اگر خودمان نباشیم، بازنده خواهیم بود

استفان ژوزف، گاردین — «اصالت» یعنی در تک‌تک لحظه‌ها با خودمان صادق باشیم. گاهی اوقات، زندگی‌مان به چیزهایی وابسته می‌شود که ظاهراً بی‌اهمیت‌ترین اتفاق‌هاست، مثل یک میهمانی اتفاقی یا جملۀ ساده‌ای که گفته شده یا نشده است. برای هدایت موفق مسیر زندگی، یعنی برای گرفتن بهترین تصمیم‌ها در هر لحظه‌، باید اصیل باشید، به این معنا که از تأثیرهای بیرونی اجتناب کنید. آن‌ها دائماً شما را به‌سمت عمل‌کردن برخلاف شمّ درونی‌تان می‌کِشند.

اغلبِ ما، در روزی معمولی، مقداری وقت داریم که می‌توانیم حقیقتاً خودمان باشیم، اما برای بسیاری از اوقاتِ روز باید نقش بازی کنیم. بنا به دلایل موجه، ما افکار یا احساسات حقیقی‌مان را نمی‌گوییم یا آن را بروز نمی‌دهیم. ما طوری وانمود می‌کنیم که گویا همه‌چیز عالی پیش می‌رود. چه در سلام و احوال‌پرسی معمولی در خیابان، چه در شرکت و چه در شبکه‌های اجتماعی، احساس می‌کنیم باید خودمان را برای دیگران مثبت جلوه دهیم، طوری که گویا زندگی شادی داریم.

-‌چطوری؟

جواب می‌دهیم: «عالی!»، صرف‌نظر از اینکه چه اتفاقی دارد در زندگی‌مان می‌افتد.

جایی را در نظر بگیرید که اغلبْ زمانمان را در آن سپری می‌کنیم: محل کار. بسیاری از محل‌های کار مملوند از رنجش‌ها، تلخی‌ها و تعارض‌هایی که کمتر بروز می‌دهیم. همگی می‌دانیم که بهتر است زبانمان را نگه داریم. ممکن است از این بترسیم که اخراج شویم یا پشت سرمان حرف بزنند یا اینکه دوست‌هایمان را از دست بدهیم. بسیاری از ما خیلی از ساعات بیداری‌مان را به این می‌گذرانیم که مراقب کلام و عملمان باشیم، زبانمان را نگه داریم یا وقتی هم که عصبانی و کلافه هستیم بخندیم.

آن دسته از ما که با دیگران سروکله می‌زنند، مخصوصاً آن‌ها که با ارباب‌رجوع روبه‌رو هستند، سختیِ لبخندزدنِ دائم را درک می‌کنند. شرکتی در چین این مطلب را تشخیص داد و به کارکنانش اجازه داد یک روز را بی‌روح و «بدون صورت» بگذرانند، روزی که می‌توانستند نقاب‌هایی به صورت بزنند تا آن سختی را کاهش دهد و به آن‌ها کمک کند که، بعد از یک سال لبخندزدن به مشتریان، آرامش پیدا کنند. خلاصه، گذراندن یک زندگی غیراصیل می‌تواند طاقت‌فرسا باشد.

اصالت از ما می‌خواهد که، برای سازگاری با دیگران و ادغام در جمعشان، بر امیالمان غلبه کنیم. فرد اصیلْ نترس نیست، اما مشتاق است که با ترسش مواجه شود. هِنری فوندا را در فیلم کلاسیک «دوازده مرد خشن» به یاد بیاورید که داستان یکی از اعضای هیئت‌منصفه را تعریف می‌کرد، کسی که در برابر یازده نفر دیگر ایستادگی کرد و، در تمام ساعاتی که در اتاقی تنگ و تاریک با آن‌ها محبوس بود، وادارشان کرد نظرشان را تغییر دهند. اغلبِ مردم دوست دارند این چنین تصور کنند که، در موقعیتی به همان مقدار طاقت‌فرسا، آن‌ها نیز محکم می‌ایستند و قهرمانِ عدالت می‌شوند، حتی اگر دیگران علیهشان باشند. البته واقعیت آن است که اغلب اوقات افراد موفق نمی‌شوند و کار درست را انجام نمی‌دهند.

حال، به آدم‌هایی فکر کنید که به بیشترین و کمترین مقدار تحسینشان می‌کنید. احتمالش هست اصالت باشد که افراد محترم نزد شما را از دیگران متمایز می‌کند. به‌طور کلی، ما آن‌هایی را که خودشناسی و تواناییِ صادق و بی‌پرده‌بودن را دارند و آن‌هایی را که بر اعتقادشان استوارند بیشتر ستایش می‌کنیم. درعوض، آن‌هایی را که متظاهر و حقه‌باز می‌دانیم تحسین نمی‌کنیم.

پیش‌تر گفتیم که برای آن‌هایی که می‌خواهند خودشان باشند چقدر ارزش قائلیم. پس چطور است که این کار را سخت می‌دانیم؟ آیا تابه‌حال شده است که جلوی خودتان را بگیرید و به کسی نگویید که چقدر از دست وی ناراحتید؟ یا مثلاً به کسی که دوستش دارید نگویید عاشقش هستید؟ یا دربارۀ سلیقۀ جنسی‌تان بی‌پروا با شریک زندگی‌تان صحبت نکنید؟ یا اینکه به اشتباهی، که باید به آن اعتراف کنید، اقرار نکنید؟ ما فکر می‌کنیم که برای این کارها دلایل خوبی داریم، که البته گاهی هم همین‌طور است؛ اما اغلب اوقات، دربارۀ این دلایلْ خودمان را گول می‌زنیم تا از دشواری یک زندگی اصیل فرار کنیم. اما در درازمدت، اگر همچنان خودمان نباشیم، بازنده خواهیم بود.

اطلاعات کتاب‌شناختی:

Joseph, Stephen. Authentic: How to be Yourself and why it Matters. Hachette UK, 2016

پی‌نوشت‌ها:
• این مطلب را استفان ژوزف نوشته است و در تاریخ ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۶ با عنوان «Why being a fake is bad for you» در وب‌سایت گاردین منتشر شده است. وب‌سایت ترجمان در تاریخ ۱۲ بهمن ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان «اگر خودمان نباشیم، بازنده خواهیم بود» و با ترجمۀ علیرضا صالحی منتشر کرده است.
•• استفان ژوزف (Stephen Joseph) روان‌شناس و کارشناس ارشد انجمن روان‌شناسی بریتانیا است.