تمارض چگونه گناه کبیرۀ فوتبال و نشانۀ عصیانگری اخلاقی شد؟
از دهۀ نود فوتبال خیلی تغییر کرده است. انگار بنگاهی خصوصی این ورزش را خریده و رنگ کرده تا برای خریدار بعدی جذاب باشد. بازیها سریع، تاکتیکی و صد البته «جوانمردانه» شدهاند. در این نظم نوین، دیگر تمارض جایی ندارد. چنین ظاهرسازیهایی با این نسخۀ بهروز و تمیز از ورزش فوتبال تعارض دارد. منتقد برزیلی، الخاندرو چاکوف، مجازات تمارض را به دادگاهی نمایشی تشبیه میکند که در آن تخممرغ دزد را بهجای شتر دزد محاکمه میکنند.
آنچه در این نوبت گوش میکنید نسخهٔ صوتی نوشتاری است از الخاندرو چاکوف که پیش از این با عنوانِ «تبهکاران فوتبال»، منتشر شده است. نوشتار این نسخه صوتی را در اینجا بخوانید.
رفتارهای بالقوه فریبندۀ زیادی در فوتبال هست: مربیای که بازیکنانش را در انتهای مسابقه تعویض میکند تا وقت تلف کند؛ بازیکن میانیای که توپ را چند متر دورتر از محل خطا میاندازد؛ دروازهبانی که یک قدم کوچک جلو میآید تا شانسش برای مهار ضربۀ پنالتی بیشتر شود؛ ولی تمارض از همه بیشتر به چشم میآید. به تمارض با عصبانیت پاسخ میدهند؛ ولی برای مابقی تقلبها فقط شانهای بالا میاندازند. چرا تمارض، در کانون خشم و نفرت قرار گرفته است؟
فایل صوتی نوشتار «تبهکاران فوتبال» را گوش کنید.
اِد سایمون از ما میخواهد تا در تعریفمان از سبکِ خوب تجدیدنظر کنیم
تاریخ رسانههای جمعی راهحلهایی پیش پای ما میگذارد
آیا واقعاً به بازیهای ویدئویی «معتاد» میشویم؟
چه شد که تریاک به سلاح امپراتوریها علیه یکدیگر بدل شد؟