگی بی‌اصطکاک می‌گوید.
کلمه‌های عجیب و غریبی که در خانه می‌گوییم از کجا می‌آیند؟
اگر به‌صورت اتفاقی شنوندۀ صحبت‌هایی باشید که بین اعضای یک خانواده در جریان است، متوجه می‌شوید که از کلمه‌ها و تعبیراتی استفاده می‌کنند که هیچ تصوری از معنایشان ندارید. این کلمه‌ها، که به آنها «خانه‌گویش» می‌گویند، محصولِ زندگی طولانی‌مدتِ آدم‌ها کنار هم است. خیلی از آنها درواقع واژه‌های بی‌معنایی هستند که بچه‌های خانواده در کودکی ساخته‌اند. یا حاصلِ اشتباهات بامزه‌ای‌اند که حس صمیمیت و آشنایی را در خانواده ایجاد می‌کنند. تحقیقات جدید از نقشِ مهم این واژه‌ها در معنابخشی به خانواده می‌گویند.
آیا بچه‌دارشدن اخلاقی است؟ فلسفه در برابر اقتصاد
توانایی کنترل موالید فهم ما از رابطۀ جنسی، خانواده و جمعیت را به‌شکل بی‌سابقه‌ای تغییر داد. اگر روزگاری تنها نیروهای فراتر از اختیار ما تعیین می‌کردند که بچه‌ای داشته باشیم یا نه، امروزه متخصصان وعده می‌دهند که در آیندهای نه‌چندان دور می‌توانیم جنسیت و خصوصیات ژنتیکی بچه‌هایمان را هم تعیین کنیم. اما همین توانایی و اختیار سؤالات جدیدی پیشِ رویمان گذاشته است: آیا بچه‌دارشدن کار خوبی است؟ آیا بچه‌ها خوشحالمان می‌کنند؟ و اگر جواب مثبت است، آوردنِ چند بچه ضروری یا اخلاقی است
وقتی صحبت از پلان‌های جغرافیایی خودکشی در شهر باشد، پل‌ها معمولاً در بالای فهرست جا دارند. در کلان‌شهرهای چین، کشوری که بیست درصد از کل خودکشی‌های جهان در آن اتفاق میافتد، این هیولاهای ساخته‌شده از فولاد و بتن خیلی از مستعدانِ خودکشی را به خود فرا می‌خوانند. روی یکی از این پل‌ها سال‌هاست که مردی تنها سعی می‌کند جان آدم‌ها را نجات دهد، مأموریتی ناممکن که بار غمی تحمل‌ناپذیر را روی دوش او گذاشته است. نام او آقای چِن است.
آیا واقعاً «رنگ رخسار خبر می‌دهد از سرّ درون»؟
دزدیدن نگاه، ور رفتن با چیزی و تته‌پته‌کردن؛ این‌ها را نشانه‌های مطمئنی برای تشخیص دروغ می‌دانند. اما مطالعات متعدد نشان داده‌اند که شانس تشخیص دروغ از روی این علائم خیلی بیشتر از پرتاب سکه نیست. گاهی حتی تکیۀ بیش‌ازاندازه روی این کلیشه‌های دروغ‌گویی میتواند نتایج فاجعه‌باری در اجرای عدالت از سوی پلیس یا دستگاه قضایی به همراه داشته باشد. با این حساب آیا، به‌جز حرکات متهمان، راه‌های بهتری هم برای تشخیص کسانی که می‌خواهند فریبمان بدهند وجود دارد؟
