مغز عاشق، راهنمای افسرده‌شدن، و تصمیم تغییرکردن

_{♦ برای مطالعۀ هر یک از مطالب، بر روی تیتر آن‌ها کلیک کنید.}

• می‌شود تغییر کرد، حتی اگر ارادۀ آهنین نداشته باشید
_{اگر می‌خواهید زندگی‌تان را بهتر کنید، یاد بگیرید که به خویشتن آینده‌تان اعتماد کنید}

زندگی همۀ ما پر است از تصمیم‌های خوبی که گرفته‌ایم، اما ارادۀ کافی انجام آن‌ها نداشته‌ایم. خواسته‌ایم درس‌خوان و منظم و ورزشکار باشیم، یا سیگار و شکلات و رفتارهای بد را کنار بگذاریم، اما نتوانسته‌ایم. و حالا، با این کارنامۀ پر از شکست، می‌دانیم که هر تصمیم دیگری هم بگیریم با سرنوشت مشابهی روبه‌رو خواهد شد. آیا راهی هست که از این دور باطل فرار کنیم؟ تحقیقات جدیدی که متخصصان روان‌شناسی اعتیاد انجام داده‌اند، نور تازه‌ای به این مسئله انداخته‌ است.

• چطور افسرده باشیم: یک جزوۀ آموزشی شخصی
_{ابلهانه‌ترین نصیحتی که به آدم‌های مبتلا به افسردگی می‌شود، درست‌ترین نصیحت است}

دیوید فاستر والاس یک‌بار در توصیف حال آدم افسرده‌ای که به خودکشی فکر می‌کند، نوشت: «شبیه کسی که از یک ساختمانِ در حال سوختن پایین می‌پرد، گاهی حتی یک لحظۀ دیگر هم نمی‌شود درد را تاب آورد». افسردگی درد دارد. دردی جانکاه و خردکننده. با اینکه در سال‌های اخیر دانش عمومی دربارۀ این بیماری رو به گسترش بیشتر شده، اما هنوز خیلی مانده است تا بدانیم چطور باید با آن مبارزه کنیم، تا آن روز، بهترین توصیه این است: تاب بیاورید. زنده بمانید.

• مغزِ عاشق
_{هلن فیشر مهم‌ترین یافته‌هایش دربارۀ عشق و رابطۀ جنسی را شرح می‌دهد}

هلن فیشر، احتمالاً بیش از هر انسان‌شناس زیستیِ دیگری، تصور ما را دربارۀ خودمان عوض کرده است. او عمیق‌ترین و انتزاعی‌ترین احساساتمان را با هورمون‌ها و عصب‌هایمان پیوند زده و دم به دم، یادآوری کرده که انسان‌ها، قبل از هر چیز دیگر، موجوداتی زیستی هستند. تحقیقات او دربارۀ عشق که به کمک علوم عصب‌شناختی انجام شده است، بر نیازِ وجودی ما انسان‌ها به تشکیلِ پیوندهای احساسیِ دونفره و عمیقی تأکید دارد که لازمۀ تداوم نسل بشر بوده است.

• وقتی نمی‌توانید چیزی را تغییر دهید
_{سخنرانی مارگارت آتوود در جشن فارغ‌التحصیلی دانشجویان دانشگاه تورونتو}

به کسانی که تازه از دانشگاه فارغ‌التحصیل شده‌اند و بعد از حدود ۱۵سال تحصیل، می‌خواهند پا به دنیای شلوغ کار و زندگی بگذارند، چه می‌شود گفت؟ واقع‌‌گرایانه‌ترین حرف احتمالاً این است: «برایتان متأسفم. دوران خوش زندگی به پایان رسید. قرار است پوستتان کنده شود». وقتی از مارگارت آتوود، نویسندۀ کانادایی، دعوت شد تا در جشن فارغ‌التحصیلی دانشگاهی که قبلاً خودش هم آنجا درس خوانده بود، سخنرانی کند، اول چنین چیزی به ذهنش رسید، اما بعد از ده شب بی‌خوابی تصمیمش عوض شد.