گزیده‌های ترجمان در سال ۱۳۹۵؛ سیاست

داعش مثل گوگل، شعبه‌ای از تمدن جهانی است
_{تمدن‌های بشری امروز بیش از هر زمان دیگری به هم شبیه‌اند}

داعش همانقدر دلار، آنتی‌بیوتیک، اینترنت و تویوتا را قبول دارد که ما. بعد از ظهور داعش، بعضی از نویسندگان، دوباره به دفاع از نظریۀ «تضاد تمدن‌ها» برآمده‌اند. اما آن‌ها فراموش کرده‌اند که داعش، در واقع، آنقدر از قواعدِ پذیرفته‌شدۀ جهان امروز ما استفاده می‌کند که در هیچ موضوعِ کلیدی‌ای نمی‌توانیم آن را متعلق به تمدنی غیر از تمدنِ خودمان بدانیم.

کدام نظام سیاسیْ «خوش‌بختی» بیشتری ایجاد می‌کند؟
_{چرا دولت رفاه، همچنان مورد حمله قرار می‌گیرد}

دانشمندانِ علوم‌اجتماعی در حوزۀ‌ درحال‌رشدِ «اقتصاد‌ خوش‌بختی» مدعی‌اند زندگی رضایت‌بخش ریشه در شرایط عینی دارد و گرایش‌‌‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعیِ جوامع می‌تواند خوش‌بختی‌ِ فردی را به‌دقت پیش‌بینی کند. از نظر آن‌ها پرسش دربارۀ میزان خوش‌بختی سؤالی تجربی است که می‌توان با بررسیِ داده‌ها بدان پاسخ داد.

آیا هانا آرنت صهیونیست بود؟
_{مروری بر کتاب نوشته‌های یهودی که حاوی یادداشت‌های هانا آرنت دربارۀ مسئلۀ یهود است}

هانا آرنت را نه می‌توان در دسته‌بندی چپ و راست جای داد، نه در دوگانۀ محافظه‌کار و لیبرال. جایگاه خاص او، در نسبتش با یهودیت نیز آشکار است. او یهودی بود و از حامیان ایجاد دولت یهودی. اما در ادامه، رویکردهای رژیم صهیونیستی را متفاوت از آمال خود یافت. جستاری از جودیت باتلر.

چرا انتخابات‌ برای دموکراسی بد است؟
_{به نظر می‌رسد امروز انتخابات خودْ مانع دموکراسی است}

بیشترِ مردم انتخابات را به‌مثابۀ رویه‌ای دموکراتیک ستایش می‌کنند، اما افراد انتخاب‌شده را به دیدۀ حقارت می‌نگرند. با ظهور رسانه‌های جمعی، انتخابات به مسابقۀ کشتی کجی تبدیل شده است که در آن، نامزدها با حرکات نمایشی، مردم را مملو از خشم و احساسات می‌کنند و آنگاه از آن‌ها می‌خواهند رأیی «عقلانی» بدهند. اسم این کار دموکراسی نیست.

آمریکای ترامپ، آمریکای «جانگوی زنجیرگسسته» نیست
_{ناسازگاری اجماع لیبرال فیلم‌های هالیوود با واقعیت آمریکا}

برخی از تحلیلگران فکر می‌کنند در آمریکا چیزی به واقعیت تبدیل می‌شود که فیلم‌های هالیوودی پیش‌بینی کرده باشند. اما به‌تعبیرِ ریچارد برودی، منتقد مشهور فیلم، هالیوود «حزب هیلاری کلینتون» بود و شکست او در انتخابات، شکست هالیوود هم بود. چرا و چطور سینمای آمریکا این‌قدر از جامعه‌اش دور افتاد؟

کتانی‌‌‌ها همیشه کفش‌‌‌هایی سیاسی بوده‌‌‌اند
_{کتانی با انتقال نشانه‌هایی دربارۀ هویت ملی، بیانگر چیزی بیش از ورزش‌دوستی بوده است}

تاریخ پشت سر کتانی‌ها بسیار پیچیده‌ است. در ابتدا کتانی‌ها، به‌دلیل انعطاف‌پذیری و قابلیتِ بی‌صدا قدم‌برداشتن، محبوبِ دزدها و دیگر مجرمان بودند. به همین دلیل کتانی‌پوشیدن در دوره‌هایی نشانه‌ای از تمایل به بزه و خراب‌کاری قلمداد می‌شد، البته بعدها پای سیاست و نژاد و طبقه نیز به میان آمد.

آیا گوگل‌مپس طرف‌دار رژیم صهیونیستی است؟
_{نقشه‌های گوگل و اپل با نامرئی‌کردن روستاهای فلسطینی ویرانی آن‌ها را تسهیل می‌کنند}

در تصویر آشنایی که فیلم‌ها از «اتاق جنگ» نشان می‌دهند، فرماندهان گردِ میزی جمع شده‌اند که روی آن یک نقشه است. همۀ نقشه‌ها سیاسی‌اند و حتی نقشه‌های گوگل و اپل. مهم‌‌ترین نقشه‌های آنلاینْ جدیدترین شهرک‌های اسرائیلی در مناطقِ اشغالی را نشان می‌دهند، اما روستاهایِ قدیمی فلسطینی را نه.

آیا فیس‌بوک طرف‌د‌ار ترامپ بود؟
_{فیس‌بوک بابت ترویج اخبار جعلی مورد انتقاد است، اما دارد از زیر دروغ بزرگ‌تری درمی‌رود}

پس از رئیس جمهور شدن ترامپ، بسیاری به رفتار سوگیرانۀ فیس‌بوک در طرف‌داری از او اعتراض کردند. تحلیل‌ها نشان می‌دهد الگوریتم‌های نیوزفید در فیس‌بوک خبرهای جعلی‌ای را که به‌نفع ترامپ بوده‌اند به‌طور وسیع بخش کرده و رسوایی‌های مربوط به او را پخش نکرده‌اند. اما این تازه اول داستان است.

ژورنالیسم زرد، رئیس‌جمهور نارنجی
_{ماهیت تجاری رسانه‌های آمریکا برای دموکراسی فاجعه‌بار است}

تاریخ ژورنالیسم در امریکا با دیگر لیبرال‌دموکراسی‌ها تفاوت دارد. رسانه‌های آمریکا کمک دولتی نداشتند و مجبور بودند برای جذب تبلیغات به کمپانی‌های اقتصادی روی آورند. این ماجرا از روزنامه شروع شد، در رادیو تداوم یافت و در تلویزیون به اوج رسید. پس تعجب ندارد که برای ترامپ سرودست می‌شکستند.

جایی که چپ‌ و راست به هم می‌رسند: انکار
_{چپ‌ها نه واقعیتِ توانایی‌های ترامپ را دیدند، نه واقعیتِ ناتوانی‌های کلینتون را}

چپ‌گرایان محافظه‌کاران را متهم کرده‌اند که برخی واقعیت‌ها را به‌خاطر منافع‌شان انکار می‌کنند. اما نوعِ بدخیمی از پنهان‌کاری در میان لیبرال‌ها و چپ‌گرایان وجود دارد: انکار‌گراییِ برآمده از محق‌دانستنِ افراطیِ خود. همین انکارگرایی سبب شد ترامپ را دستِ‌کم بگیرند و، به‌جای مبارزه، مسخره‌اش کنند.